Ατάκες γκομενοδιώκτες

Αν θες να διώξεις γκόμενο, αν θες να ξενερώσεις ένα νέο πρόσωπο που προσπαθεί να πει στη ζωή σου, ιδού οι ατάκες με τις οποίες θα το πετύχεις.

1. Ερωτεύομαι πάντα τους λάθος ανθρώπους

Hint: Είμαι psycho looser

Hint2: Υπονοώ πως είσαι και συ λάθος.

2. Εγώ μόνο σχέσεις σοβαρές κάνω.

Hint: Θα μπεις στα βαθιά και μάλιστα χωρίς μάσκα.

Hint2: Είμαι μια κολλημένη γκόμενα/κολλημένος γκόμενος.

3. Δεν μ΄αρέσει να κοιμάμαι μ' άλλους

Hint: Έχω θέματα δέσμευσης και δεν μ' αρέσουν οι post-sex αγαπούλες

Hint2: Προτιμώ τα one night stand και τις σχέσεις που δεν είναι σχέσεις.

4. Θες να βάλουμε τις φωτό μας στο facebook;

Hint: Θέλω να ξέρουν όλοι ότι έχω σχέση. Το έχω ανάγκη, αη νιντ ιτ λέμε!

Hint2: Ζω στο facebook.

5. Ε, καλά βγαίνουμε και βλέπουμε...δεν είμαστε και μαζί ε;

Hint: Έχω θέματα

Hint2: Έχω θέματα λέμε.

6. Δεν θέλω να βγαίνω με τους φίλους σου, αλλά θέλω να γνωρίσεις τους δικούς μου

Hint: Ούτε και που θέλω να δω πως είναι η ζωή σου

Hint2: Δεν θέλω να καταλάβουν οι φίλοι σου ότι είμαι ένας βλάκας και μισός.

7. Θέλω να κάνω 2 παιδιά ( ατάκα 2ου ραντεβού)

Hint: Δεν με νοιάζει ποιος είσαι, το σπέρμα σου θέλω.

Hint2: Έχω σχέδιο ζωής και αυτό θα ακολουθήσω - ποιος τους χέζει τους έρωτες

8. Μ' αγαπάς; ( ατάκα που άμα τη λες ακριβώς μετά το σεξ ή δέκα φορές τη μέρα είναι λάθος)

Hint: Τρελές ανασφάλειες λέμε

Hint2: Είμαι ένα πρηκτόνι

9. Εγώ θα πάω εκεί, εσύ κάνε ότι θες.

Hint: Βασικά προτιμώ να μην έρθεις

Hint2: Είσαι μια γκόμενα που επί της ουσίας δεν με ενδιαφέρεις και ιδιαίτερα

Και τώρα ένα τραγούδι που ΔΕΝ πρέπει να αφιερώσεις σε καινούριο γκόμενο/α.

"Όχι δεν μιλώ για μια νύκτα εγώ, δεν μιλώ για ένα βράδι εγώ, για όλη τη ζωή μας εγώ μιλώ"

Hint: Δεν κάνω one night stand εγώ, ούτε και one week stand εγώ.

Hint2: Δεν χαλαρώνω αν δεν μου πεις οτι θα μαστε μαζί για πάντα.

Ζητείται επειγόντως...

ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ.

" Τίποτα σημαντικό....ζω μονάχα εν λευκώ".

Τα παράξενα και τα ωραία του τριημέρου

Το έχω πει και θα το ξαναπώ. Τα τριήμερα είναι καταστροφικά.

Γιατί περνάς μέρες μακριά από το γραφείο-Σπιναλόγκα, ξεχνάς και όταν επιστρέφεις πίσω όλα σου φαίνονται τόσο χάλια και σπατάλη του χρόνου και της ζωής σου.

Τέλοσπάντων, ας μην επεκταθώ σε αυτό. Προηγήθηκε και ένας καυγάς πριν λίγο...

Αυτό το τριήμερο ήταν ελαφρώς παράξενο. Όπως αρκετά πράγματα στην ζωή μου εξάλλου αυτή την περίοδο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ειδικά τώρα μόνο βαρετή δεν την λες τη φάση μου.

Θα στα αφηγηθώ με εικόνες.

Έζησα στιγμές Αθήνας στην Κύπρο! Το οποίο σημαίνει πως γύριζα συνέχεια. Ειδικά ένα βράδι, δεν θυμάμαι σε πόσους τόπους πήγα. Απλά κατέληξα στο Club D! Μα στο club D; Χορεύαμε συνέχεια, όλοι με όλους, γνωστοί με αγνώστους. Πάω να φύγω, ζητώ από την μπαργούμαν το τσαντάκι μου μου λέει στα αγγλικά "Θα φύγεις;". Γνέφω ναι. Και λέει " Τι κρίμα". Δεν ξέρω.

Με φλέρταρε για 5 δευτερόλεπτα το πιο απίστευτο πλάσμα. Τι όμορφος που ήτανε! Και για να δεις πόσο αμάθητη είμαι πια, με το που συνειδητοποιώ ότι με καρφώνει έντονα, τον καρφώνω και γω για τρία δευτερόλεπτα και μετά κοιτάζω κάτω. Λες και δεν μ' άρεσε. Απλά ντράπηκα σαν δεκαεξάχρονο. Ευτυχώς μετά φεύγοντας μου έριξε μια θεϊκή ατάκα στ' αυτί και κατάλαβα ότι ακόμα γούσταρε. Άρα το θέμα τώρα είναι να τον ξαναεντοπίσω. Είναι σε κάτι τέτοιες φάσεις που σκέφτομαι πόσο χαοτική είναι η Λευκωσία.

Εκεί που βαριόμουν ασύστολα να πάω Πρωταρά, κατάφερα να μείνω για 24 ώρες και τελικά να περάσω σούπερ. Νέος κόσμος, νέοι τόποι, παλιοί καλοί φίλοι. Και δεν υπάρχει πιο όμορφη στιγμή από το να μοιράζεσαι ένα τενεκεδάκι ΚΕΟ και ένα τσιγάρο με φίλη και να φιλοσοφείς. Πόσο έχω πεθυμήσει τέτοιες απλές φάσεις.

Το πρώτο μπάνιο δεν ήταν πολύ θεαματικό. Μια χάλια παραλία και δεν είμαι και ιδιαίτερα ευχαριστημένη από το φετινό μου look της παραλίας.

Δεν είναι πολύ παράξενο όταν πέφτουν οι μάσκες μετά από χρόνια; Δεν είναι λυπηρό; Τί κάνεις όταν συμβεί; Ακυρώνεις τα προηγούμενα χρόνια; Ή απλά δεν το σκέφτεσαι, όπως μαθαίνεις γενικά να μην σκέφτεσαι και πολλά άλλα;

Κάθισα και σκέφτηκα τα της Αθήνας. Το ότι είδα μπροστά μου αυτό το άτομο μετά από δύο ολόκληρα χρόνια ήταν καλό. Όντως ο κύκλος έκλεισε. Νομίζω θα το ξανασυναντήσω κάπου κάποτε. Υπό καλύτερες και πιο "σωστές" συνθήκες.

Σοκαρίστηκα με το πόσο γρήγορα προχωράει η ζωή μου πια. Και γω μαζί της. Είναι σαν να βγαίνω από τη "φούσκα" μου. Είναι σαφώς καλό. Απλά με φοβίζει. Θα με προλάβω;

Και αν τελικά ακολουθήσω την καρδιά μου θα φάω τα μούτρα μου; Νομίζω πως ναι, αλλά δεν είναι καλύτερα έτσι;

Είμαι φορτισμένη. Από την Αθήνα μέχρι τώρα.

Μήπως είναι καιρός;

Αρνούμαι άλλη φάση αδράνειας.

Έρωτας ο - μοιραία - ωραίος

"Η ένταση ενός καινούριου έρωτα εξαρτάται από την μοναξιά που προηγήθηκε από αυτόν".

Έτσι έγραψε η Μαλβίνα. Έτσι είναι.

Ποτέ δεν κατάλαβα εκείνους που μετά από μια σχέση "έντονη", όπως την περιγράφουν, ξαναβουτάνε αμέσως σε μια άλλη. Πώς γίνεται; Καλά καλά δεν έφυγε η μυρωδιά του άλλου από το κορμί σου, από τα σεντόνια σου.

Είναι αυτές τις φορές που η μοναξιά επιβάλλεται. Έτσι όταν έρθει αυτός ο καινούριος έρωτας, να τον νιώσεις έντονα.

Γιατί μόνο έντονα βιώνονται αυτά τα πράματα.

Έρωτας που δεν σου δένει το στομάχι κόμπο, που δεν σου ανατρέπει το είναι σου, δεν είναι έρωτας. Είναι συμπάθεια, είναι ανάγκη να μην είσαι μόνος.

Μου είπε ένας φίλος χθες το βράδι, πως με είδε πιο "συμβιβασμένη" από το προηγούμενο βράδι που είχα επιστρέψει από Αθήνα και που ήμουν έτοιμη να σκάσω.

"Λες να βαρεθείς και τελικά να παντρευτείς έναν μέτριο τύπο και να κάνεις τη ζωή που τώρα μου λες ότι τρέμεις;".

Το βρήκα αδιανόητο. Και την συγκεκριμένη εικόνα και ότι το σκέφτηκε καν.

Έρωτας αγάπη μου. Έντονος. Να τον ζήσεις, να καταλάβει όλα σου τα κύτταρα και αν τύχει να σε κάψει.

Το έζησα και θα το ξαναζήσω.

Δεν τα φοβάμαι τα πατώματα εγώ.

Όχι όταν πριν, είδα τη γη από ψηλά.

Ευχαριστήριο.

Δεν ξέρω τι μου κάνει η Αθήνα.

Είτε με βγάζει εκτός εαυτού είτε μου αναδεικνύει τον πραγματικό.

Υποπτεύομαι πως ισχύει το δεύτερο.

Δεν ξέρω πως να σου όλα όσα έγιναν τις τελευταίες τέσσερις μέρες.

Το παρελθόν μου κτύπησε με θράσος την πόρτα. Είδα ανθρώπους που είχα να τους δω 2 χρόνια.

Έκλεισαν κύκλοι και καλά έκαναν. Έπρεπε.

Και τώρα που έκλεισαν τι θα γίνει;

Θα ανοίξω άλλους. Πρέπει.

Υ.Γ Άκου το τραγουδάκι δίπλα...

Κουβέντες του αέρα.

Χάθηκα καλή/έ μου φίλη. Με τσάκισε η βλαμμένη τενοντίτιδα. Και που γράφω τώρα δεν θα έπρεπε. Τέλοσπάντων, η ανάγκη βλέπεις.

Η ανάγκη να πω, να γράψω κάτι μπας και γλυτώσω τις τσιρίδες σήμερα.

Πότιζα τον κήπο μου πριν από δύο μέρες και ξαφνικά έφαγα την φλασιά. Αχ, πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν μια ηλίθια ρομαντική; Που ένιωθα σαν ένα "λουλουδάκι"΄; Οκ ακούστηκε τελείως λάθος. Αλλά το έπιασες το νόημα. Μήπως όσο μεγαλώνουμε δεν πρέπει να περιμένουμε αυτές τις σούπερ στιγμές που τις κάνουμε και μεις πιο σπουδαίες με τον αυθεντικό/αθώο τρόπο που τις αντιμετωπίζουμε;

Νευριάζω με τα καλούπια. Που προσπαθούν να μου επιβάλουν κάποιοι που δεν έχουν δικαίωμα πια. Δεν έχεις δικαίωμα πια. Ούτε γκόμενά σου είμαι, ούτε φίλη σου. Τα δικά μου τα καλούπια εγώ τα σπάζω και εγώ τα ορίζω. Και αν υπάρχει κάτι που νιώθω καλά είναι που δεν φοβάμαι να παραδεκτώ που κολλάω και που ξεκολλάω.

Ρουτίνα. Τίποτα δημιουργικό. Κούραση. Κάποτε με ένοιαζε η ποιότητα της δουλειάς μου. Τώρα παράγω σαν να δουλεύω σε φάμπρικα. Δεν θα ανησυχούσα τόσο, αν δεν με έπιανε ο φόβος κάθε τρεις και λίγο, ότι τα χρόνια περνάνε και εγώ δεν εξαργυρώνω όπως θέλω την ενέργεια στη δουλειά μου.

Δεν ελπίζω σε κάτι καλό όσο αφορά στον έρωτα. Το έλεγα παλιά αλλά πάντα άφηνα ένα παραθυράκι μέσα μου. Σκεφτόμουν πως αν το πω, θα έρθει η τύχη και θα το ανατρέψει. Πως θα γινόταν κάτι μαγικό και θα μου έλεγαν οι γύρω μου "είδες που γκρίνιαζες;". Τώρα δεν έχω ίχνος ελπίδας. Δεν πιστεύω πως είναι δυνατόν. Γράφω αυτές τις ατάκες και νιώθω πως είναι σαν να καθορίζω εγώ τις γραμμές του έρωτα στην παλάμη μου και πως τις σβήνω με κάθε μου αρνητική δήλωση.

Δεν μπορώ να περάσω ακόμα ένα χρόνο σαν τον περσινό. Όχι πως δεν ήταν καλός. Αλλά πόσα έξω, πόσα μπαρ, πόσο τα ίδια και τα ίδια; Γαμώτο, είμαι λίγο αχάριστη ε;

Μου λείπει ένας άνθρωπος το παραδέχομαι.

Επιτέλους βρήκα τη φόρμουλα με τους φίλους μου. Δεν με ανησυχεί το θέμα. Το ΄χω.

Νευριάζω που τρέχω τους άλλους και μένα δεν με τρέχει κανείς. Που τρέχω να εξυπηρετήσω και που δεν παίρνω κάτι πίσω. Εντάξει είπαμε , "κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό" , αλλά εμένα ο δικός μου γιαλός πλημμύρισε και με έπνιξε. Πώς είναι δυνατόν να τρέχεις τόσο πολύ για να γίνει μια δουλειά; Οι άλλοι πώς τα καταφέρνουν και έρχονται και τους βρίσκουν πράγματα;

Μια φίλη μου έγραψε σήμερα στο fb ότι βρίσκεται στον πάτο. Της δουλειάς. Τι μαλακία. Να σε πνίγει αυτό το γαμημένο πράγμα η δουλειά, λες και δεν υπάρχει κάτι άλλο στον κόσμο. Μαλακία επίσης να είσαι ικανός και αντί να γίνεται πιο εύκολη η ζωή σου, να γίνεται πιο δύσκολη γιατί σου τα φορτώνουν επειδή "μπορείς". Δεν μπορώ κύριε διευθυντά μου αλλά είμαι μαλάκας και υπεύθυνο άτομο και δεν μου βγαίνει να στο πω.

Σήμερα θα πάω Αθήνα. Έχω να δω άπειρο κόσμο. Ξέρεις πόσο πολύ με τρομάζει που δεν θα καταφέρω να δω όσους θέλω; Ή που πρέπει να τους χωρίζω ανά δίωρο; Να δεις που στο τέλος απλά θα εξαφανιστώ και δεν θα τους δω. Δεν είναι ακριβώς παράπονο. Είναι ένα πράγμα που συμβαίνει και εδώ. Θέλω να δω κόσμο, δεν τους προλαβαίνω και από την άλλη θέλω να δω και λίγο τον εαυτό μου. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Με φοβίζει αυτό.

Και κάτι θετικό....ήρθε το καλοκαιράκι. Θέλει προσπάθεια αλλά θα το κάνουμε όμορφο. Δεν μας παίρνει να μην.

Baby boom? ή boom!

Την Παρασκευή πετάκτηκα στο πατρικό μου.

Καθώς μιλούσα με τη μαμά μου, μου πέταξε, τάχαμου τυχαία, ότι διάβαζε μια συνέντευξη μιας διάσημης επιχειρηματία η οποία είπε ότι αν υπάρχει κάτι που μετάνιωσε είναι που αφοσιώθηκε στην καριέρα της και δεν έκανε παιδιά.

Την έμμεση σπόντα της μαμάς της ένιωσα, τόσα χρόνια πια είμαι εκπαιδευμένη.

Και ακολουθεί ο εξής διάλογος, ο οποίος διεξάχθηκε χωρίς θυμό και νεύρα αλλά με πολλή - ανεξήγητη - ηρεμία και από τις δύο πλευρές:

Τουλίπα: "Ναι κοίτα μαμά, εγώ δεν κάνω καριέρα. Απλά δεν τα προλαβαίνω και γι αυτό δουλεύω τόσες ώρες".

Μαμά: (σιγή)

Τουλίπα: "Αλλά μην ανησυχείς. Θα πω στην τάδε συνάδελφό μου που έχει ήδη τρία, το επόμενο που θα κάνει να μου το δώσει"

Μαμά: " Ε, όχι. Θα ήθελα να είναι αίμα μου".

Τουλίπα: ( διστακτική) "χμ...και να σου πω. Γαμπρό θες;"

Μαμά: " Όχι, όχι, εγγόνια μόνο".

Τουλίπα: S P E E C H L E S S.

Καθώς οδηγούσα για Λεμεσό, πίνοντας ένα διπλό εσπρέσο, καπνίζοντας με τα παράθυρα κατεβασμένα και ακούγοντας στη διαπασών ελληνικό ροκ της δεκαετίας του '80 ( περιττό ινφο αλλά είναι για να πάρεις την "ανέμελη" εικόνα) , σκεφτόμουν.

Ένιωθα ανακουφισμένη! Σαν να σηκώθηκε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου.Ένα παιδί και εγω λατρεύω τα παιδιά.Το βιολογικό ρολόι άρχισε να κτυπάει και μπορεί και να στο λέω πρώτη φορά.

Ένα παιδί χωρίς να πρέπει να ψάξω τον έρωτα, να δω αν μου κάνει, αν του κάνω, να κάνω σχέση, να πάθω χίλιες κρισάρες, να τον παντρευτώ, να αντισταθώ να μην το σκάσω στα σκαλιά της εκκλησίας και χωρίς να διερωτούμαι κάθε μέρα πως θα κρατώ αυτό τον γάμο ευτυχισμένο.

Όσο περνούσε η ώρα, μου άρεσε η ιδέα.

Οκ θα ήμουν single μαμά, δεν θα ήταν εύκολο. Αλλά, από την άλλη, οι φίλες μου που έχουν παιδιά, εκείνες τα τρέχουν όλη μέρα.

Άσε που οι γονείς μου και να θέλω δεν θα με αφήσουν να το μεγαλώσω μόνη.

Και θα προσπαθούσα να μεγαλώσει σωστά, χωρίς να βασίζομαι πάνω του για να κάνω τη ζωή μου καλύτερη.

Το σκεφτόμουν που λες, το επεξεργαζόμουν και στο μυαλό μου έφτιαξα μια λίστα με τους φίλους που που θα ήταν πιθανοί δότες.

Έφτασα σχεδόν στη Χοιροκοιτία.

Και εκεί έφαγα ΤΗΝ φλασιά.

Καλά...εμένα δεν με ενοχλεί που δεν θα έχω ένα πλάσμα του Θεού δίπλα μου;

Δεν θέλω να ξανερωτευτώ;

Δεν θέλω μια σχέση;

Έφτασα Λεμεσό.

Δεν πρόλαβα να αποφασίσω.

I'd rather...

Ευτυχώς που είναι Παρασκευή. Αυτό έχω μόνο να πω.

Αλλά για να μην αρχίσω με γκρίνια, θα σου πω για το ταξιδάκι μου.

Πέρασα σούπερ, καταπληκτικά, υπέροχα. Γνώρισα ωραίο κόσμο, έκανα νέους φίλους και επαγγελματικά κονέ, έφαγα ωραίο φαγητάκι, ήπια ωραίο κρασί (θα επανέλθω σε αυτό το μεγάλο συμβάν), κοιμήθηκα και το κυριότερο, ξεκουράστηκα ψυχικά.

Πάω που λες σε αυτό το συνέδριο και στο αεροπλάνο έχω στο μυαλό μου ότι θα δουλεύω στα διαλείμματα.

Ήξερα μόνο ένα άτομο, θα έκανα και λίγο PR που το βαριόμουνα και τα βράδια θα μας έβγαζαν έξω για φαγητό και κανά ποτάκι.Αυτά υπολόγισα πως θα συνέβαιναν.

Που να 'ξερα. Το να μην περιμένεις και πολλά, τελικά σου βγαίνει σε καλό.

Καταρχάς δεν δούλεψα. Όχι γιατί το επέλεξα αλλά γιατί ξέχασα την πρίζα για ελληνικό βύσμα. Άρα κομπιούτερ νεκρό. Την πρώτη μέρα ζούσα την αμηχανία του να έχεις ελεύθερο χρόνο. Οπότε απλά, πήρα την κάμερα και γύριζα. Πέτυχα μια παραλία, ξάπλωσα στην ξαπλώστρα και έβλεπα το μπλε της θάλασσας και το γαλάζιο ουρανό. Τόσα θέλει ο άνθρωπος για να γίνει ευτυχισμένος τελικά!

Το πρώτο βράδυ ήταν το επίσημο δείπνο. Πήγα, αρκετά κουμπωμένη. Συστήθηκα με διάφορους αλλά κράτησα την απόστασή μου, παρατηρώντας κυρίως.

Στο δείπνο, κατέφθασαν τα πρώτα κρασιά. Μετά από 6 σχεδόν μήνες αποχής, έβαλα στο στόμα μου την πρώτη γουλιά. Ήταν "αμαρτία" εξάλλου να μην το κάνω, η λίστα με τα κρασιά ήταν εντυπωσιακή. Αχ, τι ωραία που ήτανε εκείνη η πρώτη γουλιά. Μετά από μισή ώρα όμως με έπιασε μια ζαλάδα και έκαιγε το κεφάλι μου. Σαν να ήμουν πάνω σε ένα πλοίο με θαλασσοταραχή. Τα εφέ της αποχής. Το ξεπέρασα φυσικά και συνέχισα με τα υπόλοιπα κρασιά.

Έτρωγα που λες σε ένα όμορφο εστιατόριο, μιλούσα με τους διπλανούς μου, είδα και κάτι σελέμπριτις στο βάθος και άρχισα να χαλαρώνω.

Αργότερα πήγαμε για ποτό σε ένα μπαράκι πάνω στο κύμα όπου κατέβασα και ένα gin ‘n’ tonic εκεί.Ευτυχισμένη πήγα στο δωμάτιο μου, τσάκισα δυο σοκολατάκια και λιποθύμησα στο κρεβάι.

Το άλλο πρωί ξύπνησα κάπως. Hangover. Αυτό δεν το είχα πεθυμήσει καθόλου.

Το επόμενο βράδι, καθώς τρώγαμε (βασικά δεν σταματήσαμε ποτέ), κάθισα δίπλα από αυτή την τύπισσα της οποίας τη δουλειά θαύμαζα χρόνια. Ανταλλάζαμε καμιά κουβέντα, ευγενικά, αλλά τίποτα άλλο. Ώσπου – μετά από τρία ποτήρια κρασί – ρίχνω μια ατάκα για γκόμενους, λες και καθόταν δίπλα μου η κολλητή μου. Την πιάνω τότε αυτή να χαμογελάει. «Για δώσε το τηλέφωνο σου», μου λέει και φυσικά της το δίνω. Αυτή είναι η νέα μου καλύτερη φίλη και μάλλον θα βρεθούμε όταν πάω Αθήνα σε δυο βδομάδες.

Η επόμενη μέρα με βρήκε να πίνω gin ‘n’ tonic μπροστά από τη θάλασσα, να γνωρίζω κι άλλο κόσμο και να διαπιστώνω πως το να είσαι κουμπωμένος, είναι καθαρά θέμα δικό σου. Γιατί ο άλλος απλά θα το εκλάβει ως αδιαφορία και εσύ απλά θα χάνεις από το fun στο τέλος της υπόθεσης.

Να μην στα πολυλογώ, ήμουν τέσσερις μέρες εκεί και παρόλο που ήταν για δουλειά, ένιωθα ότι έλειπα ένα μήνα από την Κύπρο και ότι είχα βδομάδες να δουλέψω.

Τι ωραία! Για τέτοια, αξίζουν τα 12ωρα που κτυπάω καθημερινά εδώ και μήνες.

Σε φιλώ. Επιστρέφω στο καζάνι της κόλασης.

Υ.Γ1 Έχω νέα για μουσικούλες. Θα στα πω στο επόμενο post.

Υ.Γ2 Ο Θεός να με λυπηθεί, σήμερα θα πάω "Ρωγμές".

Thirties!

Μιλούσα τις προάλλες με μια φίλη.

Η φίλη είναι 28 χρονών.

Της ανέλυσα τη θεωρία μου του να είσαι 30+ και όντως αυτό να είναι καλό.

Από δική μου πείρα/εμπειρία/μαθήματα ζωής/ταβανιάσματα/κρισάρες/φάσεις της είπα πως στα 30+:

1. Γίνεται κάτι "μαγικό" και όσο περνούν οι μήνες και τα χρόνια, βλέπεις πιο καθαρά τα "θέλω" σου. Σαν να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Εννοείται πως όλα αυτά για να τα μάθεις τρως τα μούτρα σου. Αλλά καλύτερα να τα τρως και να μαθαίνεις από το να σου συμβαίνει η κάθε μαλακία και να διερωτάσαι "γιατί σε έμενα Lord;".

2. Οι κρίσεις πανικού στη δουλειά αραιώνουν. Δεν σημαίνει ότι γίνονται πιο λίγα τα προβλήματα. Όχι, ίσα ίσα. Αν στα 20+ αρχίζεις να δουλεύεις, στα 30+ αρχίζουν οι σοβαρές προαγωγές. Το οποίο σημαίνει ένα μεγάλο γ...ήσι και το οποίο εξ υπακούει καυγάδες με υφιστάμενους και φωνές από προϊστάμενους. Απλά στα 30+ ξέρεις πότε θα γίνει το Βατερλώ και το υπομένεις καρτερικά. Πλέον συνειδητοποιείς πως ότι είναι να γίνει θα γίνει και συ δεν πρόκειται θα σώσεις τον κόσμο ( και το τομάρι σου).

3. Γίνεσαι αλκοολικός. Και αυτό είναι καλό, ειδικά άμα είσαι στο τρίτο ποτηράκι και τα προβλήματα σου, μοιάζουν παιχνιδάκι. Και στα 20+ πίνεις σαφώς. Αλλά, άλλο να έχεις 15 χρόνια πείρας και εμπειρίας στο ποτό. Κάθεται καλύτερα στο αίμα σου :)

4. Χειρίζεσαι πιο cool τα "όχι" που έρχονται στο δρόμο σου. Αφού ξέρεις πια, πως ένα "ναι" θα εμφανιστεί από το πουθενά και θα αλλάξει, αν όχι τη ζωή σου, τη μέρα σου.

5. Μετράς φιλίες χρόνων. Μπορεί να μην έχεις το τσούρμο των συμμαθητών/συμφοιτητών που μαζευόσασταν δεκαπέντε άτομα στην Οκτάνα και στη New, αλλά με τους 1-2 που θα βρεθείς ξέρεις πως πια πως "σε ξέρουν".

6. Δεν έχεις ανάγκη από το motto "sex, drugs & rock 'n' roll". Όχι γιατί δεν ισχύει, ούτε γιατί δεν σου πάει. Απλά αν το χεις, το χεις αγάπη μου. Συνειδητοποιείς πια πως ροκ γεννιέσαι δεν γίνεσαι :)

7. Μπορείς να έχεις προβληματισμούς αλλά δεν είναι του στυλ " τι θα γίνω όταν μεγαλώσω" και " που θα βρω δουλειά". Είναι πιο ουσιαστικοί. Ο καλύτερος προβληματισμός για μένα είναι να διερωτάσαι "πως θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος σε αυτή τη γη". Για σένα, για το μέσα σου.

8. Μένεις μόνος εδώ και χρόνια. Και τα βρήκες με το σπίτι και το χώρο σου. Ή να έχεις γκομενιαστεί/παντρευτεί και να συζείς, συνειδητοποιείς ότι είναι οκ να μοιράζεσαι το χώρο σου γιατί είναι πιο σημαντικό από τις κρισάρες της "ανεξαρτησίες".

9. Μαθαίνεις να πίνεις καφέ της προκοπής.

10. Είσαι πιο zen. ( Αν πετύχεις φυσικά τα 9 πιο πάνω).

Υ.Γ Η φωτό δεν είναι τυχαία. Θα στην αναλύσω όταν κάνω ένα ποστ με φαντασιώσεις.

Άραγε ξέρεις;

Ξέρεις πως ενδεχομένως υπάρχει κόσμος σε αυτό τον πλανήτη που έχει όλα όσα ονειρεύεσαι;

Μια όμορφη πόλη, ένα μουσείο της προκοπής, ένα πάρκο να αράξεις, προκλήσεις που σε οδηγούν κάπου, περισσότερες πιθανότητες να γνωρίσεις ενδιαφέρον κόσμο, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος μέσα από τη συναναστροφή με ανθρώπους που είναι εντελώς διαφορετικοί από σένα. Δουλειές που πραγματικά να αξίζουν το 12ωρο που χαλάς καθημερινά, που δεν απαιτούν να είσαι κολλημένος μπροστά από μια οθόνη τόσες ώρες και να σκέφτεσαι καθημερινά πως σπαταλάς τα καλύτερα σου χρόνια πίσω από ένα γραφείο.

Και αν δεν τα έχει "όλα", τουλάχιστον μερικά. Και ας θυσιάζεις την "οικειότητα" μιας πιο μικρής πόλης. Και που ξέρουμε 50 άτομα, τι καταλάβαμε; Και που πάμε σε ένα cafe και που χαιρετάμε δέκα γνωστούς τι σημαίνει; Τίποτα.

Πώς θα ήταν να μην χρειαζόταν να προσπαθείς να γεμίσεις τόσο πολύ τη μέρα σου για να μην πεθάνεις από πλήξη; Μπορεί απλά να μου κάνει μια ταράτσα, ένα gin tonic και ένα βλέμμα. Μόνο.

Ξέρεις πως ενδεχομένως υπάρχει κόσμος που δεν έχει τα κολλήματα που έχουμε εμείς σε αυτό το νησί; Που μπορεί να σε καρφώσει και να μην κωλώσει ή ακόμα χειρότερα, να γυρίσει από την άλλη λες και αυτός είναι τρόπος φλερτ. Που μπορεί να είσαι σε μια παρέα και να μην σε κάνουν να νιώθεις άλιεν γιατί απλά έχουν τόσες ανασφάλειες που νιώθουν πως το να μην σου μιλάνε είναι "cool".

Που μπορεί να μην κινείται μόνο σε ένα μικρόκοσμο 10 φίλων. Που μπορεί να είναι ανοικτός. Που μπορεί να έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει κόσμο από άλλες χώρες, με διαφορετικές ζωές από αυτό. Και που μπορεί να γίνεται καλύτερος άνθρωπος συνειδητοποιώντας πόσο διαφορετικοί άνθρωποι υπάρχουν πάνω στον πλανήτη.

Αυτά σκεφτόμουν την Παρασκευή. Κόσμο που "έχει όλα όσα ονειρεύομαι".

Και δεν είναι πολλά. Είναι πολύ πιο λίγα απ' ότι νομίζεις.

Αλλά εγώ δεν τα έχω.

Απλά ζω.

Ούτε καν ουσιαστικά.

Υ.Γ Να χαρείς μην μου πεις ατάκες του τύπου "μα έχει κόσμο που έχει και χειρότερα".

Και το παραλήρημα συνεχίζεται...

Και μετά έρχομαι και σκέφτομαι το εξής:

Αν βρω τον άντρα που θα με δει με φόρμες και θα είναι ακόμα ερωτευμένος ή δεν θα φρικάρει που έχω μια λατρεία στο Laptop και το iphone μου, θα μείνω μαζί του και θα του κάνω 5 παιδιά.

Αυτά έλεγα σε μια φίλη χθες το βράδυ καθώς μασουλάγαμε σαλάτες στο Il Forno.

" Μα εννοείται τουλίπα μου. Εξάλλου δεν υπάρχει άτομο στον κόσμο που να μην θέλει να δείχνει τον καλύτερο του εαυτό όταν βγαίνει με κάποιο. Απλά είναι μια τεράστια απελευθέρωση, να είσαι ο εαυτός σου 100% μπρος στα μάτια. Σκέψου και το άλλο. Αν το παίξεις τέλεια θα φρικάρει ο άλλος".

Και ξανασκέφτομαι:

" Υπάρχει άντρας που αν μάθει ότι κατά βάθος είμαι 16, θα το θεωρήσει χαριτωμένο και θα με ερωτευτεί σφοδρά;".

Χμ δεν ξέρω.

Fact - Πιο fact δεν γίνεται

Εκείνη τη μέρα στο μπαλκόνι, σκέφτηκα πολύ.

Και διαπίστωσα το εξής που με πολύ ψυχραιμία, ηρεμία και χωρίς ίχνος μελοδράματος θα στο ξεστομίσω τώρα:

Θεωρώ πολύ πιο εύκολο- σχεδόν παιχνιδάκι- να πάρω δοκτοράτο πυρηνικής φυσικής

από το MIT από το να ερωτευτώ ξανά.

* Να ερωτευτώ ξανά = Γίνεται ακόμα πιο δύσκολο όταν αυτό προϋποθέτει αμοιβαία αισθήματα και όλο αυτό να καταλήξει σε σχέση της προκοπής.

Σκέψεις από ένα μπαλκόνι

Αυτές τις μέρες γυρίζω συνέχεια. Από cafe σε cafe και από μπαράκι σε μπαράκι. Πήγα και στο περιβόητο "Πάρτι" την Παρασκευή.

Μια χαρά ήταν αυτό το σαββατοκύριακό. Ήταν σαν να βγήκαν οι σκέψεις μου από την μπρίζα.

Σκέψου κιόλας να έπινα...ου θα ήμουν πολύ merry!

Τέλεια η παλιά Λευκωσία τώρα που ανοίγει ο καιρός :)

Διαπιστώνω λοιπόν, ότι ευτυχώς κάτι αλλάζει στην πόλη. Ο κόσμος κυκλοφορεί, νέα στεκάκια ανοίγουν, από λιλλιπούτεια μπαράκια μέχρι αποθήκες που φιλοξενούν πάρτι της μιας βραδιάς.

Είναι σαν να βαρέθηκε ο κόσμος τα γνωστά 3-4 κλαμπ, μπαρ και τα δέκα cafe-αλυσίδες.

Μαζί τους, αλλάζω και εγώ. Θέλω καινούρια πράγματα. Από τη στιγμή που κωλώνω και δεν αλλάζω χώρα, ας αλλάζω τουλάχιστον παραστάσεις.

Αυτό έλεγα σε μια φίλη μου προχθές. Ότι ρε παιδί μου κατάλαβα γιατί γυρίζω και γιατί γνωρίζω νέο κόσμο αλλά και γιατί δεν πάω στα συνηθισμένα μέρη πια.

Τόσο πολύ βαριέμαι και τόσο πολύ θέλω κάτι να με ξυπνήσει, που δοκιμάζω. Συνέχεια. Οτιδήποτε δεν είναι μια από τα ίδια, όσους μπορούν να μου πουν κάτι που δεν ξέρω, ότι τελοσπάντων μπορεί έστω να μου κάνει κλικ.

Είναι σαν να καπνίζεις τσιγάρο και πλέον δεν μπορείς τα "ελαφριά". Το αλλάζεις από τα light, μετά πας στα πιο βαριά για να καταλήξεις στα βαριά-σαν-τούβλο Prince.

Είναι εθιστικό αυτό το συναίσθημα. Εκτός από την καφεϊνη, είμαι εξαρτημένη και με τις νέες εικόνες. Αυτό μου έλειπε...

Άλλαξε κάτι τελικά; Έχω ξε-βαρεθεί;

Να σου πω. Σίγουρα έχω "ξεκλειδώσει" περισσότερο. Είμαι πιο ανοικτή σε νέο κόσμο. Και δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, θα το έχεις διαπιστώσει.

Όσο εύκολα κάνω νέες παρεες πια, άλλο τόσο εύκολα διώχνω εκείνους που με στεναχωρούν ή με εκνευρίζουν ή δεν μου φαίνονται "αληθινοί". Δεν είναι λίγοι.

Επίσης πολύ φοβάμαι πως με αυτά που βλέπω ή δεν βλέπω, θα μείνω single για πάντα. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει όμορφος κόσμος ή καλά παιδιά. Απλά εμένα δεν μου τράβηξε κάτι την προσοχή.

Και αυτό είναι το μόνο μελανό σημείο σε αυτή τη φάση της ζωής μου.

Ίσως και να είναι ο λόγος που βαριέμαι τόσο. Είναι η φάση "been there, done that".

Πόσο έχω πεθυμήσει το "παίχνίδι".

Πόσο πολύ.

Υ.Γ1 Brew Fellas - τέλειες μπίρες ( απ΄οτι μου λένε οι φίλοι που τους πήγα εκεί).

Υ.Γ2 Αγαπώ τις μουσικές του Kosmos. Αγαπώ να τις ακούω και να είμαι στο μπαλκόνι μου.

Υ.Γ3 Αθήνα μου όμορφη, σε έχω πεθυμήσει.

Μακριά, πολύ μακριά

Αυτά τα τετραήμερα μακριά από τη δουλειά είναι ένα δίκοπο μαχαίρι.

Από τη μια κοιμάσαι ( oh yes), ξεκουράζεσαι, βλέπεις την οικογένεια και τους φίλους σου και - το κυριότερο για μένα- μένεις μακριά από την οθόνη του υπολογιστή. Πας και καμιά εκδρομούλα, να χορτάσει το μάτι σου θάλασσα και πράσινο. Ωραία πράγματα. Εκεί συνειδητοποιείς τι παίζει πραγματικά ρόλο σε αυτή τη ζωή. Και δεν έχει καμία σχέση με το παραμύθι που μας ταϊζουν στο γραφείο και τα τάχαμου λαϊφσταλάδικα media.

Από την άλλη, έρχεται η μέρα που επιστρέφεις. Και ξανά πρέπει να προσαρμοστείς στη συμβίωση με συναδέλφους. Που μιλάνε με τις ώρες στο τηλέφωνο με τις φιλενάδες τους λέγοντας για δέκα φορές μέσα στη μέρα, τα ίδια και τα ίδια. Για τα παιδιά, τα πεθερικά κλπ. Οκ πες με μονόχνωτη. Αλλά βαριέμαι. Μια φορά να τα ακούσω. Όχι να είναι ήδη 12 και να είμαι στο 3ο repeat.

Μετά είναι το άλλο. Ο οργανισμός σου δεν μπορεί να αποδεκτεί το γεγονός ότι σε διατάζει κάποιος ή ότι πρέπει να βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα για μαλακίες άλλων. Είναι πολύ σκληρό.

Χθες πήγα Υφαντουργείο. Καλή φάση. Χαλαρά, όλοι στην καρακοσμάρα τους. Μουσική έθνικ και τζαζ, όμορφη ατμόσφαιρα. Εδώ θέλω να δώσω τα συγχαρητήρια στην κοπέλα που καθόταν κάπου μόνη της με το apple της.

Μ' αρέσει έτσι όπως εξελίσσεται η παλιά Λευκωσία. Μικρά μπαράκια ξεπηδάνε από το πουθενά, τίποτα στημένο. Και ας μου έλεγε ο φίλος ότι η "μόδα" του να στέκεσαι έξω στα πεζοδρόμια υπήρχε στην Αθήνα πριν 2-3 χρόνια. Πρέπει ντε και καλά όλα να ανήκουν στην κατηγορία "hot τάσεις";

Καλό υπόλοιπο της μέρας να 'χουμε. Αναίμακτο. Όσο γίνεται.

Υ.Γ1 Αξίζει να πάω σήμερα να ακούσω Παυλίδη στο Εναλλάξ;

Υ.Γ2 Προέκυψε ταξιδάκι της δουλειάς σήμερα και είμαι τόσο happy!

No-Mad

Έχω να κάνω μια παραδοχή. Are you ready?

Ζηλεύω τα ζευγάρια.

Για τον εξής, πολύ απλό - και προς το παρόν, μοναδικό - λόγο:

Πάνε ταξίδια. Μαζί.

Θα μου πεις, εσύ δεν πας;

Πάω. Όταν το οργανώσω και όταν βρω την σωστή παρέα και αν τη βρω. Αυτό το είπαμε και σε άλλο post. Και όταν συνωμοτήσει το σύμπαν και δεν καταρρεύσουν τα σχέδια σαν τραπουλόχαρτα γίνεται το ταξίδι.

Όμως, όταν είσαι ζευγάρι ρίχνεις μια ιδέα και το πιο πιθανόν να πραγματοποιηθεί.

Θες το Πάσχα να πάτε π.χ Βερολίνο; Δεν θα δεις αν μπορούν οι φίλοι σου και αν συντονιστείς και αν βρεις τη σωστή παρέα.

Απλά συμφωνείς και πας.

Το καλοκαίρι, δεν κάθεσαι να σκέφτεσαι ποιος από τους φίλους σου έχει λεφτά για το Μπαλί και ποιος μπορεί να ξενυκτήσει μαζί σου στα μπαράκια της Μυκόνου.

Λες στον γκόμενο : "Αγάπη μου, δεν πάμε Μπαλί; Έχω βρει ένα τέλειο ξενοδοχείο, το μασαζ είναι φθηνο" και τον έπεισες.

Φέτος θέλω να πάω Κούβα το καλοκαίρι. Θέλω να πάω γενικά σε ένα εξωτικό προορισμό.

Σκατά που θα βρω παρέα. Και η λέξη "βρω" μου σπάει τα νεύρα πια.

Κάθομαι σαν μαλάκας και βλέπω κάτι ξενοδοχειάρες, κάτι παραλίες, κάτι απίστευτα τοπία και νευριάζω που δεν μπορώ να πάω. Και δεν είναι προορισμοί που πας με κολλητούς. Επίσης, εκείνα τα υπέροχα διπλά κρεβάτια δεν τα μοιράζεσαι με κολλητούς.

Αν διανοηθείς να μου πεις ότι ως το καλοκαίρι θα έχω γκόμενο, θα σε δείρω.

Σιγά μην μου συμβεί κάτι καλό σε αυτή τη ζωή.