Η Μαίρη Παναγιωταρά υπάρχει.

Και είναι φίλη μου.

Χθεσινό Σκηνικό. Αποφασίζουμε να πάμε με αυτή τη φίλη μαζί στο γυμναστήριο.

Η φίλη που είναι και γειτόνισσα, είναι παντρεμένη και μάνα δύο μικρών παιδιών.

Δίνουμε ραντεβού σπίτι της στις 615 ώστε να προλάβει εκείνη την τάξη των 630 και γω να γυμναστώ απλά ( σιγά μην μπω σε τάξη και να έχω μια υστερικιά γυμνάστρια να μου τσιρίζει από το μικρόφωνο).

Πάω. Κανείς σπίτι. Μόνο ο 5χρονος γιος ο οποίος παραδόξως δεν κρεμόταν από τους πολυέλαιους και να κανιβαλλίζει το σπίτι ως συνήθως.

Μετά από τρία λεπτά, έρχεται και αυτή βιαστικά για να αφήσει την κόρη που την είχε μαζέψει από το τζούντο.

Δεν προλαβαίνω να μιλήσω. Με κοιτάει "Εσύ! Έλα! Πάμε! Γρήγορα!"

Με φορτώνει στο αυτοκίνητο. Καθώς βάζει την πρώτη, παίρνει τον άντρα της τηλέφωνο και συντονίζονται. Κλείνει το τηλέφωνο, χωρίς να πει ούτε ένα γεια και επιταχύνει.

Καθώς περνάμε μέσα από τα στενά - τα πολύ στενά- δρομάκια των Αγίων Ομολογητών και νιώθω πως βρίσκομαι μέσα σε Go Cart, θυμάται πως δεν έχει κάνει "κράτηση".

Κράτηση;

Παίρνει τηλέφωνο στο γυμναστήριο "Γεια σας. Έιναι αυτη η τάξη με τα ποδήλατα σε πέντε λεπτά. Ερχόμαστε δηλαδή! Ναι, κοιτάξτε θέλω να κάνω κράτηση..."

Γυρίζει με κοιτάει "Μην διανοηθείς να γελάσεις τώρα".

"Θέλω να μου κρατήσετε το ποδήλατο 5. Ναι αυτό, όχι κανένα άλλο. Ευχαριστώ!", λέει με ύφος στρατιωτικού καθώς έπαιρνε με 4η μια απότομη στροφή και γω έβλεπα τα έντερά μου να καταλήγουν πάνω σε ένα πεζοδρόμιο.

Φτάνουμε όπως όπως.

Τρέχει αυτή στην τάξη, τρέχω και εγώ να χαλαρώσω - επιτέλους- στο διάδρομο.