Η γιαγιά μου και εγώ έχουμε ένα ταλέντο να θυμόμαστε ιστορίες του παρελθόντος λεπτομερώς με χρονιές και μήνες. Η γιαγιά μου για παράδειγμα θυμάται τη μέρα που ήταν ετοιμόγεννη τη θεία μου στην κλινική στη Λευκωσία και η δική της η μάνα, η προ-γιαγιά μου, ήταν σε άλλο νοσοκομείο γιατί άρχισε να έχει σοβαρά προβλήματα υγείας. Η προ-γιαγιά μου, πέθανε κάποιους μήνες μετά στα 45 της, από καρδιά, μάλλον από την πολλή δουλειά. "Είχε λαμπερά κατάμαυρα μαλλιά", θυμάται η γιαγιά μου.
Η γιαγιά μου επίσης θυμάται ακριβώς την ώρα που γεννήθηκα. 9.45 το βράδι, ένα πολύ ζεστό καλοκαίρι. Έτσι βρήκαμε τον ωροσκόπο μου με τη μάνα μου. Πήραμε τηλέφωνο τη γιαγιά μου, γιατί η μάνα μου νόμιζε πως γεννήθηκα 9 το βράδι. Αλλά η γιαγιά το διόρθωσε "9.45", είπε με μια αυστηρότητα που κανείς μας δεν τολμάει να αμφισβητήσει. Ευτυχώς γιατί δεν θα άντεχα να έχω ωροσκόπο Υδροχόο.
Όταν θέλω να συζητήσω για το παρελθόν, πάω στη γιαγιά μου και αρχίζουμε να μετράμε τις ζωές μας και των άλλων με ακριβείς χρονολογίες, μήνες ακόμα και ώρες. "Γιαγία τον Μάη του 2006, θυμάμαι εκείνη τη σκηνή με τον παππού", αρχίζω και εκείνη απαντά " Α ναι, για πες".
Πέρσι, 23 Μαρτίου, γύρω στις 9 το βράδυ, αφού είχα επιστρέψει από τη γνωστή βόλτα της καραντίνας, έκανα μπάνιο και έβαλα ένα ποτήρι κρασί, έκανα face time με τον κολλητό μου στην Αθήνα. Μιλάγαμε για πολύ ουσιαστικά πράγματα, δηλαδή ποιο gin είναι ιδανικό για το dry martini και πως θα μάθει εκείνος να το φτιάχνει. Ο κολλητός φόραγε ριγέ πιτζάμες "του παππού" και γω φόρμες και ένα ασπρόμαυρο πλεκτό. Εκείνες τις μέρες φυσικά νομίζαμε πως αυτό το post-apocalyptic πράγμα που ζούσαμε θα διαρκούσε κάτι μήνες, όχι ένα χρόνο και βάλε.
Καθώς λοιπόν μίλαγα μαζί του, είχα ένα sms στο κινητό. Το μήνυμα ήταν από το άτομο που 1 μήνα πριν δήλωσε ότι θα εξαφανιστεί, το έκανε και γω βασανιζόμουν να αποτοξινωθώ καθώς διάβαζα για εξετάσεις. Η επανένωση τελικά έγινε και κύλησε η κατάσταση για αρκετό καιρό.
Ένα χρόνο μετά, 23 Μαρτίου 2021. Κάνω πιο αραιές βόλτες στη γειτονιά. Ο κολλητός παραμένει στο σπίτι, ενδεχομένως τα βράδια να φοράει το ίδιο ζευγάρι πιτζάμες και έχει μάθει να φτιάχνει καλό dry martini.
Το άλλο άτομο δεν είναι στη ζωή μου. Κάτι άλλαξε όμως σε σχέση με πέρσι. Φέτος εξαφανίστηκα εγώ και μάλιστα περίπου τις ίδες μέρες που αποφάσισε πέρσι να χαθεί. Θα παίξει μήνυμα; Δεν ξέρω.
Δεν ξέρω αν πιστεύω στους κύκλους και στο κλείσιμο τους.
Αυτό που ξέρω όμως είναι πως αν το συζητούσα με τη γιαγιά μου θα μου έλεγε πως η ζωή ξέρει τι κάνει και πως δεν είναι ανάγκη να ξέρω τώρα το γιατί. Αλλά κάποια μέρα, όταν θα είμαι έτοιμη, θα το ανακαλύψω.
