Feeling Blue

Το σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν ίσως ένα από τα πιο αληθινά και κοντά σε μένα, που έχω ζήσει φέτος.

Περνώ μια περίεργη φάση. Αμφισβητώ τα πάντα και τους πάντες (τη σχέση μου μαζί τους), χωρίς όμως να κάνω δραστικές κινήσεις. Διερωτώμαι σχεδόν καθημερινά, αν "αυτό" όλο που ζω, που έχω δημιουργήσει, είναι εκείνο που πραγματικά θέλω. Νομίζω τις περισσότερες φορές, απλά αφηνόμαστε, να πάμε με το ρεύμα και άρα δεν ορίζουμε κάποιες καταστάσεις.

Έχω κουραστεί να βλέπω όνειρα. Βλέπω τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα το απωθημένο Νο.2 και έχω βαρεθεί. Ναι οκ μ' αρέσει ακόμα πολύ. Όμως ούτε μιλάμε, ούτε ξέρω τι κάνει, απλά ότι έχει μια σχέση τώρα. Άρα γιατί; Φτάνει με το παρελθόν. Τα όνειρά μου, γενικά είναι αδιάφορα. Εικόνες και πρόσωπα της καθημερινότητας, χωρίς να κρύβουν πίσω τους κάποιο νόημα. Δεν καταλαβαίνω γιατί.

Περνάνε οι μέρες, δουλεύω πολύ, άρχισα να μην θέλω τόσες ευθύνες. Θα ήθελα να ήμουν πιο "μαλακή". Να μην μου παίρνει 2-3 μέρες για να συνέλθω από την ένταση. Τι κι αν είναι καλοκαίρι. Η δουλειά η ίδια, τα project επίσης σε έντονους ρυθμούς. Ξέρω γω; Ίσως είμαι από τους ανθρώπους που στη ζωή τους, θα δουλεύουν πολύ. Το μόνο που εύχομαι είναι, αν μη τι άλλο, να ανεβαίνω σκαλιά (όχι καριέρας) και όχι να περπατώ σε μια ευθεία και απλά να διεκπεραιώνω πράγματα.

Και μετά ήλθε αυτό το σαββατοκύριακο. Που άρχισε από το απόγευμα Παρασκευής. Πήρα την κάμερα, περπάτησα παλιά Λευκωσία, έκανα τη γνωστή περιοδεία πίσω από τα Καλά Καθούμενα και προς το Δημοτικό Κέντρο Τεχνών. Μετά πήρα το αυτοκίνητο και πάρκαρα κοντά στον Ορφέα Λευκωσίας, εκεί στο τέρμα. Ζήλεψα όλους εκείνους που μένουν στις πανέμορφες γειτονιές. Αν έχεις ώρα, πήγαινε στην γειτονιά, κοντά στον Άγιο Κασσιανό. Έχει γίνει μια κούκλα. Μετά συνάντησα ένα φίλο, είδαμε κάτι της δουλειάς (φυσικά) και καταλήξαμε σε ταβερνάκι για σουβλάκι και σαλάτα. Στις 11, ήμουν σπίτι. Διαλυμένη αλλά happy. Με την απορία όμως, αν θα έπρεπε να βγω έξω για ποτά ( βλακεία ε;) και αν είμαι ξενέρωτη που δεν το κάνω.

Το Σάββατο, συγύρισα το σπιτάκι μου και έφτιαξα το σακ βουαγιάζ για Πρωταρά. Αποστολή της ημέρας, ένα μικρό beach party φίλης. Πήγα, περάσαμε όμορφα και διαπίστωσα για ακόμα μια φορά ότι από τους 21 καλεσμένους, ήμουν η μόνη single. Με ψιλοπείραξε.

Κυριακή, ξύπνησα από τις 830 και έφτασα στις 10 στη μαρίνα Λάρνακας. Εντόπισα το σκάφος των φίλων μου. Ένα πανέμορφο αγωνιστικό σκάφος. Καμία σχέση με τα "κοσμικά" που παρκάρουν επιδεικτικά ανοικτά του Κόννου. Ξεκινήσαμε μια παρέα 15 ατόμων (40αρηδες με παιδιά και η single φίλη, εγώ), δύο σκάφη. Βοήθησα να λύσουμε τα σχοινιά, μάζεψα τα fender (τα σωσιβιάκια στο πλάι) και ξεκινήσαμε. Απίστευτο συναίσθημα, να είσαι μέσα στο απέραντο μπλε. Ήταν τέλεια! Δέσαμε, σε ένα κολπάκι, με μπλε νερά. Όμορφα. Μείναμε εκεί 6-7 ώρες. Με καλή παρέα, να τρώμε κρύα pasta και να πίνουμε άπειρο κρασί. Να βουτάμε, να ανεβαίνουμε πάνω, να ξαναβουτάμε...

Στις 8, μετά από ένα φραπέ στο καφέ της μαρίνας, πήρα το δρόμο για Λευκωσία.

Στα ήχεια η Monika και repeat to track 6. Ένιωθα τα μάγουλα μου να καίνε. Είδα το πρόσωπο μου στον καθρέφτη. Μαυρισμένη με κόκκινα μαγουλάκια.Ένιωθα ευτυχισμένη. Όπως τότε που ήμουν παιδί και την έβγαζα στην παραλία από το πρωί μέχρι αργά το βράδι.

Έφτασα σπίτι στις 9. Έκανα μπάνιο, έβαλα κρέμες, aloe vera στα καμένα σημεία του σώματός μου. Έβαλα το κινητό μου να φορτίζεται. Δεν είχα μιλήσει με κανένα ολόκληρη τη μέρα. Ένιωθα detached. Δεν ήξερα αν ήταν καλό ή κακό που δεν είχα επικοινωνήσει με κανένα φίλο μου. Ξάπλωσα στον καναπέ. Σύντομα με πήρε ο ύπνος.

Ένα μπλε σαββατοκύριακο. Με ότι συνεπάγεται το "μπλε".

Υ.Γ1 Το Σάββατο είδα ένα αστέρι να πέφτει. Έκανα την ευχή που κάνω κάθε φορά. Εύχομαι αυτή τη φορά να πίασει. Και γρήγορα, γιατί δεν αντέχω άλλο.

Υ.Γ2 Το ερώτημα του προηγούμενου ποστ δεν έχει απαντηθεί ακόμα.