Περί κύκλων που κλείνουν όμορφα και ωραία

 Καταλαβαίνεις ότι έχουν κλείσει κύκλοι - παντού είδους - όταν:

1) Δεν κάνεις προσπάθεια. Απλά είσαι αξιοπρεπής. 

2) Τρως φωνές και δεν κάνεις τρελλή άμυνα, απαντώντας με φωνές γιατί ξερείς πως πρώτον δεν υπάρχει λόγος και δεύτερο, δεν είναι κομψο. Απλά μέσα σου ονειρεύεσαι την ηρωική έξοδο.

3) Δέχεσαι τα δεδομένα γιατί ξέρεις πως δεν θα υπάρχουν για πολύ καιρό αυτά.

4) Δεν δικαιολογείς πράξεις των άλλων, ούτε καν τις δικές σου. It is what it is. 

5) Δεν ψάχνεις για plan b. It is what it fucking is.

6) Έχεις μια ηρεμία, σαν να κάπνισες μια φυτεία χόρτο.

Υ.Γ. Αυτό το post δεν ειναι απολογισμός της χρονιάς; Ή μήπως είναι; 

Περί ζωής, έρωτα και σημείων στίξης

 Η τελεία

Την τελεία δεν πρέπει  να τη φοβόμαστε. Αν το καλοσκεφτείς, ο φόβος για την τελεία προκύπτει από το γεγονός ότι κάτι έχει τελειώσει. Τέλος. Τελεία. Από την άλλη, βάζουμε τελεία σε μια πρόταση, ώστε να αρχίσουμε μια άλλη πρόταση, μια άλλη ιστορία. Άκου με, ωραίο πράγμα η τελεία. Εμπεριέχει μια ανακούφιση, μια ανάσα. Και ας αγχώνεσαι στην αρχή ότι τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους.

Η άνω τελεία 

Η άνω τελεία, μπαίνει στη μέση μιας φράσης για να τη χωρίσει, όπου το δεύτερο μέρος επεξηγεί το πρώτο μέρος. Καλό αυτό ε; Δεν καταλαβαίνουμε πάντα από την πρώτη κάποιες καταστάσεις. Οπότε ευπρόσδεκτες οι άνω τελείες, εκεί που έχουμε κουραστεί να ερμηνεύουμε και να ερμηνεύουμε.

Το κόμμα

Το κόμμα είναι μια μικρή παύση. Σου δίνει τόσο χρόνο όσο χρειάζεσαι για να συγυρίσεις κάποιες σκέψεις και κάποια λόγια. Σου προσφέρει ένα μικρό διάλειμμα, σε ξεκουράζει, σαν ένα μαξιλάρι.

Το ερωτηματικό

Αν το χρησιμοποιείς ρητορικά, δεν έχεις να αγχωθείς για τίποτα. Αν όμως το ερωτηματικό είναι μέσα σου και δεν απαντιέται ποτέ, τότε είναι βασανιστικό. Πέρασα τα τελευταία 2 χρόνια με κάποια πολύ μεγάλα ερωτηματικά. Εξαντλήθηκα. Τελικά, η τελεία μου φαίνεται η πιο καλή λύση.

Το θαυμαστικό

Κοίταξε να δεις τώρα τι γίνεται. Μάθαμε να μην χρησιμοποιούμε θαυμαστικό ή να βάζουμε - οι άλλοι, όχι εγω-  καμιά δεκαριά στο τέλος της λέξης. Το θαυμαστικό, όταν είναι μόνο ένα φωτίζει ένα μήνυμα, φωτίζει μια διάθεση. Ειδικά όταν το χρησιμοποιείς στο σωστό περιβάλλον και όχι συνέχεια λες και δεν ξέρεις ότι υπάρχει και η τελεία ως επιλογή σημείου στίξης για να κλείσεις μια φράση.

Αποσιωπητικά

Εδώ είμαστε. Αυτό το σημείο στίξης, εμένα προσωπικά με έχει καταδιαλύσει όλα αυτά τα χρόνια. Με αγχώνει και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Και όταν τα βάζω, νιώθω μοιραία σαν συγγραφέας άρλεκιν. Εσείς που βάζετε αποσιωπητικά παντού και πάντα, λυπηθείτε και εμάς που τα παίρνουμε πάντα κυριολεκτικά και αγχωνόμαστε ότι κάτι θέλετε να πείτε αλλά το κρύβετε ή συμβαίνει κάτι κακό. Με φειδώ τις τρεις τελίτσες.

Εισαγωγικά

Όταν ο άλλος σου πει οτι σε αγαπά και νιώθεις ότι δεν βάζει εισαγωγικά, δώστου την καρδιά σου. Μην το σκεφτείς δεύτερη φορά. It is the real thing.  Τελεία και παύλα

Fomo και άλλες ιστορίες για αγρίους (και ηλιθίους)

 Η ώρα ειναι 11:13 Σαββάτου. Βρίσκομαι μπροστά από τον υπολογιστή, χαζολογάω διαβάζοντας άρθρα στους New York Times, ψάχνω στο Book Depository βιβλία και ακούω jazz for studying. Δεν έχω αρχίσει ακόμα το διάβασμα, το οποίο σύμφωνα με τους προγραμματισμούς μου θα μου πάρει όλη μέρα. Ιδανικά φυσικά, γιατί βαριέμαι πολύ. Αυτό κάνω τα τελευταία 2 χρόνια. Προσπαθώ να διαβάσω. Σπίτι μου, στο γραφειο μου, με τους γάτους μου. Αντε και με λιγη παρεα στα social media, φιλους. 

Τί έκανα τα πρωινά του σαββατοκύριακου, 2 χρόνια πριν όταν δεν έπρεπει να τελειώσω ένα πτυχίο και είχα ώρα; Θεωρητικά, γιατί μάλλον όλο και κάποιο φριλανς θα έκανα. Θυμάμαι έκανα αραιά και που, κανά brunch - πόσο παρεξηγημένη η έννοια στην Κύπρο, όπου στο μενού βρίσκεις μέχρι και burger και κανονικά πιάτα- και έκανα binge watching σειρές - ειδικά τότε που τις κατέβαζα και δεν ήμουν κολλημένη στο Netflix. Αυτό που με παρηγορεί, αυτή τη στιγμή είναι ότι ξέρω οτι μέσα σε όλους αυτούς στην Κύπρο, η κολλητή μου επίσης δουλεύει τώρα.

Ξύπνησα σήμερα το πρωί και χαζολογούσα στο Instagram. Χθες το βράδι, έμεινα σπίτι. Έβλεπα αυτή την νέα ισπανική ταινία στο Netflix για την ερωτική ζωή 5 ζευγαριών και έτρωγα σοκολατάκια που μου έφερε ο γείτονας από τη Γερμανία. Και καθώς εγώ ήμουν στην κοσμάρα μου, προφανώς ο κόσμος ήταν έξω στα μπαρ, χόρευε, διασκέδαζε και φρόντιζε να μας το πει, με στορι. Ομολογώ με έπιασε λιγο το FOMO.

Εχω πεθυμήσει να βγω, να πιω, να χορεψω. Πάρα πολύ. Αλλά πλέον οταν κτυπήσεις τα 40+ ξαφνικά η κάθε έξοδος ειναι σαν Ιερά Σύνοδος. Βγαίνεις με φίλους, κάθεστε, πίνετε, τρώτε και γύρω από ένα τραπέζι συζητάτε όλα σας τα υπαρξιακά. Σαν ένα σέσιον ψυχανάλυσης. Μην με παρεξηγείς, δεν είμαι γαϊδουρα, ειμαι ευγνώμων που υπάρχουν αυτά τα υπέροχα πλάσματα στη ζωή μου.

Αλλά...χορός, δυνατή μουσική και ποτό (σε ποτήρι - σωλήνα για να μην χυθεί). Και λίγο φλερτ. Πόσο τα έχω πεθυμήσει!

Και συνέχισα να σκέφτομαι - ναι όλα αυτά το πρωί στις 730, στο κρεβάτι - "καλά ρε συ τουλίπα, να τα πεις και σε κάποιο και να νομίσει ότι δεν έχεις ζήσει ποτέ, δεν τα έχεις κάνει ποτέ". Μωρέ, τα έχω ζήσει και εδώ και Λεμεσό και Αθήνα. Και χόρεψα, και ξενύκτησα και φλέρταρα και ήπια. Πολύ για πολλά χρόνια.

Ε τότε; Ε δεν ξέρω. Απορίες. 

Ξέρεις τελικά τι έχω πεθυμήσει πολύ; Να νιώσω έντονα. Αυτό.

Tattoo κανείς;

Στα 16 μου αποφάσισα να κάνω τατουάζ. Είχα πλάνο. Θα έκανα το yin και το yang, αλλά αντί μαύρο και λευκό θα ήταν φωτιά και νερό να μπλέκονται μεταξύ τους. Θα το έκανα στο κάτω μέρος της κοιλιάς, στο πλάι. Μάλιστα είχα αποφασίσει πως θα πήγαινα είτε στο περίφημο το Jimmy's Tattoo στην Πλάκα ή στον Πάρη που τότε ήταν στο εμπορικό κέντρο Γαλαξίας, στη Λευκωσία. Δεν πήγα στον Jimmy, αλλά λίγα χρόνια μετά, στα 22 μου επισκέφθηκα τον Πάρη για να το δούμε. "Είσαι σίγουρη οτι θές να το κάνεις σε εκείνο το σημείο; Αν μείνεις έγκυος στο μέλλον θα χαλάσει το τατουάζ". Το σκέφτηκα. Δεν έκανα.

20 και βάλε χρόνια μετά, κυριολεκτικά όλη η Κύπρος έχει τατουάζ, περίπου 2-3 σε κάθε σώμα έτσι για να βρίσκονται και εγώ δεν έμεινα έγκυος και άρα το υποτιθέμενο τατουάζ δεν χάλασε.

Εχει όμως κάτι μήνες που σκέφτομαι να αποκτήσω επιτέλους αυτό το τατουάζ. Γιατί τώρα θα διερωτάσαι. 

Γιατί τώρα ξέρω για ποιο λόγο θα το κάνω και τι θα είναι. Είμαι τόσο σίγουρη πια, που ακόμα και εγώ η βασίλισσα της μη-δέσμευσης, θαυμάζω αυτή μου την απόφαση. 

Έχω λοιπόν αποφασίσει να να κάνω μια Urban Tulip. Για να με "έχω" πάνω μου για πάντα. Γιατί αυτή η περσόνα είναι εγώ, στο πιο αληθινό και ουσιαστικό μου. Γιατί εκτιμώ την πορεία και το τι κέρδισα μέσα από αυτό το blog, στα 15 χρόνια που γράφω εδώ. 

Θυμάμαι την πρώτη εκείνη νύκτα. Μάης του 2006. Ήταν ζέστη, καθόμουν στο γραφείο μου, τότε είχα το παλιό αντικερί γραφείο της προγιαγιάς μου. Στο μυαλό μου, στριφογύριζε η ατάκα μιας φίλης μου " είσαι κλειστή, δεν εκφράζεσαι ενώ έχεις τόσα να πεις". Τότε σκέφτηκα, πως θα ήταν αν έκανα ένα blog, αν δεν ήξερε κανείς ποια ήμουν, αν δηλαδή, δεν είχα καμιά ταυτότητα να κουβαλάω, και άρχιζα με ένα λευκό καμβά. Θα μπορούσα τότε να "γεννήσω" τις σκέψεις μου;

 Δεν έχω ιδέα πως βρήκα το ονομά μου, ήξερα μόνο που ήμουν (και είμαι) ερωτευμένη με τις μεγάλες πόλεις, με την ιδεά του urban. 

Θυμάμαι τους πρώτους bloggers με τους οποίους συναναστράφηκα, αυτούς τους ελάχιστους που γνώρισα και ακόμα τους πιο λίγους από αυτούς με τους οποίους έκτισα μια ωραία φιλία που υπάρχει μέχρι σήμερα.  

Θυμάμαι τη χαρά μου όταν το Υστερόγραφο του Φιλελεύθερου μου έδωσε στήλη, θυμάμαι τις στιγμές που άκουγα παρέες στα διπλανά τραπέζια να συζητάνε το τι έγραψα (φούσκωμα στήθους απο υπερηφάνεια). Θυμάμαι όμως και τις φάσεις που αμφισβήτησα αν η Αστική Τουλίπα είναι το ένα και το αυτό ή είναι μια συγκαλυμμένη προσωπικότητα που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

 

15 χρονια μετά, η Urban Tulip, είναι ακόμα εδώ ή μάλλον, είναι σίγουρα εγώ. Το θυμάμαι ειδικά εκείνες τις δύσκολές στιγμές που χάνομαι στην καθημερινότητα και νιώθω ότι πάνε να μου αρπάξουν τα χρωματιστά μολύβια από το χέρι.

Η Urban Tulip λοιπόν δεν έχει φύγει ποτέ. Θα γίνει τατουάζ και είναι από τις ελάχιστες φορές που το "για πάντα" δεν με φοβίζει.

Η μνήμη step by step

Η γιαγιά μου και εγώ έχουμε ένα ταλέντο να θυμόμαστε ιστορίες του παρελθόντος λεπτομερώς με χρονιές και μήνες. Η γιαγιά μου για παράδειγμα θυμάται τη μέρα που ήταν ετοιμόγεννη τη θεία μου στην κλινική στη Λευκωσία και η δική της η μάνα, η προ-γιαγιά μου, ήταν σε άλλο νοσοκομείο γιατί άρχισε να έχει σοβαρά προβλήματα υγείας. Η προ-γιαγιά μου, πέθανε κάποιους μήνες μετά στα 45 της, από καρδιά, μάλλον από την πολλή δουλειά. "Είχε λαμπερά κατάμαυρα μαλλιά", θυμάται η γιαγιά μου.  

Η γιαγιά μου επίσης θυμάται ακριβώς την ώρα που γεννήθηκα. 9.45 το βράδι, ένα πολύ ζεστό καλοκαίρι. Έτσι βρήκαμε τον ωροσκόπο μου με τη μάνα μου. Πήραμε τηλέφωνο τη γιαγιά μου, γιατί η μάνα μου νόμιζε πως γεννήθηκα 9 το βράδι. Αλλά η γιαγιά το διόρθωσε "9.45", είπε με μια αυστηρότητα που κανείς μας δεν τολμάει να αμφισβητήσει. Ευτυχώς γιατί δεν θα άντεχα να έχω ωροσκόπο Υδροχόο.

Όταν θέλω να συζητήσω για το παρελθόν, πάω στη γιαγιά μου και αρχίζουμε να μετράμε τις ζωές μας και των άλλων με ακριβείς χρονολογίες, μήνες ακόμα και ώρες. "Γιαγία τον Μάη του 2006, θυμάμαι εκείνη τη σκηνή με τον παππού", αρχίζω και εκείνη απαντά " Α ναι, για πες".

Πέρσι, 23 Μαρτίου, γύρω στις 9 το βράδυ, αφού είχα επιστρέψει από τη γνωστή βόλτα της καραντίνας, έκανα μπάνιο και έβαλα ένα ποτήρι κρασί, έκανα face time με τον κολλητό μου στην Αθήνα. Μιλάγαμε για πολύ ουσιαστικά πράγματα, δηλαδή ποιο gin είναι ιδανικό για το dry martini και πως θα μάθει εκείνος να το φτιάχνει. Ο κολλητός φόραγε ριγέ πιτζάμες "του παππού" και γω φόρμες και ένα ασπρόμαυρο πλεκτό. Εκείνες τις μέρες φυσικά νομίζαμε πως αυτό το post-apocalyptic πράγμα που ζούσαμε θα διαρκούσε κάτι μήνες, όχι ένα χρόνο και βάλε. 

Καθώς λοιπόν μίλαγα μαζί του, είχα ένα sms στο κινητό. Το μήνυμα ήταν από το άτομο που 1 μήνα πριν δήλωσε ότι θα εξαφανιστεί, το έκανε και γω βασανιζόμουν να αποτοξινωθώ καθώς διάβαζα για εξετάσεις. Η επανένωση τελικά έγινε και κύλησε η κατάσταση για αρκετό καιρό. 

Ένα χρόνο μετά, 23 Μαρτίου 2021. Κάνω πιο αραιές βόλτες στη γειτονιά. Ο κολλητός παραμένει στο σπίτι, ενδεχομένως τα βράδια να φοράει το ίδιο ζευγάρι πιτζάμες και έχει μάθει να φτιάχνει καλό dry martini. 

Το άλλο άτομο δεν είναι στη ζωή μου. Κάτι άλλαξε όμως σε σχέση με πέρσι. Φέτος εξαφανίστηκα εγώ και μάλιστα περίπου τις ίδες μέρες που αποφάσισε πέρσι να χαθεί. Θα παίξει μήνυμα; Δεν ξέρω. 

Δεν ξέρω αν πιστεύω στους κύκλους και στο κλείσιμο τους.

Αυτό που ξέρω όμως είναι πως αν το συζητούσα με τη γιαγιά μου θα μου έλεγε πως η ζωή ξέρει τι κάνει και πως δεν είναι ανάγκη να ξέρω τώρα το γιατί. Αλλά κάποια μέρα, όταν θα είμαι έτοιμη, θα το ανακαλύψω. 

Ο άλλος και ο "άλλος" εαυτός

 Γράφω αυτό το κείμενο με την "ασφάλεια" ότι έχω κλείσει το blog, άρα νιώθω ότι γράφω σε ένα μυστικό ημερολόγιο.

Έχω ανάγκη να εκφρραστώ - δεν το έχουμε όλοι, αυτή τη παράξενη περίοδο που ζούμε;

Από χθες διαβάζω παλιά κείμενα. Τί γινόταν τον Γενάρη του 2012 στη ζωή μου; Τον Γενάρη του 2014, του 2017, του 2009?

Τα διαβάζω με μια τρυφερότητα - ειδικά εκείνα που ήξερα τι θα γινόταν τους επόμενους μήνες. Από την άλλη διαβάζω και εκείνα που έγραφα όταν ήμουν λυπημένη επειδή χώριζα ή εκείνα που έγραφα όταν ήμουν σε σχέση και ήξερα ότι ο άλλος τα διάβαζε ( μέγα λάθος να δίνεις το blog σου σε αντικείμενο πόθου, γκομενικό) οπότε δεν έγραφα αληθινά.

Λυπάμαι για όλες εκείνες τις στιγμές που κάποιοι άνθρωποι - ειδικα ερωτικής φύσεως - καθόριζαν τόσο πολυ τη διάθεση και κατά συνέπεια τη δημιουργικότητα και το χαρακτήρα μου.

Διαβάζω πολλά άρθρα ψυχολογίας τελευταία με αφορμή μια ακόμα περίπτωση που αφέθηκα στη διάθεση κάποιου ατόμου. Συνειδητοποιώ για πρώτη φορά, στα 43 μου, ότι αντί να προσπαθώ να ερμηνεύσω τον άλλο και να πέφτω ψυχολογικά εξαιτίας του άλλο, να δω εγώ πως θα γίνω καλύτερη, πιο ισορροπημένη, πιο ήρεμη. Και για μένα αλλά και για τον άλλο άνθρωπο που θα έρθει. Και αυτό πιστεύω είναι ο πιο σωστός τρόπος που μπορώ να σκεφτώ αυτή την περίοδο.

UT.