Οι ανάδρομοι

Υπάρχει ανάδρομος, μου είπε μια φίλη πριν μια βδομάδα.

Εξ ού και το τελευταίο post.

Δεν ξέρω για τον δικό σου ανάδρομο, αλλά ο δικός μου συνεχίζεται.

Θα επανέλθω όταν έχω διάθεση να γράψω ένα θετικό post. Οχι γιατί δεν πρέπει να αποδεχόμαστε τις σκατοφάσεις μας, αλλά γιατί εδώ που ζούμε, με τον ηλίθιο κόσμο που συναναστρεφόμαστε, καταντήσαμε να μην μπορούμε να διακρίνουμε το φως.

Θα επανέλθω - σύντομα εύχομαι - με φως.

UT

Uncomfortably Numb

"Δεν είσαι numb", έγραψε πίσω ο κολλητός σήμερα, Δευτέρα πρωί καθώς βγήκα από ένα ραντεβού δουλειάς και ετοιμαζόμουν για το επόμενο, στην άλλη άκρη της Λευκωσίας. Του έστειλα μήνυμα " Νιώθω uncomfortably numb".
" Γιατί το λες αυτό΄;" απάντησα κοιτώντας γύρω μου και νιώθοντας ψυχολογικά εντελώς μουδιασμένη.
"Γιατί έαν ήσουν δεν θα μου το έλεγες". Χμ, άρα εαν εκφράζομαι υπάρχει ακόμα σωτηρία; Ότι με ενδιαφέρει ακόμα, ότι υπάρχει ελπίδα;
Δεν ξέρω.
Δεν νιώθω καλύτερα στα ταξίδια. Ναι, βοηθάει η εναλλαγή σκηνικού, αλλά ξέρω πως είναι προσωρινό και πως ουσιαστικά δεν θα συμβεί κάτι στο ταξίδι για να αλλάξει κάτι ερχόμενη πίσω στην Κύπρο. Δεν είναι ότι φαντάζομαι σενάρια "Before Sunrise", αλλά μου έχει λείψει κάτι σε αυτό το κομμάτι. Είμαι μουδιασμένη.
Το ότι στη δουλειά, δεν ξέρω εαν βαδίζω καλά, ή αν θα οδηγήσει κάπου όλο αυτό, δεν βοηθάει.
Το ότι αλλάζουν πολλά γύρω μου, σχέσεις φίλων και συγγενών αλλά εγώ μένω ίδια επίσης δεν βοηθάει.
Μήπως το Uncomfortably Numb είναι επειδή νιώθω πως είμαι η σταθερή αναφορά; Τόσο σταθερή που νιώθω ότι έχω τσιμεντοποιηθεί;
Δεν συμβαίνει κάτι. Γνωρίζω πως υπάρχει κόσμος που του αρέσει η ζωή μου. Ταξίδια, εστιατόρια, μπαρ- αν και πιο αραιά- και μια δουλειά κοντά σε αυτό που θέλω να κάνω, φίλοι καλοί κλπ.
Ουφ φτάνει να τα εξηγώ και να προσπαθώ να βγάλω άκρη, 13 χρόνια αυτό το blog τα ίδια και τα ίδια.
Από την άλλη, όταν δεν περιμένεις κάτι, είναι ανακούφιση. Δεν περιμένεις ένα τηλέφωνο, δεν περιμένεις να φλερτάρει πίσω κάποιος, δεν περιμένεις πχ να σου κάνουν έκπτωση σε ένα λογαριασμό. Δεν περιμένεις, άρα δεν έχεις να χάσεις.
Στέλνεις ένα μήνυμα και δεν σε ενδιαφέρει πως θα απαντήσει κάποιος.
Σε πολεμάει κάποιος στη δουλειά και σκέφτεσαι "χμμ ναι καλά, βαριέμαι και να ασχοληθώ".
Τελικά μήπως είναι καλή φάση αυτή;

Η επιστροφή

Μετά από 2 μήνες που ήμουν εσώκλειστη για μελέτη ( 3 αν υπολογισεις τις προετοιμασίες του καλοκαιριού), είμαι έτοιμη να βγω στον έξω κόσμο, στους φίλους μου, στη ζωή μου, στην αναζήτηση του "τέλειου γκομενου" ( μπορείτε να γελάσετε φυσικα) και στον καναπε μου. 

Ειμαι διαλυμενη σωματικα, ηρεμη ομως ψυχικα. Να δεις αγαπημενε αναγνωστη πως αυτο το κλεισιμο στο σπιτι και η αποφυγη συναναστροφης με κοσμο που με προβληματιζε, μου εκανε καλο.

Οσο και να εφτασα τα ορια μου με το διαβασμα.

Τι θέλω να κάνω:

1) Να δω τους φιλους μου. " Γεια σας, ειμαι η τουλιπα. Ναι αυτη που το παιζει μαθητρια, καριεριστα που δεν τη βλεπετε, που δεν μπορει ποτε. Υπάρχω ναι. Προχωρησατε με τη ζωη σας; Ε , τότε ξανά από την αρχή να γνωριστούμε. Μέχρι να ξαναφύγω ταξίδι, μέχρι να ξαναχωθω στο διαβασμα".

2) Να κάτσω κάπου για ένα καφέ ( δεν θυμαμαι την τελευταια φορα που πηγα για καφε) , να λιαζομαι και να βλεπω τον κοσμο που περναει και να λεμε μαλακιες με τους φιλους μου.

3) Να κατσω σε ενα μπαρ και να κανω το πιο πανω.

4) Να δω Netflix ανελεητα. Νέες σεζον Pose - τι σειρα - , Atypical - φανταστικο- και Crown (yes!).

5) Να κοιμηθω.

6) Να διαβασω βιβλια που δεν ειναι ακαδημαικα

7) Να παω σινεμα, θεατρο.

8) Να περασω χρονο με τη γιαγια μου και τους γονεις μου.

9) Να κοιμηθω.

10) Να κοιμηθώ.

Κατά τα άλλα, χθες καθώς επέστρεφα και έκανα transit στο Ελευθέριος Βενιζέλος, σκεφτόμουν πως το κάθε check in, το κάθε transit, το κάθε μετρό, η κάθε πτήση ειναι και μια αναπνοή, απ' αυτές που λέγαμε πιο πριν. Αλλά θέλω να μείνω λίγο σπίτι.

Αυτά. Επιστρέφω στο βουνό δουλειάς. 

UT.

Y.Γ Τί σ' αρέσει στον Νοέμβριο;