Bus Stop

Χαράματα Κυριακής μου στέλνει email: " Κάπως σαν επανάληψη μου μοιάζουν όλα".

Μεσημέρι Κυριακής και με ένα τεράστιο hangover, κάθομαι μπροστά από την οθόνη του laptop προσπαθώντας να κατανοήσω αυτή τη φράση.

Επανάληψη. Ποτέ δεν κατάλαβα αν είναι καλό πράγμα ή κακό. Για μερικούς είναι καλό γιατί μαθαίνεις. Εγώ πάλι σκέφτομαι πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να μου συμβεί το ίδιο πράγμα έστω και δύο φορές.

Δεν το συζητήσαμε πολύ, μου το εξήγησε λίγο απόψε από το τηλέφωνο και μετά έπρεπε να φύγει. Νιώθει πως η ζωή του είναι μια από τα ίδια.

Και η δική μου. Αν και γίνονται διάφορα. Κυρίως όμως στη δουλειά και γνωριμίες με νέο κόσμο.

Είμαι άπληστη. Θέλω και γω νέα πράγματα. Καινούριες καταστάσεις που θα μου χρωματίζουν τις μέρες και τις νύκτες μου.

Καμιά φορά νομίζω πως δεν θα καταφέρω να βγω ποτέ από το loop. Αν μείνουν όλα ίδια όπως τώρα; Και το μόνο πράγμα που θα αλλάζει θα είναι τα χρόνια μου;

Αλλά μετά μου λένε πως πρέπει να κάνω υπομονή. Μου τη δίνει αυτή η φράση. "Κάνε υπομονή". Δεν είναι εκνευριστικό άμα δεν ξέρεις για ποιο πράμα κάνεις αυτή την υπομονή; Δεν είναι ότι κάθεσαι στη στάση του λεωφορείου και άντε και αργήσει ένα δεκάλεπτο θα έρθει τελικά. Εδώ μπορεί να χάσουμε όλα τα λεωφορεία και όλα τα τραίνα και τα αεροπλάνα του κόσμου. Και να μείνουμε στη στάση για πάντα. Ποιος μας το εγγυάται ότι μια μέρα, θα έρθει και το δικό μας λεωφορείο;

Καλά άντε, μην σε μαυρίζω.

Δεν είναι ότι δεν είμαι καλά. Είμαι. Άρχισα να βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά και τις λεπτομέρειες πιο εύκολα. Είμαι καλά.

Απλά...ε, αν δεν ήμουν τώρα μόνη στον καναπέ, θα ήμουν εξαιρετικά :)

Υ.Γ1 Ποιος βλάκας απόφάσισε ότι το Alice in Wonderland δεν είναι ταινία που μπορεί να προβάλλεται στις 10 το βράδι; Ή στις 8; Και γιατί αυτός ο βλάκας αποφάσισε πως ένα φιλμ του Tim Burton κατατάσσεται στα "παιδικά;".

Υ.Γ2 Εμείς οι λέοντας είμαστε λίγο καβαλημένα καλάμια τελικά. Scary.