Αφωνία

Με κούρασαν τα social network. Δεν έχω και κάτι αξιόλογο να πω ή να μοιραστώ μαζί σου.

Κάνω διάλειμμα από όλα - ευχομαι και από το ηλίθιο fb- και μπαίνω σε mode αποτοξίνωσης.

Καλά να περνάς και θα τα πούμε σε κάποια φάση.

χχχ

Υ.Γ1 Πολύ γελοίο να νομίζω ότι μετρώ για τον άλλο όσο μετρά για μένα. Αλλά προφανώς με τις αποστάσεις φαίνονται πολλά.

Υ.Γ2 Ας επιστρέψουμε στην προ facebook εποχή. Ακόμα και τα sms και το msn που φαίνονται πιο ουσιώδη.

Υ.Γ3 Όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου, feel free στο espresso317@hotmail.com

Workaholic Vs Απλά μαλάκας

Νομίζω αυτό ήταν το πιο "άχρηστο" σαββατοκύριακο του '10.

Και τι εννοώ άχρηστο...Εκείνο που νιώθεις ότι απλά σπαταλήθηκες. Ότι δεν έκανες κάτι για σένα, ούτε για να περάσεις καλά, ούτε για να περιποιηθείς τον εαυτό σου.

Δούλευα πάλι. Κατάντησε αηδία η κατάσταση. Ήθελα να ξέρω, ποιος θα μου φέρει πίσω τις χαμένες στιγμές. Και να πεις, θα βγάλω τρελά λεφτά. Μπα. Τα ίδια, απλά πιο πολλές ώρες δουλειάς γιατί απλά δεν λέω "όχι". Θα ήθελα και γω να πάω για καφέ με τους φίλους μου σήμερα που ήταν και ωραία η μέρα. Θα ήθελα να είχα όρεξη να βγω το βράδι του Σαββάτου και της Παρασκευής.

Θα μπορούσα να το κάνω. Αλλά δεν είχα διάθεση. Από την μια ήταν οι "τύψεις" που θα άφηνα τη δουλειά πίσω - πως τολμάω δηλαδή!"- και από την άλλη, ήταν κάτι άλλο, το παραδέχομαι.

Απλά με τόση κούραση, δεν ήθελα το κλασικό σενάριο, ποτάκι-μπαράκι-φίλοι-γνωστοί-σπίτι. Θα μου πεις, τι κακό έχει αυτό; Όχι, δεν είναι καθόλου κακό. Μπορεί στην τελική να συνέβαινε κάτι πολύ συνταρακτικό ή έστω χαριτωμένο. Αλλά βαριόμουνα να μπω στη διαδικασία καν. Σου τυχε ποτέ, να βαριέσαι να ντυθείς και να βαφτείς;

Αυτά έλεγα σήμερα στον κολλητό μου.

Εκτός από τις απίστευτες γουρουνιές που έκανα με γλυκά, ήμουν τρεις μέρες με φόρμες. Καθόλου chic και δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που φόρεσα φουστάνι/φούστα ( άσχετο αλλά πραγματικά δεν θυμάμαι).

Οι περασμένες βδομάδες/μέρες ήταν υπέροχες. Όλα ήταν αβίαστα, εύκολα. Έτσι όπως σου τα περιέγραψα σε προηγούμενο ποστ.

Άρα είναι οκ που ένα σαββατοκύριακο είναι απλά....άκυρο;

Υ.Γ1 Μιλούσα με μια φίλη στο msn και της έλεγα ότι με κούρασε η ρουτίνα και τα ίδια και τα ίδια. Και απάντησε "θες σχέση ε;". Θέλω; Δεν ξέρω. Σίγουρα όμως έχω πεθυμήσει τρελά, να με ιντριγκάρει κάτι και να παίζει παιχνίδι ( και από τις δύο πλευρές).

Υ.Γ2 Λες να καταντήσω couch potato με ένα laptop;

Υ.Γ3 Κάτι κάνω λάθος, είμαι σίγουρη.

Υ.Γ4 Το μάτι ακόμα "παίζει".

World behind my wall

Το αριστερό μου μάτι μου έχει τρελλάνει εδώ και τρεις βδομάδες. Κάνει τικ - τικ. Το είπα σήμερα στη μάνα μου. Αποφάσισε ότι "για καλό είναι, ξέρω γω". Ναι καλά, και γω ξέρω τι εννοεί. Βλέπει γαμπρό και εγγόνια στον ορίζοντα. Μόνο αυτό βλέπει όταν με κοιτάζει. Λες και τα υπόλοιπα είναι στο background, σαν παστέλ αποχρώσεις που δεν είναι αρκετά δυνατές να πρωταγωνιστούν.

Δεν με ενδιαφέρει πολύ πια. Μια ζωή το πολεμώ, την πολεμώ.

Εγώ ένα ξέρω αυτές τις μέρες και αν ειναι γι αυτό που "παίζει" το μάτι μου, τότε το δέχομαι.

Είμαι καλά. Χαλαρή. Κυκλοφορώ χωρίς να περιμένω κάτι. Χωρίς να μου φταίει κάτι ή κανείς. Κυκλοφορώ, γνωρίζω κόσμο. Σαν να κάθομαι σε ένα stool σε ένα μπαρ και απλά έχω κόσμο γύρω μου και μιλάω. Δεν προσπαθώ.

Δεν έγινε κάτι. Όλα έρχονται αβίαστα.

Εκτός από τη δουλειά - 25 Μάρτη και η τουλίπα σου είναι μέσα και δουλεύει- , τα υπόλοιπα είναι ΟΚ. Όλα Καλά.

Σήμερα κατεβάζω τραγούδια που υπάρχουν στην λίστα του chart στο site του MTV Greece. Ο κολλητός μου θα είναι περήφανος για μένα!

Οι στίχοι που ακούς σήμερα, από το World Behind my Wall των Tokyo Hotel ( ένα από τα τραγουδάκια που κατέβασα) είναι τελικά σημαδιακοί.

Καλό απόγευμα.

Υ.Γ1 Το πάρτι του Μάη στην Αθήνα θα είναι σούπερ! Ανυπομονούμε :))

Υ.Γ2 Γκέι φίλος είπε ψες την πιο θεϊκή ατάκα, καθώς καθόμασταν στην μπάρα. Γυρίζει γύρω του, παρατηρεί και λέει : "Τραγικό. Έχει γεμίσει το μπαρ γκει." Εμείς, οι γυναίκες της παρέας τότε τι να πούμε;

Bus Stop

Χαράματα Κυριακής μου στέλνει email: " Κάπως σαν επανάληψη μου μοιάζουν όλα".

Μεσημέρι Κυριακής και με ένα τεράστιο hangover, κάθομαι μπροστά από την οθόνη του laptop προσπαθώντας να κατανοήσω αυτή τη φράση.

Επανάληψη. Ποτέ δεν κατάλαβα αν είναι καλό πράγμα ή κακό. Για μερικούς είναι καλό γιατί μαθαίνεις. Εγώ πάλι σκέφτομαι πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να μου συμβεί το ίδιο πράγμα έστω και δύο φορές.

Δεν το συζητήσαμε πολύ, μου το εξήγησε λίγο απόψε από το τηλέφωνο και μετά έπρεπε να φύγει. Νιώθει πως η ζωή του είναι μια από τα ίδια.

Και η δική μου. Αν και γίνονται διάφορα. Κυρίως όμως στη δουλειά και γνωριμίες με νέο κόσμο.

Είμαι άπληστη. Θέλω και γω νέα πράγματα. Καινούριες καταστάσεις που θα μου χρωματίζουν τις μέρες και τις νύκτες μου.

Καμιά φορά νομίζω πως δεν θα καταφέρω να βγω ποτέ από το loop. Αν μείνουν όλα ίδια όπως τώρα; Και το μόνο πράγμα που θα αλλάζει θα είναι τα χρόνια μου;

Αλλά μετά μου λένε πως πρέπει να κάνω υπομονή. Μου τη δίνει αυτή η φράση. "Κάνε υπομονή". Δεν είναι εκνευριστικό άμα δεν ξέρεις για ποιο πράμα κάνεις αυτή την υπομονή; Δεν είναι ότι κάθεσαι στη στάση του λεωφορείου και άντε και αργήσει ένα δεκάλεπτο θα έρθει τελικά. Εδώ μπορεί να χάσουμε όλα τα λεωφορεία και όλα τα τραίνα και τα αεροπλάνα του κόσμου. Και να μείνουμε στη στάση για πάντα. Ποιος μας το εγγυάται ότι μια μέρα, θα έρθει και το δικό μας λεωφορείο;

Καλά άντε, μην σε μαυρίζω.

Δεν είναι ότι δεν είμαι καλά. Είμαι. Άρχισα να βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά και τις λεπτομέρειες πιο εύκολα. Είμαι καλά.

Απλά...ε, αν δεν ήμουν τώρα μόνη στον καναπέ, θα ήμουν εξαιρετικά :)

Υ.Γ1 Ποιος βλάκας απόφάσισε ότι το Alice in Wonderland δεν είναι ταινία που μπορεί να προβάλλεται στις 10 το βράδι; Ή στις 8; Και γιατί αυτός ο βλάκας αποφάσισε πως ένα φιλμ του Tim Burton κατατάσσεται στα "παιδικά;".

Υ.Γ2 Εμείς οι λέοντας είμαστε λίγο καβαλημένα καλάμια τελικά. Scary.

Γράμμα στο Γ.

Dear G,

Δεν μπορώ να σε αποκαλέσω «αγαπημένο». Όχι ακόμα. Ούτε και ξέρω πότε. Νιώθω ότι η σχέση μας, είχε όλες τις προοπτικές να πάει καλά. Προετοιμάστηκα για σένα, έψαξα και όταν ένιωσα πως εσύ μου κάνεις, τότε ήρθα σε σένα. Στην αρχή τα πηγαίναμε καλά. Ναι, έτσι νομίζω. Δεν είμαι και σίγουρη αν νιώθεις το ίδιο ή αν τελοσπάντων κατάλαβες ποτέ τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που κατέβαλα για να έρθω κοντά σου. Γιατί Γ., ποτέ δεν σε φανταζόμουν μέρος της ζωής μου ή κάτι που «πάει» στο δικό μου χαρακτήρα. Απλά, πέρσι το Σεπτέμβρη, είχα σκεφτεί να σου δώσω μια ευκαιρία. Οι φίλοι μου έλεγαν, πως θα σε συνήθιζα και πως σε κάποια φάση μάλιστα θα επιδίωκα να σε βλέπω καθημερινά. Σκέφτηκα και εγώ λοιπόν, «Μήπως έχουν δίκιο; Μήπως οι άνθρωποι αλλάζουν και εγώ τελικά θα καταφέρω να δεσμευτώ τόσο πολύ;». Οπότε φόρεσα τα καλά μου και άρχισα να σε βάζω στη ζωή μου. Στην αρχή ήταν δυο φορές τη βδομάδα, μετά έγινε τρεις. Τελικά όμως, μεσολάβησαν οι γιορτές, απομακρυνθήκαμε λίγο και έτσι δεν σε έβλεπα. Παραδέχομαι πως δεν μου έλειψες πολύ. Όσο και αν κάθε φορά που έφευγα από κοντά σου ένιωθα σούπερ. Μα είναι δυνατόν να ξέρω πόσο καλή επιρροή έχεις πάνω μου και πάλι να μην μπορώ να εμπεδώσω την παρουσία σου; Μεγάλη ανωμαλία το ξέρω, αλλά you know…μιλάμε για μένα. Θα μπορούσα να κάνω κάτι που μου κάνει καλό, αγαπημένη μου συνήθεια; Χα!

Σου γράφω τώρα γιατί ψες προγραμμάτιζα όλη μέρα να συναντηθούμε. Το έλεγα και εδώ στη δουλειά. «Ναι να βρεθούμε αλλά μετά το Γ.» ή «Απόψε μάλλον θα είμαι στο Γ., οπότε μετά θα είμαι σπίτι.» Τελικά όπως ίσως να πρόσεξες – μπορεί και όχι αλλά το καταλαβαίνω, αφού εξαφανίστηκα από το ζωή σου τον τελευταίο μήνα- δεν εμφανίστηκα. Ξέρεις τι έκανα; Ντρέπομαι αλλά να, ξέρεις ήταν δύσκολη μέρα. Δεν έκατσε μια φάση που ήθελα στη δουλειά, διαπίστωσα πως τσάμπα ακύρωσα το ταξιδάκι στη Βαρκελώνη, εμ πολλά θέλει ο άνθρωπος για να πάθει ένα μικρό μαρασμό; Που λες, ενώ ήμουν έτοιμη να έρθω να με «ανεβάσεις» με το δικό σου μοναδικό τρόπο, μου πέταξε την ιδέα μια φίλη εδώ, να πάμε για ποτά στη μπάρα του Friday’s. Το σκέφτηκα λίγο, αλλά, τι να κάνω. Είχα προβληματική μέρα. Έτσι πήγα. Κατέβασα 1 ½ pint μαργαρίτα φράουλα, έφαγα κάτι τηγανητά και πήγα σπίτι. Όπου, ναι θα μπορούσα μετά να έρθω, αλλά μετά από τόσο αλκοόλ…δύσκολο. Κοιμήθηκα από τις 1030.

Σήμερα θα έρθω. Υπόσχομαι. Ίσως και αύριο. Μπορεί και να σε συνηθίσω.

Θα τα πούμε απόψε, Γυμναστήριο μου.

Σε φιλώ.

Όχι άλλο δήθεν

Το διάβασα στην Lifo την Πέμπτη, στην έκδοση που κυκλοφορεί τώρα. Το ανάφερε ο athensville σε ποστ του. Μια ατάκα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στο editorial του.

«Η LifO θα παραμένει μια εφημερίδα που βλέπει την ομορφιά όπου υπαρχει. Αλλά δεν μπορεί να προσποιείται πια τη χαζοχαρούμενη.»

Επιτέλους, σκέφτηκα. Επιτέλους τα media – ή τουλάχιστον κάποια από αυτά- βγάζουν την μάσκα του χαζοχαρούμενου lifestyle και βλέπουν την πραγματικότητα κατάματα ή έστω μέσα από τα wayfarers τους.

Τα πράγματα είναι δύσκολα, ετοιμάσου και έρχονται και δω , ως ένα βαθμό τουλάχιστον. Οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει. Καιρός να δούμε την ουσία. Η οποία δεν κοστίζει κιόλας.

Την Κυριακή, διάβαζα στον Φιλελεύθερο μια εκπληκτική συνέντευξη που έδωσε η Δήμητρα Γαλάνη στην Ελένη Ξένου. Ένας μονόλογος από τη Γαλάνη, έτσι και αλλιώς άνθρωποι σαν αυτοί είναι χείμαρροι, έχουν τόσα να πουν που οποιαδήποτε παρέμβαση είναι περιττή.

Καθώς άραζα στον κήπο του πατρικού, λιαζόμουν και έπινα φραπέ, διάβαζα αυτή τη γυναίκα να δηλώνει «Παιδιά μην πατάτε στο X Factor, είναι εκμετάλλευση» και να λέει πως η νέα γενιά έχει τόσα να δώσει, τόσα να πει, τόσα να δημιουργήσει αλλά οι μαθουσάλες της κόβουν τη φόρα.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μα γιατί συνειδητοποιώ σιγά σιγά πως η ζωή είναι σαν ένα καλό στέηκ. Χρειάζεται το σωστό ψήσιμο – όχι πολύ δηλαδή- , ελάχιστα μπαχαρικά για να του δώσουν αυτή την έξτρα γεύση αλλά καθόλου κρέμες και δήθεν «εντυπωσιακά» συστατικά. Γιατί θα χαλάσουν την γεύση του κρέατος και μετά ποιος ο λόγος να τρως μπούρδες;

Δεν το παίζω υπεράνω. Έπαθα τις απίστευτες κρισάρες με το τι κάνουν όλοι και δεν το κάνω εγώ ή να προσπαθώ να είμαι μέρος του συνόλου. Έπρεπε να κτυπήσω τα 30 για να συνειδητοποιήσω πως μου πάει περισσότερο ένα μπαράκι με live μπάντα και cool τύπους παρά τα bar που πας για να σε δουν και να ξεκατινιαστείς.

Δεν είναι λυπηρό που πρέπει να φτάσεις στο ναδίρ για να αρχίσεις να ψάχνεις το δικό σου ζενίθ;

Υ.Γ1 Το λέω εδώ και μήνες. Παίζουν πράγματα και στην Κύπρο. Άνθρωποι με όρεξη, ανεξαρτήτως ηλικίας, ψάχνονται και δημιουργούν. Φτάνει , εμπεδώσαμε τη μούχλα του συστήματος. Καιρός να ανοίξουμε τα μάτια μας.

Υ.Γ2 Τα Καλά Καθούμενα έχουν γίνει άντρο των 12χρονων ή είναι η ιδέα μου; Και τι είναι αυτό με τις φούσκες;

Υ.Γ3 Αν σε καυλώνει να φοράς μια συγκεκριμένη μάρκα ή να αγοράσεις το πανάκριβο φωτιστικό που φλερτάρεις εδώ και μήνες, κάντο. Από άποψη. Όχι γιατί θα σου δώσουν ένα άλλο status. It will not happen, όσο και να κτυπιέσαι χάμω.

Notes

Τρίτη βράδυ. Αφού τέλειωσα κάτι δουλειές που είχα - μαθήματα γευσιγνωσίας- , ήρθε η κολλητή μου , με μάζεψε και πήγαμε στο Σκαλί.

Εκεί έπαιζε ο Λευτέρης ο Μουμτζής με τη γνωστή παρέα. Τον είχα δει και πριν από δυο βδομάδες στο Brew. Μ΄ αρέσει αυτός ο τύπος. Πρώτα απ' όλα γιατί είναι εξαιρετικά ταλαντούχος και δεύτερο γιατί δεν κάνει τα ίδια και τα ίδια.

Προχθές ήταν κάπως ψυχεδελικές, πειραματικές οι μουσικές. Κιθάρα, φωνητικά, ντραμς και πολύ μπάσο.

Δεν ήμαστε πολλοί, άντε το πολύ 30. Τί περίμενες από μια Τρίτη στις 10;

Η Σπηλιά μ΄ αρέσει ως χώρος και ως ενέργεια. Κάθε φορά που πάω - σπάνια- νιώθω ότι είμαι κάπου τελείως αλλού, σε έναν άλλο πλανήτη.

Την Τρίτη "ταξίδεψα" στη Νέα Υόρκη. Έτσι όπως άκουγα τον Λευτέρη να τραγουδά με εκείνη την αισθαντική φωνή και εγώ άραζα στον καναπέ και έπινα κρασί, ένιωθα πως κάλλιστα όλο αυτό το σκηνικό θα μπορούσε να ήταν σε ένα μικρό μπαράκι στο Village. Ο κόσμος γύρω χόρευε, παρακολουθούσε, έβγαινε έξω να καπνίσει κρατώντας ένα μπουκάλι μπίρα, έμπαινε ξανά μέσα, χαλαρά πράγματα. Δεν ήθελα να ξεκολλήσω από εκεί. Φύγαμε στο σημείο που διαπίστωσα πως θα έκανα μόνο πέντε ώρες ύπνου.

Τέτοιες βραδιές μ΄ αρέσουν. Όχι τα club και το γυναικοπάζαρο του Aperitivo ή η δηθενιά του Zoo. Αυτά τα έκανα, τα χόρτασα και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν θυμάμαι και πολλές ιδιαίτερες στιγμές.

Τώρα θέλω δόσεις δημιουργικότητας και χαλαρότητας. Και τις καθημερινές και τα σαββατοκύριακα.

Και πολλή μουσική :)

Υ.Γ1 Λυπάμαι εκείνους που νομίζουν ότι είναι cool και τα "έχουν βρει με τον εαυτό τους". Η ανασφάλεια τους βγάζει μάτι από μακριά.

Υ.Γ2 Κατάφερα να μιλήσω στο msn 30 ολόκληρα λεπτά με τον πρώτο έρωτα! Δεν μιλήσαμε για τα προσωπικά μας, αλλά για ακίνδυνα θέματα και πρώην κοινούς φίλους. Διερωτούμαι όμως, αν δεν έλεγα το πρώτο "γεια" δεν θα μου μιλούσε;

Diamonds

Γράφω αυτό το ποστ μόνο και μόνο επειδή ο κολλητός μου, μου είπε το πρωί πως σε έχω καταρρακώσει με τα τελευταία ποστ. Και είχε δίκιο.

Λοιπόν, αυτό το σαββατοκύριακο είχε τελικά ένα ενδιαφέρον. Ξεκουράστηκα, έκανα μαραθώνιο τηλεοπτικής σειράς μετά από πολύ καιρό και το καταχάρηκα, βγήκα το Σάββατο βράδι και είδα πολλούς φίλους και έμεινα όλη την Κυριακή σπίτι όπου ξεσκίστηκα στα τηλέφωνα και το skype. Θεσπέσια.

Συνειδητοποίησα δε πως όλοι μου οι φίλοι - τουλάχιστον οι single- έκαναν παρόμοια πράγματα αυτό το σαββατοκύριακο και αυτό σημαίνει πως είτε είμαστε όλοι ανώμαλοι ή μια χαρα είμαστε και η ζωή μας είναι αυτή που είναι.

Επίσης άκουσα καλά τη νέα μου αγαπημένη τραγουδίστρια, την Marina and the Diamonds η οποία είναι ελληνοουαλέζα ( ονομάζεται Μαρίνα Διαμαντή) και έχει βγάλει πριν από ένα μήνα το "Family Jewels" που είναι ο πρώτος της δίσκος. Τώρα ακούς το " I m not a robot" αλλά το αγαπημένο μου είναι το Are you satisfied" για τους θεϊκούς στίχους που λένε:

Are you satisfied with an average life

Do I need to fly to make my way in life

Are you satisfied with an easy ride

Once you cross the line

Will you be satisfied?

Εγώ πάντως δεν συμβιβάζομαι με το average. Νυστάζω μόνο που γράφω αυτή τη λέξη.

Ούτε στον έρωτα, ούτε στη φιλία, ούτε στη δουλειά, ούτε στην καθημερινότητα.

Επιστρέφω στη δουλειά - για να μην ξεχνιόμαστε, το πρόβλημα δεν λύθηκε επειδή δεν πάτησα μια μέρα στο γραφείο.

Υ.Γ1 Πόσο χάλια μπορεί να είναι η τηλεόραση το βράδι Κυριακής; Μα να μην έχει ένα φιλμ της προκοπής;

Υ.Γ2 Alice in Wonderland στα σινεμά. Επιβάλλεται!

So be it

Νομίζω ειναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω τόσο μουδιασμένη.

Μπορεί η αφορμή να ήταν, αυτά που έγιναν στο προηγούμενο post. Οι αιτίες όμως είναι άλλες και πιο βαθιές.

Νομίζω τα έχω κάνει λίγο θάλασσα με τη ζωή μου. Έμπλεξα με τη δουλειά, αλλά έπρεπε να φτάσω - και να ξεπεράσω- τα όρια μου για να καταλάβω πως πραγματικά δεν αξίζει. Γιατί όσο δουλεύεις, όσο καλός και να είσαι, όσο και να γουστάρεις , αν δεν έχεις θράσος δεν πας πουθενά.

Και δεν μιλώ για το θάρρος να λες τη γνώμη σου. Όχι, ούτε αυτό μετράει. Γιατί αυτό το έχω και έχω μπλέξει πολλές φορές επειδή άνοιγα το στόμα μου.

Αλλά θράσος να "παίζω" παιχνιδιάκια δεν έχω. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που νιώθω τώρα.

Μουδιασμένη. Χωρίς διάθεση να κάνω κάτι. Χωρίς καμιά πραγματικά διάθεση να κυνηγήσω. Δουλειά, το δίκιο μου, τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, φίλους και μη. Κουράστηκα.

Δεν θέλω να κάνω κάτι. Τουλάχιστον όχι τώρα.

Δεν θέλω να πολεμήσω. Δεν έχω τη δύναμη.

Είμαι ηττοπαθής; Δεν ξέρω.

Μπορεί να το δικαιούμαι. Μια φορά στη ζωή μου, να μην κάνω πραγματικά κάτι.

Να έχω το δικαίωμα να πω , έστω και προσωρινά "παραιτούμαι". Προσωρινά όμως.

Να κάνω ένα διάλειμμα, από τους ανθρώπους.

Να αφεθώ. Να κλείσω τα μάτια και να μείνω ακίνητη. Να ακούσω την αναπνοή μου, την καρδιά μου και τις ανάγκες μου.

Και αν χρειαστεί να κλειδωθώ σπίτι ή να μην παθαίνω τα γνωστά ταράκουλα για τις εξόδους, για τους φίλους, για τα ανύπαρκτα γκομενικά φλέρτ, so be it.

Κουράστηκα.

Και δεν πρόκειται να απολογηθώ ΚΑΙ γι αυτό.

Όλοι δικαιούνται στιγμές παραίτησης.

Υ.Γ1 Σορι που δεν πολυσχολιάζω. Σε διαβάζω.

Υ.Γ2 Νομίζω "κάηκα". Αυτό το σύνδρομο "burn out". Αρνούμαι να δουλεύω. Αρνούμαι να είμαι η "καλή και συνεργάσιμη". Δεν θέλω να είμαι το κορίτσι για όλες τις δουλειές. Θέλω να είμαι zen.

update: Ημέρα Σάββατο, ώρα 1246. Ακόμα νιώθω πολύ θυμωμένη με τη δουλειά. Ακόμα έχω την ανάγκη να κάνω κάτι επιτέλους για να μην ζω για αυτό το πράγμα. Χθες, ήμουν σπίτι όλη μέρα, με ένα διάλειμμα για μια δουλειά. Επέστρεψα, έφαγα μαλακίες - κακό αυτό-, κανόνισα να μείνω σπίτι και έβλεπα ως τις 4 το πρωί, Grey's Anatomy. Αφού έγινα up to date με τα επεισόδια στην Αμερική, πήγα στο κρεβάτι. Τελικά, έπρεπε να περάσω τη μέρα και τη νύκτα μόνη μου. Να ηρεμήσω, να σκεφτώ παρακολουθώντας τις ζωές των άλλων. Ηθικό δίδαγμα;

Τον τελευταίο καιρό δεν συμπεριφέρομαι σαν "νικητής", προσπαθώ αντί αυτού, να είμαι ουδέτερη, να περνώ απαρατήρητη. Δειλία; Μάλλον. Φόβος για το επόμενο βήμα; Σίγουρα. Ξέρω ποιο θα είναι αυτό; Όχι. Αλλά δεν είναι δικαιολογία για να μην είμαστε ο εαυτός μας και να έχουμε εκείνα που μας αξίζουν.

Καλημέρα!