Τα μπλουζ της Κυριακής

Και μακάρι να αναφερόμουν σε μουσική.

Μάντεψε που ήμουν χθες το βράδι.

Όχι σε μπαράκι για early drinks. Ούτε στο σινεμά. Ούτε σε τζάκι φίλων.

Χθες το βράδι ήμουν στον καναπέ, τυλιγμένη με μια κουβέρτα σαν σιεφταλιά και άκουγα συνέχεια Αλκίνοο. Ναι, εγώ.

Άσε που κύλησαν 4-5 δάκρυα από τα μάτια μου. Ευτυχώς δηλαδή. Έχει κάτι μήνες να κλάψω και δεν είναι και πολύ υγιές αυτό.

Και όχι δεν θα αδιαθετήσω.

Που λες, οι Κυριακές. Έχουν αυτή την αδράνεια.

Την Παρασκευή, τελειώνεις τη δουλειά, μάλλον προγραμματίζεις να ξενυκτήσεις ή να πας για ποτά μετά το γραφείο ή απλά να λιποθυμήσεις στον καναπέ.

Το Σάββατο ξυπνάς είτε αργά λόγω ξενυκτιού ή νωρίς για να κάνεις δουλειές. Το απόγευμα ίσως κάνεις κανά καφε και το βράδι μάλλον θα βγεις.

Την Κυριακή όμως, συνήθως η ατζέντα είναι καθαρή.

Θα ξυπνήσεις σίγουρα αργά. Εκτός και αν είσαι από τους φιλόδοξους που πάνε εκδρομές.

Θα πας για οικογενειακό γεύμα. Θα επιστρέψεις σπίτι νωρίς το απόγευμα.

Εκείνη την ώρα αρχίζει το θέμα.

Τί κάνεις Κυριακή απόγευμα και βράδι;

Μην μου πεις , πας για καφέδες. Βαριέμαι.

Πας για ένα ποτάκι ίσως;

Χμ ναι.

Αλλά άμα δεν θες να πιεις;

Μένεις σπίτι.

Βλέπεις ταινίες.

Διαβάζεις βιβλίο;

Δουλεύεις ( σαν κι εμένα τις περισσότερες Κυριακές του μήνα).

Τέλοσπαντων, χθες απλά ήθελα να πεθάνω. Ειλικρινά.

Ήμουν και λίγο άρρωστη.

Ούτε για φαγητό πήγα που με κάλεσαν κάτι φίλοι ( φτάνει μάσα) , ούτε για ταινία που μου είπε μια άλλη φίλη.

Απλά κάρφωνα το ταβάνι.

Σκεφτόμουν με το πιο μελοδραματικό ύφος "αυτή θα είναι η ζωή μου. Μια βαρεμάρα. Και απλά μια μέρα θα αρρωστήσω, θα ψοφήσω και μετά από μια βδομάδα θα με βρουν"

Κατάντησα drama queen. Ούτε Καρκίνος να ήμουνα.

Επιτέλους, σήμερα είναι Δευτέρα.