Το πιο ωραίο δώρο

Μια μέρα πριν από τα γενέθλια μου, κάθομαι να κάνω το συνηθισμένο μου απολογισμό. Ανοίγω λοιπόν ένα post το πρωί. Κενό. Δεν έχω έμπνευση. Ίσως το απόγευμα.

18:00 (πριν από λίγα λεπτά). Παίρνω τηλέφωνο το γιαγιά μου για να κανονίσουμε να μου μαγειρέψει τα γεμιστά της, αύριο που έχω λίγους φίλους καλεσμένους στο σπίτι. Μιλάμε, μου λέει τα γνωστά της υγείας της, λυπάμαι. Τι να πω της συνονόματης αγαπημένης μου γιαγιάς; Τα χρόνια περνούν.

Με ρωτάει ποιους θα καλέσω, απαντάω στενούς φίλους μόνο. Ακολουθεί η πιο κάτω συνομιλία:

- Σε αγαπάνε και αυτοί;

- Τι εννοείς γιαγιά; Φυσικά, αφού είναι φίλοι μου.

- Μια μέρα όταν ήσουν γύρω στα τέσσερα, οι γονείς σου, θα σας έπαιρναν στους άλλους παππούδες ( οι οποίοι είχαν ανέκαθεν περισσότερη αδυναμία στην αδελφή μου και το έδειχναν). Και γω σε ρώτησα, "Τουλιπίτσα, τους αγαπάς τους άλλους παπούδες σου;" Εσύ απάντησες με σοβαρό ύφος "Ναι γιαγιά". "Πόσο πολύ;" σε ξαναρώτησα. Και είπες " Όσο με αγαπάνε και εκείνοι γαγιά".

παύση

- Τελικά ήμουν σοφό μωρό. Ίσως και πιο σοφό από τώρα.

- Άρα σε αγαπάνε οι φίλοι σου που θα καλέσεις αύριο;

- Ναι γιαγιά μου, νομίζω πως ναι.

Για απολογισμό, θα κρατήσω την πιο πάνω συνομιλία. Για να μου την πει για πρώτη φορά στη ζωή μου, σήμερα η γιαγιά, κάτι θα σημαίνει. Το κρατάω.

Υ.Γ1 Το πιο ωραίο δώρο: Ο παππούς μου πάει καλά με την χημειοθεραπεία του. Σήμερα ο γιατρός του είπε, να επιστρέψει σε τέσσερις μήνες. Ο παππούς του απάντησε, ότι νιώθει δυνατός.

Υ.Γ2 Στις κόκκινες μέρες, γεμάτες με πορτοκαλί πινελιές.

Υ.Γ3 Άσχετο-Σχετικό. Έχω βαρεθεί τις κούφιες υποσχέσεις, τις φιλίες που δεν αντέχουν, τα υπονοούμενα που δεν οδηγούν πουθενά. Έχω πεθυμήσει, ένα sms που να λέει "Μου λείπεις", ένα "σ αγαπώ", ένα "θέλω να σε δω", ένα " θα περάσουμε σούπερ". Πολύ τα έχω πεθυμήσει. Έχω πεθυμήσει να είμαι καλά και να είμαι κόκκινη.