Tuesday, November 27, 2012

Μια βραδιά στο Tivoli



Πήγαμε να δούμε που λες τον "Βυσσινόκηπο" του Τσέχωφ. Όχι σε θέατρο - δεν θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς γιατί είδα 10 φορές το συγκεκριμένο και η μια ήταν στο Ακροπόλ στην ταινία του Κακογιάννη που σύμφωνα με τη κολλητή μου γιατί εγώ δεν θυμάμαι, ο διπλανός μας κοιμόταν και πολύς κόσμος έφευγε, εν παρουσία κιόλας του ίδιου του σκηνοθέτη.
Πήγαμε, που λες, στο Tivoli. Ναι, το γνωστό λούνα παρκ δίπλα από την Κρατική Έκθεση. Το Tivoli, που μεγάλωσε γενιές και γενιές από τα μέσα του '60, θα έκλεινε για πάντα από τον Αύγουστο, όμως πήρε παράταση για να "φιλοξενήσει" την παράσταση και μετά να κλείσει.

Η ιδέα της παράστασης, ήταν να ακολουθείς εσύ την πλοκή σε διάφορες τοποθεσίες στο λούνα παρκ.
Ωραία ιδέα, δούλεψε, περάσαμε καλά, αν και επειδή ήταν ψόφος, οι δύο ώρες στο κρύο, μου έφεραν ένα ωραιότατο κρυολόγημα που έχω ακόμα.








Εκείνο όμως που με συγκίνησε τη συγκεκριμένη βραδιά, ήταν το ίδιο το Tivoli.
Είχα να πάω, από τα 5 μου μάλλον, 30 ολόκληρα χρόνια δηλαδή.
Όμως με το που αντίκριζα και ένα παιχνίδι, στο μυαλό μου έρχονταν σκηνές που τις περισσότερες δεν είχα καν σκεφτεί όλα αυτά τα χρόνια.

Το παιχνίδι, που ανεβαίναμε στο πάνω στο διαστημόπλοιο και εκείνο ανεβοκατέβαινε. Θυμάμαι πως ανέβαινα με τη μαμά μου και με δέος - και φόβο - κοίταζα προς τα κάτω. Όταν το είδα, μου φάνηκε όχι και τόσο ψηλό όσο το θυμόμουν. Πάντως όταν το είπα στη μαμά μου, το θυμήθηκε και εκείνη, μόνο που μου πέταξε τη σπόντα πως το να μας παίρνει λούνα παρκ ήταν το χειρότερό της γιατί ενώ η αδερφή μου, εγώ και φυσικά ο μπαμπάς μου παίζαμε, εκείνη απλά ή μας έβλεπε και βαριόταν ή ζαλιζόταν σε σημείο εμετού όταν έπρεπε να ανέβει μαζί μας στο τρενάκι ή στο διαστημόπλοιο. 

Είδα και τις μαριονέτες. Εκείνο το ορθογώνιο, γυάλινο κουτί, σαν τηλεόραση, που έριχνες ένα νόμισμα και χόρευαν.


















Θυμάσαι και τα συγκρουόμενα; Αυτά τα φοβόμουνα.

Εκείνο που έβαζες κέρμα και έπαιζες μποξ;
Το τρενάκι;
Εκείνο με τις πολλές καρέκλες που γύριζαν γύρω γύρω;






Στο τέλος της παράστασης, οι ηθοποιοί υποκλίθηκαν. Μαζί τους και ο κυριούλης με το μουστάκι, ο ιδιοκτήτης του Tivoli, που έστω για λίγες μέρες ακόμα, θα φωτίζεται και τα λαμπάκια των παιχνιδιών θα αναβοσβήνουν χαρούμενα.


12 comments:

  1. Τι κρίμα ρε παιδί μου. Αλλά κι αυτό το τίβολι δεν εκσυγχρονίστηκε ποτέ. Αν εξελισσόταν όλα αυτά τα χρόνια και κατέληγε να είναι ένα άλλο Allou Fun Club στα πρότυπα των Αθηνών ίσως να μην το κλείνανε. Αλλά πάλι δεν θα ήταν το Τίβολι που αγαπήσαμε.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Λέω εγώ τώρα υποθετικά. Πες ότι δεν εκσυγχρονίστηκε και απλά το συντηρούσανε. Θα είχε μια άλλη χάρη. ΚΑι ας πούμε ότι μια αλυσίδα καφέ έκανε εκεί μέσα παράρτημα. Δεν θα ζούσε λες;

      Delete
  2. Τα ποστς σας έγιναν η αιτία να κλείσω εισητιρία για να πάω. Αν και είναι λίγο ακριβό για να λέμε την αλήθεια. A trip down to memory lane.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Πες οτι θα τα δώσεις για την τέχνη και για αυτή την ομάδα που κάνει τόσο ωραίες παραστάσεις που δεν είναι κλισέ!

      Delete
  3. πολύ θα ήθελα να πάω να δω κι εγώ το τίβολι με φόντο τον βυσσινοκηπο... αλλά κάτι συναισθηματικό με κραταει πίσω... ίσως προτιμώ να κρατήσω τις παιδικές εικόνες μέσα μου... ....όσο ευφάνταστη και ευρηματική κι αν είναι η παράσταση.. :)

    ReplyDelete
  4. πολύ θα ήθελα να πάω να δω κι εγώ το τίβολι με φόντο τον βυσσινοκηπο... αλλά κάτι συναισθηματικό με κραταει πίσω... ίσως προτιμώ να κρατήσω τις παιδικές εικόνες μέσα μου... ....όσο ευφάνταστη και ευρηματική κι αν είναι η παράσταση.. :)

    ReplyDelete
  5. εγώ τωρά ακούω ότι το τίβολι ΥΠΗΡΧΕ ΑΚΟΜΑ.
    Μπορώ ακόμα να πάω εκτός ωρών βυσσινόκηπου γιατί θα πάω με άνθρωπς;
    Ευχαριστώ.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ε οχι, αφου κλεινει μετά την παράσταση

      Delete
  6. Επήα τζι εγώ στην παράσταση. Τα λεφτά διώ τα ευχαρίστως για ανεξάρτητες παραγωγές που κάμνουν καλή δουλειά. Τζιαι οι συγκεκριμένοι κάμνουν πολλά καλή. Εν μπορώ να πω ότι έχω τόσες αναμνήσεις που το Τίβολι (ήμασταν πιο πολλά του Κήπου εμείς) γι'άυτό τζιαι επαρακολούθησα την παράσταση χωρίς να είμαι πολύ επηρεασμένη από το σκηνικό, όπως οι περισσότεροι μάλλον.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Το σημαντικό είναι οτι υπόστηρίζουμε τέτοιες ανεξάρτητες και αξιόλογες παραστάσεις!

      Delete
  7. Ο κυριούλης με το μουστάκι είναι ο κύριος Περικλής. Έτυχε να τον γνωρίσω όταν πήγα για επιθεώρηση πριν λίγα χρόνια στο Λουνα Παρκ. Εκείνο το Λουνα Παρκ ήταν όλη η ζωή του...
    Είναι καταπληκτικός τύπος. Μπορεί να σου μιλήσει για ώρες σχετικά με το TIVOLI, χωρίς να βαρεθείς ούτε στιγμή.

    ReplyDelete