Tuesday, May 14, 2013

Οι φίλοι μου, χαράματα


Δεν ξέρω που θα είναι οι παρέες φέτος το καλοκαίρι. Αρχίσαμε να σκορπιζόμαστε.
Οι περισσότεροι παντρεμένοι με παιδιά, οι άλλοι στον κόσμο τους, δοκιμάζουν νέες φιλίες, ξανοίγονται, ίσως για να βρουν το ταίρι τους, ίσως γιατί έχουν βαρεθεί τους ίδιους και τους ίδιους, ποιος ξέρει.

Παράξενο αυτό το πράγμα με τις φιλίες. Ή μάλλον, για να είμαι πιο δίκαιη, παράξενες οι παρέες.
Γιατί οι φίλοι, είναι πάντα εκεί, ακόμα και αν δεν τους βλέπεις τόσο συχνά όσο παλιά.

Μερικοί από τους στενότερους μου φίλους, μένουν εξωτερικό. Κι όμως, πολλές φορές τους θεωρώ πιο κοντινούς, από αυτούς που  έχω εδώ.

Η καθημερινότητα δεν σε πολυαφήνει να βρίσκεσαι με τους φίλους σου.
Για παράδειγμα, τώρα είναι 3, από το πρωί θέλω να πάω για καφέ με μια φίλη.
Μπορεί να συνεχίσει να βρέχει και να βαρεθώ να κυκλοφορήσω.
Για το βράδι δεν έχω πλάνα. Αν δεν πάρω τηλέφωνο, χλωμό να πάρει κάποιος.

Έτσι πάνε τα πράγματα. Αν δεν πάρεις τηλέφωνο, σπανίως θα σε πάρουν.
Οι παντρεμένοι, κάνουν συνήθως παρέα με παντρεμένους, αφού τα παιδιά τους παίζουν μεταξύ τους.

Οι single φίλοι είναι μια άλλη ιστορία, αφού είναι ο καθένας στην κοσμάρα του. «Τι θα κάνεις απόψε, πάμε κάπου;», «χμ δεν ξέρω, ίσως πάω σε εκείνο το σπίτι, μπορεί να μείνω μέσα, άσε μην βασιστείς πάνω μου».

Ή το άλλο:  
«Μα που χάθηκες, γιατί δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο;»
«Εδώ, με έψαξες και δεν με βρήκες;»


Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, περνάνε και αυτές την κρίση τους. Συμφωνείς;


26 comments:

  1. Και επαυξάνω.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Α γενικό το κακό δηλαδή...ωραιότατα!

      Delete
  2. Πολλές αλήθειες μαζεμένες σε μια ανάρτηση.

    ReplyDelete
    Replies
    1. ειμαστε ολοι ετσι και γκρινιαζουμε;

      Delete
  3. μα τελείως! όσο μεγαλώνουμε, τόσο παραπάνω κλεινόμαστε στην κοσμάρα μας όπως είπες... ο καθένας τα ψυχολογικά του, τις προτεραιότητες του, χάνεται τζείνος ο αυθορμητισμός τζαι η ανάγκη της κοινωνικότητας νομίζω
    κρίμα :(

    ReplyDelete
    Replies
    1. οπως το λες, ο αυθορμητισμος χαθηκε. για να πας για ενα καφε, πρεπει να το σκεφτεις 100 φορες

      Delete
  4. Μα γιατι ομως;
    ειναι η ηλικια ειναι οι φασεις ειναι η χωρα;

    ReplyDelete
  5. Φαντάσου... όλοι συμφωνούμε και η κατάσταση παραμένει η ίδια!
    Tragic
    Διερωτούμαι κι εγώ πολλές φορές πώς βρέθηκα μόνη μου... και μετά νοιώθω όμως ότι κι εγώ δυσκόλεψα/κλείστηκα κλπ αρκετά. Είναι και οι "καιροί", η κρίση (ε, να μεν συναφέρουμε τζιαι την κρίση σε ένα ποστ;)
    Ομαδική ψυχοθεραπεία, αυτό χρειάζεται!
    :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλα ολα αυτα δεν έγιναν μέσα σε 3 μήνες, από το μπαμ της κρίσης δηλαδή. Απλά όσο περνάνε τα χρόνια, όλων των ειδών οι σχέσεις δυσκολεύουν.

      Delete
    2. Τους καιρούς και την κρίση είναι ειρωνικά που τα ανάφερα, επειδή ακριβώς συνηθίζουμε να φορτώνουμε οπουδήποτε αλλού τα διάφορα που συμβαίνουν, φτάνει εμείς να μην πάρουμε ευθύνη.
      :)

      Delete
  6. Διαβαζα πριν και την προηγουμενη αναρτηση σχετικα με ηλικιες, singles....
    Δεν ειναι μονο η Κυπρος. Και στη Ελλαδα τα ιδια ισχυουν. Ειμαι 28 ετων, εχω σχεση αλλα εζησα και καταστασεις που περιγραφεις και ακουσα και αναλογα σχολια. Ευχομαι να μην γινω και γω ετσι.
    Δεν ειναι μονο οι συγγενεις και οι μεγαλυτερης ηλικιας ανθρωποι που σε αντιμετωπιζουν "καπως" επειδη πλησιαζεις τα 30 π.χ και εισαι μονη..
    Το ΤΡΑΓΙΚΟ της υποθεσης ειναι πως οι περισσοτερες νεες κοπελες (φιλες-γνωστες-αγνωστες κτλ) εχουν την ιδια ακριβως αντιληψη παρ ολο που πολλες δεν το παραδεχονται.. Σχολια τυπου: "καλε, αυτη κανενα αντρα δεν θα βρει;" ή "αυτη μόνη της ειναι ακομα;" τα ακουω απο πολλες κυριες "Κοκοβικου" που κατα τ αλλα δηλωνουν προοδευτικες και ακομπλεξαριστες!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ναι, ακριβως αυτό. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, να σε σχολιάζουν οι "απεξω απ το χορο" ή εκείνοι που υποτίθεται περνάνε τα ίδια...

      Delete
  7. Το συζητούσα πρόσφατα με δύο φίλες μου (η μία προσφάτως single, η άλλη αρραβωνιασμένη αλλά ο καλός της είναι μακριά) και καταλήξαμε στο ότι όλα αυτά είναι ανασφάλειες. Να είμαστε κι οι τρεις στα σπίτια μας και να θέλουμε να βγούμε για ένα ποτό αλλά να μη σηκώνουμε το τηλέφωνο να κανονίσουμε κάτι.
    Από την άλλη, κουράζεσαι να είσαι πάντα ο μαλάκας που παίρνει πρωτοβουλία και κυνηγάει καταστάσεις.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ε μα ειδες;
      Αν παιρνεις πρωτοβουλια συνεχεια αισθανεσαι μαλακας, αν δεν παρεις, εισαι μονος και οταν αποφασιζει να ανοιξεις το στομα σου και να πεις " καλα ρε παιδια μονο εγω σας οργανωνω;" σου απανταντε " ε ναι, αφου εσυ παντα μας οργανωνες".
      κατσε βγαλε ακρη δηλαδη.

      Delete
  8. εγώ τρέμω τη μέρα που οι φίλοι μου εννα πάρουν διαφορετικό δρόμο που μένα.που εννα "ενηλικιωθούν" και να θέλουν σοβαρές δεσμεύσεις στη ζωή τους (σοβαρή δουλειά-καρριέρα, γάμους παιδιά). τότε εννα γράψω κάτι παρόμοιο με τούτο που έγραψες εσύ

    ReplyDelete
    Replies
    1. Κοιτα. Θα συμβεί. Και θα αλλάξουν οι σχέσεις και θα συνεχίσουν να αλλάζουν οσο περνάνε τα χρόνια.
      Και ναι, οι "σοβαρες δεσμεύσεις" όπως τις λες θα εχουν συνεπειες, πχ να χαθεις με κολλητές, να αλλάξεις ενδιαφεροντα, να αλλάξεις παρέες.
      Το πιο ανώδυνο; Κάνε σχέση!

      Delete
  9. Ναι συμφωνώ ότι είναι δύσκολες. Ειδικά για να κανονίσεις για έξοδο. Παρ' όλο που είμαι πιο μικρή και δεν έχουμε πολλές παντρεμένες/-ους, τυχαίνει να θέλω να βγω και να μην βρίσκω κανέναν. Και μπορεί να τύχει άλλες μέρες να έχω 2 ή 3 προσκλήσεις.

    Εν τω μεταξύ για καθημερινή, με τους δικούς μου φίλους τουλάχιστον, δύσκολο να κανονίσουμε. Ότι γίνει το Σ/Κ. Άντε και Παρασκευή νύχτα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Τωρα που ειναι και πιο δυσκολα οικονομικα τα πραγματα, δυσκολα θα ξεκολλήσει κάποιος να κάνει κάτι. Από την άλλη 3 ευρώ η μπίρα, 2,50 ο καφές. Σιγά το κόστος για ένα βράδι.

      Το βουλιαγμα του καναπέ, η βαρεμάρα κι ολα αυτά που μας κάνουν μούχλα σε αυτή τη χώρα.

      Delete
  10. εγώ εν συμφωνώ πολλά.
    Οι σχέσεις θέλουν δουλειά τζιαι εν χωρούν εγωισμούς του στυλ "εγώ ετηλεφώνησα την άλλη φορά, τωρά εν σειρά σου".
    Πάντα κάποιος εννα έσιει παραπάνω δουλειά που τον άλλο, ή κάποιος ενναν πιο άτσαλος στο να διατηρεί επαφές.
    Αλλά ε και; ένεν τόσο η ποσότητα, όσο η ποιότητα των σχέσεων που μετρά.

    Σίουρα όσο μεγαλώνουμε έχουμε παραπάνω υποχρεώσεις, εν αδύνατο να βρέθεσαι με τους φίλους σου τόσο συχνά όσο πριν μπουν στη ζωή τους σύντροφοι, παιδιά, πεθερικά, σκύλοι, γάτοι, παπαγάλοι, μίτιγκς της δουλειάς.
    Τζιαι τούτο εν κάτι που πρέπει να το δεχτούμε.
    Τζιαι εμείς που εν έχουμε τόσες υποχρεώσεις να τηλεφωνούμε, τζιαι να προτείνουμε εξόδους. Είμαστεν φίλοι τζιαι κατανοούμε:)

    Συγνώμη που επολλολόησα:)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Εδω και 8 περιπου χρόνια, λόγω αλλαγής δουλειάς, δουλεύω πολλές ώρες. Και Κυριακές και Σάββατα και έχω και νεύρα ΚΛΠ ΚΛΠ.
      Πάλι εγώ συντονίζω τις παρέες γιατί συμφωνα με πολλούς από αυτούς "εγώ έχω τις ιδέες κγια να πάμε νέους τόπους".
      εμένα όμως αυτό με κουράζει. από την άλλη μ αρέσει να γυρίζω.
      Άρα;
      Ας κάνουν και οι άλλοι δουλειά δεσποσύνη μου :)

      Delete
  11. Οι σκέψεις μου: Εγώ δεν κρατώ λογαριασμό. Αν πεθυμήσω να δω κάποιον, θα τον πάρω τηλέφωνο και αν δεν μπορεί να έρθει θα πάω να τον δω. Και αν τον ξαναπεθυμήσω πάλι θα πάρω την πρωτοβουλία να το κάνω. Νομίζω είναι καιρός να απλουστεύσουμε τη σκέψη μας όπως απλουστεύουμε (αναγκαστικά πλέον) και τη ζωή μας. Να μην χωριζόμαστε σε παντρεμένους/singles, αυτούς που τηλεφωνούν/αυτούς που χάνονται.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Brenda μου, πολύ σοφά τα είπες!
      Καμιά φορά όμως, σε πιάνει ο εγωισμός και σκέφτεσαι "αν δηλαδή δεν σου τηλ εγώ, δεν θα πάρεις ποτέ;".
      Και τους το λες, εκεί που πας να σκάσεις. Η απάντηση "αφού ξέρω ότι πάντα παίρνεις εσύ άμα θες".

      τι να πω....

      Delete
  12. όχι διαφωνώ. πιστεύω ότι η κρίση βελτιώνει τις ανθρώπινες σχέσεις κι όχι το αντίθετο. και θα φανεί αυτό όσο εντίνεται και δυναμώνει η κρίση τα επόμενα χρόνια..
    όσο για αυτό που λες για τους φίλους του εξωτερικού που τους νιώθεις πιο κοντά απ’ αυτούς πυο μένουν κοντά το νιώθω κι εγώ έντονα. τι να φταίει δεν ξέρω, ίσως η απόσταση σε αναγκάζει να κάνεις πιο πολλά βήματα και να μην θεωρείς τίποτα δεδομένο...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Η κρίση προκαλεί κρίση. Αλλά ξέρεις κάτι; Εδώ στην Κύπρο ακόμα να συνειδητοποιήσουμε ότι με την κρίση, ερχόμαστε πιο κοντά. Όπως και σε πολλά άλλα, έχουμε μαύρα μεσάνυκτα. Το ίδιο εγωιστές, παρτάκηδες είμαστε. Αυτό. Σε 5-6 χρόνια ναι να το ξαναδούμε.


      Οσο για τους φίλους αλλούς...μάλλον επειδή τους βλέπουμε σπάνια και σίγουρα θα βρεθούμε χωρίς αναβολές, ίσως μας ξεκουράζει περισσότερο. Επισης, δεν είναι μέρος της καθημερινότητας μας, οπότε το εξιδανικεύουμε.

      Delete