Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα

Μετά από δεκάδες πυραμίδες ION αμυγδάλου και γάλακτος, μετά από άλλες τόσες ώρες σε καναπέδες με φόρμες και μετά από δεκάδες ποτήρια κρασί και Gin 'n' Tonic επιτέλους μπήκα στη ρουτίνα.

Και λέω "επιτέλους" γιατί έχω ανάγκη να εφαρμόσω πλέον όλα όσα σκέφτηκα για τη νέα χρονιά.

Οι μέρες που πέρασαν με βρήκαν μπροστά σε διλήμματα, σε διαπιστώσεις, σε προβληματισμούς, σε ακραίες συμπεριφορές ( και από την πλευρά μου) αλλά και αντιμέτωπη με μεγάλες αλήθειες και ψέματα.

Ο αστικός μου εαυτός έχει ταλαιπωρηθεί αυτές τις μέρες. Τριγυρνώντας στην πόλη, είδα πράγματα που δεν ήθελα και μίλησα με κόσμο που δεν θα το έκανα υπό άλλες συνθήκες. Η πόλη, ιδιαίτερα όταν είναι μικρή, δεν σ' αφήνει να ξεφύγεις.

Το σαββατοκύριακο, άφησα αυτό το σκηνικό πίσω μου και βρέθηκα με μια γυναικοπαρέα στο σπίτι της κολλητής μου που βρίσκεται πενήντα μέτρα από τη θάλασσα. Δύο γεμάτες μέρες και νύκτες, όπου ο χρόνος είχε σταματήσει. Έξω πολλή βροχή και κρύο, ο αέρας κτύπαγε με μανιά τα παράθυρα, στο βάθος ακούγονταν τα κύματα που κτυπούσαν με δύναμη πάνω στα βράχια. Το βράδι ήμουν τρομοκρατημένη με τις βροντές και τις αστραπές και νόμιζα πως ανά πάσα στιγμή θα ξεκολλούσε το σπίτι από το έδαφος.

Όμως ακόμα και με όλα τα στοιχεία της φύσης να μας περιτριγυρίζουν, εγώ ήμουν καλά. Σκεφτόμουν, κατά φάσεις, τα της Λευκωσίας αλλά κατάφερνα να βρίσκω ένα μηχανισμό και τα έβαζα σύντομα ( αλλά με κόπο) στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Πραγματικές Διαστάσεις: Το τέλος του κόσμου θα έρθει μόνο με το τέλος του κόσμου.

Η νέα χρονιά άρχισε πολύ παράξενα. Μόνο σημαδιακά μπορώ να το πάρω.

Είναι σαν να μου λέει "δυνάμωσε τουλίπα, κοίτα συγκεντρωμένη τους στόχους σου, κοίτα εσένα, κοίτα το μέσα σου".

Και αυτό σκοπεύω να κάνω.

Ακόμα και αν χρειαστεί να βγάλω όλα μου τα σαββατοκύριακα στο σπίτι δίπλα στη θάλασσα.