Τα μπλουζ της Κυριακής

Και μακάρι να αναφερόμουν σε μουσική.

Μάντεψε που ήμουν χθες το βράδι.

Όχι σε μπαράκι για early drinks. Ούτε στο σινεμά. Ούτε σε τζάκι φίλων.

Χθες το βράδι ήμουν στον καναπέ, τυλιγμένη με μια κουβέρτα σαν σιεφταλιά και άκουγα συνέχεια Αλκίνοο. Ναι, εγώ.

Άσε που κύλησαν 4-5 δάκρυα από τα μάτια μου. Ευτυχώς δηλαδή. Έχει κάτι μήνες να κλάψω και δεν είναι και πολύ υγιές αυτό.

Και όχι δεν θα αδιαθετήσω.

Που λες, οι Κυριακές. Έχουν αυτή την αδράνεια.

Την Παρασκευή, τελειώνεις τη δουλειά, μάλλον προγραμματίζεις να ξενυκτήσεις ή να πας για ποτά μετά το γραφείο ή απλά να λιποθυμήσεις στον καναπέ.

Το Σάββατο ξυπνάς είτε αργά λόγω ξενυκτιού ή νωρίς για να κάνεις δουλειές. Το απόγευμα ίσως κάνεις κανά καφε και το βράδι μάλλον θα βγεις.

Την Κυριακή όμως, συνήθως η ατζέντα είναι καθαρή.

Θα ξυπνήσεις σίγουρα αργά. Εκτός και αν είσαι από τους φιλόδοξους που πάνε εκδρομές.

Θα πας για οικογενειακό γεύμα. Θα επιστρέψεις σπίτι νωρίς το απόγευμα.

Εκείνη την ώρα αρχίζει το θέμα.

Τί κάνεις Κυριακή απόγευμα και βράδι;

Μην μου πεις , πας για καφέδες. Βαριέμαι.

Πας για ένα ποτάκι ίσως;

Χμ ναι.

Αλλά άμα δεν θες να πιεις;

Μένεις σπίτι.

Βλέπεις ταινίες.

Διαβάζεις βιβλίο;

Δουλεύεις ( σαν κι εμένα τις περισσότερες Κυριακές του μήνα).

Τέλοσπαντων, χθες απλά ήθελα να πεθάνω. Ειλικρινά.

Ήμουν και λίγο άρρωστη.

Ούτε για φαγητό πήγα που με κάλεσαν κάτι φίλοι ( φτάνει μάσα) , ούτε για ταινία που μου είπε μια άλλη φίλη.

Απλά κάρφωνα το ταβάνι.

Σκεφτόμουν με το πιο μελοδραματικό ύφος "αυτή θα είναι η ζωή μου. Μια βαρεμάρα. Και απλά μια μέρα θα αρρωστήσω, θα ψοφήσω και μετά από μια βδομάδα θα με βρουν"

Κατάντησα drama queen. Ούτε Καρκίνος να ήμουνα.

Επιτέλους, σήμερα είναι Δευτέρα.

Η Μαίρη Παναγιωταρά υπάρχει.

Και είναι φίλη μου.

Χθεσινό Σκηνικό. Αποφασίζουμε να πάμε με αυτή τη φίλη μαζί στο γυμναστήριο.

Η φίλη που είναι και γειτόνισσα, είναι παντρεμένη και μάνα δύο μικρών παιδιών.

Δίνουμε ραντεβού σπίτι της στις 615 ώστε να προλάβει εκείνη την τάξη των 630 και γω να γυμναστώ απλά ( σιγά μην μπω σε τάξη και να έχω μια υστερικιά γυμνάστρια να μου τσιρίζει από το μικρόφωνο).

Πάω. Κανείς σπίτι. Μόνο ο 5χρονος γιος ο οποίος παραδόξως δεν κρεμόταν από τους πολυέλαιους και να κανιβαλλίζει το σπίτι ως συνήθως.

Μετά από τρία λεπτά, έρχεται και αυτή βιαστικά για να αφήσει την κόρη που την είχε μαζέψει από το τζούντο.

Δεν προλαβαίνω να μιλήσω. Με κοιτάει "Εσύ! Έλα! Πάμε! Γρήγορα!"

Με φορτώνει στο αυτοκίνητο. Καθώς βάζει την πρώτη, παίρνει τον άντρα της τηλέφωνο και συντονίζονται. Κλείνει το τηλέφωνο, χωρίς να πει ούτε ένα γεια και επιταχύνει.

Καθώς περνάμε μέσα από τα στενά - τα πολύ στενά- δρομάκια των Αγίων Ομολογητών και νιώθω πως βρίσκομαι μέσα σε Go Cart, θυμάται πως δεν έχει κάνει "κράτηση".

Κράτηση;

Παίρνει τηλέφωνο στο γυμναστήριο "Γεια σας. Έιναι αυτη η τάξη με τα ποδήλατα σε πέντε λεπτά. Ερχόμαστε δηλαδή! Ναι, κοιτάξτε θέλω να κάνω κράτηση..."

Γυρίζει με κοιτάει "Μην διανοηθείς να γελάσεις τώρα".

"Θέλω να μου κρατήσετε το ποδήλατο 5. Ναι αυτό, όχι κανένα άλλο. Ευχαριστώ!", λέει με ύφος στρατιωτικού καθώς έπαιρνε με 4η μια απότομη στροφή και γω έβλεπα τα έντερά μου να καταλήγουν πάνω σε ένα πεζοδρόμιο.

Φτάνουμε όπως όπως.

Τρέχει αυτή στην τάξη, τρέχω και εγώ να χαλαρώσω - επιτέλους- στο διάδρομο.

Εγώ και ο ....άλλος

Σήμερα στο πατρικό. Κάθομαι μπροστά από το τζάκι και κοιτάζω αφηρημένη τη φωτιά ( σου 'χω πει ποτέ πόσο λατρεύω τα τζάκια;).

Πίσω μου η μάνα μου στην πολυθρόνα βλέπει τιβι. Είμαι σίγουρη πως ταυτόχρονα με παρατηρεί. Όπως όλες οι μανάδες εξάλλου, έχει τρία μάτια ΚΑΙ ακτίνες Χ.

Αφού επισημαίνει πως έχω βάλει κιλά, πως έχει φουσκώσει το προσωπό μου και πως δεν παίζει η δικαιολογία μου πως "είναι χειμώνας, πέφτω σε χειμέρια νάρκη" με κοιτάει σχεδόν θυμωμένη.

Κάνω πως αδιαφορώ. Σχεδόν αδιαφορώ κιόλας. 34 χρόνια το ίδιο πράγμα κάνει, έχω κάνει στρατηγική άμυνας. Άμυνα δια τις αδιαφορίας. Ούτε καν δια της επίθεσης, αφού ξέρουμε όλοι πως ειδικά με τις μανάδες, αυτή η στρατηγική δεν δουλεύει ποτέ.

Ανοίγει το στόμα της :" Έχεις δεσμό;"

Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τι να απαντήσω. Αποφασίζω να πω την αλήθεια:¨"Όχι".

Επιμένει:" Πες την αλήθεια. Έχεις;"

Χμ κάτι γίνεται εδώ, σκέφτομαι.

- "Ε , ε δεν έχω. Μα καλά πως σου 'ρθε;".

- "Ξέρω πως έχεις δεσμό!"

- "Δεν έχω!"

- "Έχεις!!"

- "Δεν έχω!"

- "Έχεις!"

Αυτό το πράγμα, πήγαινε κανά λεπτό. Σε σημείο που είχα φτάσει να πιστέψω πως είχα δεσμό και πως όντως τον έκρυβα!

"Ξέρω εγώ, μου το χουν πει...", λέει με ένα ύφος, ξέρεις το γνωστό ύφος της μάνας που τα ξέρει όλα.

Γυρίζω πολύ ψύχραιμα αλλά ψιλοτσαντισμένη ( από μέσα μου ήμουν έτοιμη να σκάσω στα γέλια).

" Μάνα! Άκου. Δεν έχω δεσμό. Ούτε καν γόρδιο!".

Δεν πείστηκε.

Έφυγα.

Όταν ήρθα σπίτι έκανα ένα τρικούβερτο καυγά με τον φανταστικό γκόμενό μου.

Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα

Μετά από δεκάδες πυραμίδες ION αμυγδάλου και γάλακτος, μετά από άλλες τόσες ώρες σε καναπέδες με φόρμες και μετά από δεκάδες ποτήρια κρασί και Gin 'n' Tonic επιτέλους μπήκα στη ρουτίνα.

Και λέω "επιτέλους" γιατί έχω ανάγκη να εφαρμόσω πλέον όλα όσα σκέφτηκα για τη νέα χρονιά.

Οι μέρες που πέρασαν με βρήκαν μπροστά σε διλήμματα, σε διαπιστώσεις, σε προβληματισμούς, σε ακραίες συμπεριφορές ( και από την πλευρά μου) αλλά και αντιμέτωπη με μεγάλες αλήθειες και ψέματα.

Ο αστικός μου εαυτός έχει ταλαιπωρηθεί αυτές τις μέρες. Τριγυρνώντας στην πόλη, είδα πράγματα που δεν ήθελα και μίλησα με κόσμο που δεν θα το έκανα υπό άλλες συνθήκες. Η πόλη, ιδιαίτερα όταν είναι μικρή, δεν σ' αφήνει να ξεφύγεις.

Το σαββατοκύριακο, άφησα αυτό το σκηνικό πίσω μου και βρέθηκα με μια γυναικοπαρέα στο σπίτι της κολλητής μου που βρίσκεται πενήντα μέτρα από τη θάλασσα. Δύο γεμάτες μέρες και νύκτες, όπου ο χρόνος είχε σταματήσει. Έξω πολλή βροχή και κρύο, ο αέρας κτύπαγε με μανιά τα παράθυρα, στο βάθος ακούγονταν τα κύματα που κτυπούσαν με δύναμη πάνω στα βράχια. Το βράδι ήμουν τρομοκρατημένη με τις βροντές και τις αστραπές και νόμιζα πως ανά πάσα στιγμή θα ξεκολλούσε το σπίτι από το έδαφος.

Όμως ακόμα και με όλα τα στοιχεία της φύσης να μας περιτριγυρίζουν, εγώ ήμουν καλά. Σκεφτόμουν, κατά φάσεις, τα της Λευκωσίας αλλά κατάφερνα να βρίσκω ένα μηχανισμό και τα έβαζα σύντομα ( αλλά με κόπο) στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Πραγματικές Διαστάσεις: Το τέλος του κόσμου θα έρθει μόνο με το τέλος του κόσμου.

Η νέα χρονιά άρχισε πολύ παράξενα. Μόνο σημαδιακά μπορώ να το πάρω.

Είναι σαν να μου λέει "δυνάμωσε τουλίπα, κοίτα συγκεντρωμένη τους στόχους σου, κοίτα εσένα, κοίτα το μέσα σου".

Και αυτό σκοπεύω να κάνω.

Ακόμα και αν χρειαστεί να βγάλω όλα μου τα σαββατοκύριακα στο σπίτι δίπλα στη θάλασσα.

(Χωρίς) Μια ζωή σε loop

Πήγαμε χθες στο Loop Festival στο Μελίνα Μερκούρη.

Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, χωρίς τον "κράχτη" Αλκίνοο Ιωαννίδη, πήγε κατά τη γνώμη μου πάρα πολύ καλά. Η αίθουσα κατά τα τρία τέταρτα ήταν γεμάτη. Ο κόσμος είχε μια απίστευτη ενέργεια, φαινόταν ότι γούσταρε πάρα πολύ που βρισκόταν εκεί.

To looping είναι μια παράξενη τεχνική. Καθώς "χτίζεται" η μουσική πάνω σε ηχογραφημένες μελωδίες, εσύ μαζί με τον μουσικό μπαίνεις όλο και πιο βαθιά στη διαδικασία. Με αποτέλεσμα, σε κάποια φάση να χάνεσαι στις μελωδίες και να τριπάρεις κανονικά.

Ήταν υπέροχο το συναίσθημα. Ένιωθα ότι ήμουν σε μια άλλη διάσταση, σε μια άλλη ροή του χρόνου!

Όταν φύγαμε και περπατάγαμε στα σοκάκια της παλιάς Λευκωσίας βιαστικά μέσα στο κρύο σκεφτόμουν πως το loop μπορεί να γίνει δημιουργικό μόνο όταν καταφέρεις να κτίσεις πάνω του. Όταν μπορείς να αλλάζεις τις μελωδίες. Όταν χρησιμοποιείς τη βάση για να κτίσεις κάτι διαφορετικό.

Από την άλλη, το loop δεν είναι καλό όταν συμβιβάζεσαι με μια και μόνο μελωδία. Ή όταν με το ίδιο κόλπο, περιμένεις να αλλάξουν καταστάσεις. Ο ορισμός του loop λέει πως δεν έχει νόημα από μόνο του.

Άρα γιατί κάποιος να θέλει να ζει μέσα σε μια λούπα;

Υ.Γ Άκου δίπλα τους Sancho 003 - καταπληκτικοί!

Dreams on Fire

Καλή χρονιά αγαπημένοι μου! το 12 να ειναι τέλειο!

Λένε πως οι πρώτες ώρες του νέου χρόνου είναι ενδεικτικές για το πως θα εξελιχθούν οι επόμενοι δώδεκα μήνες. Οι πρώτες στιγμές του '11...χμ ήταν ήσυχες, ήρεμες. Ηταν cosy.

Το πρώτο μισο '11 ήταν κάπως έτσι. Χωρίς ιδιαίτερες διακυμάνσεις. Μάλλον το είχα ανάγκη.

Από το καλοκαίρι και μετά όμως κάτι έγινε. Νομίζω αποφάσισε ο Θεός να με υποχρεώσει να κλείσω κύκλους και να αρχίσω άλλες ιστορίες. Βέβαια, τις περισσότερες φορές ήμουν σίγουρη πως με δούλευε κανονικότατα με τα πράγματα που μου συνέβαιναν.

Το καλοκαίρι λοιπόν. Ήταν δύσκολο. Ήταν επίπονο. Ήταν παράξενο. Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου σε πολλά πράγματα αλλα δεν μπορούσα.

Το καλοκαίρι έκανα το μεγάλο μου ταξίδι. Ασία! Άλλος κόσμος. Άλλη ενέργεια. Άλλη ηρεμία. Εγώ αλλιώς. Εγώ χαμογελαστή. Ήθελα κι άλλο, ήθελα να το ζήσω κι άλλο, ήθελα να ξεβολευτώ κι άλλο. Λες να τα καταφέρω φέτος;

Και μετά μπήκε κόσμος στη ζωή μου. Εγώ, πιο ανοικτή πια, άφησα ανθρώπους να έρθουν. Πήγα και εγώ πιο κοντά. Μερικοί έμειναν, άλλοι τελικά δεν έκατσαν πολύ. Κάποτε νιώθω πως υπάρχει κάτι που με προστατεύει. Γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω πως κάποια πράγματα και κάποιες σχέσεις έκαναν τον κύκλο τους στο σωστό χρόνο. Μπορεί να πόνεσα, μπορεί πολλές φορές να σκεφτόμουν "what the fuck?", αλλά νιώθω πως μακροπρόθεσμα γίνονται όλα για έναν καλό λόγο. Αλήθεια, το πιστεύω αυτό.

Τόσο πολύ πήρε φόρα το '11 που μέχρι και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, συνέβαιναν τρελλα ανοίγματα και κλεισίματα κύκλων με απίστευτη ταχύτητα. Είχα δε φτάσει σε σημείο που δεν μπορούσα να επεξεργαστώ άλλα νέα δεδομένα.

Έτσι όταν έφυγε το '11, αποφάσισα να στρώσω κόκκινο χαλί για το '12.

Φόρεσα τα καλά μου, έβαλα το πιο ωραίο μου άρωμα και πήγα σε ένα πάρτι με υπέροχο κόσμο. Για να ζήσω τις πρώτες ώρες του '12 και για να τις καθορίσω.

Χόρεψα πολύ, γέλασα πολύ, ήπια πολύ. Όλα πολύ.

Για να δούμε πως θα εξελιχθεί αυτή η χρονιά.