Σύντομο break για δαφημίσεις

Παίζει και να είναι η πιο μαλακισμένη βδομάδα εδώ και μήνες. Καμία συνεννόηση με συνεργάτες ( που δεν τους αξίζει να τους αποκαλώ και έτσι, αφού οι περισσότεροι δεν συνεργάζονται), ένα δυο πισώπλατες μαχαιριές και η συνειδητοποίηση ότι όλο αυτό είναι κάπως περιττό. Δηλαδή, πρέπει να είμαι το σκυλί που μαντρίζει τα πρόβατα; Αυτό σημαίνει το να είσαι ο υπεύθυνος σε μια ομάδα;

Και αν ναι, τότε γιατί δεν υπάρχει κάτι που να το ισορροπεί;

Ένας τρελός μισθός πχ 3,000 ευρώ, ταξίδια ή έστω η (ψευδ) αίσθηση ότι "the sky is the limit".

Λένε πως η εξουσία είναι σαν ναρκωτικό. Μόλις την πάρεις, μπαίνεις σε ένα τριπάκι όπου ζεις και αναπνέεις για να επιβάλλεσαι, να περνάει το δικό σου και να ελέγχεις τα πάντα.

Πάντα ήμουν επιφυλακτική στο control. Στις φάσεις που νιώθω την ανάγκη να ελέγχω τα πάντα στη ζωή μου, από τη δουλειά μέχρι το πότε θα δω φίλους, με ποιους θα κάνω παρέα ακόμα και το "ποιος τύπος άνδρα μ αρέσει", καταλαβαίνω ότι επί της ουσίας προσπαθώ να ελέγξω τον εαυτό μου. Το control είναι αντανάκλαση μιας προσωπικής ανάγκης.

Αυτές τις μέρες λοιπόν, που γίνεται το έλα να δεις στη δουλειά και που απλά το θέμα δεν τσουλάει, δεν θέλω να ελέγχω κάτι. Ούτε τσιμπάω πια με τις ατάκες από τους πάνω "τουλίπα, είσαι αρχηγός". Αυτά είναι για εκείνους που τα έχουν όλα μυθοποιημένα.

Αυτές τις μέρες κάνω τη δουλειά μου, προσπαθώ με πολλή προσπάθεια να συντονίσω, τσιρίζω σαν ψυχοπαθής γιατί πραγματικά έχω φάει τεράστιο πακέτο και ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ ΠΙΑ.

Θέλω να είμαι χαλαρή, λάητ, ευτυχισμένη, κόκκινη και φτωχή

ή

Τσιτωμένη, σκύλα, "χέστηκα για το τι νιώθω", μπλε και πλούσια.

Ένα από τα δύο. Όχι το κακό το συνδυασμό τους. Αει σιχτιρ πια.

Μοναδική εμπειρία!

Περνάω κρίση ειλικρίνειας.

Το οποίο σημαίνει:

- Λέω την αλήθεια. Φτάνει να με ρωτήσεις.

- Λέω εκείνο που σκέφτομαι. Δυστυχώς για πολλούς.

- Ότι με τσαντίζει το απομακρύνω από τη ζωή μου. Χωρίς συζήτηση. Φτάνει δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Όσο προσπαθείς, προσπαθώ. Αλλιώς γεια. Χωρίς σκηνές.

- Όταν αγνοώ κάτι, δεν σημαίνει ότι δεν ξέρω ή δεν καταλαβαίνω τι παίζει. Το ένστικτο είναι μεγάλη δύναμη όταν το εμπιστεύεσαι.

Πάω να κοιμηθώ.

Υ.Γ1 Πήγα και έβαλα pap test πρωί ξημέρωμα. Πόσο μαζοχιστικό είναι αυτό...

Υ.Γ2 Η Κύπρος είναι μικρή. Όλα μαθαίνονται αργά ή γρήγορα.

Υ.Γ3 Πραγματικά δεν θέλω να πάω γραφείο αύριο. Έχω κουραστεί να νιώθω όπως το χάμστερ στο κλουβί.

Μύθοι - Αλήθειες: Σημειώσατε 2

Δεν ξέρω ποιος περνάει καλύτερα: αυτός που ζει σε ένα παραμύθι ( πχ αγοράζοντας μόνο μάρκες, πιστεύοντας ότι η εξουσία είναι γοητευτική και ότι είναι όλα θέμα εικόνας) ή εκείνος που έχει απομυθοποιήσει αυτό το παραμύθι.

Αυτά έλεγα σε μια συνάδελφο σήμερα καθώς παρατηρούσα μια αστεία, για μένα φάση, με (γελοίους) μύθους.

Διαπιστώνω πως έχω απομυθοποιήσει πολλές καταστάσεις και πολλούς ανθρώπους που ανήκουν σε ένα - μακρινό τελικά- παρελθόν, 5 χρόνια πριν. Κρατάω απέναντί τους μια στάση, ας την πούμε, κυνική ως και αδιάφορη.

Χθες, ήμαστε μια παρέα 5-6 γυναίκες και γελούσαμε με μια φίλη που δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει στην καθημερινότητα. Με ένα τεράστιο χαμόγελο απλά είπε " Εγώ ζω στην υπέροχη καρακοσμάρα μου". Δεν απάντησε καμιά μας. Μόνο μια άλλη ψέλλισε "και γω στην άθλια καθημερινότητά μου". Η μια single, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα άλλη, συνομίληκή της, να τρέχει όλη μέρα τα παιδιά της σε φροντιστήρια. Επιλογές. Όπως λέγαμε και πιο πριν για τους singles βέρσους παντρεμένους.

Η διαφορά είναι ότι η πρώτη, έχει απομυθοποιήσει προ πολλού το παραμύθι που ζούμε καθημερινά.

Απομυθοποιώντας λοιπόν την εικόνα που προσπαθούν να μας πασάρουν - ανεπιτυχώς πια- τα περιοδικά και η τηλεόραση, βρίσκω τον εαυτό μου εκτεθειμένο.

Εκτεθειμένο στην πραγματική ζωή και στα θέλω μου. Σήμερα συνειδητοποίησα πως δυσκολεύομαι εξαιρετικά να πω και να ακουστεί δυνατά μια φράση που αρχίζει από τη λέξη "θέλω".

Ακόμα και το προηγούμενο κείμενο που εκφράζει βαθιές μου επιθυμίες αρχίζει με τη λέξη "θα ήθελα". Σαν να αποδυναμώνω υποσυνείδητα τα θέλω μου.

Όλα αυτά τα γράφω, καθώς χαλαρώνω επιτέλους στο μπαλκόνι, παρατηρώντας τον απέναντι γείτονα που προσπαθεί να ξεφορτώσει τα ψώνια από το σούπερμαρκετ, ακούγοντας μια λατινική τηλενουβέλα από την τηλεόραση της διπλανής κυρίας και διαπιστώνοντας ότι είναι επτά και μισή και έχει ήδη νυκτώσει.

Μ' αρέσει αυτή η στιγμή που ζω τώρα. Απλά πράγματα, χωρίς δηθενιές.

Και όλα αυτά τα γράφω σε φάση που έχω τσαντιστεί στη δουλειά, που έχω νιώσει σήμερα "λιγη", που με πιάνει το νεύρο γιατί λόγω ιεραρχίας δεν μπορώ να περάσω τις ιδέες που θέλω.

Το προσπερνώ εύκολα σχετικά, πιο εύκολα από ότι πριν πέντε χρόνια που με "ένοιαζε" τοσο πολύ η εικόνα μου και τι γνώμη έχουν για μένα οι πάνω.

Το προσπερνώ επίσης γιατί μια πολύ καλή μου φίλη στην Αθήνα έχει γεννήσει χθες ( καλωσόρισες στον κόσμο αγοράκι!). Ουσία.

Υ.Γ1 Σήμερα είδα μετά από πολύ καιρό το απωθημένο νούμερο ένα. Για 1-2 ώρες , όσο ηταν στο γραφείο , τον αγνοούσα. Όταν έφευγε, γύρισε προς το μέρος μου και μου έριξε ένα σούπερ θανατηφόρο βλέμμα του στυλ "τώρα σου ρίχνω τη μοιραία ματιά μου για να μην νομίζεις ότι μου είσαι αδιάφορη". Είναι ακόμα σέξι. Ανήκει όμως σε εκείνη την περίοδο του μεγάλου "μύθου".

Υ.Γ2 Άντε να αρχίζουν τα ταξιδάκια. Και πολύ έμεινα εντός.

Ιδανικά!

Θα ήθελα να ζω τη μέρα στην Κύπρο και από το απόγευμα και μετά στην Αθήνα. Για ευνοήτους λόγους. Γκάζι, Σκουφά, Αβραμιώτου, Κολοκοτρώνη, πράγματα συμβαίνουν παντού, ελευθερία, εγώ πραγματικά, φίλοι που ΞΕΝΥΚΤΑΝΕ ( το έχω απωθημένο τον τελευταίο καιρό- μόνο εγώ και ακόμα δέκα άνθρωποι, που δουλεύουν την άλλη μέρα, δεν έχουμε πρόβλημα να ξενυκτάμε στη Λευκωσία. Θεέ μου έχουμε καταντήσει "οικογενειακή ταβέρνα").

Θα ήθελα να μην είχα τσακωθεί με τη μάνα μου για το γνωστό θέμα. - " Μας στεναχωρείς. Και μένα και τον μπαμπά σου." - "Πες μου τώρα για ποιο πράγμα". Σιγή. Ε καλά, το γνωστό. 33 χρονών γαϊδάρα και δεν έχω παντρευτεί, ούτε έχω παρουσιάσει έναν τύπο καν. Αν ήξερες μαμά...Μα καλά, είμαι τόσο μαζόχα που να θέλω να είμαι alone forever;

Θα ήθελα να μην φοβόμουν να κάνω σχέση. Δεν φλερτάρω γιατί - εκτός από το ότι έχει περίπου 70 χρόνια να μ΄ αρέσει κάποιος - τρέμω στην ιδέα του τρίπτυχου "σχέση-γάμος-φυλακή". Ας μην το αναλύσουμε περαιτέρω, δεν βγαίνει άκρη.

Θα ήθελα να ήμουν πιο light και πιο γενναία. Να μην σκέφτομαι τόσο πολύ.

Θα ήθελα να μην έχω φτάσει στο σημείο που αμφισβητώ - για άλλη μια φορά - τις επιλογές μου.

Θα ήθελα να είχα κάποια στανταράκια σε αυτή την ζωή. Μια παρέα, μια κολλητή. Το ότι έχω φίλους καρδιακούς, που αγαπιόμαστε σφοδρά, δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή. Και πάλι, άμα σκεφτείς ότι δεν χωράνε όλες οι μέρες της βδομάδας για να δω τον κόσμο που θέλω και ότι σχεδόν κάθε βράδυ είμαι με φίλους, είναι να διερωτάσαι ( και πολύ σωστά) γιατί γκρινιάζω. Ε, τα στανταράκια. Μια δικλείδα ασφαλείας.

Θα ήθελα πιο δημιουργική καθημερινότητα. Έχω μπει στο λούκι της "πρακτικότητας" του "προβλέψιμου", της "ευθύνης", της αβάσταχτης ελαφρότητας του "πρέπει". Έχω καταντήσει βαρετή.

Θα ήθελα πραγματικά να είχα σοβαρό λόγο να είμαι εδώ. Όταν σκέφτομαι τι θα μου λείψει αν ποτέ έπαιρνα την απόφαση να φύγω, πραγματικά διερωτούμαι αν πάω καλά. Θα μου έλειπε το σπίτι μου και το αυτοκίνητο μου. Αυτά. Γονείς, αδελφή και φίλους υποθέτω θα έβλεπα συχνά αν έρχονταν Αθήνα. Δεν είναι τραγικό; Πάντως αστείο δεν το λες.

Υ.Γ1 Τώρα θα μου (ξανα) πεις γιατί δεν φεύγω. Γιατί εκτός από το φόβο - λογικό- σκέφτομαι "μήπως δεν δίνω ευκαιρίες αρκετές;", "μήπως αν ερωτευτώ να θέλω να μείνω;", "μήπως αν ισορροπήσω δουλειά-χρόνο να είναι οκ", "μήπως αν ήμουν πιο ανοικτή". Από την άλλη...όλα αυτά τα "μήπως" μας λένε κάτι; Ένας φίλος που με ξέρει 2 χρόνια μου είπε πριν κάτι μήνες "σαν να μην ανήκεις εδώ".

Υ.Γ2 Αυτό το κείμενο δεν έχει γραφτεί με λυπημένη διάθεση.

Υ.Γ3 Μου τη δίνει το fb και τα status updates. Θέλω να παίζω μόνο τα παιχνίδια μου και να φεύγω. Έχω βαρεθεί την ανάγκη του καθενός να φαίνεται cool. Αγαπώ το twitter.

Ένας-Ένας

Πριν διαβάσεις αυτό το post, ρίξε μια ματιά στο τελευταίο εντιτόριαλ του Τσαγκαρουσιάνου στην Lifo.

Το διάβασα χθες και θύμωσα πολύ. Το συζήτησα με φίλους και την ίδια γνώμη είχαν. Είχα πει ότι δεν θα ασχοληθώ περισσότερο αλλά επειδή διάβασα διάφορα blog και twitter που το εκθείασαν, θέλω να πω και εγώ δυο πραγματάκια.

Δεν είπε κανείς κύριε Τσαγκάρ μου, ότι είμαστε περήφανοι που είμαστε single και ότι το θεωρούμε μαγκιά. Ούτε είμαστε εναντίων των σχέσεων, όπως πολύ σωστά το έχετε επισημάνει.

Αλλά, από την άλλη, ούτε και καθόμαστε σε σκοτεινά μπαρ και νομίζουμε ότι είμαστε σε ταινία νουάρ.

Απλά έτυχε. Να είμαστε single ( όχι μόνοι) ώσπου να μας τύχει και μας μια "σχέση 11 χρόνων που μακάρι να διαρκέσει". Ως τότε όμως περνάμε ΚΑΛΑ.

Δεν ζούμε ζωή μισή, ούτε είμαστε "μισή μερίδα άνθρωπος".

Γιατί και εμείς μοιραζόμαστε τη ζωή μας.

Με τους φίλους μας που τους παίρνουμε ένα τηλέφωνο και λέμε ο ένας στον άλλο "έχεις εμένα". Με τους φίλους που όταν βγαίνουμε έξω κάνουμε μια τεράστια παρατατέμενη αγκαλιά. Με τους συναδέλφους που έχουμε κοινά σημεία αναφοράς και κάνουμε χαβαλέ.

Με ανθρώπους που συναντάμε τυχαία, ανταλλάζουμε μια ατάκα και νιώθουμε μετά σούπερ.

Με τον εαυτό μας, που όσο μεγαλώνουμε δεν τον φοβόμαστε, αλλά μαθαίνουμε να τον προσέχουμε. Γιατί κύριε Τσαγκάρ μου, υπάρχουν φορές που και σε μια σχέση νιώθεις μια απέραντη μοναξιά.

Και όταν είμαστε σπίτι μόνοι μας, αγαπούμε να ξαπλώνουμε στον καναπέ με το βρακί και να μην δίνουμε δεκάρα. Λατρεύουμε να κοιμόμαστε διαγώνια στο κρεβάτι. Τη βρίσκουμε. Και όταν βγαίνουμε, οκ μερικές φορές θα προτιμούσαμε μια εκδρομή με γκόμενο, αλλά τουλάχιστον δεν χρειάζεται να δίνουμε αναφορά που πάμε, που ξενυκτάμε και που ξενοκοιμόμαστε.

Α ναι, κάνω και πολύ ωραία ομελέτα κύριε Τσαγκάρ μου. Προχθές, κατάφερα να την γυρίσω στον αέρα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση χαρά έκανα. Για έντεκα ολόκληρα λεπτά!

Τέλοσπάντων, επειδή εγώ δεν γράφω "μεθυσμένο λογύδριο" - δεν μου βρίσκεται πρόχειρο και κανά τζιν τόνικ- θα σταματήσω εδώ. Έχουμε και δουλειές και μύθους να διατηρήσουμε.

Να έχετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο.

Αστέρια στον ουρανό (μου)

Χθες τσακώθηκα με μια φίλη μου, για ηλίθια θέματα. Της έβαλα τις φωνές και μέσα μου ήξερα ότι όλο αυτό ήταν μια αφορμή που διαιωνίζεται εδώ και μήνες ( όχι μεταξύ μας, γενικά). Ακόμα δεν της έχω πει κάτι. Θα τα βρούμε. Θα της μιλήσω. Θα της πω ότι έχει "χαθεί". Και ότι αν αποφασίσει να κάνει το βήμα να σπάσει τη φούσκα που έχει χωθεί, εγώ θα είμαι εκεί όταν και όποτε με χρειαστεί. Οι φίλοι οι πραγματικοί είναι δίπλα σου στα δύσκολα, εκεί που χρειάζεσαι ένα "σπρώξιμο".

Τις προάλλες με τσάντισε για 100η φορά ένας φίλος μου, για το ίδιο ακριβώς θέμα. Μόνο εγώ προτείνω να κάνουμε πράγματα. Και όχι μόνο αυτό, υπάρχουν φορές που μπορεί να έχουμε κανονίσει να βγούμε και απλά να εξαφανιστεί. Δεν είναι για να στηρίζεσαι πάνω του. Το είπα χίλιες φορές ότι δεν θα ασχοληθώ ξανά μαζί του, ότι δεν τον καταλαβαίνω και ότι αυτή η έλλειψη όρεξης του για ζωή, δεν μου κάνει. Αλλά ξέρω ότι πάλι θα του πω να πάμε για καφέ και πάλι θα κάνει κάτι για μένα - στις φάσεις που δεν είναι απαθής με τους πάντες- και εγώ θα σκεφτώ πως είναι ένας καλός φίλος.

Είναι και οι φίλοι με τους οποίους κάθε φορά λέμε τα σώψυχά μας και που νιώθω ότι είναι τόσο τέλειο πράγμα αυτό γιατί είναι δύσκολο σε αυτή τη ζωή, αυτή την περίοδο, να θες να δώσεις και να πάρεις. Αυτοί οι φίλοι δεν είναι κάθε μέρα στη ζωή σου. Είναι όπως ένας ψυχολόγος. Δεν τον βλέπεις κάθε μέρα. Αν γινόταν αυτό θα έχανε την αξία της, η κουβέντα.

Υπάρχουν δύο φίλες που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία και που τις σκέφτομαι αρκετά αυτές τις μέρες. Έχουμε να τα πούμε από τα μέσα του καλοκαιριού. Όταν και αν ξεμπερδέψω με τη δουλειά και ηρεμήσω, θα εμφανιστώ.

Και μετά κάνεις νέους φίλους. Που ταιριάζουν στη φάση σου. Γιατί όταν εσύ εξελίσσεσαι και γίνεσαι κάτι συγκεκριμένο, είναι αδύνατον να μείνουν οι υπόλοιποι ίδιοι. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως με μερικούς με τους οποίους δεν τα βρίσκεις πια, χαθείς. Ας είναι. Δεν είναι και το καλύτερο, αλλά η πολλή προσπάθεια...

Υ.Γ1 Χθες το βράδυ είδα ένα αστέρι να πέφτει. Έκανα την ίδια ευχή που κάνω τα τελευταία τρία χρόνια, όταν πέφτουν αστέρια και όταν σβήνω τα κεράκια της τούρτας μου. Θα με ακούσει αυτό το σύμπαν επιτέλους;

Υ.Γ2 Έχει μείνει η δουλειά πίσω. Νυστάζω συνέχεια. Κοιμάμαι μια ώρα το απόγευμα, δεν αντέχω να μείνω ξύπνια μετά τις 12 και όταν ξυπνάω στις 7, είμαι σαν αλλοίθωρη ως τις 11. Το παθαίνει κανείς άλλος αυτό;

Υ.Γ3 Note to self: There will always be a thin line. Και θολή. Μη δίνεις όμως σημασία. Κοίτα μπροστά.

Down Memory Lane

Από προχθές το απόγευμα, ακούω Μελωδία. Ποιο είναι το κλου της υπόθεσης; Στο ότι, έχει πολύ καιρό να ακούσω ελληνική μουσική, ειδικά τη κατηγορία που παίζει ο Μελωδία.

Πριν από λίγη ώρα, καθώς δούλευα, άρχισε το "Νύκτωσε Νύκτα" των Κατσιμιχαίων. Flashback. Όλες εκείνες οι συναυλίες που πήγα από τα 15 μέχρι τα 25-27 ( εκεί έγινε και μια τεράστια αλλαγή στα μουσικά γούστα μου). Παπακωνσταντίνου, Πυξ Λαξ, Κατσιμιχαίοι, Μαχαιρίτσας. Το ροκ της γενιάς μου. Γήπεδα της Λευκωσίας. ΓΣΠ και Ορφέας. Καλοκαίρια κυρίως. Τα πρώτα τενεκεδάκια ΚΕΟ. Τα πρώτα κρυφά τσιγάρα. Με μαύρα μπλουζάκια και τζιν. Στημένοι μπροστά από τα κικλιδώματα.

Όμορφες εικόνες.

Ακούγοντας το "Νύκτωσε νύκτα", με έπιασε κάτι. Δυνάμωσα την ένταση. Στη φράση "αυτό που με πειράζει, είναι που την απουσία σου πάω να συνηθίσω", κοίταξα το ταβάνι και βούρκωσα. Χαμογέλασα. Δεν είναι τόσο μακρινό τελικά το παρελθόν. Yes sir, I can still feel.

Χθες το βράδι ήμαστε με μια παρέα στην μικρή αυλή της Ιθάκης απέναντι από την Πύλη Αμμοχώστου. Το συγκεκριμένο μπαράκι δεν το πάω ιδιαίτερα. Η μουσική δεν είναι του γούστου μου και όσες φορές ήμουν μέσα βαριόμουν θανάσιμα. Αλλά χθες ήταν διαφορετικά. Καθόλου κακή μουσική, σε ένα ανοικτό μπαρ κάτω από τον έναστρο ουρανό και με καλή παρέα. Συζητούσαμε το πως έχουμε αλλάξει. Ο τρόπος που διασκεδάζουμε, η συχνότητα με την οποία βγαίνουμε. Σκεφτόμουν πως πριν από λίγα χρόνια, η πιο συνήθης εικόνα ήταν εκείνα τα σαββατόβραδα όπου εγώ και διάφοροι φίλοι στο αυτοκίνητό μου γυρίζαμε και εγώ προσπαθούσα να σφηνώσω κάπου το αυτοκίνητο σε κανά ξεχασμένο σοκάκι της παλιάς πόλης όσο πιο κοντά στο κλαμπ μπορούσα. Τώρα ούτε κατά διάνοια να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Οι φίλοι εκείνης της φάσης, έχουν παντρευτεί, έχουν κάνει παιδιά, εγώ, από την άλλη, έχω προχωρήσει, έχω αλλάξει στέκια και δεν "καταδέχομαι" να σφηνωθώ στο Zoo ή στα Sfinakia.

Οι 6- 7 βότκες και το μεθυσμένο οδήγημα ώσπου να φτάσω στο πατρικό μου, ανήκουν επίσης στο παρελθόν. Θα πιω τόσο πολύ, ενδεχομένως όταν θα είμαι Αθήνα. Και πάλι δεν θα μεθύσω.

Από την άλλη, δεν ξέρω και πολλούς 30 + που να βγαίνουν με τη συχνότητα που βγαίνω εγώ.

Άρα η εξίσωση τι λέει;

Λέει, πως ναι μεν κάποιες φάσεις κάνουν τον κύκλο τους αλλά από την άλλη δεν υπάρχουν κανόνες που να λένε πως θα είσαι σε κάθε ηλικία.

Υ.Γ1 Ώσπου να γραφτεί αυτό το κείμενο, άκουσα Υπόγεια Ρεύματα, Τρύπες και Σαββόπουλο.

Υ.Γ2 Γιατί το Vinyl άρχισε τόσο καλά και χθες κατά τις 1230 όταν περάσαμε από εκεί, ήταν μια ψόφια κατάσταση; Κρίμα, μ' αρέσει σαν χώρος και σαν ενέργεια.

I HEART

Ο Δραπέτης και η DaisyCrazy με έχoυν προσκαλέσει στο νέο παιχνίδι της μπλογκόσφαιρας. Πρέπει να γράψω τα δέκα πράγματα που αγαπώ και μετά να προσκαλέσω κόσμο να παίξει.

Αγαπώ:

1. Τα ταξίδια. Τα αγαπώ πιο πολύ όταν είναι καλή η παρέα.

2. Την Αθήνα. Ιδιαίτερα το κέντρο και τα Χριστούγεννα και την Κηφισιά.

3. Τη μουσική. Ιδιαίτερα, όταν είμαι χαλαρή, σερφάρω στο ίντερνετ, διαβάζω ψαγμένα blogs που με οδηγούν σε links και ανακαλύπτω νέες μουσικές. Όλο αυτό πίνοντας κρασί και καπνίζοντας ένα ωραίο πούρο.

4. Τη Νέα Υόρκη. Είναι κεραυνοβόλος έρωτας άρα δεν μπορώ να το εξηγήσω.

5. Το σεξ και τα φιλιά. Ειδικά τα καλά φιλιά.

6. Τα μωράκια ( κάτω των 3 χρόνων) και τα σκυλιά. Είμαι διαθέσιμη για baby sitting.

7. Το καλοκαίρι και τη θάλασσα. Θέλω να μένω το καλοκαίρι στο βόρειο ημισφαίριο και το χειμώνα, στο νότιο.

8. Τις μέρες που τα βρίσκω με την οικογένεια μου. Τις νύκτες που τα λέω με καλούς φίλους.

9. Τη σοκολάτα. Προτιμώ την bitter.

10. Το κόκκινο.

Μπορεί να παίξει όποιος θέλει, δεν μπορώ να διαλέξω αφού αγαπώ όλους τους μπλογκοφίλους. Αν παίξεις όμως, ρίξε μια γραμμή εδώ για να μπω στο blog σου και διαβάσω τις απαντήσεις σου.

Κριτς κριτς...

Με καινούριο look και με υπέροχο banner ( όπως πάντα - ο unshaved bastard έχει κάνει εξαιρετική δουλειά), το blog υποδέχεται το Φθινόπωρο.

Μπορεί ακόμα να είναι ζέστη, τα πράγματα να είναι ψιλομουδιασμένα, όμως εγώ έχω μπει σε mood για καινούρια. Όχι στόχους βαθυστόχαστους και δύσκολους που ξέρω ότι πιθανόν να μην τους τηρήσω ποτέ. Έχω διάθεση για μικρά καθημερινά.

Απολαμβάνω ήδη τον καφέ μου το πρωί, ξυπνώ δε από τις 7 για να φάω με την ησυχία μου το γιαούρτι με τα δημητριακά μου ( συνήθεια που μου κόλλησε ο κολλητός μου το καλοκαίρι) και γενικά προσπαθώ να μην σκέφτομαι.

Αυτά τα υπαρξιακά με έχουν κουράσει. Πόσο "μούμπλε μούμπλε" πια...

Η επιστροφή στην καθημερινότητα δεν είναι ακόμα δυναμική. Σιγά σιγά.

Έχω ακόμα δουλειά οπότε έχω αφήσει λίγο στο standby τις επανενώσεις με φίλους που χαθήκαμε κάπου στα τέλη του Ιούνη.

Έχω πεθυμήσει ένα πραγματικό φθινόπωρο. Να μυρίσω το βρεγμένο χώμα, να περπατήσω πάνω σε κίτρινα φύλλα και να ακούω εκείνο το "κριτς κριτς" και να ακούω τζαζ. Βιάζομαι το ξέρω. Μπορεί να συμβεί φέτος.

Φέτος είπα να δώσω ευκαιρία στη Λεμεσό. Καλύτερα μπαράκια, cool κόσμος. Και δεν χρειάζεται να πάρω αεροπλάνο για να πάω.

Υ.Γ1 Αρχίζει και σε λίγες μέρες το Grey's Anatomy και το Private Practice.

Υ.Γ2 Είμαι υπέρ των βρισιών. Εκτονώνεσαι. Η νέα μου αγαπημένη μου είναι "Παρ΄ τα αρχίδια μου και κούνα τα". Γιεαααα....

Οι U2, το "χάσιμο" και το σχεδόν χάσιμο της βαλίτσας.

Είμαι με τρεις ώρες ύπνου. Δεν θα έγραφα ποστ αλλά έχω υπερβολική ένταση για να δουλέψω ήρεμα. Περιληπτικά, θα σου πω τι έγινε αυτό το σουκου και μέσα στη βδομάδα θα ποστάρω και φωτό.

U2 Ήταν εμπειρία ζωής, κάτι το μοναδικό. Δεν ήμουν ποτέ φανατική των U2, τον Μπόνο τον βρίσκω ψιλομαλάκα, τα τραγούδια τους δεν μ' αρέσουν όλα, μάλλον βαρετά τα περισσότερα. Όμως αυτό το πράγμα που έζησα ήταν απλά φανταστικό. Στη μέση ( και πιο μπροστά) της αρένας, πολύς κόσμος και σχεδόν πάνω μου εκείνο το σκηνικό που έμοιαζε με τεράστια αράχνη. Δέος. Το πρώτο συγκρότημα με άφησε αδιάφορη - ένας γελοίος με μάσκαρα, σκιές, γκλίτερ και οκ, μια καλή φωνή-, ενώ οι Snow Patrol ήταν απλά αγαπημένοι. Ο δε τραγουδιστής, ερωτεύσιμος. Στις 10 παρά τέταρτο, το ψηφιακό ρολόι πάνω στην εντυπωσιακή οθόνη LCD διαλύεται με εφέ. Αρχίζει μουσική και μπαίνουν οι U2, περνώντας μέσα από τον κόσμο. Beautiful Day το πρώτο τραγούδι. Και ακολούθησαν άλλα. Στα 4-5 τραγούδια πάνω, μιλάει ο Μπόνο για να πει ότι Έλληνες και Ιρλανδοί είναι παρόμοιοι και ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να πτοούνται από τα οικονομικά συμφέροντα. Παπαριές του Μπόνο. Οκ. Συνεχίζει. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, τα έχω όλα αποθηκευμένα, κλιπάκια και φωτό, στην κάμερα και στο ipod. Θυμάμαι όμως αυτό. Τελευταίο τραγούδι, αυτό για το οποίο περίμενα τόσους μήνες. "With or with out you". Με το που αρχίζει η γνωστή μελωδία, παθαίνω κάτι. Κοιτάζω τον ουρανό. Είμαι τελείως αλλού. Οι φίλοι μου, μου κάνανε νόημα, μου δίνουν τσιγάρο. Εγώ αλλού. Αυτό το τραγούδι μου κάνει κάτι. Η συναυλία τέλειωσε. Συγκλονιστικά.

Αθήνα Αυτή τη φορά, επειδή είχα και φίλους που ήρθαν από Κύπρο, ήταν και η συναυλία, δεν πρόλαβα να χορτάσω την πόλη. Το πρώτο βράδι, πήγα για το καθιερωμένο ποτό στο Γκάζι. Γνώρισα 6-7 νέα άτομα. Πήγα σπίτι στις 7. Την άλλη μέρα για μίνι βόλτα και σουβλάκι στο Κολωνάκι. Δίνουμε ραντεβού στο μετρό για να ανέβουμε πάνω. Τελειώνει η συναυλία, στις 230 και πάω να βρω μια φίλη που είχα καιρό να τη δω. Δεν καταλήγουμε Γκάζι. Ανακαλύπτω το Booze. Η περιοχή Κολοκοτρώνη και πλατεία Καρύτση είναι ο επόμενος στόχος. Σάββατο ξυπνάω αργά, πάμε βόλτα με κολλητό στο κέντρο, ψωνίζω και μετά σπίτι για να πάμε για φαγητό με επίσης νέα παρέα. Νιώθω πτώμα όμως. Ως τις 4 άντεξα. Στο Γκάζι πανικός. Κυριακή, φαγητό και κρασί. Καταλήγω στην φίλη μου για γλυκά από τον Μικέ. Στις 9 καθώς αράζω στον καναπέ, διαπιστώνω ότι πετάω στις 945. Τρέχουμε με 160 στην εθνική. Σχεδόν να χάσω τη πτήση. Τελικά ήρθα. Και η βαλίτσα μου.

Επεισοδιακές τέσσερις μέρες.

Υ.Γ Επιστρέφω στη δουλειά. Επιγραμματικά στα είπα όλα. Είμαι πολύ φορτισμένη όμως. Καθώς ήμουν στο αυτοκίνητο και βολτάραμε Αθήνα ακούγοντας το ψυχεδελικό "The Mexican", έφαγα φλασιά. Δεν καταλάβαινα γιατί μένω Κύπρο. Δεν υπάρχει κάτι εδώ εκτός από τους γονείς μου. Όχι κάτι που να νιώθω ότι του ανήκω. Δεν θέλω να το συζητήσω. Πονάει.

Ιστορίες γιαουρτιού

Καλημέρα και καλό μήνα!

Διάβασα πριν από λίγο το νέο ποστ της Μαρκέλας και χάρηκα με το πόση όρεξη έχει να κάνει πράγματα τώρα που μπαίνει ο Σεπτέμβρης, η νέα χρονιά. Μαρκέλλα μαζί σου.

Λοιπόν, αυτό θα κάνω και εγώ. Όχι τώρα, γιατί αν δεν τελειώσω μια συγκεκριμένη δουλειά που έχω, θεωρώ ότι είμαι στην προηγούμενη σεζόν. Αλλά όταν φύγει αυτό από τα πόδια μου, σε καμιά δεκαριά ημέρες και γίνω και εγώ άνθρωπος, θα ανοίξω με φόρα και με δύναμη νέα, ολόφρεσκα κεφάλαια. Μάλιστα!

Ώσπου να γίνει αυτό, θα σου περιγράψω τι έπαθα προχθές το βράδυ.

Σχολνάω στις 9. Πάω σπίτι, διαλυμένη. Κάνω μπάνιο και αποφασίζω να κεράσω τον εαυτό μου, σουβλάκια. Παίρνω τηλέφωνο στο συνοικιακό μου σουβλιτζίδικο.

Εγώ: Καλησπέρα σας! ( χαρούμενη)

Σουβλιτζής: Καλησπέρα σας! ( επίσης χαρούμενος - του το μετάδοσα, ως θετική ενέργεια που είμαι).

Εγώ: Θέλω να παραγγείλω ντελίβερι. Θέλω μια μιξ. Αλλά θέλω και γιαούρτι.

Σουβλιτζής: Βεβαίως! Θέλεις κεσεδάκι ή μέσα στην πίτα;

Εγώ: Α, θέλω να μου ΤΗΝ βάλετε μέσα!

Ακολουθεί αμήχανη παύση 3 δευτερολέπτων και από τις δύο πλευρές....

Εγώ: (βιαστικά) εεμμμμμ....οκ θέλω και μια πέψι. Αντε γεια.

Και κλείνω το τηλέφωνο όπως όπως.

Κατάλαβες; Μέσα σε όλα αυτά που μου συμβαίνουν , που δεν ξέρω τι μου γίνεται από τη δουλειά, έκανα και phone sex με τον σουβλιτζή της γειτονιάς. Πώς με βρίσκεις;

Υ.Γ1 with or without youuuu.....Bono i m coming. Make room in the stage for me.

Υ.Γ2 Καλό Φθινόπωρο να χουμε με πολλές καλοκαιρινές στιγμές και διάθεση!