Εγώ και ο ....άλλος

Σήμερα στο πατρικό. Κάθομαι μπροστά από το τζάκι και κοιτάζω αφηρημένη τη φωτιά ( σου 'χω πει ποτέ πόσο λατρεύω τα τζάκια;).

Πίσω μου η μάνα μου στην πολυθρόνα βλέπει τιβι. Είμαι σίγουρη πως ταυτόχρονα με παρατηρεί. Όπως όλες οι μανάδες εξάλλου, έχει τρία μάτια ΚΑΙ ακτίνες Χ.

Αφού επισημαίνει πως έχω βάλει κιλά, πως έχει φουσκώσει το προσωπό μου και πως δεν παίζει η δικαιολογία μου πως "είναι χειμώνας, πέφτω σε χειμέρια νάρκη" με κοιτάει σχεδόν θυμωμένη.

Κάνω πως αδιαφορώ. Σχεδόν αδιαφορώ κιόλας. 34 χρόνια το ίδιο πράγμα κάνει, έχω κάνει στρατηγική άμυνας. Άμυνα δια τις αδιαφορίας. Ούτε καν δια της επίθεσης, αφού ξέρουμε όλοι πως ειδικά με τις μανάδες, αυτή η στρατηγική δεν δουλεύει ποτέ.

Ανοίγει το στόμα της :" Έχεις δεσμό;"

Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι να απαντήσω. Αποφασίζω να πω την αλήθεια:¨"Όχι".

Επιμένει:" Πες την αλήθεια. Έχεις;"

Χμ κάτι γίνεται εδώ, σκέφτομαι.

- "Ε , ε δεν έχω. Μα καλά πως σου 'ρθε;".

- "Ξέρω πως έχεις δεσμό!"

- "Δεν έχω!"

- "Έχεις!!"

- "Δεν έχω!"

- "Έχεις!"

Αυτό το πράγμα, πήγαινε κανά λεπτό. Σε σημείο που είχα φτάσει να πιστέψω πως είχα δεσμό και πως όντως τον έκρυβα!

"Ξέρω εγώ, μου το χουν πει...", λέει με ένα ύφος, ξέρεις το γνωστό ύφος της μάνας που τα ξέρει όλα.

Γυρίζω πολύ ψύχραιμα αλλά ψιλοτσαντισμένη ( από μέσα μου ήμουν έτοιμη να σκάσω στα γέλια).

" Μάνα! Άκου. Δεν έχω δεσμό. Ούτε καν γόρδιο!".

Δεν πείστηκε.

Έφυγα.

Όταν ήρθα σπίτι έκανα ένα τρικούβερτο καυγά με τον φανταστικό γκόμενό μου.