Το πιο ωραίο δώρο

Μια μέρα πριν από τα γενέθλια μου, κάθομαι να κάνω το συνηθισμένο μου απολογισμό. Ανοίγω λοιπόν ένα post το πρωί. Κενό. Δεν έχω έμπνευση. Ίσως το απόγευμα.

18:00 (πριν από λίγα λεπτά). Παίρνω τηλέφωνο το γιαγιά μου για να κανονίσουμε να μου μαγειρέψει τα γεμιστά της, αύριο που έχω λίγους φίλους καλεσμένους στο σπίτι. Μιλάμε, μου λέει τα γνωστά της υγείας της, λυπάμαι. Τι να πω της συνονόματης αγαπημένης μου γιαγιάς; Τα χρόνια περνούν.

Με ρωτάει ποιους θα καλέσω, απαντάω στενούς φίλους μόνο. Ακολουθεί η πιο κάτω συνομιλία:

- Σε αγαπάνε και αυτοί;

- Τι εννοείς γιαγιά; Φυσικά, αφού είναι φίλοι μου.

- Μια μέρα όταν ήσουν γύρω στα τέσσερα, οι γονείς σου, θα σας έπαιρναν στους άλλους παππούδες ( οι οποίοι είχαν ανέκαθεν περισσότερη αδυναμία στην αδελφή μου και το έδειχναν). Και γω σε ρώτησα, "Τουλιπίτσα, τους αγαπάς τους άλλους παπούδες σου;" Εσύ απάντησες με σοβαρό ύφος "Ναι γιαγιά". "Πόσο πολύ;" σε ξαναρώτησα. Και είπες " Όσο με αγαπάνε και εκείνοι γαγιά".

παύση

- Τελικά ήμουν σοφό μωρό. Ίσως και πιο σοφό από τώρα.

- Άρα σε αγαπάνε οι φίλοι σου που θα καλέσεις αύριο;

- Ναι γιαγιά μου, νομίζω πως ναι.

Για απολογισμό, θα κρατήσω την πιο πάνω συνομιλία. Για να μου την πει για πρώτη φορά στη ζωή μου, σήμερα η γιαγιά, κάτι θα σημαίνει. Το κρατάω.

Υ.Γ1 Το πιο ωραίο δώρο: Ο παππούς μου πάει καλά με την χημειοθεραπεία του. Σήμερα ο γιατρός του είπε, να επιστρέψει σε τέσσερις μήνες. Ο παππούς του απάντησε, ότι νιώθει δυνατός.

Υ.Γ2 Στις κόκκινες μέρες, γεμάτες με πορτοκαλί πινελιές.

Υ.Γ3 Άσχετο-Σχετικό. Έχω βαρεθεί τις κούφιες υποσχέσεις, τις φιλίες που δεν αντέχουν, τα υπονοούμενα που δεν οδηγούν πουθενά. Έχω πεθυμήσει, ένα sms που να λέει "Μου λείπεις", ένα "σ αγαπώ", ένα "θέλω να σε δω", ένα " θα περάσουμε σούπερ". Πολύ τα έχω πεθυμήσει. Έχω πεθυμήσει να είμαι καλά και να είμαι κόκκινη.

Off Balance

Έχω γκρίνια.

Πολλή, τραγικά πολλή δουλειά.

Δεν βγαίνω πλέον έξω - δεν θέλω κιόλας. Για τα ίδια; Για να πω τι;

Το βράδια καταλήγω στο κρεβάτι και χαζολογώ στο facebook. Άρχισα να το μισώ.

Δεν είμαι ήρεμη.

Νιώθω πως δεν μου αξίζει να ερωτευτώ γιατί είμαι off balance.

Δεν είμαι cool, ούτε χαλαρή. Έχω τραγικά ψηλές άμυνες.

Θέλω μωρό - αλλά δεν θα κάνω αν δεν ερωτευτώ, αν δεν ηρεμήσω...

Θέλω να αλλάξω παραστάσεις. Για πάντα.

Ευτυχώς έχουν προκύψει ταξίδια για τη νέα σεζόν. Όσο σκέφτομαι όμως πως για να πάω πρέπει να τη βγάζω στο γραφείο, θέλω να κλαίω.

Πάω σε σκάφη, πάω σε χλιδάτα ξενοδοχεία, σε beach party, έχω φίλους για παραλία, μπορώ να βλέπω διαφορετικό κόσμο κάθε βράδι, απέκτησα νέους φίλους.

Κι όμως.

Λείπει το χρώμα.

Λείπει κάτι από την εξίσωση.

Λείπω εγώ από μένα.

Γιατί;

Jello

Η ζυγαριά για το ταξίδι έβγαλε πόρισμα. Αθήνα.

Ώσπου να κόψω το εισιτήριο υπέφερε το ίντερνετ, η ταξιδιωτική πράκτορας και ο κολλητός μου που θα με φιλοξενήσει. Τι να πω, το μυαλό μου είναι ζελέ και περνάω μεγάλη περίοδο αναποφασιστικότητας . Το επόμενο βήμα είναι να παίρνω κόσμο τηλέφωνο το πρωί και να τους ρωτάω τι χρώμα βρακί να φορέσω.

Μήπως είναι η κούραση; Μήπως είναι οι πλανήτες σε φάση ανάστροφη, αντίστροφη και ανάδρομη; Μήπως είναι ότι λείπει αυτό το "κάτι;" Δεν ξέρω, δεν μπορώ να αποφασίσω τι να κάνω για να μην περνάω αυτή τη ζελέ περίοδο. Τίποτα ίσως. Τα πράγματα έτσι κι αλλιώς δεν παίρνουν το δρόμο τους; Ακόμα και όταν δεν σπρώχνεις ( ίσως ελαφρά)

Τελοσπάντων, το Γκάζι, το Κολωνάκι, ο Κεραμεικός, το Θησείο, η Κηφισιά και τα λοιπά μέρη θα έχουν την τιμή να τοποθετήσω τις havaianas μου στους δρόμους τους για πέντε ολόκληρες νύκτες ( από τριήμερο κατέληξε σχεδόν σε βδομάδα).

Θα δω τους φίλους μου, άρα θα κάνω μια αυστηρή ατζέντα, τουλάχιστον για τους καφέδες. Θα λιώσουμε στις αμπελοφιλοσοφίες.

Θα πιούμε κρασάκια, μοχιτάκια, κοκτέιλ ( που τα έχουν τάξει).

Θα προσπαθήσω να δω κόσμο με τον οποίο όλο λέμε να τα πούμε και απλά εγώ χάνομαι στη δίνη του αλκοόλ.

Θα τρώω ION από τα περίπτερα.

Θα στέκομαι με το βρακί μπροστά από την κατάψυξη και θα τρώω παγωτίνια.

Θα χωθώ στον Korres στο Attica και θα δοκιμάσω όλα τα νέα προϊόντα.

Θα φάω τις σαρδέλες μου στο Sardelles.

Θα πάω στο Κουκούτσι και θα πάρω κι άλλα μπλουζιά.

Θα πάρω το βιβλίο μου - το νέο του Αυγούστου Κοκτώ και θα κάθομαι με τις ώρες στο Φίλιον.

Θα χαμογελώ.

Ξαφνικά όλο αυτό μου φαίνεται πολύ χρωματιστό. Ότι δηλαδή δεν είναι η καθημερινότητά μου. Ξέρεις κάτι; Νευριάζω που όλα τα πιο πάνω δεν τα κάνω και στη Λευκωσία. Σαν να έχω παραιτηθεί. Τώρα θα μου πεις, στην Αθήνα θα είσαι τουρίστρια. Αν ζούσες εκεί, δεν θα τα έκανες όλα αυτά και με τόση όρεξη. Ίσως. Δεν ξέρω. Ας μην το ανοίξουμε το θέμα. Είναι καλοκαίρι.

Έχει από την περασμένη βδομάδα να βγω έξω για ποτό. Ψες θα έβγαινα αλλά ανωτέρα βία με καθήλωσε στον καναπέ (η μέρα που σχόλασα στις 8 ήταν και η μέρα που αδιαθέτησα). Και ενώ με πιάνουν οι κρίσεις ότι όταν δεν βλέπω κόσμο, θα με ξεχάσουν όλοι, αυτή την περίοδο μου κάνει καλό. Νιώθω σαν το σκυλί που γλείφει τις πληγές του.

Στο έχω πει πολλές φορές. Χάνομαι από τους πάντες κατά καιρούς. Θέλω όμως να μπορώ να μιλώ με τους φίλους μου, έστω και αν δεν τα πάω τα τηλέφωνα. Να μου πουν τα δικά τους, να γκρινιάξουν για τα γκομενικά τους, για τη δουλειά που δεν τους κάθεται. Έτσι είναι οι φιλίες.

Εγώ όμως απλά αυτή την περίοδο δεν έχω κάτι να πω. "Δουλειά, ναι ρε συ όπως τα ξέρεις". Αυτό λέω συνέχεια και το θέμα είναι πως έτσι είναι. Όπως τα ξέρουν. Δουλεύω πάρα πολύ. Για κάτι έξτρα λεφτά, για να αποδείξω στη δουλειά ότι καλά κάνουν και μου δίνουν προαγωγή. Εύχομαι να μην είναι για πάντα. Τον τελευταίο χρόνο απλά δουλεύω. Και χωρίζω.

Κάποια θέματα που έχω π.χ. με φίλους που δεν είναι εντάξει, τα βάζω στην άκρη. Δεν μπορώ να τα λύσω. Δεν νιώθω τόσο δυνατή. Είμαι και απόλυτη πολύ τελευταία και κάνω και καυγάδες με το παραμικρό. Αλλά όταν εσύ δεν κάνεις βήματα για να πεις ένα γεια, εγώ γιατί μέσα στο χαμό που ζω, πρέπει ντε και καλά να σε τρέχω από πίσω; Δεν είναι αρκετά δύσκολη η καθημερινότητα;

Ίσως γι αυτό να νιώθω ζελέ...γιατί ήμουν πολύ focused όλους αυτούς τους μήνες και ο οργανισμός μου, είπε ένα μεγάλο stop. Ίσως να είναι πιο σοφός από μένα.

Υ.Γ1 Έχεις ακούσει Divine Comedy; Κατέβασε το "The Indie Disco", από τον τελευταίο του δίσκου. Αγαπημένο.

Υ.Γ2 Ζελέ = Δεν έχω άποψη. Ότι μου λένε κάνω, όπου μου λένε πάω. Και μετά σου λένε Λέων.

Feeling Blue

Το σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν ίσως ένα από τα πιο αληθινά και κοντά σε μένα, που έχω ζήσει φέτος.

Περνώ μια περίεργη φάση. Αμφισβητώ τα πάντα και τους πάντες (τη σχέση μου μαζί τους), χωρίς όμως να κάνω δραστικές κινήσεις. Διερωτώμαι σχεδόν καθημερινά, αν "αυτό" όλο που ζω, που έχω δημιουργήσει, είναι εκείνο που πραγματικά θέλω. Νομίζω τις περισσότερες φορές, απλά αφηνόμαστε, να πάμε με το ρεύμα και άρα δεν ορίζουμε κάποιες καταστάσεις.

Έχω κουραστεί να βλέπω όνειρα. Βλέπω τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα το απωθημένο Νο.2 και έχω βαρεθεί. Ναι οκ μ' αρέσει ακόμα πολύ. Όμως ούτε μιλάμε, ούτε ξέρω τι κάνει, απλά ότι έχει μια σχέση τώρα. Άρα γιατί; Φτάνει με το παρελθόν. Τα όνειρά μου, γενικά είναι αδιάφορα. Εικόνες και πρόσωπα της καθημερινότητας, χωρίς να κρύβουν πίσω τους κάποιο νόημα. Δεν καταλαβαίνω γιατί.

Περνάνε οι μέρες, δουλεύω πολύ, άρχισα να μην θέλω τόσες ευθύνες. Θα ήθελα να ήμουν πιο "μαλακή". Να μην μου παίρνει 2-3 μέρες για να συνέλθω από την ένταση. Τι κι αν είναι καλοκαίρι. Η δουλειά η ίδια, τα project επίσης σε έντονους ρυθμούς. Ξέρω γω; Ίσως είμαι από τους ανθρώπους που στη ζωή τους, θα δουλεύουν πολύ. Το μόνο που εύχομαι είναι, αν μη τι άλλο, να ανεβαίνω σκαλιά (όχι καριέρας) και όχι να περπατώ σε μια ευθεία και απλά να διεκπεραιώνω πράγματα.

Και μετά ήλθε αυτό το σαββατοκύριακο. Που άρχισε από το απόγευμα Παρασκευής. Πήρα την κάμερα, περπάτησα παλιά Λευκωσία, έκανα τη γνωστή περιοδεία πίσω από τα Καλά Καθούμενα και προς το Δημοτικό Κέντρο Τεχνών. Μετά πήρα το αυτοκίνητο και πάρκαρα κοντά στον Ορφέα Λευκωσίας, εκεί στο τέρμα. Ζήλεψα όλους εκείνους που μένουν στις πανέμορφες γειτονιές. Αν έχεις ώρα, πήγαινε στην γειτονιά, κοντά στον Άγιο Κασσιανό. Έχει γίνει μια κούκλα. Μετά συνάντησα ένα φίλο, είδαμε κάτι της δουλειάς (φυσικά) και καταλήξαμε σε ταβερνάκι για σουβλάκι και σαλάτα. Στις 11, ήμουν σπίτι. Διαλυμένη αλλά happy. Με την απορία όμως, αν θα έπρεπε να βγω έξω για ποτά ( βλακεία ε;) και αν είμαι ξενέρωτη που δεν το κάνω.

Το Σάββατο, συγύρισα το σπιτάκι μου και έφτιαξα το σακ βουαγιάζ για Πρωταρά. Αποστολή της ημέρας, ένα μικρό beach party φίλης. Πήγα, περάσαμε όμορφα και διαπίστωσα για ακόμα μια φορά ότι από τους 21 καλεσμένους, ήμουν η μόνη single. Με ψιλοπείραξε.

Κυριακή, ξύπνησα από τις 830 και έφτασα στις 10 στη μαρίνα Λάρνακας. Εντόπισα το σκάφος των φίλων μου. Ένα πανέμορφο αγωνιστικό σκάφος. Καμία σχέση με τα "κοσμικά" που παρκάρουν επιδεικτικά ανοικτά του Κόννου. Ξεκινήσαμε μια παρέα 15 ατόμων (40αρηδες με παιδιά και η single φίλη, εγώ), δύο σκάφη. Βοήθησα να λύσουμε τα σχοινιά, μάζεψα τα fender (τα σωσιβιάκια στο πλάι) και ξεκινήσαμε. Απίστευτο συναίσθημα, να είσαι μέσα στο απέραντο μπλε. Ήταν τέλεια! Δέσαμε, σε ένα κολπάκι, με μπλε νερά. Όμορφα. Μείναμε εκεί 6-7 ώρες. Με καλή παρέα, να τρώμε κρύα pasta και να πίνουμε άπειρο κρασί. Να βουτάμε, να ανεβαίνουμε πάνω, να ξαναβουτάμε...

Στις 8, μετά από ένα φραπέ στο καφέ της μαρίνας, πήρα το δρόμο για Λευκωσία.

Στα ήχεια η Monika και repeat to track 6. Ένιωθα τα μάγουλα μου να καίνε. Είδα το πρόσωπο μου στον καθρέφτη. Μαυρισμένη με κόκκινα μαγουλάκια.Ένιωθα ευτυχισμένη. Όπως τότε που ήμουν παιδί και την έβγαζα στην παραλία από το πρωί μέχρι αργά το βράδι.

Έφτασα σπίτι στις 9. Έκανα μπάνιο, έβαλα κρέμες, aloe vera στα καμένα σημεία του σώματός μου. Έβαλα το κινητό μου να φορτίζεται. Δεν είχα μιλήσει με κανένα ολόκληρη τη μέρα. Ένιωθα detached. Δεν ήξερα αν ήταν καλό ή κακό που δεν είχα επικοινωνήσει με κανένα φίλο μου. Ξάπλωσα στον καναπέ. Σύντομα με πήρε ο ύπνος.

Ένα μπλε σαββατοκύριακο. Με ότι συνεπάγεται το "μπλε".

Υ.Γ1 Το Σάββατο είδα ένα αστέρι να πέφτει. Έκανα την ευχή που κάνω κάθε φορά. Εύχομαι αυτή τη φορά να πίασει. Και γρήγορα, γιατί δεν αντέχω άλλο.

Υ.Γ2 Το ερώτημα του προηγούμενου ποστ δεν έχει απαντηθεί ακόμα.

Να (Γκά) ζει κανείς ή να μην (Γκά) ζει;

Είμαι σε δίλημμα. Πολύ σοβαρό. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.

Να πάω ή να μην πάω Αθήνα, έτσι στα πετακτά στις αρχές Αυγούστου;

Ο λόγος που το σκέφτομαι είναι πως έτσι κι αλλιώς θα πάω για τη συναυλία των U2 στις αρχές του Σεπτέμβρη.

Μήπως είναι λίγο too much ( για τα λεφτά δηλαδή);

Από την άλλη στο μυαλό μου έχω τα εξής:

1. Να δω κάποιους φίλους που έχω πεθυμήσει ( οκ θα τους έβλεπα και το Σεπτέμβρη).

2. Καλοκαίρι, μισοάδεια Αθήνα, να περπατώ στους δρόμους και να χώνομαι σε μικρά cafe για λίγη δροσιά. Φραπέ, φρούτα + βιβλίο = απόλυτη ευτυχία.

3. Ταράτσα στο Γκάζι, να κάθομαι σε μια μπάρα, μαυρισμένη, ανέμελη και το βλέμμα μου να πέφτει στη φωτισμένη Τεχνόπολη.

4. Sardelles + λικέρ στο πεζοδρόμιο.

5. Ως λάτρης της ζέστης, θα απολαύσω τσιμέντο και βόλτες με τις havaianas κατά τη διάρκεια της μέρας.

6. Βόλτες στην άδεια Σταδίου, απόγευμα Σαββάτου και τσεκάρισμα για νέους δίσκους στο Metropolis.

7. Τα παγωτίνια στην κατάψυξη

8. λίγο shopping στο h&m

9. Σαββατοκύριακα στον Πρωταρά, μέρες στη Λευκωσία. Τα έχω ήδη βαρεθεί.

10. Μεγάλος έρωτας με Αθήνα.

Ε;

Υ.Γ1 Το sweet & sweat 3 είναι συμπαθητικό, ειδικά το πρώτο cd που retrίζει

Υ.Γ2 Πολλή δουλειά λέμε. Κάποιες φορές δεν με χαλά. Πριν από δέκα μέρες συνειδητοποίησα πως εδώ και ένα χρόνο, το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω.

Υ.Γ3 Έχω πραγματικά ξεχάσει να φλερτάρω. Λες να μου έρθει όταν δω ένα άτομο που μ' αρέσει; ( αν συμβεί ποτέ δηλαδή).

Μας πήρε η μπάλα μήπως;

Πάει και το Μουντιάλ. Πάνε και οι βουβουζέλες. Πάνε και οι μπιραρίες γεμάτες αρσενικούς. Πάνε και οι γιγαντοοθόνες στα cafe, τα μπαρ, τα κλαμπ, τα εστιατόρια, τις ταβέρνες, τα μαειρκά και τις πισίνες.

Και τώρα;

Και τώρα θα ξαναρχίζουν να πήζουν οι δρόμοι μεταξύ 930 και 1130 το βράδυ, η κατανάλωση μπυρών θα μειωθεί λίγο, οι άντρες θα πάνε στις γυναίκες τους, οι γυναίκες θα αναπολούν τις βραδιές που το σπίτι ήταν ήρεμο κλπ.

Αν ήμουν άντρας θα γούσταρα αυτή την περίοδο. Γνωστοί και άγνωστοι σε μια μπιραρία, να παρακολουθούν με προσήλωση το παιχνίδι, να ανταλλάζουν μεταξύ τους σχόλια, να πωρώνονται.

Φυσικά ως γυναίκα δεν με χάλασε και ιδιαίτερα. Τις καθημερινές ήταν σχεδόν άδειοι οι δρόμοι, τα μπαράκια χαλαρά και ο κόσμος λίγος και καλός. Άσε που τελικά, υπάρχουν και άνδρες που ποσώς ενδιαφέρονται για μπάλα.

Έιδα και εγώ λίγους αγώνες, έμαθα τι είναι το offside ( ω, ναι) και ήπια τις μπιρίτσες και τα κρασιά μου.

Και τώρα; Και τώρα τα ήσυχα βράδια στην πρωτεύουσα, τα λίγα events ( παίζει έθνικ - πήγε κανείς στη Λευκωσία; πρόγραμμα υπάρχει;) και τα σαββατοκύριακα στον Πρωταρά.

Ως το επόμενο ταξίδι. Λέω να κτυπήσω Αθήνα αρχές του ερχόμενου μήνα - έτσι για εκείνα τα βράδια στις ταράτσες.

Υ.Γ1 Οι Havaianas είναι state of mind.

Υ.Γ2 Πρώην απωθημένο, με βλέπει μετά από ένα χρόνο. "Πάχυνες;". Α πα πα...Σκέψου να έβαζα όντως κιλά, τι θα μου έλεγε: "Μήπως έγινες λίγο θωρηκτό Ποτέμκιν;"

Tulip out in the wild

Τον τελευταίο καιρό έχω βρεθεί αντιμέτωπη με ένα είδος Κύπριων, το οποίο επιμελώς απέφευγα τα τελευταία 32 χρόνια: Τα κοπέλια.

Κοπέλι: Ενικός Αριθμός. Άρρεν Κύπριος, από πόλη ή χωριό, στα 18-30, φανατικός του ποδοσφαίρου ('μάππα') και λάτρης της Σάσας Μπάστα και του dvd της Τζούλια. Όταν μιλά ρίχνει κυπριακές λέξεις πολυσύλλαβες, είναι λάτρης της σούβλας, της φουκούς, της πιλόττας και των Sfinakia. Νομίζει ότι είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια Κύπρια. Τις οποίες όμως δεν τις πάει γιατί τις θεωρεί "αππωμένες" και ότι κάνουν χάλια σεξ. Είναι είρωνας αλλά πίσω από την επίθεση που κάνει σε όποιο δεν πάει την ομάδα του κρύβεται ενδεχομένως μια ανασφάλεια, αποτέλεσμα του κοινωνικού ευνουχισμού ( από τη μαμά του ) που έχει υποστεί από τη μέρα που έχει γεννηθεί.

Εγώ αυτό το είδος δεν το πάω και δεν με πάει. Δεν καταλαβαίνω το χιούμορ τους και δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν είμαι ξέκωλο ξανθιά που θα γελάει με τις σάχλες τους. Είναι μια αμοιβαία αντιπάθεια που διαιωνίζεται.

Έτυχε όμως να βρεθούν στο δρόμο μου. Και δεν μπορούσα να το αποφύγω.

Δεν άλλαξε η γνώμη μου. Αν μου άρεσε αυτό το είδος, το πιο πιθανόν αυτή τη στιγμή να ήμουν παντρεμένη με παιδιά. Αλλά όπως βλέπεις, δεν.

Το τι γνώμη έχουν για τις γυναίκες είναι απίστευτο ως τραγικό.

Τους εκνευρίζουν οι Κύπριες, δηλώνουν "καλά σας κάνουμε που πάμε με Ρωσίδες", μας βάζουν όλες στο ίδιο καζάνι "εσείς οι Κυπραίες" και μου δήλωσαν με πολλά νεύρα ότι είμαι ξενέρωτη, ότι είμαι μόνο θεωρία και ότι είμαι σαν "όλες τις άλλες". Χωρίς να με ξέρουν.

Το ότι μπορεί να απαντήσεις ετοιμόλογα με ατάκα, τους φοβίζει και το φόβο τον μετατρέπουν σε απίστευτη επίθεση πίσω. Με λίγα λόγια υποψιάζομαι πως χέζονται μην υποστούν με μας τον ευνουχισμό της μάνας τους.

Είναι φοβισμένοι πολύ. Νιώθουν ότι οι Κύπριες στα μπαρ τους "περιπαίζουν", ότι είναι ψηλομύτες και άρα τους βάζουν εμπόδια στο να παίξει παιχνίδι.

Προσπάθησα να είμαι με το μέρος τους, αλλά 1-2 ήταν οκ τελικά και σταμάτησαν να μου κάνουν επίθεση. Οι υπόλοιποι ή με αγνοούσαν ( σόρι δεν φοράω λεοπάρ) ή ήταν έτοιμοι να με λιντσάρουν.

Υ.Γ1 Έτσι και έρθει κάποιος το διαβάσει αυτό, θικτεί και με βρίσει, πραγματικά δεν με ενδιαφέρει. Μετά από τα "κοπέλια" είναι όλα ένα joyride.

Υ.Γ2 Δεν είμαι υπέρ των Κυπρίων γυναικών, δεν βρίζω τους Κύπριους άνδρες, δεν γενικεύω. Αλλά αποδέχομαι το ότι δεν θα γίνουμε ποτέ Βερολίνο ή Λονδίνο. Ζούμε σε μια μικρή κοινωνία.

Υ.Γ3 Η Λευκωσία είναι μια κούκλα το καλοκαίρι, ιδιαίτερα τα βράδια στην παλιά πόλη.

Η σκέψη του μήνα ( που μόλις βγήκε από την τοστιέρα)

Τις τελευταίες μέρες είμαι κάπως. Θα μου πεις τώρα "και πότε δεν είσαι κάπως τουλίπα που μας έχεις πρήξει με τα υπαρξιακά σου;".

Σωστό. Επίσης έχω πλήρη συνείδηση ότι υπάρχει κόσμος με σοβαρά προβλήματα, που είναι μόνος του στον κόσμο, χωρίς φίλους, χωρίς στον ήλιο μοίρα κλπ. Και ότι εγώ όσο και να γκρινιάζω επί της ουσίας έχω κάλλο στον εγκέφαλο. Ο οποίος γίνεται πιο έντονος όταν είμαι single.

Όμως έμαθα το εξής. Δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να είναι καλά και επίσης όλοι ζούμε περίπου την ίδια ζωή. Μια ευθεία με λίγα πάνω και λίγα κάτω. Ασχέτως αν η ευθεία είναι εκνευριστικά βαρετή. Την ανέχεσαι. Γιατί δεν έχεις επιλογές. Γιατί αν προσπαθείς να είσαι όλο πάνω, απλά θα χάσεις τον εαυτό σου. Ή αν είσαι όλο κάτω και σου φταίνε όλα, είναι σαν να κλωτσάς την ίδια σου τη ζωή.

Μεγάλη παγίδα, να νομίζεις πως όλοι οι άλλοι κάνουν τέλεια ζωή εκτός από εσένα. Το έχω περάσει, μην νομίζεις. Για χρόνια, μήνες, πίστευα πως εγώ κάνω κάτι λάθος και πως δεν ζω σωστά.

Μπούρδες. Δεν υπάρχει συνταγή. Δύσκολο να το εμπεδώσεις, αλλά έτσι είναι.

Θες να κλειστείς στο σπίτι σου να βλέπεις ταινίες όλη μέρα για ένα μήνα; Κάντο.

Θες να βγαίνεις συνέχεια, να γνωρίζεις κόσμο και να μην μένεις σπίτι; Επίσης μπορείς να το κάνεις.

Θες να κάνεις σεξ κάθε μέρα και με άλλο; Νιώσε ελεύθερα.

Θες να μην ξανακάνεις σεξ ώσπου να ερωτευτείς; Κάντο και άσε τους άλλους να λένε.

Ναι, υπάρχει ο φόβος ότι μπορεί αυτή η φάση στην οποία βρίσκεσαι, να σε "εξαφανίσει". Να καταλήξεις μόνος ή να κάνεις κάτι που δεν θες.

Αλλά ρισκάρεις. Και αποδέχεσαι αυτό το συναίσθημα που είναι σαν να βουτάς από ψηλά στη θάλασσα, μη ξέροντας τι υπάρχει κάτω. Υπάρχει περίπτωση να μην νιώσεις τέλεια μετά όταν θα έχεις ήδη πηδήξει μέσα στη θάλασσα; Που τόλμησες να το κάνεις;

Άρα το ηθικό δίδαγμα: You lead your life regardless.

Τί λες;

Υ.Γ1 Νομίζω έπαθα ηλίαση για αυτό και οι φιλοσοφίες.

Υ.Γ2 Είναι πολύ μεγάλη μαγκιά να σχεδιάζεις εσύ τη ζωή σου και να μην κολλάς σε συνταγές.

Υ.Γ3 Μιλάω με την κολλητή μου, την Παρασκευή το βράδυ όταν με έπαιρνε σπίτι "Δεν χωράω πουθενά, τίποτα δεν μου κάνει", της λέω. Απάντησε " Το ξέρω. Προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι". Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Αλήθεια.