Γράφω αυτό το κείμενο με την "ασφάλεια" ότι έχω κλείσει το blog, άρα νιώθω ότι γράφω σε ένα μυστικό ημερολόγιο.
Έχω ανάγκη να εκφρραστώ - δεν το έχουμε όλοι, αυτή τη παράξενη περίοδο που ζούμε;
Από χθες διαβάζω παλιά κείμενα. Τί γινόταν τον Γενάρη του 2012 στη ζωή μου; Τον Γενάρη του 2014, του 2017, του 2009?
Τα διαβάζω με μια τρυφερότητα - ειδικά εκείνα που ήξερα τι θα γινόταν τους επόμενους μήνες. Από την άλλη διαβάζω και εκείνα που έγραφα όταν ήμουν λυπημένη επειδή χώριζα ή εκείνα που έγραφα όταν ήμουν σε σχέση και ήξερα ότι ο άλλος τα διάβαζε ( μέγα λάθος να δίνεις το blog σου σε αντικείμενο πόθου, γκομενικό) οπότε δεν έγραφα αληθινά.
Λυπάμαι για όλες εκείνες τις στιγμές που κάποιοι άνθρωποι - ειδικα ερωτικής φύσεως - καθόριζαν τόσο πολυ τη διάθεση και κατά συνέπεια τη δημιουργικότητα και το χαρακτήρα μου.
Διαβάζω πολλά άρθρα ψυχολογίας τελευταία με αφορμή μια ακόμα περίπτωση που αφέθηκα στη διάθεση κάποιου ατόμου. Συνειδητοποιώ για πρώτη φορά, στα 43 μου, ότι αντί να προσπαθώ να ερμηνεύσω τον άλλο και να πέφτω ψυχολογικά εξαιτίας του άλλο, να δω εγώ πως θα γίνω καλύτερη, πιο ισορροπημένη, πιο ήρεμη. Και για μένα αλλά και για τον άλλο άνθρωπο που θα έρθει. Και αυτό πιστεύω είναι ο πιο σωστός τρόπος που μπορώ να σκεφτώ αυτή την περίοδο.
UT.
