Jello

Η ζυγαριά για το ταξίδι έβγαλε πόρισμα. Αθήνα.

Ώσπου να κόψω το εισιτήριο υπέφερε το ίντερνετ, η ταξιδιωτική πράκτορας και ο κολλητός μου που θα με φιλοξενήσει. Τι να πω, το μυαλό μου είναι ζελέ και περνάω μεγάλη περίοδο αναποφασιστικότητας . Το επόμενο βήμα είναι να παίρνω κόσμο τηλέφωνο το πρωί και να τους ρωτάω τι χρώμα βρακί να φορέσω.

Μήπως είναι η κούραση; Μήπως είναι οι πλανήτες σε φάση ανάστροφη, αντίστροφη και ανάδρομη; Μήπως είναι ότι λείπει αυτό το "κάτι;" Δεν ξέρω, δεν μπορώ να αποφασίσω τι να κάνω για να μην περνάω αυτή τη ζελέ περίοδο. Τίποτα ίσως. Τα πράγματα έτσι κι αλλιώς δεν παίρνουν το δρόμο τους; Ακόμα και όταν δεν σπρώχνεις ( ίσως ελαφρά)

Τελοσπάντων, το Γκάζι, το Κολωνάκι, ο Κεραμεικός, το Θησείο, η Κηφισιά και τα λοιπά μέρη θα έχουν την τιμή να τοποθετήσω τις havaianas μου στους δρόμους τους για πέντε ολόκληρες νύκτες ( από τριήμερο κατέληξε σχεδόν σε βδομάδα).

Θα δω τους φίλους μου, άρα θα κάνω μια αυστηρή ατζέντα, τουλάχιστον για τους καφέδες. Θα λιώσουμε στις αμπελοφιλοσοφίες.

Θα πιούμε κρασάκια, μοχιτάκια, κοκτέιλ ( που τα έχουν τάξει).

Θα προσπαθήσω να δω κόσμο με τον οποίο όλο λέμε να τα πούμε και απλά εγώ χάνομαι στη δίνη του αλκοόλ.

Θα τρώω ION από τα περίπτερα.

Θα στέκομαι με το βρακί μπροστά από την κατάψυξη και θα τρώω παγωτίνια.

Θα χωθώ στον Korres στο Attica και θα δοκιμάσω όλα τα νέα προϊόντα.

Θα φάω τις σαρδέλες μου στο Sardelles.

Θα πάω στο Κουκούτσι και θα πάρω κι άλλα μπλουζιά.

Θα πάρω το βιβλίο μου - το νέο του Αυγούστου Κοκτώ και θα κάθομαι με τις ώρες στο Φίλιον.

Θα χαμογελώ.

Ξαφνικά όλο αυτό μου φαίνεται πολύ χρωματιστό. Ότι δηλαδή δεν είναι η καθημερινότητά μου. Ξέρεις κάτι; Νευριάζω που όλα τα πιο πάνω δεν τα κάνω και στη Λευκωσία. Σαν να έχω παραιτηθεί. Τώρα θα μου πεις, στην Αθήνα θα είσαι τουρίστρια. Αν ζούσες εκεί, δεν θα τα έκανες όλα αυτά και με τόση όρεξη. Ίσως. Δεν ξέρω. Ας μην το ανοίξουμε το θέμα. Είναι καλοκαίρι.

Έχει από την περασμένη βδομάδα να βγω έξω για ποτό. Ψες θα έβγαινα αλλά ανωτέρα βία με καθήλωσε στον καναπέ (η μέρα που σχόλασα στις 8 ήταν και η μέρα που αδιαθέτησα). Και ενώ με πιάνουν οι κρίσεις ότι όταν δεν βλέπω κόσμο, θα με ξεχάσουν όλοι, αυτή την περίοδο μου κάνει καλό. Νιώθω σαν το σκυλί που γλείφει τις πληγές του.

Στο έχω πει πολλές φορές. Χάνομαι από τους πάντες κατά καιρούς. Θέλω όμως να μπορώ να μιλώ με τους φίλους μου, έστω και αν δεν τα πάω τα τηλέφωνα. Να μου πουν τα δικά τους, να γκρινιάξουν για τα γκομενικά τους, για τη δουλειά που δεν τους κάθεται. Έτσι είναι οι φιλίες.

Εγώ όμως απλά αυτή την περίοδο δεν έχω κάτι να πω. "Δουλειά, ναι ρε συ όπως τα ξέρεις". Αυτό λέω συνέχεια και το θέμα είναι πως έτσι είναι. Όπως τα ξέρουν. Δουλεύω πάρα πολύ. Για κάτι έξτρα λεφτά, για να αποδείξω στη δουλειά ότι καλά κάνουν και μου δίνουν προαγωγή. Εύχομαι να μην είναι για πάντα. Τον τελευταίο χρόνο απλά δουλεύω. Και χωρίζω.

Κάποια θέματα που έχω π.χ. με φίλους που δεν είναι εντάξει, τα βάζω στην άκρη. Δεν μπορώ να τα λύσω. Δεν νιώθω τόσο δυνατή. Είμαι και απόλυτη πολύ τελευταία και κάνω και καυγάδες με το παραμικρό. Αλλά όταν εσύ δεν κάνεις βήματα για να πεις ένα γεια, εγώ γιατί μέσα στο χαμό που ζω, πρέπει ντε και καλά να σε τρέχω από πίσω; Δεν είναι αρκετά δύσκολη η καθημερινότητα;

Ίσως γι αυτό να νιώθω ζελέ...γιατί ήμουν πολύ focused όλους αυτούς τους μήνες και ο οργανισμός μου, είπε ένα μεγάλο stop. Ίσως να είναι πιο σοφός από μένα.

Υ.Γ1 Έχεις ακούσει Divine Comedy; Κατέβασε το "The Indie Disco", από τον τελευταίο του δίσκου. Αγαπημένο.

Υ.Γ2 Ζελέ = Δεν έχω άποψη. Ότι μου λένε κάνω, όπου μου λένε πάω. Και μετά σου λένε Λέων.