e- Παναγιωταρά

Θέλω διακοπές.

Χθες το βράδι, καθώς οδηγούσα, σκέφτηκα πως, ο άνθρωπος αντέχει να κάνει multitasking ως ένα σημείο.

Εδώ και αρκετά χρόνια, κάνω πολλά πράματα ταυτόχρονα. Αναλαμβάνω νέα πρότζεκτ συνέχεια με την ελπίδα να πάρω λίγα λεφτά παραπάνω ( μην φανταστείς χιλιάδες, ούτε καν εκατοντάδες). Στη δουλειά κάνω, κάνω και δεν τελειώνει ποτέ μιας και έχουν μειωθεί οι υπάλληλοι και ο φόρτος έχει αυξηθεί. Μου ζητάνε χάρες, από συγγενείς, μέχρι φίλους και φίλους φίλων.

Και εγώ δεν λέω όχι, σε κανένα από όλα αυτά.

Οι τύψεις του «όχι» είναι κάτι που δεν μπορώ να χειριστώ.

Το αποτέλεσμα, να μένουν άλλα τόσα πράγματα πίσω.

Φτάνει να σου πω, πως στην καρέκλα στο υπνοδωμάτιο μου, βρήκα στον πάτο της, το παρεό από το περσινό καλοκαίρι. Μάλλον το είχα πλύνει γύρω στον Οκτώβρη , το δίπλωσα και έμεινε εκεί!

Όταν καεί μια λάμπα στο σπίτι, ξέρω πως θα αργήσω τόσο πολύ να την αλλάξω ώστε θα μάθω να ζω στα τυφλά για κάμποσους μήνες.

Τα quilt πρέπει να πάνε καθαριστήριο. Να θυμηθώ να πάρω και την καμπαρντίνα από πέρσι το Μάρτη που λερώθηκε ( ναι, 15 ολόκληροι μήνες).

Το αυτοκίνητο πρέπει να πάει για σέρβις, το λαμπάκι χτύπησε κόκκινο.

Pap test, οδοντογιατρός.

Σούπερμαρκετ.

Φρουταρία.

Αυτή είναι η ζωή της γενιάς του online. Όταν είσαι κολλημένος όλη μέρα μονίμως μπροστά από ένα pc, ένα tablet, ένα smartphone, ότι μπορείς να κάνεις online θα το κάνεις.

Τα άλλα, στοιβάζονται. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Και τώρα σ’ αφήνω. Πρέπει να πάω ταχυδρομείο με τα πόδια να παραλάβω μια μπλούζα που πήρα από το ίντερνετ.

Υ.Γ Σκέψου να έκανα οικογένεια. Θα ήμουν με τα ηρεμιστικά.