"Πίστευα ότι θα είχες περισσότερο χρόνο τώρα", γράφει από την άλλη πλευρά της οθόνης η φίλη που έχω να τη δω, όπως και τον περισσότερο κόσμο, μήνες.
Δεν ξέρω αν πίστευα το ίδιο. Γενικώς δεν πολυσκέφτηκα πως θα είμαι μετά το πτυχίο μου. Θα αλλάξω δουλειά; Θα έχω χρόνο; Θα κάνω ταξίδια; Μπορεί να σκεφτόμουν αόριστα ίσως, αλλά δεν είχα συγκεκριμένες εικόνες στο μυαλό μου που ήθελα να είμαι μέρος τους.
Τις προάλλες μου 'ρθε αυτή ακριβώς η σκέψη: Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έβαλα ένα στόχο, πλην κάποιων επαγγελματικών ίσως (που και εκεί πάλι δεν το πολυπροσδιορίζω το θέμα).
Σου έτυχε; Να μην έχεις στόχους για καιρό; Ούτε καν όνειρα - εκεί δεν τολμώ.
Αλλά σε αυτή την περίπτωση των ονείρων, ίσως φταίει και ο τρόπος που μεγαλώνουμε στο νησί, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Έχουμε χειροπιαστούς στόχους όχι όνειρα.
Να σπουδάσουμε, να έρθουμε πίσω, να βρούμε δουλειά, έστω με μέσο αφού οι ικανότητες και το ήθος δεν πολυμετράνε, να βγούμε έξω για να γνωρίσουμε κάποιο άτομο, να το παντρευτούμε, να κάνουμε 2 παιδιά, να μπούμε σε δάνειο, να κτίσουμε, να έχουμε δύο αυτοκίνητα, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, να πάρουμε προαγωγή για να μπορέσουμε να πληρώσουμε τα ιδιαίτερα τους που αρχίζουν από τα 6 τους πλέον. Μετά να πασκίζουμε να βρούμε λεφτά για να σπουδάσουν. Ξαφνικά ανοίγουμε τα μάτια μας, τα παιδιά μας έχουν προχωρήσει εκτός σπιτιού, δεν μας πολυέχουν ανάγκη - εκτός από τα τάπερ και να τους προσέχουμε τα δικά τους παιδιά. Παίρνουμε σύνταξη, κάνουμε καμιά απόπειρα να ξαναβρεθούμε με τις φίλες μας, τα πρωινά κάνουμε κάποιο επιμορφωτικό μάθημα π.χ. μαθήματα ζωγραφικής, πιλάτες και ότι μας παίρνει σωματικά. Και μετά; Μετά, ούτε που τολμώ να το σκεφτώ.
Αυτά δεν είναι όνειρα. Όχι. Αυτά ειναι μια ζωή υποχρεωτική που δεν θα ενοχλήσει κανένα. Γιατί πολλές φορές το να τολμας να ονειρευτείς και να προσπαθείς να τα πραγματοποιήσεις, σημαίνει ότι η πιο πάνω παράγραφος μπαίνει στο μπλέντερ και είτε που τα κάνεις αποσπασματικά, είτε κάνεις τα μισά ή γίνονται τόσο πολτός που κάνεις εντελώς κάτι άλλο που οι γύρω σου δεν καταλαβαίνουν. Έτσι όπως ένα πολτό δηλαδή.
Μήπως γι' αυτό δεν ονειρευόμαστε; Γιατί φοβόμαστε μήπως γίνουμε ακαταλαβίστικοι και διαφορετικοί;
Μεγάλη υπόθεση να τολμάς τελικά.
Πάντα έλεγα αυτή την ατάκα που τη διάβασα πριν από μια δεκαετία και βάλε κάπου, "Δώστε μας γενναίους έρωτες".
Αλλά πως μπορώ να ζητώ κάτι όταν εγώ δεν είμαι;
Τώρα θα μου πεις κάνε manifest. Μάλιστα. Να κάνω. Αλλά τί;
Τελικά, πώς καταφέρνει κάποιος να ονειρεύεται εν έτει 2023;
Πριβέ μαθήματα κανείς;
Y.Γ Το κείμενο γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το νέο EP των Στέρεο Νόβα "Ίριδα"
