The Art of being Zen

Για πρώτη φορά μετά από βδομάδες, κατάφερα την Πέμπτη, να είμαι σπίτι στις 630. Είχα κάτι δουλίτσες να κάνω ( π.χ σουπερμαρκετ για φρούτα και λαχανικά, τα οποία όμως καταλήγουν πάντα σε μια άθλια απόχρωση του πράσινου του βάλτου, στο βάθος του ψυγείου), αλλά σκέφτηκα ότι δεν θα είχα άλλη ευκαιρία σύντομα να είμαι σπίτι μου και να είναι και μέρα.

Είχα ένα thing το βράδι, για κρασί και cheese στο Brew, οπότε για 3 ώρες θα έκανα ότι ήθελα.

Άφησα το λάπτοπ μέσα, για αλλαγή και άρχισα ποτίζοντας τα φυτά στη βεράντα. Ο βασιλικός έχει γίνει τεράστιος, η στεφανωτή σε λίγο θα καλύψει το ταβάνι και η μίνι ροδιά, μάλλον προς το μάξι πάει.

Έκανα μπάνιο τα χελωνονιτζάκια, τα τάισα, καθάρισα το ξύλινο τραπέζι και έβαλα να γίνεται διπλός espresso.

Στο cd player άρχισε να παίζει το ost της Frida. Έχεις ακούσει ποτέ το Floating Bed;

Δεν μπορώ να σου εξηγήσω ακριβώς τι μου προκαλεί αυτή η μελωδία. Νιώθω ότι βρίσκομαι, αραχτή σε μια αιώρα, μέσα σε ένα καταπράσινο κήπο, γεμάτο δέντρα με μεγάλα φύλλα. Απόλυτα ευτυχισμένη.

Μετά, έκανα το φρέντο μου, πήρα το Όλα τα Μήλα της Λαμπροπούλου, άπλωσα στην καρέκλα και διάβαζα.

Αυτό έκανα για δύο ολόκληρες ώρες.

Καιρό είχα να νιώσω τόσο γεμάτη.

Τόσο πολύ, που άμα αρχίσω να το σκέφτομαι, θα με πιάσει ο πανικός. Ώρες ώρες νιώθω ότι τίποτα δεν μου κάνει και τίποτε δεν με χωράει.

Ούτε οι ανάδρομοι, ούτε η πανσέληνος, ούτε το pms, ούτε κάτι σχετικά που συνήθως το παίρνω σαν δικαιολογίες και τα πιπιλάω.

Νιώθω στάσιμη.

Αλλά για πρώτη φορά δεν έχω τάση φυγής και δεν έχω ιδέα αν είναι καλό αυτό (ωρίμασα) ή κακό (συμβιβάστηκα).

Πάω να κάνω καφέ, να χώσω το ipod στα αυτιά και να αγνοήσω το γεγονός ότι έχει ήλιο έξω.

Υ.Γ1 Το κλικ που λέγαμε...υπάρχει μόνο όταν είναι αμοιβαίο.

Υ.Γ2 Το γκελ από την άλλη, δεν είναι αμοιβαίο. Είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.

Υ.Γ3 It's a lonely way to the top. Πολύ.