Ω, τι κόσμος!

Πέρασε και το Πάσχα, ούτε που το κατάλαβα.

Ε βέβαια, άμα δουλεύεις...

Πήγαμε και παραλία. Όχι, δεν κολυμπήσαμε, πήραμε λίγο χρωματάκι, έτσι για να φύγει το άσπρο του χειμώνα. Ωραία ήταν στο Nissi Beach. Είχα να πάω χρόνια και μάλλον θα κάνω άλλα τόσα να ξαναπάω.

Τσακώθηκα και με τη μάνα μου, κλασικά πράγματα δηλαδή. Καταντάνε κουραστικοί αυτοί οι άνθρωποι που από μια ηλικία και μετά εναποθέτουν όλες τους τις ελπίδες στη θρησκεία. Στην εκκλησία, στους πνευματικούς, γεμίζουν τον τόπο εικόνες, διαβάζουν βιβλία. Αν ήταν με τα gadgets που γίνεσαι καλός και ήρεμος άνθρωπος...

Τι άλλο;

Λοιπόν, το σκεφτόμουν τις προάλλες. Ένας από τους σοβαρούς λόγους που ξανάνοιξα το μπλογκ, είναι εσύ. Εσύ που διαβάζεις τόσα χρόνια, που συζητάμε, που μου δίνεις κουράγιο, καλές συμβουλές, όμορφα λόγια. 

Πως το σκέφτηκα; Εχει καταντήσει ο κόσμος αγενέστατος, φωνακλάς και ηλιθιος. Στα λόγια ( πλέον στο facebook όλοι γράφουνε με κεφαλαία κι θαυμαστικά , παρεξηγά τα πάντα, δεν βγάζεις άκρη γενικώς. Άσε που σου ζητάει τα ρέστα για...δεν ξέρω και εγώ για ποιο πράγμα. Ξαφνικά μας φταίνε όλα, ξαφνικά διεκδικούμε.

Και πες να ξέραμε πως να το κάναμε. Διάλογος δεν υπάρχει, απλά φωνάζουν, όλοι μαζί.

Μετά δεν έχουμε τρόπους. Τώρα θα μου πεις, πότε είχαμε;

Από τον Επιτάφιο, την φρουταρία που πήγα την επόμενη μέρα, μέχρι τη σειρά στο πάρκιγκ της παραλίας, κάνεις μα κανείς δεν τηράει σειρά. Ήταν πάντα έτσι; Έλεος πλέον.

Επίσης, ο κόσμος έχει θράσος. Ουτε να σεβαστεί τη δουλειά σου. Θα σε αντιγράψει, θα σε αμφισβητησει. 

Που φτάσαμε;

Ή ήμαστε πάντα έτσι και τώρα εγώ το παρατηρώ.