(Ξε) καθαρίσματα

Μένω σε ένα διαμέρισμα. Αρκετά μεγάλο και ευρύχωρο. Φωτεινό.
Αυτό το διαμέρισμα το έχω σχεδόν 14 χρόνια (πως περνάει ο καιρός).
Όλα αυτά τα χρόνια, μαζεύω πράγματα. Από περιοδικά, βιβλία, μέχρι σουβενίρ από ταξίδια και ρούχα ( τα περισσότερα ανήκουν στην κατηγορία "μπορεί να μην τα ξαναφορέσω, αλλά έχω τόσες αναμνήσεις"). Α και να μην ξεχνάω, τα τάπερ ( ποτέ δεν είναι αρκετά). Πολλά τάπερ.

Το αποτέλεσμα ειναι ότι το σπίτι σε κάποια φάση, το ένιωθα να με "πνίγει". Πράγματα παντού, ντουλάπες γεμάτες.

Έτσι άρχισα να πετάω, να ανακυκλώνω, να χαρίζω. Να καθαρίζω ντουλάπια. Να σπαταλάω σαββατοκύριακα , να συγυρίζω μετά μανίας.

Άρχισα να νιώθω καλύτερα. Σαν να ήταν μια συμβολική κίνηση. Σαν να ξεκαθάριζα τη ζωή μου.

Έχουν περάσει 6 μήνες από αυτή τη διαδικασία. Το σπίτι, έχει αλλάξει ή τουλάχιστον εχώ έτσι το νιώθω. Είναι πιο...αεράτο!

Άρχισα να προσέχω τη διατροφή μου. Τρώω καθαρές γεύσεις , μαγειρεύω περισσότερο. Ψωνίζω φρέσκα φρούτα και λαχανικά, δεν βάζω πολύ λάδι στο φαγητό μου, παίζω με τα μπαχαρικά.
Σήμερα ξύπνησα, καλά. Χωρίς να με πονάει το στομάχι μου.

Φύτεψαμε τον κήπο με τον μπαμπά.
"Θέλω πρασινάδες μπαμπά και απλά λουλούδι. Γεράνια να μου βάλεις, ωραία φωτεινά. Και καλαμάκια , αυτά με τα μεγάλα πράσινα φύλλα".
Ποτίζω τον κήπο. Βλέπω τα φυτά και τα λουλούδια μου να μεγαλώνουν. Οι μέρες της βεράντας πλησιάζουν.

Καθαρά. Ξεκάθαρα. Ξεκαθαρίσματα.
Οι μέρες του φωτός ειναι εδώ.

Για τα λεφτά τα κάνεις όλα;

Μπορεί τελικά.
Τι μαλακία, να κάνεις δουλειές, και να περνάς το 1/3 - τουλάχιστον - της μέρας σου σε κάτι που "κλωτσά" μέσα σου.
Θα μου πεις "ξέρεις τουλίπα... το παν δεν ειναι η δουλεια".
Όχι δεν είναι. Ομως είναι σημαντική για αυτούς που θέλουν να αγαπούν αυτό που κάνουν και που έχουν επενδύσει χρόνο, χρήμα για να μαθαίνουν διαρκώς.

Από την άλλη, μεγαλώνοντας, θεωρώ πολύτιμο τον ελεύθερο χρόνο. Έχω δώσει τόσες ώρες απο τη ζωή μου στο να δουλεύω, δεν μπορείς να φανταστείς.Και τώρα είμαι θυμωμένη που στη νέα δουλειά μου στερούν σαββατοκύριακα και βράδια. Πολύ θυμωμένη.

Το μετανιώνω τελικά που δούλεψα τόσο πολύ στη ζωή; Λίγο. Η αλήθεια είναι ότι με πήρε κάπου σημαντικά, επαγγελματικά τουλάχιστον. Όμως θα ήθελα κατά βάθος τελικά, να είμαι μια από αυτούς που έχουν σε προτεραιότητα άλλα πράγματα.

Αλήθειες που μόνο αργά το βράδι, όταν όλα έχουν ηρεμήσει, μπορώ να αποδεχθώ και να γράψω κάτω.
Κάτι καίει μέσα μου.
Δεν θέλω να είμαι η δουλειά μου...

Πάω να πιω ουίσκυ. Σπίτι μου. Σκατά.

Υ.Γ. Το post γράφτηκε με το spotify να παίζει το "If I could" των Simon & Garfunkel.

On the Road ή αλλιώς " Μια τρελλή πήρε τους δρόμους"

Τρέχω αυτό τον καιρό. Η νέα μου δουλειά, έχει πολύ οδήγημα (οχι δεν ειμαι πλασιέ) και αυτό έχει τα εξής:
 Πλεονεκτήματα:
1. Βγήκα επιτέλους απο το σπίτι και από τα πλαίσια της γειτονιάς μου, όπου είχα κολλήσει εδώ και αρκετούς μήνες.
2. Ακούω πάρα πολλή μουσική, ενισχύω το spotify μου, ανακαλύπτω τραγούδια και έχω βελτιώσει τις φωνητικές μου ικανότητες. Η Florence and the Machine, έβγαλε νέο τραγούδι, το οποίο πόσταρε χθες το βράδι στις 2 το βράδι, ένας φίλος. Δεν το έχω ακούσει ακόμα, όμως ελπίζω το "Sky Full of Song" να είναι τόσο μαγικό όσο ήταν το "Wish you were here".
3. Γνωρίζω πολύ κόσμο. Δεν είναι πάντα καλό αυτό, γιατί ο κόσμος, και ειδικά ο κυπριακός, είναι τρελλός και ημιμαθής. Αλλά κάποτε, ο ένας στους 50, είναι μια ενδιαφέρουσα γνωριμία.
4. Έχω γίνει πιο alert. Μου είχε λείψει αυτό. Μπορεί να συνεχίσει αυτό το mood και σε άλλους τομείς της ζωής μου.

Μειονεκτήματα:
1. Έχω διαλυθεί σωματικά. Πονάω παντού. Νομίζω όμως πως είναι θέμα γυμναστικής. Κολλητός, μου έταξε σήμερα να με κάνει Wonder Woman. Τη Δευτέρα θα μας δείτε κάπου να τρέχουμε στα λειβάδια της Λευκωσίας. Εγώ με ένα μπουκάλι gin στο χέρι.
2. Είναι μικρή η Κύπρος τελικά.
3. Πόσο βαρετό αυτό το highway Λευκωσία- Λεμεσός.

Υ.Γ. Ξανάδα το Mona Lisa Smile. Στο τέλος, η ηρωίδα λέει "Not all those who wander are lost". Χαμογέλασα.

Σκόρπιες σκέψεις στη βεράντα

Μεγάλη Παρασκευή.
Πήρα άδεια. Και σήμερα και χθες. Είχε πολύ καιρό να το κάνω αυτό, την άδεια. Σε προηγούμενες δουλειές, υπήρχαν χρονιές που δεν είχα επιλογή από το να δουλέψω όλη τη Μεγάλη Βδομαδα, 15αύγουστο κλπ. Όταν δε, ήμουν freelancer, πάντα δούλευα.
Και αυτές τις μέρες θα δουλέψω, αλλά για να κάνω τα δικά μου.
Τα δικά μου είναι λίγο γράψιμο, δημιουργία.
Μου έβαλε την ιδέα μια φίλη, να γράψω ένα σενάριο για ταινεία. Λες;

Δημιουργία. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει σε άλλες χώρες, αλλά στην ασφυκτική Κύπρο, όπου εαν δεν εισαι πια 20 και έχεις ζήσει όλα τα σενάρια ( τα έξω, τους καφέδες, τις εκδρομές), θες να δημιουργείς. Για να μην πεθάνεις από τη βαρεμάρα.

Κάθομαι στο μπαλκόνι μου. Μισοφυτεμένο, θέλει ακόμα ο κήπος δουλειά. Ο πατέρας μου δεν με αφήνει να τα κάνω μόνη μου. Θέλει ο ίδιος να τον φτιάξει. Θέλω φέτος, πολλούς φίλους στη βεράντα. Παγωμένο κρασί, gin 'n' tonic, μπίρες παράξενες.

Έκανα το πρώτο παγωμενο καπουτσίνο της σεζόν. Άνοιξα το laptop, και άρχισα να γράφω σε μια φίλη tips για την Μαδρίτη. Πεθυμώ Ισπανία. Πεθυμώ χώρες χαλαρές. Δεν θεωρώ πως η Κύπρος είναι χαλαρή. Πριν κανά μήνα, ήμουν Αθήνα για δουλειά. Ήταν Παρασκευή βράδι, έπινα βότκες με μια φίλη, αργά κατά τις 11. Σε κάποια φάση πρόσεξα πως ο κόσμος γύρω μου ηταν εντελώς χαλαρά ντυμένος. Γυναίκες με αθλητικά παπούτσια, άνδρες με απλά μπλουζάκια. Αυτό το σκηνικό, το urban, μου λείπει πολύ στην καθημερινότητα μου. Μικρό νησί, μικρή κοινωνία, μικρά κολλημένα μυαλά.

Έγινε κάτι στη νέα δουλειά και με χάλασε πολύ. Πάρα πολύ. Δυο μέρες μετά διαπιστώνω ότι είναι μέρος του "αγώνα" μου να μάθω επιτέλους να βάζω όρια στους άλλους. Δεν θέλω να ζω για τη δουλειά μου πια. Ούτε θέλω να μου δώσει κάποιος έξτρα λεφτά για να δουλεύω 15 ώρες. Θέλω τη ζωή μου. Θέλω να έχω την επιλογή να χαλαρώσω.

Είμαι το πιο τσιτωμένο άτομο που γνωρίζω. Έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Τις προάλλες διάβαζα παλιά μου post εδώ. Είχα πλάκα. Τώρα θα μου πεις, ήμουν και 10 χρόνια πιο μικρή. Αλλά αν και γκρίνιαζα - πόσο λάθος είχα τελικά - είχα ένα "χρώμα". Τώρα ζω σε μια σοβαρότητα, δεν ειμαι πια cool.
Λέω να αρχίσω γιόγκα.

Αυτές τις μέρες, σκέφτομαι πολύ έντονα πως έκανα μεγάλη βλακεία που δεν έφυγα για εξωτερικό. Γιατί έχω φτάσει σε ένα μεγάλο συναισθηματικό τέλμα που δεν απολαμβάνω τίποτα πια. Όμως...εαν έφευγα, θα έκανα όλους αυτούς τους φίλους, που αγαπώ και είμαι ευγνώμων που είναι στη ζωή μου;

Σκόρπιες σκέψεις...ίσως η αρχή του μυαλού που άρχισε να ξυπνά.