silence

Την Τρίτη ξύπνησα κανονικά στις 7. Άφησα το ξυπνητήρι να κτυπάει σαν μανιασμένο. Δεν συγκινήθηκα. Πήγε 8 παρά. Ήθελα καφέ. Δεν κινήθηκα. Έμεινα να κοιτάζω το ταβάνι. Στις 9 ξανακοίταξα την ώρα. Είχα ήδη αργήσει. Έπρεπε να κάνω μπάνιο, να ντυθώ, να μπω στο αυτοκίνητο, να οδηγήσω 6 λεπτά ακριβώς, να παρκάρω, να κτυπήσω κάρτα, να μπω στο ασανσέρ, να πάω στο γραφείο μου, να ανοίξω pc, να δω τα mail μου, να δω τι παίζει στο wall του facebook, να κανονίσω 2-3 συναντήσεις με συναδέλφους, να ζητήσω συνάντηση με διευθυντή, να,να,να...

Όσο περισσότερο σκεφτόμουν αυτό το σκηνικό, τόσο ήθελα απλά να μείνω στο κρεβάτι και να κάνω τίποτα.

Άρπαξα το τηλέφωνο από δίπλα μου, σχημάτισα τον αριθμό της γραμματέας. "Ελένη μου, δεν θα έρθω σήμερα. Θα μείνω να δουλέψω από σπίτι. Αν με ζητήσει ο διευθυντής, μπορεί να περάσω το απόγευμα".

Δεν ήταν δύσκολο.

Σηκώθηκα. Πήγα στην κουζίνα, έφτιαξα μπόλικο καφέ. Άνοιξα λαπτοπ. Προσπάθησα να μην κωλοβαρέσω πολλή ώρα στο facebook. Άρχισα να δουλεύω. Χρειάστηκε πολλή ώρα και προσπάθεια ώστε να συγκεντρωθώ. Παλιά δεν ήταν έτσι. Τώρα δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που με είχε πραγματικά απορροφήσει - να μην πω, πωρώσει - η δουλειά μου. Κατάφερα να δουλέψω μια ώρα.

Σταμάτησα.

Το υπόλοιπο της μέρας και της νύκτας, ήμουν στον καναπέ και έβλεπα Grey's Anatomy.

Την Τετάρτη πήγα κανονικά δουλειά. Φορώντας τη μάσκα της "χαρούμενης". Ούτε την Τετάρτη ήθελα να πάω δουλειά, έτσι άργησα πάλι να πάω. Σήμερα το ίδιο σκηνικό. Με το ζόρι ήρθα στις 1030.

Είναι όλα μια άμορφη μάζα.

Τα ίδια, η ρουτίνα η ίδια.

Με τρόμο διαπιστώνω πως δεν κάνω όνειρα, πως δεν έχω φιλοδοξίες.

Ακόμα χειρότερα, έχω ενοχές όταν στις σπάνιες στιγμές καταφέρνω να εντοπίσω τα θέλω μου. Μου φαίνονται κάτι που δεν θα γίνει ποτέ, που μάλλον είναι βλακείες δικές μου και ανέφικτα.

Πρέπει να σκάσω;

Να συμβιβαστώ;

Να είμαι ευγνώμον που έχω μια δουλειά;

Που έχω μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου;

Πρέπει να σκάσω και να δω the bigger picture;

Ποιο είναι αυτό το picture όμως;

Νομίζω, πως όσο δεν το παραδέχομαι δεν θα το δω καθαρά.

Προς το παρόν, κάθε πρωί δεν θέλω να πηγαίνω γραφείο.

Κοντά στα κύματα, θα χτίσω το παλάτι μου

θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια

Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου...

Tik Tok

Η μάνα μου χθες μου έριξε την εξής - εμπνευσμένη- ατάκα:

"Κοίτα να δεις. Εμένα και του μπαμπά σου, κτύπησε το βιολογικό μας ρολόι.

Θέλουμε να γίνουμε παππούδες".

Την κοίταξα, προσπαθώντας να διατηρήσω ένα ήρεμο ύφος.

Το κατάφερα.

Μέσα μου όμως ζούσα την ΑΠΟΛΥΤΗ φρίκη.

Πάλι ρε παιδί μου;

Πάλι πίεση;

Οι Κύπριοι γονείς. Προορισμός τους στη ζωή να γίνουν παππούδες.

Η πραγματική ευτυχία των παιδιών τους - αδιάφορος παράγοντας.

Δεν μπορούν απλά να περνάνε καλά με τους φίλους τους και να ταξιδεύουν;

Πρέπει όλοι στη ζωή να έχουμε τον απώτερο σκοπό του γονιού/παππού;

Στην τελική και εγώ περνάω δύσκολα. Εμένα με ρώτησε η μάνα μου αν μπορώ πια να χειριστώ τη ρουτίνα μου και εκείνη τη συνεχή σκέψη πως όλα είναι τόσο περιττά και ίδια;

Και γω θέλω μια τεράστια αλλαγή.

Αν όμως δεν είναι το δίπτυχο καλός άνδρας-ένα παιδί;

Αν με φοβίζει τόσο πολύ να μπω στο γαμημένο καλούπι που βλέπω γύρω μου τα τελευταία 34 χρόνια και φρικάρω;

Αν από την άλλη δεν θέλω ούτε και να το παίζω επαναστάτρια χωρίς αιτία;

Αν εμένα σκοπός μου στη ζωή είναι απλά να είμαι ευτυχισμένη χωρίς επιβαρύνω κανένα;

Αν αυτό είναι για μένα αρκετό;

Μου πρότεινε να μου γνωρίσει τον γιο ενός πρώην συναδέλφου του μπαμπά μου.

" Είναι δάσκαλος". Λες και το επάγγελμα του άλλου είναι καθοριστικό.

Θέλουν να μου τον γνωρίσουν. Προξενιό ένα πράγμα. Δεν θέλω. Όποτε λέω "ναι" σε τέτοιες καταστάσεις, για να μην το παίζω σκύλα, νιώθω σαν γουρούνι στο σακί.

Η τελευταία φορά ήταν πριν από 1-2 χρόνια, ο γιος κάτι κολλητών τους. Έμοιαζε με μικρό ποντίκι ο τύπος.

Μια άλλη φορά, πήγανε να μου συστήσουν ένα μαμόθρεφτο, αδιάφορο, άσχημο τύπο. Ξέρεις τι έκανα; Φλέρταρα με τον μπαμπά του που ήταν πολύ πιο σέξι. Ο μπαμπάς μου το καταδιασκέδασε, η μάνα μου φρίκαρε.

Αυτές τις μέρες παίζουν και δεν παίζουν δυο φάσεις.

Ο ένας που μ' αρέσει πολύ, μου "απαγόρευσε" να τον ερωτευτώ. Οκ ρε φίλε, το πήρα το μηνυματάκι. Σε γουστάρω, με γουστάρεις, αλλά με αποφεύγεις. Ξέρω γιατί το κάνεις. Αλλά δεν θα σου κάνω ψυχανάλυση. Νομίζω ξέρουμε και οι δύο τους μηχανισμούς μας. Η μόνη διαφορά είναι ότι εγώ ξέρω τους όρους σου, αλλά εσύ δεν ξέρεις τους δικούς μου.

Όπως και να έχει, δεν έχω αποθέματα να το/σε κυνηγήσω. Όποιος θέλει ας με κερδίσει.

Ο άλλος...χμ δεν ξέρω. Ομορφούλης, αλλά δεν κόβομαι. Μπορεί να δώσω ευκαιρία. Δεν είμαι σίγουρη. Βρεθήκαμε μια φορά με κοινή παρέα, κάναμε ένα κλικ και βρεθήκαμε μια άλλη φορά μόνοι μας όπου νομίζω έβλεπε λίγο υπερβολικά το κενό. Μα το κενό; Τέλοσπάντων. Αν υπάρξει τρίτη φορά, θα βλέπω και εγω το κενό. Να δούμε πόσο θα αντέξει ο καθένας.

Όπως και να χει, η σούμα από όλα αυτά είναι ένα ωραιότατο - συναισθηματικό - μηδενικό.

Στο τέλος της μέρας, ερωτευμένη δεν είμαι, οι τόποι δεν με χωράνε, τα μπαρ μου φαίνονται τα ίδια, τα σαββατοκύριακα είναι ένα βάσανο και τίποτα και κανείς δεν μου κάνει "κλικ".

Όσο για το βιολογικό μου ρολόι;

Μου φωνάζει "άλλαξε τη ζωή σου, ρίσκαρε". Αυτό μόνο.

Euro-pean(ut)s.

Αυτές τις μέρες που γίνεται ο χαμός στο κέντρο της Αθήνας, διερωτώμαι τι κάνουμε εμείς εδώ.

Νιώθω ότι μας έχει αγγίξει και εμάς η κρίση. Όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, αλλά τίποτε δεν θυμίζει τη ζωή μου πριν από πέντε ή δέκα χρόνια.

Ξόδευα αλόγιστα, ρούχα, βιβλία, ήμουν κάθε δυο μήνες Αθήνα, έβγαινα για καφέδες και ποτά σχεδόν κάθε μέρα.

Τώρα το σκηνικό έχει αλλάξει.

Είναι και λίγο ψυχολογικό όλο αυτό που ζούμε.

Μπορεί να μην έχει παίξει αύξηση τα τελευταία πέντε χρόνια, μπορεί να ζούμε σε μια πανάκριβη χώρα αλλά επαναλαμβάνω, Ελλάδα δεν είμαστε.

Από αρχές του Σεπτέμβρη όμως μπήκα σε τριπάκι.

Δεν πολυγουστάρω να βγαίνω για φαγητό ή για ποτό μέσα στη βδομάδα. Σκέφτομαι πως έχω να δώσω 500 ευρώ τον άλλο μήνα για τη θέρμανση και βάζω φρένο σε πολλά. Όσο σκέφτομαι ότι έδωσα την Τρίτη στην Plato's 8 ευρώ για ένα ποτήρι κρασί, φρικάρω.

Προχθές σκεφτόμουν πόσο κοστίζει ένας καφέ φίλτρου των 250γρ. Είναι η μοναδική πολυτέλεια που δεν κόβω με τίποτα.

Του Starbucks, 7,50 ευρώ του περιπτέρου, 5 παρά κάτι. Σήμερα θα πεταχτώ από το Whittard να δω τι παίζει.

Τώρα θα μου πεις, θα σωθείς από δύο ευρώ;

Δύο από εκεί, δέκα από εδώ, μείον 8 ευρώ από ένα ποτήρι gin 'n' tonic μια Πέμπτη...και πάει λέγοντας.

Επίσης το θεωρώ αδιανόητο πια να δίνω 7,50 ευρώ για μια κυριακάτικη ελληνική εφημερίδα. Εκεί που έπαιρνα 2-3 κάθε Κυριακή, τώρα διαβάζω τα νέα online.

Όσο για τις μάρκες, αυτό το είχα απομυθοποιήσει από καιρό. Δεν καταλαβαίνω κάτι φίλες μου, που φυλάνε λεφτά για να πάρουν μια Louis Vuitton, 500 ευρώ. Τί να την κάνεις καταρχάς; Να την μοστράρεις στη Στασικράτους τα απόγεύματα Σαββάτου; Μου κάνει πολύ 90s όλο αυτό. Ή, τι με ενδιαφέρει να φαίνεται το ""G" του Gucci στη ζώνη σου ρε φίλε;

Αν αυτό το "μάζεμα" σημαίνει να μαζευόμαστε σε σπίτια, γουστάρω.

Τον τελευταίο καιρό τη βγάζω όλο και πιο συχνά σε καναπέδες φίλων. Δεν μου λείπει καθόλου το έξω.

Νιώθω ότι έχουμε χάσει την μπάλα σε αυτό το νησί.

Ζούμε από δάνεια και νομίζουμε ότι είμαστε μεγάλοι και τρανοί.

Ο κανονικός κόσμος στην Ευρώπη, σε μεγάλες πόλεις, ζει με πολύ πιο λίγα.

Η ποιότητα ζωής δεν καθορίζεται από το χρήμα.

Αργήσαμε αλλά νομίζω αρχίσαμε να το καταλαβαίνουμε.

The ex files

Μα υπάρχει περίπτωση στην μικρή χώρα που ζούμε να μην τα μαθαίνεις όλα ή σχεδόν όλα σε κάποια φάση;

Δηλαδή υπήρχε περίπτωση να μην το μάθω;

Όχι πως με ενδιαφέρει τώρα πια. Ούτε πριν έξι μήνες θα μου έκανε αίσθηση. Πριν από ένα χρόνο ίσως. Αλλά καθαρά λόγω εγωισμού θα με ενοχλούσε όταν θα μάθαινα με ποιες έκανες φάση.

Τουλάχιστον εγώ το παραδέχομαι. Σε κάποια φάση, μετά από μια επεισοδιακή "ανάρρωση", σε ξε-ερωτεύτηκα. Και το κατάλαβες. Αλλά επέμενες σε δεύτερη ευκαιρία. Όχι πως εσύ ήσουν ερωτευμένος. Αλλά ο γαμημένος σου εγωισμός σε έβαλε στο τριπάκι. Τί κέρδισες; Τίποτα. Τί έχασες; Νομίζω πως τίποτα. Όσο για μένα, έκανα λάθος. Πίστεψα και έδωσα δεύτερη ευκαιρία. Και να δεις που πάντα δήλωνα και δηλώνω πως δεν πιστεύω στα δεύτερα. Είναι άκυρα. Ειδικά όταν έχεις χωρίσει για έναν ουσιαστικό λόγο.

Είναι άδικο το ξέρω , να τα διαβάζεις όλα αυτά από εδώ και συ να μην έχεις ένα blog να γράψεις. Αλλά και πάλι τι να γράψεις; Άσε μας μωρέ.

Τέλοσπάντων, βαριέμαι να ασχοληθώ άλλο. Έχω και γω τα δικά μου που δεν τα λες και εύκολα.

Με σκοτώνουν οι γνωστές αϋπνίες και οι εφιάλτες - τι παράξενη νέα σχολική χρονιά. Να δεις πως όλα τα καλά, κακά και τα άκυρα ειναι σημάδια να ανοίξω άλλες πόρτες.

Άρπα το τραγουδάκι δίπλα. Παλιό και αγαπημένο. Δεν συμφωνώ με όλους τους στίχους, αλλά μερικοί από αυτούς είναι σωστοί. Ξέρεις.

7 things

Αυτο το παιχνιδι γυρίζει την μπλογκόσφαιρα εδώ και αρκετές μέρες.

Η Ina με κάλεσε να παίξω και γω. Ευχαριστώ :)

Ορίστε 7 πραγματα που - όλως παραδόξως - δεν ξέρεις για μένα.

1. Είμαι απροσανατόλιστη και δεν έχω μνήμη. Ο συνδυασμός ήταν σχεδόν θανατηφόρος στο Λονδίνο που σπούδαζα γιατί χανόμουν στις λάθος συνοικίες - μην σου τύχει μεθυσμένος να σε κυνηγάει με ένα σπασμένο μπουκάλι μπίρας. Από την άλλη, όταν πηγαίνω σε μια νέα χώρα και χάνομαι ανακαλύπτω μικρούς θησαυρούς. Επίσης εννοείται πως δεν ξέρω τι κατεύθυνση έχει το σπίτι μου και το υπνοδωμάτιο μου αν είναι βορρά κλπ.

2. Μιλάω γρήγορα. Πολλές φορές τα σύμφωνα ενώνονται και γίνονται ένας ακατανόητος ήχος. Σε αυτό φταίει πρώτο το γονίδιο του μπαμπά μου γιατί κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα και δεύτερο στο γεγονός ότι η αδερφή μου πάντα με διέκοπτε όταν μιλούσα στην μαμά μου για να πει τα δικά της. Οπότε και εγώ βιαζόμουν να τα πω. Ή τελικά απλά σκέφτομαι γρήγορα :)

3. Έχω μια συγκεκριμένη φοβία για την οποία με δουλεύει πολύς κόσμος. Κάτσε καλά. Φοβάμαι...τα πολλά μικρά πράγματα μαζί! Δηλαδή πολλές μπίλιες μαζί, κάτι σαλιγκαράκια που κολλάνε τα καλοκαίρια όλα μαζί στις φοινικιές στον κεντρικό δρόμο στον Πρωταρά. Και μόνο που το γράφω δεν αισθάνομαι καλά.

4. Είμαι φανατική mac-user. Αγαπώ το λευκό macbook μου σε σημείο που πολλές φορές κοιμάμαι μαζί του. Το iphone μου είναι ο νέος μου γκόμενος και μονίμως θα με δεις με τα λευκά ακουστικά του ipod να κρέμονται από τα αυτιά μου. Και όχι δεν θα αγοράσω ipad. Μόνο αν μου το κάνουν δώρο.

5. Το αγαπημένο μου τραγούδι ever είναι η "Συννεφιασμένη Κυριακή". Προτιμώ να το τραγουδάει ο Στελλάρας παρά η Μπέλου αν και γενικά δεν είμαι οπαδός του. Απλά λέει πιο ωραία τα φωνήεντα σε αυτό το τραγούδι. Αυτό το τραγούδι μου το έμαθε ο μπαμπάς μου.

6. Έχω πoλλά πράγματα που θα ήθελα ν γράψω στο blog. Αλλά υπάρχει κόσμος που το διαβάζει, εκτός από εκείνους που τους το είπα, και που ξέρω ποιοι είναι και αυτό με περιορίζει πάρα πολύ. Γι αυτό και εδώ και αρκετούς μήνες γράφω αερολογίες. Νομίζεις πως η ζωή μου είναι μόνο θεωρίες; :P

7. Είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος. Μπορεί να περνιέμαι για κοινωνική, να ξέρω κόσμο, να προσαρμόζομαι εύκολα σε παρέες αλλά το να παραμείνει κάποιος στη ζωή μου είναι δύσκολο. Δεν συγχωράω εύκολα αν και έχω πάντα καλές προθέσεις. Γενικά δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες γιατί απλά ο άνθρωπος δεν αλλάζει.

Αυτά. Όσοι σχολιάσουν τους καλώ να παίξουν το παιχνίδι.

Γάλα τριαντάφυλλο και λαχματζιούν

Δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να είναι καλά.

Μια βόλτα στην Ονασαγόρου μετά τη δουλειά. Δυο λαχματζιούν στο χέρι από τον Άβο ( είμαι και λαίμαργη) αφού στηθείς για δέκα λεπτά στην ουρά με κάθε λογής κόσμο ( ναι έχει και Αρμένιους στην ουρά).

Να δεις την πόλη σου με τα μάτια μιας πολυταξιδεμένης φίλης. "Έχετε μια υπέροχη πόλη. Πρέπει να κάνετε κάτι εσείς οι νέοι για να την ανανεώσετε", μου έλεγε η φίλη χθες το βράδι. Καθώς κοίταγα εκείνο το κτίριο στη Λήδρας που γράφει "ΜΑΡΟΥΛΑ", σκεφτόμουν πως θα ήθελα να είμαι μια από αυτούς που θα κάνει αυτό το κάτι.

Ένα παγωτό με γεύση σκούρα σοκολάτα από το 3Cows. Να αράζεις στις καρέκλες, να χαζεύεις τα παιδιά των Καλών Καθουμένων, να σκέφτεσαι ότι αυτή είναι μια όμορφη κατάληξη μιας δύσκολης Δευτέρας.

Ένα κρασί στον Φώτη, εκεί στα "7 Κλειδιά". Αχ, ας με άκουγε και λίγο και δεν είχε ρεμπέτικα στις δέκα το βράδι. Αυτό το κουτούκι-στιλ πόσο δεν μ' αρέσει. Θα του πάω ένα Χατζιδάκι "πειραγμένο" από Raining Pleasure και Κωνσταντίνο Βήτα και ελπίζω να μην φρικάρει.

Ένα πρωινό Σαββάτου ή Κυριακής, για φραπέ και τυρόπιττα στα "3 Φανάρια" ή πιο κάτω στο "Hurricane". Μ' αρέσουν οι καφενέδες. Μου θυμίζουν τους παππούδες μου. Θα το κάνω πιο συχνά. Με εφημερίδες και βιβλία. Ευτυχώς δεν έχουν wi-fi.

Σου έχω πει ποτέ ότι το γάλα τριαντάφυλλο είναι το comfort ποτό μου; Όποτε δεν είμαι καλά, παραγγέλνω ένα στου Σύμη.

Εκείνα τα βράδια στην αυλή του Αιγαίου. Το γιαούρτι με γλιστρίδα και άνηθο, το ωραίο ροζέ κρασί με το ποτήρι, ο Βάσος να γκρινιάζει για τους κοσμικούς ( ασχέτως αν είναι τίγκα το μαγαζί του μ' αυτούς). Το κόλπο για να μην σου 'ρχεται ο κούκος αηδόνι, είναι να παραγγέλνεις λίγα και καλά.

Δεν χρειαζόμαστε πολλά ε;

Υ.Γ Σκέψου αυτή την πολυκατοικία στη φωτό, εκεί στο προαύλιο της Φανερωμένης, να την ανακαίνιζαν και να μέναμε εκεί. Φανταστικό θα ήταν.

Over the walls

Η Παρασκευή ήταν μια ιστορική μέρα.

Γιατί ήταν η μέρα που αποφάσισα να κάνω αποχή από το facebook.

Το σκεπτικό μου ήταν το εξής:

1. Μου τρώει πολλή ώρα και ενέργεια , ιδιαίτερα στη δουλειά.

2. Επειδή δεν έχω πολλή ώρα γενικώς και επειδή τα πράγματα στη δουλειά είναι δύσκολα, μόνο η συναναστροφή με φίλους θα με σώσει. Και αυτό μόνο σε τρισδιάστατο το αποδέχομαι. Άντε και κανά τηλέφωνο με φίλους στην Αθήνα.

3. Όποιος πραγματικά θέλει να με ψάξει, έχει το τηλέφωνο μου και επίσης μπορεί να μου στείλει μήνυμα στο inbox του fb. Το οποίο θα είναι και το μόνο που θα ελέγχω, από το τηλέφωνο μου, χωρίς να βλέπω "τοίχους".

Άρχισα να το εφαρμόζω και έχω να σου πω ότι το σαββατοκύριακο ένιωσα πολύ απελευθερωμένη. Το γεγονός ότι φιλοξενούσα και μια Αμερικανίδα φίλη μου βοήθησε αρκετά. Μεταξύ βουτιών στον Κόννο, εκδρομής στην Κακοπετριά, αμέτρητων βόλτων στην παλιά Λευκωσία και ταβέρνων γιατί να κάτσω να ασχολούμαι με το τι κάνει ο καθένας στον "τοίχο" μου;

Η φίλη φεύγει αύριο. Ελπίζω να κρατήσει η αποχή ακόμα λίγο.

Έτσι και αλλιώς, έχω τόσα πράγματα να κάνω και να σκεφτώ.

Η φίλη αποδείχθηκε εξαιρετική πηγή ενέργειας και ιδεών. Μου θύμισε ότι κάποτε είχα όνειρα και φιλοδοξίες και επίσης με ενθάρρυνε να σπάσω κάποια καλούπια.

Άσε που, αφού ξεπέρασα την πρώτη φρίκη της συγκατοίκησης, άρχισα να την συνηθίζω στο σπίτι και θα μου κακοφανεί όταν φύγει.

Αλλά θα έχω δουλειά, θα έχω όνειρα που θα αρχίσω να κάνω κάτι γι αυτό και θα κυκλοφορώ σε χώρους με πραγματικούς τοίχους :)

Υ.Γ1 Την Κυριακή το πρωί δούλεψα λίγο στα "3 Φανάρια". Ήταν υπέροχα! Και το φραπέ, 2 ωραιότατα ευρώ μόνο!

Υ.Γ2 Η φωτό από το σημείο στην παλιά Λευκωσία ( τέρμα Χρυσαλινιώτισσας) που πάω πάντα εκεί για να σκεφτώ.

Μούμπλε Μούμπλε...

Οταν είσαι ο εαυτός σου οι άνδρες φοβούνται.

Τέλος.

Ειδικά όταν ο εαυτός σου έμαθε στα δύσκολα και δεν θέλει πλέον να το παίζει "καλή κορούδα" απλά για να πηγαίνει με τα νερά του άλλου.

Τέλος ξανά.

Μην μου πεις τώρα ότι δεν ισχύει.

Οκ ισχύει σε ελάχιστες φορές.

Και αυτές τις φορές, όρμησα με φόρα και ερωτεύτηκα.

Μα πώς δηλαδή να είμαι;

Να κάθομαι φρόνιμη, να πίνω το κρασί μου φρόνιμα, να μην έχω άποψη, να κοιτάζω τον άλλο και να περιμένω να μου μιλήσει;

Να μην ρωτάω, να μην λέω ιστορίες ( που βρίσκουν οι φίλοι μου χαριτωμένες και γελάνε), να μην θέλω με λίγα λόγια να κάνω τον άλλο να χαμογελάσει, να μη καρφώνω στα μάτια, να μην θέλω το παίχνίδι με τις ατάκες;

Ή να ντρέπομαι που ο ιδιοκτήτης του μπαρ μας κερνάει τα ποτά γιατί ξέρει εμένα και όχι εκείνον, τον άνδρα;

Πώς να είμαι ώστε να μην τους φοβίζω και από την άλλη να μην με φοβίζω και μένα όταν συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι εγώ;

Υ.Γ Δες το κλιπάκι δίπλα.

Up in the air

Silence is gold, λέμε στο χωριό μου και από σήμερα λέω να το τηρήσω για τις επόμενες μέρες. Αρχή έκανα σήμερα, όπου έμεινα μακριά από facebook.

Μετά λέω να αρχίσω να διαβάζω βιβλία και να βλέπω ταινίες. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να θρέφεται το μέσα σου. Μου έχει λείψει. Εκεί μου επιτρέπω να "μαζευτώ" :)

Στα υπόλοιπα...μ' αρέσει που είμαι τόσο χαλαρή ( εκτός δουλειάς).

Τέλοσπάντων, είναι πολύ παράξενες αυτές οι μέρες. Φαινομενικά ζω μια αδράνεια, αλλά κάτι σιγοκαίει, κάτι υπόγειο που βράζει. Θα δείξει.

Αν υπάρχει κάτι που έμαθα - the hard way- τα τελευταία 4-5 χρόνια που τα βρίσκω με τον εαυτό μου - επιτέλους- είναι πως όλα παίρνουν το δρόμο τους, στο χρόνο τους.

Κρατάω μια απόσταση ασφαλείας από όλα και από όλους. Δεν μου λείπει η ανθρώπινη επαφή, έχω όση πρέπει αυτές τις μέρες. Λίγη και καλή. Tα πράγματα κυλάνε πολύ πιο εύκολα έτσι. Επιτέλους ξεκούραση.

Το ξέρω πως τα τελευταία μου post είναι κάπως κουβέντες του αέρα. Αλλά έτσι είναι η ζωή μου τώρα. Όλα παίζουν και τίποτα δεν είναι δεδομένο :)

Κουβέντες της Δευτέρας

Πήρα χθες τηλέφωνο τη μάνα μου.

Εγώ: Μαμά θέλω να παραιτηθώ. Έχω Χ λεφτά στο λογαριασμό μου. Αν μου δίνεις ταπεράκι με φαγητό μια φορά τη μέρα, πηγαίνω γυμναστήριο που το έχω ήδη πληρώσει και απλά είμαι μια γυμνασμένη άνεργη, πόσο καιρό λες να με πάει αυτό;

Υπό άλλες συνθήκες η μαμά θα απαντούσε το γνωστό να κόψω τις βλακείες, να σοβαρευτώ, να βρω έναν πλούσιο να με συντηρεί, να κάνω αίτηση στην κυβέρνηση και να αλλάξω επιτέλους τις προτεραιότητες μου, με λίγα λόγια να παντρευτώ.

Αλλά όχι, αυτή τη φορά δεν το έκανε. Μετά από μια παύση απαντάει με ένα σοβαρό ύφος.

Μαμά: Χμ....δύο μήνες.

Εγώ ( απογοητευμένη) : Α, δεν με φτάνουν ε; Μαλακία....θα πρέπει να μαζέψω κι άλλα λεφτά και μετά να παραιτηθώ.

Μαμά: Ε, ναι (διατηρώντας το σοβαρό ύφος).

Τι θέλει να μας πει αυτή η στιχομυθία αγαπητοί μου;

Ότι ακόμα και η μάνα μου που συνήθως με έχει στην μπούκα, με ενθαρρύνει να εξανθρωπιστώ και να παραιτηθώ.

Άλλο θέμα τώρα.

Γίνονται πράγματα στη ζωή μου, εξελίξεις που με πανικοβάλλουν και νιώθω ότι δεν μπορώ να ελέγξω. Γνωρίζω συνέχεια κόσμο. Και δεν μιλάω για φίλους. Σκέψου δε, ότι δεν βγαίνω τόσο πολύ.

Α ναι, συνεχίζεται η αποχή από τα έξω. Όσο έβγαινα το καλοκαίρι άλλο τόσο δεν το κάνω τώρα.

Είχα έναν κολλητό γκει το καλοκαίρι που πίναμε μαζί στα μπαράκια της Λευκωσίας. Από το Σεπτέμβρη που δεν πολυκυκλοφορώ, βρήκε άλλη κολλητή και είναι συνέχεια μαζί. Ε βέβαια, αφού εγώ όχι μόνο δεν βγαίνω πολύ, αλλά επίσης ούτε και που μου περνάει από το μυαλό να ξεσηκωθώ στις 2 το πρωί και να πάω Λεμεσό, όπως κάνανε αυτοί τις προάλλες. Λες να έχω γεράσει; Χμ...

Τέλοσπαντων, είπα να μην το κάνω θέμα - είναι πολύ ξενέρωτο να κάνεις σκηνές και σε γκομενικά και σε φίλους.

Δεν βγαίνω λέμε.

Έχω πήξει στη δουλειά - δεν γίνεται πλέον αυτό ρε παιδί μου.

Επίσης, είμαι "αλλού" εδώ και 2-3 μήνες και όπως σου είπα, μπαινοβγαίνει κόσμος και με αποσυντονίζει το θέμα.

Εννοείται πω πιπιλάω συνέχει την ατάκα " όλα είναι ίδια".

Υποθέτω είναι φάση. Όλα είναι φάση. Και οι φάσεις περνάνε.

Υ.Γ1 Είμαι εκνευρισμένη που έχω βάλει 4 κιλά και έχω χάσει το μπικίνι look του καλοκαιριού.

Υ.Γ2 Τελικά όλοι χρειάζονται όρια, οπότε μην ντρέπεσαι να βάζεις. Είναι για το καλό και των δύο. Αυτό αφορά και σχέσεις και φιλίες.