Οι άλλοι;

Μεγάλωσα, έχοντας στο μυαλό μου ότι είμαι κάπως διαφορετική.
Και όχι, δεν εννοώ σπουδαιότερη. Απλά διαφορετική.
Σκέφτομαι αλλιώς, η οπτική μου γωνία, σύμφωνα με φίλους, είναι διαφορετική και "παράξενη". Εγώ νομίζω ότι δεν είναι παράξενη, είναι απλά η δική μου.

Οι γονείς μου συνηθισμένοι άνθρωποι. Χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις όμως. Η ιδιαιτερότητα τους ειναι η καλοσύνη τους. Δεν θυμάμαι να έχουν κάνει ποτέ κακό σε κάποιο.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί χθες, η μάνα μου, μου δήλωσε ότι το θέμα του γάμου μου, τους καίει. Ότι είναι απελπισμένοι. Οτι πιστεύει πως κατά βάθος δεν θέλω να παντρευτώ. Ότι δεν μου έχει εμπιστοσύνη ότι η κρίση μου είναι σωστή.

Και όχι, δεν υπήρχε τσακωμός όταν γινόταν αυτή η κουβέντα.

Όλα άρχισαν το μεσημέρι, όταν πήγα για φαγητό. Στο άσχετο μου ριξε μια κουβέντα, για μια θεια μου, που έχει 1 χρόνο που της είπαν για κάποιον συγκεκριμένο τύπο και αυτή ακόμα να τους απαντήσει. "Και δεν ξέρει πόσο μας καίει το θέμα;" ( "ΜΑΣ", όλοι μαζί θα πάμε στο κρεβάτι μαζί του). Δεν απάντησα. Γιατί πολύ απλά κουράστηκα.
Καυγάδες, τσακωμοί και ποτέ δεν αλλάζει κάτι.

Ήρθα σπίτι, ετοιμάστηκα, πήγα στην εκδήλωση στο Αρχοντικό του Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου, με τους φίλους μου. ( πολύ όμορφα ήτανε). Έβλεπα τον κύριο που χόρευε, το χορό της κοιλιάς αλλά εγώ ήμουν αλλού. Ήμουν έτοιμη να σκάσω. Δηλαδή τι; Θα έβγαινα με αυτό τον τύπο ( που τσέκαρα στο fb από περιέργεια - χάλια ήταν - σαν κύριος συντηρητικός) μόνο και μόνο για να σκάσουν, θα έμπαινα δηλαδή στη διαδικασία έστω για 1 ώρα, θα έφευγα αλλά όλοι θα περίμεναν κάτι από μένα; Μεγάλο βάρος.

Βγήκα έξω από το κτίριο. Πήρα τη μάνα μου. Της μίλησα. Ήρεμα. Πόσο πολύ την αγαπώ αλλά όχι η ερωτική μου ζωή είναι δική μου και δεν μπορώ να στεναχωριέμαι άλλο.
Και απάντησε, έτσι όπως είδες πιο πάνω.
Για να απαντήσω λέγοντας τα ιδια. Πρέπει να είχα αρχίσει να πανικοβάλομαι γιατί δεν θυμάμαι τι είπα.
Και άλλαξε θέμα και είπε κάτι για τον μπαμπά μου - αστείο. Και κλείσαμε.

Δεν φταίω εγώ που δεν ξέρω αν θέλω να παντρευτώ. Και όχι δεν θέλω να μείνω μόνη και ναι θα ήθελα παιδιά δικά μου.
Και σίγουρα έχω βαρεθεί να είμαι αγχωμένη και στεναχωρημένη για τη ζωή μου, καθημερινά.

Ούτε φταίω που δεν είμαι σαν όλες τις άλλες - μια επιθυμία που εξέκφραζε διακαώς η μάνα μου από τον καιρό που με θυμάμαι.

Είμαι τελικά διαφορετική;