Μακριά, πολύ μακριά

Αυτά τα τετραήμερα μακριά από τη δουλειά είναι ένα δίκοπο μαχαίρι.

Από τη μια κοιμάσαι ( oh yes), ξεκουράζεσαι, βλέπεις την οικογένεια και τους φίλους σου και - το κυριότερο για μένα- μένεις μακριά από την οθόνη του υπολογιστή. Πας και καμιά εκδρομούλα, να χορτάσει το μάτι σου θάλασσα και πράσινο. Ωραία πράγματα. Εκεί συνειδητοποιείς τι παίζει πραγματικά ρόλο σε αυτή τη ζωή. Και δεν έχει καμία σχέση με το παραμύθι που μας ταϊζουν στο γραφείο και τα τάχαμου λαϊφσταλάδικα media.

Από την άλλη, έρχεται η μέρα που επιστρέφεις. Και ξανά πρέπει να προσαρμοστείς στη συμβίωση με συναδέλφους. Που μιλάνε με τις ώρες στο τηλέφωνο με τις φιλενάδες τους λέγοντας για δέκα φορές μέσα στη μέρα, τα ίδια και τα ίδια. Για τα παιδιά, τα πεθερικά κλπ. Οκ πες με μονόχνωτη. Αλλά βαριέμαι. Μια φορά να τα ακούσω. Όχι να είναι ήδη 12 και να είμαι στο 3ο repeat.

Μετά είναι το άλλο. Ο οργανισμός σου δεν μπορεί να αποδεκτεί το γεγονός ότι σε διατάζει κάποιος ή ότι πρέπει να βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα για μαλακίες άλλων. Είναι πολύ σκληρό.

Χθες πήγα Υφαντουργείο. Καλή φάση. Χαλαρά, όλοι στην καρακοσμάρα τους. Μουσική έθνικ και τζαζ, όμορφη ατμόσφαιρα. Εδώ θέλω να δώσω τα συγχαρητήρια στην κοπέλα που καθόταν κάπου μόνη της με το apple της.

Μ' αρέσει έτσι όπως εξελίσσεται η παλιά Λευκωσία. Μικρά μπαράκια ξεπηδάνε από το πουθενά, τίποτα στημένο. Και ας μου έλεγε ο φίλος ότι η "μόδα" του να στέκεσαι έξω στα πεζοδρόμια υπήρχε στην Αθήνα πριν 2-3 χρόνια. Πρέπει ντε και καλά όλα να ανήκουν στην κατηγορία "hot τάσεις";

Καλό υπόλοιπο της μέρας να 'χουμε. Αναίμακτο. Όσο γίνεται.

Υ.Γ1 Αξίζει να πάω σήμερα να ακούσω Παυλίδη στο Εναλλάξ;

Υ.Γ2 Προέκυψε ταξιδάκι της δουλειάς σήμερα και είμαι τόσο happy!