Flying High - έτσι για αλλαγή

Τα 33 λένε πως είναι σημαδιακή ηλικία. Λέγαμε με μια φίλη την παραμονή των γενεθλίων μου πως αυτή τη χρονιά, ή θα παντρευτώ, ή θα κάνω παιδιά ή θα σταυρωθώ. Δεν έχω ιδέα ποιο από τα τρία θα συμβεί. Οι γονείς μου πάντως μου δήλωσαν ευθαρσώς πως "φέτος έχω deadline". Μπείτε στη σειρά και εσείς.

Η μέρα των γενεθλίων κύλησε όμορφα. Οι εορτασμοί άρχισαν στις 7, στο πατρικό μου (με τους γονείς να λείπουν σε ταξίδι). Κάναμε σούβλες, όλοι έφεραν από κάτι και εγώ τις μπίρες, την τούρτα και το γιαούρτι. Μαζευτήκαμε γύρω στα 20 άτομα. Τόσους ήθελα. Έκανα πριν δύο βδομάδες μια λίστα και έβγαινε 30 άτομα. Δεν μπορούσα να το χειριστώ. Θες η κούραση της χρονιάς, απλά δεν ήθελα να ταλαιπωρηθώ.

Εκείνη τη μέρα δούλευα σπίτι ως τις 3. Η χρονιά πέρασε με πολλή δουλειά έτσι και αλλιώς. Η μέρα των γενεθλίων μου θα άλλαζε; Ξέρω πως δεν είναι και καλό αυτό που κάνω. Αλλά έτυχε να αναλάβω freelance πρότζεκτ, να πάρω προαγωγή, να θέλω έξτρα λεφτά. Το γεγονός ότι διαλύθηκε η μέση μου και το δεξί μου χέρι είναι ίσως σημάδια ότι πρέπει να βάλω ένα φρένο σε κάποια φάση, σύντομα.

Πήγα που λες στο πατρικό, έβαλα μουσική και άρχισα να ετοιμάζω την αυλή. Φαναράκια, κεράκια, φωτισμένη πισίνα, κήπος και τα σκυλιά να πηγαινοέρχονται, χαρούμενα που κάτι γινόταν στο σπίτι.

Οι πρώτοι φίλοι, οι ψήστες της σούβλας, ήρθαν στις 7. Ανοίξαμε Coronas και αρχίσαμε ψήσιμο. Ο κόσμος ήρθε στις 9. Πρόλαβα πιο πριν να κάνω μια βουτιά, αν και θα προτιμούσα τελικά να ήμαστε όλοι με το μαγιό.

Περάσαμε σούπερ. Εγώ είχα τις γνωστές σκέψεις, προσπαθούσα να τις διώξω. Γύριζα δεξιά αριστερά, τους παρακολουθούσα που περνούσαν καλά και γελούσαν δυνατά. Οι φίλοι μου. Αγαπημένοι. Εκεί. Με τον καθένα να έχω περάσει διαφορετικά πράματα, να έχουμε πει μεγάλες αλήθειες. Δώρο μεγάλο. Ίσως δεν θα έπρεπε να με πιάνουν οι μαύρες μου τόσο συχνά.

Το διαλύσαμε κατά τις 130.

Πήγα εξαντλημένη στο κρεβάτι των γονιών μου.

Το άλλο πρωί, ξύπνησα, με πολλή διάθεση βούτηξα έκανα καφέ και βούτηξα αμέσως. Βγήκα, δούλεψα στο laptop με τα σκυλιά παρέα. Η αδελφή μου ήταν μέσα και συγύριζε. Είχε καιρό να περάσουμε ώρες μαζί.

Γενικά έχει καιρό να κάνω πολλά...

Το βράδι, χθες, επέστρεψα στο διαμέρισμα. Την έβγαλα στο κρεβάτι με διαλυμένη μέση. Δεν βγήκα για ποτό όπως είχα πει σε φίλους. Έίχε και ζέστη.

Μιλούσα στο msn με μια φίλη στην Αθήνα. Μου είπε μια δυο ατάκες που με τάραξαν. Ψάχνω κάτι στην Αθήνα; Όχι. Τότε γιατί ένα απωθημένο που έχω μένει εκεί; Δεν ξέρω. Δεν θα ήταν δύσκολη μια σχέση από απόσταση; Ναι. Άρα; ...

Συνειδητοποίησα πως είναι καιρός να αλλάξω το παιχνίδι.

Να μπω πιο δυναμικά στη ζωή.

Εκείνα που θέλω να τολμώ να τα διεκδικώ. Ακόμα και αν οδηγήσουν σε αδιέξοδο και σε "όχι". Τουλάχιστον δεν θα μένω με την απορία.

Υ.Γ Διάβασε το σημερινό post της Marcellas.

Υ.Γ2 Αθήνα την Πέμπτη :)))