Ολόκληρο σαββατοκύριακο, δεν άνοιξα το laptop. Μόνο τώρα, λίγο πριν να φύγω για σινεμά. Ακούω στο repeat το "The melody of a fallen tree". Υποτίθεται πρέπει να παραδώσω την τελευταία μου στήλη αύριο στο Υστερόγραφο ( μπορεί να ξαναγράψω σε κάποια φάση, αλλά όχι τακτικά). Και δεν ξέρω τι να γράψω. Εδώ καλά καλά μου έχουν τελειώσει τα λόγια. Ζω έντονες στιγμές. Αλλά είναι τόσο έντονες που η μόνη τους θέση είναι στην καρδία μου. Και μόνο αυτή ακούω τον τελευταίο καιρό.
Το μυαλό μου έχει πήξει στη σκέψη. Κουράστηκα ρε συ, πολύ. Αλλά δεν μπορώ να μοιραστώ τις σκέψεις μου πια. Γιατί δεν υπάρχει λόγος. Και δεν το λέω επειδή ειμαι απαισιόδοξη. Απλά περνάω τη φάση που πρέπει να βρω ένα τρόπο να ξαναμαζευτώ, να ξαναγίνω χαρούμενη, να ξαναρχίσω να οργανώνομαι με φίλους, να ξαναβρώ τον εαυτό μου, να, να,να. Όμως, να σου πω την αλήθεια, αυτή τη φορά, σκέφτομαι διαφορετικά. Καταρχάς, δεν πρόκειται να αρχίσω τα μοιρολατρικά του στυλ "που να ξαναβρω κάποιο τώρα", "πρέπει να κυκλοφορώ" και σίγουρα δεν είμαι διατεθειμένη να φάω στα μούτρα όλα τα "πρέπει".
Τέλειωσε κάτι. Με πείραξε. Με πειράζει. Και κατά φάσεις με πιάνουν τα κλάματα (συχνά) . Δεν περνώ εύκολες φάσεις αυτή την περίοδο.
Όμως, δεν είμαι κυνική πια. Δεν μηδενίζω κάτι. Δεν ισοπέδωσα την όμορφη ιστορία που έζησα. Απλά θέλω σε κάποια φάση, να τύχει κάτι που να μην έχει τέλος.
Σκέψου, το λέω εγώ που στα 30, ερωτεύτηκα μόνο δύο φορές, είχα αρκετούς perhaps γκόμενους και πάντα με την πρώτη ευκαιρία την έκανα.
Πως αλλάζει ο άνθρωπος ε; Είναι το πιο ευχάριστο πράγμα που μου έχει τύχει. Να ξέρω ότι έχω ξεκλειδώσει. Να ξέρω ότι μπορώ πια να αντικρύζω το απέραντο της θάλασσας χωρίς να φοβάμαι αλλά έχοντας το πουκάμισο μου ανοικτό.
Το μυαλό μου έχει πήξει στη σκέψη. Κουράστηκα ρε συ, πολύ. Αλλά δεν μπορώ να μοιραστώ τις σκέψεις μου πια. Γιατί δεν υπάρχει λόγος. Και δεν το λέω επειδή ειμαι απαισιόδοξη. Απλά περνάω τη φάση που πρέπει να βρω ένα τρόπο να ξαναμαζευτώ, να ξαναγίνω χαρούμενη, να ξαναρχίσω να οργανώνομαι με φίλους, να ξαναβρώ τον εαυτό μου, να, να,να. Όμως, να σου πω την αλήθεια, αυτή τη φορά, σκέφτομαι διαφορετικά. Καταρχάς, δεν πρόκειται να αρχίσω τα μοιρολατρικά του στυλ "που να ξαναβρω κάποιο τώρα", "πρέπει να κυκλοφορώ" και σίγουρα δεν είμαι διατεθειμένη να φάω στα μούτρα όλα τα "πρέπει".
Τέλειωσε κάτι. Με πείραξε. Με πειράζει. Και κατά φάσεις με πιάνουν τα κλάματα (συχνά) . Δεν περνώ εύκολες φάσεις αυτή την περίοδο.
Όμως, δεν είμαι κυνική πια. Δεν μηδενίζω κάτι. Δεν ισοπέδωσα την όμορφη ιστορία που έζησα. Απλά θέλω σε κάποια φάση, να τύχει κάτι που να μην έχει τέλος.
Σκέψου, το λέω εγώ που στα 30, ερωτεύτηκα μόνο δύο φορές, είχα αρκετούς perhaps γκόμενους και πάντα με την πρώτη ευκαιρία την έκανα.
Πως αλλάζει ο άνθρωπος ε; Είναι το πιο ευχάριστο πράγμα που μου έχει τύχει. Να ξέρω ότι έχω ξεκλειδώσει. Να ξέρω ότι μπορώ πια να αντικρύζω το απέραντο της θάλασσας χωρίς να φοβάμαι αλλά έχοντας το πουκάμισο μου ανοικτό.
Y.Γ1 Προτιμώ το The Melody of a Rising Tree.
Υ.Γ2 Σκεφτόμουνα πριν λίγο...για να φυτέψεις ένα καινούριο δέντρο, δεν πρέπει να ανανεώσεις το χώμα ( τη βάση) και να του δώσεις χρόνο να "αναπνεύσει";
Συνήθως δε αφήνω σχόλεια γιατί μάλλον δεν σερφάρω.
ReplyDeleteεκανα κλικ στο "επομενο ιστολόγιο" και παρουσιάστηκες..είδα και κανα δυο φίλους του blog που έχεις κάνει..θα πρέπει να μιλάω με το νησί της Αφροδίτης μάλλον. Δεν έχει σημασία..
Λίγο μαυρούλικα τα παρουσιάζεις όμως..
Λυπάμαι..
Δέν χρειάζεται να κάνουμε τους άλλους να μας προσέξουν αυτό έρχεται από μόνο του.. be happy Δεν χρειάζεσαι κανέναν διπλα σου να αγναντέψεις το απέραντο της θάλασσας χωρίς να φοβάσαι με ανοιχτό πουκάμισο..κάντο και θα δείς...εγώ το χω κάνει
i hope there's room for "2"
ReplyDeletezakarvelis, δεν τα παρουσιάζω "μαυρούλικα", έτσι τα νιώθω. Όπως ο κάθε άνθρωπος που χωρίζει, όχι γιατί δεν υπάρχει έρωτας αλλά για πρακτικά θέματα.
ReplyDeleteΈχεις δίκιο όμως, άμα είσαι καλά όλα έρχονται από μόνα τους. Σε ευχαριστώ γι αυτά ειδικά τα λόγια.
anonymous (eponymous), it depends on what "2" consists of... (we make the room in our lives, we set the rules. And there is always a reason for things to happen or to not happen). So, what is "2" to you?
Τα καλύτερα έρχονται όταν παύεις να τα περιμένεις ;-)
ReplyDeleteεγώ πάλι είδα μια αισιοδοξία σε σχέση με παλαιότερα.
ReplyDeleteλάθος;
an-lu μου, εύχομαι να είναι έτσι όπως τα λες :)
ReplyDeleteκροτ μου...μπορεί και να έχεις δίκιο. Τώρα είμαι σε φάση που αρχίζω να αποδέχομαι όλο αυτό που έγινε. Έχω δρόμο ακόμα... :)
Αυτή η σχέση σου 'μαθε πολλά αλλά ο χωρισμός το πιο σημαντικό: "να ξέρω ότι έχω ξεκλειδώσει".
ReplyDeleteΕίδες, δεν είναι όλα μαύρα. Και το "χωρίς τέλος" θα έρθει. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά.
αν και "μαννή", κατά φάσεις είσαι πολύ έξυπνη! Εύχομαι να έχεις δίκιο...αλλιώς θα έχω και τύψεις ότι θα πάθεις κανά έγκαυμα :P
ReplyDeleteΘα βάλω κρεμούλα για τα εγκαύματα. Τοντ γουόρι!
ReplyDeletewith arms (and shirts) wide open it seems that your life is going to change. that can only be good :)
ReplyDelete"μαννή" μου, δεν ανησυχώ. I have faith in you and trust :)
ReplyDeleteγειά σου και σένα unsaid. I don't have another choice.
hi to you too - too! I am not sure that you are left without a choice, isn't that a choice that you make? Perhaps, it is not all grey (or grey's anatomy) after all. Regardless (and probably irrelevant), you are probably right about YG2 - in this case, at least.
ReplyDeleteΔεν είχα επιλογή γιατί δεν επέλεξα εγώ να χωρίσω. Αυτό εννοούσα. Αλλά το να "ξεκλειδώσω", να ανοίξω το πουκάμισό μου και να αφήσω χώρο στο χώμα να "αναπνεύσει", ναι αυτά όλα είναι δική μου επιλογή. Ποτέ δεν πίστευα στα γκρίζα unsaid. Είναι είτε μαύρο είτε άσπρο. Είτε σχέση, είτε τίποτα. Είτε καλά είτε κακά. Τα μέτρια σκοτώνουν και οι συμβιβασμοί.
ReplyDelete...
ReplyDeletei still believe there's always something in between - and, grey is my favorite color...
αγραναπαυση ή επίθεση;
ReplyDeleteunsaid, το γκριζο ειναι από τα αγαπημένα μου χρώματα επίσης. Αλλά δεν μ αρέσει ως μεταφορά. Πάντως, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
ReplyDeleteαχ trilian μου, με έχεις ικανή για επίθεση; Θέλω τόσο πολύ μια όμορφη ηρεμία που δεν διανοούμαι καν οτιδήποτε άλλο. Και ο άνθρωπος αυτός μου έδωσε τόση αγάπη που ποτέ δεν θα του έκανα κακό. Εσύ πιστεύεις στην επίθεση;
κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή όμως κάθε αρχή και δύσκολη γι'αυτό και μοναδική, το κομμάτι melody of a rising tree είναι απλά κομματάρα, το λατρεύω
ReplyDeleteμια μεγάλη αγκαλιά από μένα
αγαπημένε μου street spirit, πιστεύω και γω ότι μετά από κάθετι δύσκολο έρχεται ένα όμορφο. Και το Melody of a fallen Tree είναι κομματάρα ( έχω ένα λινκ στο τραγούδι στο ποστ urban me από απρίλη - άκουσε το). Μια αγκαλιά πίσω :)
ReplyDeleteπουλάκι μου, καλύτερα σε ακούω και χαίρομαι. μελομακάρονα ξέρεις να φτιάχνεις; για δοκίμασε. ακου που σου λέω.
ReplyDeleteyo!reeka μου, έχω τα πάνω μου και τα κάτω μου...αλλά έτσι δεν είναι η πραγματική αγάπη;
ReplyDeleteΝαι θα μάθω να φτιάχνω και μελομακάρονα, και πουτίγκα και όλα όσα δεν έκανα πότε! έτσι για αλλaγή :)
Τελικά κάτι βγήκε.
ReplyDeleteκράτα έτσι όσο μπορείς...Μπορείς
Α..και φύλαξε και για μένα κανα κοματάκι πουτίγκα.. τρελαίνομαι.
Dear Tulip...ondos, ti en toutos o kairos? I failed you, i kriada den me akolou8ise!
ReplyDeleteMa giati teleuteo YΓ? :-(
Να ξέρεις ότι η 'στήλη' σου τζαμέ έκαμε με να επανακτήσω το interest mou in blogging, kai essentially na 3ekiniso to roam365.
My sundays will never be the same againnnnn.
Το τελευταίο να υποθέσω ακόμη δεν ήρθε γιατί προχθές δεν είχε μέσα κόμματι σου.
ReplyDeleteΚουκλίτσα μου το γκρίζο πια έχει πολλές αποχρώσεις και με λίγες πινελίες γίνεται ένα υπέροχο φωτεινό χρώμα.
Σίγα σιγά θα μάθουμε να υπάρχουμε μόνες ας (και να μαγειρεύουμε για ένα άτομο) και όλα θα είναι καλύτερα.
Σημαντικότερο από όλα είναι να μην τιμωρούμε τον εαυτό μας υποσεινήδητα και ελπίζω να κάνω λάθος και να είσαι καλύτερα από ότι δείχνει το μπλογκ σου.
zkarvelis, βλέπω παίρνεις ρίσκα με το να δοκιμάσεις τη πουτίγκα μου!
ReplyDeleteroam μου, δεν πειράζει πήγα ταξιδάκι και βρήκα κάμποσο κρύο. Καλωσόρισες κιόλας. Όσο για το Υ.Γ, αν θες δόση από τουλίπα το blog το ξέρεις ;). και χαίρομαι που ήμουν αφορμή να ξαναρχίσεις το blogging!
evita, το τελευταίο είναι την ερχόμενη Κυριακή. Συμφωνώ για το γκρίζο τελικά...έχει και αυτό το λόγο ύπαρξής του...