Oh I wish a had a river to skate on...

Είναι κάτι φορές στη ζωή σου, που έχεις τη βαθιά επιθυμία να τα ανατινάξεις όλα.
Να παραιτηθείς, να χωρίσεις, να αλλάξεις στέκια, να αλλάξεις την ώρα που ξυπνάς, να αλλάξεις τη διάθεσή σου, να αλλάξεις τη μάρκα του απορρυπαντικού, να πιεις τον καφέ σου αλλιώς.
Κάτι τελοσπάντων για να νιώσεις ότι προχωράς.

Θέλω να παραιτηθώ. Βαρέθηκα, είναι ανέμπνευστη η δουλειά μου και όσο μεγαλώνω με μαθαίνω, με αποδέχομαι, με αγαπώ. Ξέρω τι θέλω να είμαι. Η δουλειά ήταν πάντα μέρος της προσωπικότητάς μου, ίσως γιατί ήταν πάντα δημιουργική, δεν ήταν δουλειά γραφείου.
Τώρα κάνω δουλειά γραφείου, το χειρότερο, δουλειά που έχει πολλή συνανστροφή με κόσμο που υπό κανονικές συνθήκες θα απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Μμμμ, ωραία ε;
Είχα ένα πλάνο, κάτι για το μέλλον. Προέκυψε το COVID19, δεν μπορώ να το κάνω, ακόμα.
Καλύτερα ίσως, δεν είμαι σίγουρη.

Πριν κάποια χρόνια ένας φίλος - ξέρεις ποιος είσαι - με ρώτησε αν είχα επιλογή, πως θα ήταν η ιδανική μου μέρα, που θα ήταν, πως θα ήμουν. Καθόμασταν στην μπάρα του Silver Star. Εγώ απογοητευμένη που το freelance δεν με έπαιρνε κάπου. Με ρωτάει αυτό. "Μα όπου θέλω και ότι θέλω;" Για την επόμενη μισή ώρα ξεδίπλωσα ένα φανταστικό σενάριο, με ένα φανταστικό σπίτι, κάπου στη Νέα Υόρκη και μια δική μου δουλειά. Τελειώνοντας το σενάριο, έμεινα να κοιτάω τον καθρέφτη απέναντι, κάτι μεταξύ σοκαρισμένης και ήρεμης. "Αλήθεια, αυτό θέλω να κάνω;"
Ήταν αγαπητέ//η, κάτι ονειρεμένο. Κάτι που θα μπορούσα να κάνω, δεν είναι τόσο ακραίο σενάριο. Ακόμα και στην Κυπρο.

Εδώ και λίγες μέρες/μήνες, κατάλαβα ότι ο κύκλος της υφιστάμενης δουλειάς, όχι απλά έκλεισε, αλλά είναι στην δεύτερη και τρίτη επανάληψη του. Δεν έχω να κερδίσω τίποτα πια, δεν θέλω να πάω γραφείο ( δουλεύω από σπίτι), αποφεύγω να συναναστραφώ με κόσμο δουλειάς. Απλά πληρώνομαι για να κάνω ότι είναι να κάνω. 

(Ναι, δεν εχω οικογενεια και γι αυτο το παιζω "μάγκας". Δεν θα απολογηθω και για αυτο ομως. )

Oh I wish I had a river I could skate my way on....

"Σκέψεις Ρεαλιστικές"

Εχουν περάσει περίπου 10 μέρες από το τέλος της καραντίνας στην Κύπρο.
Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ νιώθω πως επιστρέψαμε ακριβώς στο ίδιο σημείο πριν αρχίσει όλο αυτό.
Κάποιοι το ονομάζουν "κανονικότητα" (my ass).
Κανονικότητα δεν το λες, γιατί δεν θεωρώ πως τα τελευταία αρκετά χρόνια ζούμε κανονική ζωή.
Δεν μιλώ απαισιόδοξα αλλα ρεαλιστικά.
Πες μου, πόσο καλά είσαι με τις σχέσεις σου; Πόση ειλικρίνεια ζεις; Πόση γενναιότητα στις συμπεριφορές; Πόσο ανθρώπινες είναι οι συμπεριφορές; Αυτό. Για σκέψου.

Σίγουρα ζούμε μια "νέα κανονικότητα" όμως. Στην οποία προσποιούμαστε πως όλο αυτό που έγινε μας έχει αλλάξει, πως έχουμε δει τη ζωή αλλιώς, πως έχουμε βάλει άλλες προτεραιότητες. Μια μικρή ψευδαίσθηση, που μάλλον για γέλια ειναι μόνο.

Βάζοντας και εμένα στο μείγμα, θεωρώ πως έχουμε χάσει το παιχνίδι της επικονωνίας προ πολλού. Επί καραντίνας, με όσους έπρεπε να μιλάμε, μιλούσαμε. Αυτοί μας έψαχναν, αυτούς ψάχναμε εντελώς αβίαστα.
Με όσους δεν θα "έπρεπε" να μιλάμε, απλά έχουν εξαφανιστεί μόλις ξεκλειδωθήκαμε. Με αποτέλεσμα να νιώθουμε μαλάκες.
Αυτό είναι η κανονικότητα; Όχι δεν είναι.
Γιατί όταν μοιράζεσαι το χρόνο σου και τις σκέψεις σου με τον άλλο, κάτι σημαίνει μακροπρόθεσμα. Έτσι δεν είναι ή είναι η ιδέα μου;
Ή πολύ απλά ειναι η φάση " σου δείχνω τον πραγματικό μου εαυτό" αλλά αυτό ισχύει μόνο για τους δύο μήνες του Covid 19. Πώς γινεται αυτό;
Όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί πρέπει να κάνω "στρατηγική"συμπεριφοράς και να μην ειμαι ο πραγματικός μου εαυτός.
Φτύνω για να κολλήσεις. Φίλος ή γκομενος.
Έτσι πάει;
Μάλλον ναι ,και δυστυχώς αυτόν τον "κανόνα" τον παίρνουμε μαζί μας και στην "νέα κανονικότητα".

Υ.Γ. Όσα πιο πολλές λέξεις με εισαγωγικά έχω σε ένα κείμενο, τόσο πιο σουρεαλιστική νιώθω πως γίνεται η σκέψη μου.
Υ.Γ. "Δώστε μας γενναίους έρωτες".