Να (Γκά) ζει κανείς ή να μην (Γκά) ζει;

Είμαι σε δίλημμα. Πολύ σοβαρό. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.

Να πάω ή να μην πάω Αθήνα, έτσι στα πετακτά στις αρχές Αυγούστου;

Ο λόγος που το σκέφτομαι είναι πως έτσι κι αλλιώς θα πάω για τη συναυλία των U2 στις αρχές του Σεπτέμβρη.

Μήπως είναι λίγο too much ( για τα λεφτά δηλαδή);

Από την άλλη στο μυαλό μου έχω τα εξής:

1. Να δω κάποιους φίλους που έχω πεθυμήσει ( οκ θα τους έβλεπα και το Σεπτέμβρη).

2. Καλοκαίρι, μισοάδεια Αθήνα, να περπατώ στους δρόμους και να χώνομαι σε μικρά cafe για λίγη δροσιά. Φραπέ, φρούτα + βιβλίο = απόλυτη ευτυχία.

3. Ταράτσα στο Γκάζι, να κάθομαι σε μια μπάρα, μαυρισμένη, ανέμελη και το βλέμμα μου να πέφτει στη φωτισμένη Τεχνόπολη.

4. Sardelles + λικέρ στο πεζοδρόμιο.

5. Ως λάτρης της ζέστης, θα απολαύσω τσιμέντο και βόλτες με τις havaianas κατά τη διάρκεια της μέρας.

6. Βόλτες στην άδεια Σταδίου, απόγευμα Σαββάτου και τσεκάρισμα για νέους δίσκους στο Metropolis.

7. Τα παγωτίνια στην κατάψυξη

8. λίγο shopping στο h&m

9. Σαββατοκύριακα στον Πρωταρά, μέρες στη Λευκωσία. Τα έχω ήδη βαρεθεί.

10. Μεγάλος έρωτας με Αθήνα.

Ε;

Υ.Γ1 Το sweet & sweat 3 είναι συμπαθητικό, ειδικά το πρώτο cd που retrίζει

Υ.Γ2 Πολλή δουλειά λέμε. Κάποιες φορές δεν με χαλά. Πριν από δέκα μέρες συνειδητοποίησα πως εδώ και ένα χρόνο, το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω.

Υ.Γ3 Έχω πραγματικά ξεχάσει να φλερτάρω. Λες να μου έρθει όταν δω ένα άτομο που μ' αρέσει; ( αν συμβεί ποτέ δηλαδή).