Faraway so close

“Έχεις αποστασιοποιηθεί συναισθηματικά από το blog σου», μου πέταξε μια φίλη τις προάλλες καθώς τρώγαμε σε ένα εστιατόριο. «Έχεις δίκιο», απάντησα μασουλώντας μια λιαστή ντομάτα. Φυσικά και είχε δίκιο, το ήξερα, αλλά δεν με πείραζε. Είχα συνειδητοποιήσει ότι για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό δεν είχα σοβαρούς λόγους για να γκρινιάζω, ούτε και έγραφα σενάρια για γκόμενους, για δουλειά και για όλα όσα τελοσπάντων με νευριάζουν (που είναι πολλά). Με εκνεύριζαν φυσικά κάποια πράγματα αλλά δεν τους έδινα τις συνήθεις μεγάλες διαστάσεις. Άρα δεν με ενοχλούσε να «απέχω». Έτσι για αλλαγή ζούσα στη δική μου «φούσκα ασφαλείας» και περνούσα καλά.

Όχι πως τελικά αυτή η νιρβάνα κράτησε πολύ. Τις επόμενες μέρες, δυο - τρεις βδομάδες μετά που επέστρεψα από τις διακοπές, «εξωτερικοί παράγοντες» βάλθηκαν ντε και καλά να με προσγειώσουν στην βαρετή πραγματικότητα. Και έγινα έξαλλή γιατί μια χαρά κατάφερα να επιβιώσω των κρίσιμων πρώτων ημερών εντός (η συνταγή είναι εξής: μόλις επιστρέψετε από διακοπές, πηγαίνετε σουπερμάρκετ, παίρνετε προμήθειες, κλειδώνεστε σπίτι και απλά βλέπετε φίλους και γκομενικά στη ωραία σας βεράντα ).

Όλα άρχισαν με την πιο ηλίθια ατάκα που ακούμε λίγο πριν από το τέλος του καλοκαιριού. Βρίσκεσαι στην κοσμάρα σου, με το χρωματάκι σου και που λέει ο λόγος η τσάντα σου έχει ακόμα άμμο μέσα. Πας να φας κάπου και εκεί που κάνουν πρόποση, το ακούς: «Άντε και καλό χειμώνα»! Δεν υπάρχει πιο ξενέρωτο πράγμα ειλικρινά από αυτή τη φράση. Καταρχάς, ο κόσμος πάει θάλασσα μέχρι Οκτώβρη. Επίσης δεν έχουμε δα και τον τρομερό χειμώνα στην Κύπρο. Και τρίτο θα είχε κάποια λογική αυτή η ατάκα αν κάποιος στο τραπέζι ήταν γεωργός και του ευχόμασταν να βρέξει για να βλαστήσουν τα σπαρτά. Αλλά επειδή κανένας από τους τρεις λόγους δεν ισχύει, εγώ απλά ξενερώνω, δεν εύχομαι τίποτα και με αποκαλούν στριμμένο.

Το επόμενο κτύπημα ήλθε όταν διάβασα ένα κείμενο σε ένα περιοδικό όπου ο δημοσιογράφος έγραφε «και τώρα τα κεφάλια μέσα». Εκεί να δείτε πόσο εκνευρίστηκα, μου φάνηκε τελείως άκυρη ( και μεγάλο κλισέ) η συγκεκριμένη ατάκα. Εσύ ρε φίλε τι ζόρι τραβάς δηλαδή; Βάλε το δικό σου κεφάλι μέσα και άσε με να έχω το δικό μου έξω στο αεράκι, παρέα με τους φίλους μου και να πίνω μπύρες. Απλά σε κάποια φάση εσύ θα πάθεις ασφυξία ενώ εγώ θα καταφέρω να βλέπω την καθημερινότητα μου χαλαρά και Light ( όπως πρέπει).

Και δεν συζητώ κάποιες κουβέντες που άκουσα αυτές τις μέρες. Μου έλεγε μια φίλη που πήγε με μια φίλη της σε κάτι club και δεν τους βάλανε μέσα επειδή δεν είχανε κάνει κράτηση ( ναι όντως δύο άτομα θέλουν ολόκληρο το μπαρ και καμιά δεκαριά stool για να σταθούν) και σκέφτηκα ότι καθόλου δεν πεθύμησα τέτοιες συμπεριφορές. Αμ το άλλο; Που όλοι αποφασίζουν ότι «πρέπει να σοβαρευτούμε και να δούμε τι θα κάνουμε φέτος». Ε, δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να γίνει έξαλλος!

Για αυτό σας λέω, δεν υπάρχει κανένας λόγος σοβαρότητας ( δηλαδή σοβαροφάνειας). Το φθινόπωρο είναι απλά μια εποχή, η κοντινότερη παραλία είναι μισή ώρα μακριά, τα καλοκαιρινά μπαράκια καλά κρατούν και η μέρα είναι ακόμα αρκετά μεγάλη για να κάνουμε ότι γουστάρουμε! Και στην πορεία εμείς θα ζούμε τις ζωές μας χωρίς κεφάλια μέσα και χωρίς να περιμένουμε καρτερικά το χειμώνα.

Υ.Γ. Τώρα όλο αυτό θεωρείται γκρίνια;

Υ.Γ To κείμενο παρουσιάστηκε στο Υστερόγραφο στις 23/9. Το τεύχος είχε θέμα τις "Σημειώσεις". Τελικά αυτά τα σκόρπια χαρτάκια και τα post-it περιέχουν τις πιο μεγάλες αλήθειες.

Υ.Γ2 Η συναισθηματική αποστασιοποίηση από το blog - αν υπάρχει - οφείλεται σε καθαρά συναισθηματική ανάγκη.