Εκείνη η στιγμή

Ένα βράδι σαν όλα τα άλλα. Ήταν το πρώτο καλοκαιρινό πάρτι που πήγε φέτος. Σε ένα αναπαλαιωμένο σπίτι στην παλιά πόλη. Κατά τις μια, όταν ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει - και εκείνη είχε ήδη κάνει το "κοσμικό" μέρος, μίλησε με διάφορους φίλους και γνωστούς, άκουσε τα νέα τους, διαπίστωσε πως δεν είχε και πολλά να πει τελικά - ανέβηκε στην ταράτσα. Ο ουρανός γεμάτος άστρα. Κοίταζε απέναντι, το σπίτι με τα κεραμίδια και δίπλα τη ψηλή φοινικιά που έμοιαζε σαν να αγκαλιάζει τη στέγη. Τελικά προτιμούσε αυτή τη θέα, παρά την πιο κάτω, τα μπαράκια, τον κόσμο, τη καθημερινή της ζωή. Είχε ξεχάσει πόσο ποιητική - η νέα της αγαπημένη λέξη - μπορεί να είναι μια εικόνα, πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα βράδι.

Κοίταξε δίπλα της. Κανείς. Θα της άρεσε, όπως στέκεται έτσι χαλαρά, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και με όμορφη μουσική στο background, να γυρίσει και δίπλα της να είναι ένα άτομο με το οποίο να είναι τη φάση της αρχής ενός φλέρτ. Να κοιτάξει, να ανταλλάξει ματιές, να "αγγίξει" κατά λάθος το χέρι του, να γυρίσει το πρόσωπό της προς τα πάνω του και όπως βρίσκονται δίπλα δίπλα να διερωτάται ποιος θα κάνει εκείνο το πρώτο βήμα. Εκείνο το βήμα που δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, εκείνο που ξέρεις πως όταν κοιτάξει τα χείλη σου, εσύ μπαίνεις σε άλλη διάσταση. Εκείνο το μαγικό δευτερόλεπτο. Εκείνη τη κόκκινη στιγμή.

Ναι, αυτό θα ήθελε εκείνο το όμορφο καλοκαιρινό βράδι κάπου στην παλιά πόλη.

Τελείως αλλού ( μήπως δεν είναι κακό;)

Έχω πήξει στη δουλειά. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο. Μιλάμε για άγρια ξενύκτια και πολύ πρωινό ξύπνημα. Είμαι κολλημένη μπροστά από μια οθόνη και δεν μπορώ να κάνω οτιδήποτε άλλο. Με τσούζουν τα μάτια μου, κουράζομαι να μιλώ, άρχισα να μην ακούω καλά - βασικά μου λένε 10 πράγματα και το ένα συγκρατώ- και τρώω μαλακίες.

Σήμερα είμαι καλεσμένη για ένα επαγγελματικό δείπνο στη Λεμεσό. Τώρα θα έπρεπε να είμαι στον αυτοκινητόδρομο. Προφανώς δεν θα πάω. Θα μείνω σπίτι να δουλέψω. Τέλεια.

Φυσικά δεν είναι γκρίνια όλο αυτό, εξάλλου είναι έξτρα δουλειά που πήρα, ώστε να μαζέψω λεφτά για τις καλοκαιρινές διακοπές.

Μέσα σε αυτό το δεκαήμερο πανικό όπου το μοναδικό μέρος που συμβαίνουν πολλά είναι στο μυαλό μου, έγιναν και κάποια καλά. Πρώτον, δεν ασχολούμαι με το ότι δεν παίζει κάτι στην Κύπρο, εδώ σε ένα δείπνο και δεν μπορώ να πάω. Δεύτερο, δεν σκέφτομαι τα γκομενικά μου, τα "σπρωξίματα", το παρελθόν ή το άγνωστο μέλλον μου. Τρίτον, επειδή μοιάζω με κινούμενο ζόμπι δεν μου πολυδίνει κανείς σημασία. Έτσι και αλλιώς δεν έχω το απαιτόυμενο IQ σε αυτή τη φάση να κάνω μια νορμάλ συνομιλία. Όταν μιλώ, λέω μαλακίες που τις μετανιώνω αμέσως μετά.

Από την άλλη όμως, έχω ΚΑΤΙ νεύρα. Δεν μπορείς να φανταστείς. Με ενοχλούν οι πάντες και τα πάντα. Η φασαρία, ο μπροστινός μαλάκας που δεν δείχνει ότι θα στρίψει, στο γραφείο όταν με θέλουν 3 άτομα ταυτόχρονα, πράγματα που δεν γίνονται όπως τα θέλω κτλ. Βασικά έχω γίνει μια στρίγγλα. Εγώ σε αυτή τη φάση δεν θα με έκανα παρέα πάντως.

Είναι και ο Ερμής ανάδρομος λεει στη Lifo σήμερα....ε, τι άλλο θες;

Αμ το άλλο; Οκ είπαμε δεν σπρώχνω....αλλά με έπιασε μια έννοια. Αν δεν δείχνω την παρουσία μου με κάποιο τρόπο, μήπως έχω χάσει το παιχνίδι; ( πάλι μιλώ αόριστα, το ξέρω).

Ουφ, νιώθω ότι κάτι δεν κινείται. Μια αόριστη έννοια....χμ.

Υ.Γ1 Έχω μείνει πίσω με τη μουσική, σειρές, κινηματογράφο. Τα πάντα. Τώρα ακούω Kiss FM να φανταστείς.

Υ.Γ2 Έχω επίσης εξαφανιστεί από msn. Καμία παρουσία δηλαδή.

Talent

Έχεις δει ποτέ κλιπάκια από το Britain's got talent? Μου είχαν πει, πριν από κανά μήνα για την Susan Boyle και τον Stavros Flatley και έτσι άρχισα να βλέπω στο You Tube κι άλλα κι αλλα.

Αυτές τις μέρες είναι οι ημιτελικοί - εννοείται πως 2-3 ώρες μετά μαθαίνω τα αποτελέσματα.

Οκ θα το πάρει η Susan Boyle αφού έχει τρελλαθεί μαζί της ολόκληρη η Αγγλία και το μισό Χόλιγουντ. Εμένα οι αγαπημένοι μου όμως είναι δύο: οι Diversity και ο Shaun Smith. Τσέκαρε τους. Οι μεν πρώτοι έχουν αναγάγει τη χορογραφία σε επιστήμη και ο δεύτερος έχει το πιο απίστευτο μέταλο στη σέξι φωνή του.

Εννοείται πως το γελοίο "Ελλάδα έχεις Ταλέντο" οπότε το βλέπω, όταν μου δείχνουν κλιπάκια στο γραφείο, δεν έχει απολύτως καμία σχέση (εκτός από μια δυο εξαιρέσεις - και αυτό λόγω του έξυπνου σκεπτικού κάποιων διαγωνιζομένων - πχ το συγκρότημα που μοιάζει με Kiss και έχει μπουζούκι στην ομάδα).  Άσε που αν είσαι κάτω από 10 χρονών, ότι μπούρδα πεις και κάνεις σε περνάνε. 

 Αυτές τις μέρες λόγω δουλειάς, μένω σπίτι. Νέα αγαπημένη σειρά το "Εφιάλτης στην Κουζίνα". Καλός ο Μποτρίνι, καλά σχόλια, ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του εννοείται. Αν σταματούσε και να αντιγράφει τον (θεό) Gordon Ramsay θα ήταν πολύ καλύτερος. Δεν έχουν όλοι ταλέντο να πετάνε πράγματα δεξιά και αριστερά. Μονο ο Gordon και... εγώ.

Υ.Γ1 Έχω ξεθάψει τον Cat Stevens και ακούω όλη μέρα το Another Saturday Night :)

Y.Γ2. Έχεις ακούει τη μουσική του Θεσσαλονικιού Monsieur Minimal; So chic.

Υ.Γ3 Έκανα ΚΑΙ twitter. Προς το παρόν το θεωρώ βλακεία. Πάω να γράψω ότι πίνω φραπέ με πορτοκαλί καλαμάκι. 

Γιατί δεν πρέπει να ζουν single στην Κύπρο

Μόνο και μόνο που είμαι single θα έπρεπε εδώ και καιρό να φύγω απο το νησί. Τα νεύρα μου όμως. Γιατί ειλικρινά δεν αντέχονται μερικά πράγματα.
- Όταν στη δουλειά σου, που περνάς το περισσότερο μέρος της καθημερινότητάς σου, δεν υπάρχει ούτε ένας single για δείγμα αλλά όλοι είναι παντρεμένοι, γκομενιασμένοι, με παιδιά, σκυλιά, γιατιά, φαντάζεσαι πόσο συχνά τρως κάτι φλασιές του τύπου "δεν με καταλαβαίνει κανείς". Δεν μπορείς να φανταστείς τι μοναξιά μπορεί να νιώσεις.
- Αν είσαι single, το "λογικό" είναι να κυκλοφορείς συνεχώς σε μπαράκια. Όταν όμως ζεις σε ενα μικρό μικρό χωριό, και τα μπαράκια που είναι σχετικά οκ, είναι δύο, από ένα σημείο και μετά και σε κάποια ηλικία, απλά λες "δεν αντέχω άλλο τη μέρα της μαρμόττας".
- Αν είσαι από την άλλη, σε μια μεγάλη πόλη πχ Αθήνα, υπάρχουν περισσότεροι single φίλοι, πιο πολλά μέρη να πας, πιο πολλά να δεις και να κάνεις. Άρα αυξάνονται και οι πιθανότητες σου όντως να φλερτάρεις, να δεις κανα άτομο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ψάχνεσαι. Απλά θα κάνεις παιχνίδι και αυτό θα χρωματίζει κάπως την ρουτίνα σου.
- Άρχισα να σιχαίνομαι τα σαββατόβραδα. Αυτό το άγχος του να κανονίζω για έξω, έχει αυξηθεί γιατί, από τη μια έχουν λιγοστέψει οι φίλοι που βγαίνουν - οι περισσότεροι μου έχουν δηλώσει πως "είμαι με τον τάδε τώρα, δεν με ενδιαφέρει να βγαίνω και πολύ"- και από την άλλη έρχεται στο μυαλό μου εκείνη η εικόνα που πάω σπίτι στις 3 το πρωί και πραγματικά σκέφτομαι πως και που βγήκα δεν έγινε κάτι.
- Αυτή η ψυχολογική πίεση του ότι τριαντάρησα και ότι πρέπει να έχω τα μάτια μου ανοικτά, να δεις πως είναι ένας από τους λόγους που με διαλύει η μέση μου.
- Βραδιές στην Αθήνα, βραδιές στην Αθήνα.....:((
- Θέλω το παιχνίδι ρε γαμώτο. Δεν μπορώ τα ίδια και τα ίδια. Κάποιος να με ξεσηκώσει - όχι να με διαλύσει, βαριέμαι να μαζεύω τα κομματάκια μου, έρχεται και καλοκαίρι.

Υ.Γ1 Ναι το ξέρω, γκρίνια. Γκρίνια, γκρίνια.
Υ.Γ2 Αθήνααααααααααα

( Don't) Push

Τελικά το να πεις πως θα είσαι cool, πως θα συμπεριφέρεσαι άνετα και ότι θέλει ας γίνει και πως θα παίρνεις τη κάθε μέρα όπως έρχεται δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο. Στη θεωρία τα καταφέρνω και εσύ, είμαι σίγουρη. Στην πράξη; Παραδέξου το. Υπήρξαν φορές που έχασες το παιχνίδι ή την μπάλα, από το πολύ "σπρώξε και θα γίνει".

Μαλακία αυτό πάντως. Πάντα πίστευα πως αν θες να γίνει κάτι, πρέπει να κάνεις και κάτι γι αυτό. Τελικά, μιλάγαμε με την Α. σήμερα - η οποία είχε ένα φιλοσοφικό οίστρο πρωί ξημέρωμα - και είπε κάτι σοφό. Πως ότι και να κάνεις, όσο και να το σπρώξεις ότι και να 'ναι θα πάρει την πορεία του. Ειδικά αν αφορά και άλλους ανθρώπους. Δεν είναι για παράδειγμα όπως το θέμα της δουλειάς, που αν θες να πάρεις προαγωγή θα παίξει ρόλο και το πόσο καλός είσαι (το αν μπορείς να "γλείφεις" ή όχι είναι ένα άλλο θέμα που αρνούμαι να συζητήσω γιατί ποτέ δεν θα τα καταφέρω).

Όσο αφορά στις φιλίες και τα γκομενικά it takes two. Και να σπρώχνεις, πάλι το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει. Έτσι καταλήξαμε σήμερα με την Α.

Οκ ακούγονται αερολογίες όλα αυτά, αλλά έχω διάφορα στο μυαλό μου.

Υ.Γ1 Το mojito στο Domus είναι πολύ πολύ μέτριο και ψόφιο.

Υ.Γ2 Βαριέμαι να δουλέψω. Αλλά από την άλλη βαριέμαι να κάνω και οτιδήποτε άλλο. Μου έχουν πει πως έχω φθάσει στα όρια της κούρασης. Πιθανόν, σήμερα με πέθανε η μέση μου.

Το τρία το καλό

Όπως σου έχω πει και πριν, αυτές τις μέρες κάθομαι και διαβάζω τα παλιά μου post. Κάνω ένα είδος απογραφής των περασμένων χρόνων. Ξέχασα λοιπόν να σου πω, πως πριν από δύο μέρες, στις 16, το blog γιόρταζε τα τρίτα του γενέθλια. Μάλιστα. Έχει περάσει τόσος (πολύς) καιρός από το Μάη του 2006. Μου φαίνεται σαν να έχουν περάσει δέκα χρόνια από εκείνο το βράδι. Καθόμουν στο παλιό μου ξύλινο γραφείο - τη θέση του έχει πάρει πια ένα διπλάσιο σε μέγεθος μεταλλικό γραφείο με πορτοκαλί γιαλί - , είχα το παράθυρο ανοικτό γιατί είχε ζέστη και έβλεπα την οθόνη του laptop. Ήταν μια παράξενη περίοδος. Δεν γινόταν κάτι συνταρακτικό στη ζωή μου, η δουλειά μου ήταν μια ρουτίνα, είχα κολλήσει στην καθημερινότητα, γκομενικά δεν είχα, δούλευα πολύ, βαριόμουνα επίσης πολύ. Έγραψα "www.blogger.com". Τις προηγούμενες μέρες έψαχνα κάτι στο google και έπεσα πάνω σε ένα blog - της Mary συγκεκριμένα. Λες να έκανα κάτι; Γιατί όχι; Η ίδέα ότι θα μπορούσα ανώνυμα να έγραφα οτιδήποτε, τα πάντα, χωρίς να "εκτίθεμαι" φανερά, μου έκανε ένα κλικ. Βαφτίστηκα - ούτε καν που θυμάμαι πως μου ήρθε το όνομα, πάντως μετά ανακάλυψα πως υπάρχει μια αμερικάνικη εταιρεία που φτιάνει μπλουζάκια και που ονομάζεται urban tulip - , αποφάσισα πως το blog θα είχε να κάνει με τη ζωή στην πόλη - τότε ήμουνα σε φάση "τσιμέντο και πάλι τσιμέντο" και έτσι έγραψα το πρώτο μου μικρό κείμενο. Άρχισα μετά να μπαίνω σε blog για να γνωστοποιήσω την ύπαρξή μου στον μαγικό κόσμο των blogger, που τότε σημείωσε μόλις είχε αρχίσει να είναι στα πάνω του στην Αθήνα και λιγότερο στην Κύπρο και σιγά σιγά είχα και εγώ επισκέπτες. Μ' άρεσε που κάθε βράδι, έκανα log on για να δω τι σχόλια είχα και που ανακάλυπτα καινούρια blog και έξυπνα κείμενα. Ήταν τελείως μαγικό - όπως είναι και τώρα.

Ένα χρόνο μετά και αφού είχα δικτυωθεί καλά - επέμενα όμως να μην γνωρίζει κανείς το blog, ούτε καν οι φίλοι μου- , έπεσε η πρόταση από τη διευθύντρια του Υστερόγραφου να αρχίσω τη δική μου στήλη στο έντυπο. Τίτλος της, pms ( από το γνωστό "θέμα" που έχουμε εμείς οι γυναίκες μια φορά το μήνα και που μας κάνει τα νεύρα μπλε ). Έτσι άρχισε ένα καινούριο συναρπαστικό σενάριο. Κάθε Τρίτη έστελνα με email ένα κείμενο. Τις Κυριακές έτρεχα πρώτη στο περίπτερο και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενη ήμουν που με έβλεπα τυπωμένη. Στην πορεία, άλλαξα δουλειά, γνώρισα καινούριο κόσμο, άρχισε μια κινητικότητα - με ναυτίες- στα γκομενικά μου, κάτι γινόταν τελοσπάντων. Κάτι μήνες μετά, αποφάσισα να πω για το blog μου στους κολλητούς μου στην Ελλάδα, ήταν ένας τρόπος να ξέρουν για την καθημερινότητά μου και έτσι και αλλιώς δεν κινδύνευε η ανωνυμία μου από αυτούς. Σιγά σιγά, το έμαθε η κολλητή μου που ζει στο εξωτερικό, η νέα μου σχέση, επίσης το ήξερε και με διάβαζε - ποτέ ξανά γκομενικό να γνωρίζει το blog μου - και έτσι δεν ήμουν πια η ανώνυμη τουλίπα.

Και έτσι πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια με αρκετά σκαμπανεβάσματα. Αν και μερικές φορές είχα πει ότι θα έκανα ένα διάλειμμα από το blogging - μεσολάβησε ένας χωρισμός και μια κακή ψυχολογική κατάσταση- εντούτοις αγάπησα αυτό το τρόπο έκφρασης.

Παραδέχομαι όμως το εξής: η "αθωώτητα" εκείνου του μαγιάτικου βραδιού του 2006, δεν υπάρχει πια. Το γεγονός πως κάποιοι που με διαβάζουν με ξέρουν προσωπικά γιατί είναι φίλοι μου δεν με κάνει να κολλάω ιδιαίτερα, αλλά ασυναίσθητα με κάνει να γράφω πιο "ανώδυνα".

Αλλά όπως και στη ζωή, τα πράγματα αλλάζουν και εξελίσσονται. Επαναπροσδιορίζεται, βλέπεις τα πράματα αλλιώς, οι νέες συνθήκες είναι σαν μια καινούρια πρόκληση κτλ κτλ.

Αυτά. Δέχομαι δωράκια και κερνάω mojito στη βεράντα ( την εγκαινιάσαμε το Σάββατο επίσημα αν και ξέχασα να αγοράσω lime γιατί ήταν κάπως επεισοδιακό το σ/κ - άσε δεν μπορώ να στα πω, μετά ίσως - και συμβιβαστήκαμε με mojito με χυμό lime).

Υ.Γ1 Πήρα κόκκινα γιαλιά...και όλα θρίλερ τα βλέπω :)

Y.Γ2 Καμια φορά όταν κολλάς με καταστάσεις, πρέπει να κάνεις κάτι δραστικό. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Καλύτερο θα είναι πάντως από το μέτριο τίποτα.

Υ.Γ3 Το αγαπημένο μου blog τρία χρόνια πριν, ήταν αυτό της Charlie Alexandra. Που είσαι βρε κορίτσι;

Daily Life

Διερωτούμαι. Σε αυτή τη φάση ασχολούμαι μόνο με τα μικρά- μικρά. Μojito nights, τα καινούρια μου φυτά, το νέο δίσκο της Μπάμπαλη και τον εκπληκτικό Monsieur Μinimal, αν μ' αρέσει το λευκό ή το ροζέ κρασί για καλοκαίρι, πότε θα βρω ώρα να πάω σουπερμάρκετ, πότε θα ξυπνήσω πρωί να κάνω επείγουσες δουλειές, τι δώρο να πάω στο μωράκι των κουμπάρων μου, τι χρώμα να βάψω τα νύχια μου, αν θα αγοράσω κι άλλο ζευγάρι havaianas, αν θα κάνω κάτι σπίτι μου το βράδι της eurovision.

Τι σημαίνει αυτό; Είναι καλό; Εχω μεταμορφωθεί από τουλίπα σε γλάστρα; Έχει αποδράσει το IQ μου;
Ξέρω γω...είναι και ο Ερμής ανάδρομος...το μυαλό μου κινείται σε εξαιρετικά αργές ταχύτητες.
Άσε που έπηξα στη δουλειά και κατάντησα να κοιμάμαι με το laptop αγκαλιά.

Και με αυτό το post εγκαινιάζω επίσημα την καλοκαιρινή περίοδο των post χωρίς καμία ουσία και βαθυστόχαστο μήνυμα.

Θες παγωμένο λικέρ μαστίχα με μπόλικο πάγο και φράουλες στη βεράντα;


Υ.Γ1 Η φετινή Eurovision είναι ότι πιο κιτς έχω δει φέτος. Και δεν είναι καν χαριτωμένα κιτς. Γιαξ όμως.
Υ.Γ2 Έχω παρατηρήσει ότι όλο πέφτω πάνω σε "χέστες". Είναι τυχαίο;

Colour me

Πήγα να γράψω κάτι θεωρητικό και αμέσως το έσβησα. Οι αμπελοφιλοσοφίες είναι κάτι που δεν με χαρακτηρίζει αυτές τις μέρες. Πιάνω τον εαυτό μου, ανάμεσα σε κόσμο, να παρακολουθεί, να ακούει, να μην μιλάει τόσο πολύ. Καμία σχέση δηλαδή με το ότι είμαι. 

Αυτή την περίοδο ζω κάτι μεταξύ βαρεμάρας, αναποφασιστικότητας, μινιμαλισμού και αδράνειας. Δεν ξέρω αν είναι καλό. Και να μην είναι...έχω κουραστεί να πηγαίνω κόντρα σε όλα.

Προτιμώ να ασχολούμαι με μικρά και ασήμαντα. Όπως για παράδειγμα την αναζήτηση του τέλειου mojito (συνεχίζεται, θα σε ενημερώνω). Πεθύμησα να διαβάσω ένα καλό βιβλίο. Φυσικά, όταν συμβεί αυτό μάλλον θα είναι σε καμιά παραλία. Ψάχνω στο youtube κλιπάκια του "Britain's got talent". Ξετρυπώνω ενδιαφέρουσες μουσικούλες. Σήμερα ανανέωσα και τον κήπο. Καινούρια λουλουδάκια, πολύχρωμα και εννοείται βασιλικός για να προσθέτω στη σάλτσα όταν φτιάχνω μακαρόνια (όχι παίζουμε).

Αυτές τις μέρες, κάθομαι και διαβάζω τα post των περασμένων χρόνων. Μ' αρέσει να διαβάζω κείμενα που έγραψα ακριβώς πέρσι και πρόπερσι. Προσπαθώ να καταλάβω αν έχω κάνει πρόοδο, αν έμαθα κάτι. Διαβάζοντας λοιπόν, διαπίστωσα πως όταν άρχισα το blogging το 2006, ήμουν πολύ πιο light από τώρα. Όταν δε, έγραφα τα κείμενα για το Υ.Γ, ένα χρόνο μετά, είχα περισσότερο χιούμορ και έβλεπα τα πράγματα με έναν "χρωματιστό κυνισμό". Πέρσι, δεν ήμουν στα καλύτερά μου, είχα περάσει μια δύσκολη περίοδο. 

Φέτος είμαι απλά...εγώ. Ούτε light, ούτε όμως και darker than dark. 

Νιώθω πως είμαι ένα βαθύ κόκκινο. Θα το ήθελα πιο ανοικτό. Αλλά για να ανοίξει, υποπτεύομαι πως δεν περνά μόνο από το χέρι μου.

Εσύ τι χρώμα είσαι αυτές τις μέρες;

 Y.Γ1 Με διέλυσε η πανσέληνος. Σήμερα ήθελα να μείνω στο κρεβάτι μου και να βλέπω dvd.

Υ.Γ2 Δεν είναι κακό το καινούριο cd των Starsailor. 

In search for the (almost) perfect mojito - parte dos

Η αναζήτηση για το καλύτερο mojito της πόλης, συνεχίζεται με πολύ κόπο και μόχθο. Ως τώρα έχω να πω τα εξής:
- Το mojito στο Hustle δεν έχει "νεύρο". Πολύ αρωματικό, πολύ δροσερό, αλλά που είναι το αλκοόλ; Εγώ δεν το ένιωσα και αλκοολική δεν είμαι.
- Το mojito στο Sushi La δεν ήταν τόσο αρωματικό, ήταν χαριτωμένο μεν αλλά δεν είχε την γεύση που ήθελα δε. Ήταν κάπως μέτριο, σαν τους "κοσμικούς" που συχνάζουν εκεί.
- Το mojito στο Χαμάμ, ήταν πολύ λεμονάτο σαν να του έριξαν ένα τόνο λεμονάδα. Δεν φτάνει που δεν αντέχω τα λεμόνια, εδώ παρολίγο να μου βγουν τα μάτια έξω.

Αυτά προς το παρόν. Απογοήτευση. Πάντως το καλύτερο mojito στη Λευκωσία ως πριν από 2-3 χρόνια το έφτιαχνε ο Γιώργος, ο πιο γλυκός barman που δούλευε στην Γωνία Πλάτωνος. Α ρε Γιώργο που είσαι;

Το σαββατοκύριακο θα είμαι προς Λεμεσό και Πάφο μεριά οπότε θα κάνω αναφορά και από εκεί.

Θέλω να πω επίσης, πως οι τιμές είναι απαράδεκτα ψηλές. 8,5 ευρώ για ένα μίνι mojitάκι στο Χαμάμ; 9 ευρώ για ένα πιο "high" στο Sushi La; Δεν πρόσεξα να είχε φύλλα χρυσού μέσα. Ως και ο φίλος μου από την Μαδρίτη με τον οποίο πήγα ψες (όσο να 'ναι ξέρει πέντε πράματα παραπάνω για το συγκεκριμένο ποτό λόγω καταγωγής) μου είπε πως στη πόλη του άντε να είναι το πολύ 6-7 ευρώ. Άσε που συμφώνησε στη γευσιγνωσία.


Υ.Γ1 Διάβασα το ζώδιό μου σήμερα στην Athens Voice και στη Lifo. Μιλάει για σεξ. Λες να άλλαξα ζώδιο και να μην το ξέρω;
Υ.Γ2 Είναι πολύ παράξενο πράγμα η φιλία. Εκεί που νομίζεις πως έχεις κερδίσει τον άλλο και πως σας δένει κάτι πολύ ουσιαστικό, διαπιστώνεις πως δεν κάνει προσπάθεια για να είναι στη ζωή σου. Σε τέτοιες περιπτώσεις τι κάνεις;

Ένα βήμα πριν από το καλοκαίρι

Καλή πρωτομαγιά και καλό μήνα σε όλους.

Δεν ξέρω τι γίνεται  downtown σήμερα. Έχει κόσμο ή φύγανε οι μισοί για το τριήμερο; Πάντως ψες κατά τις 130 τα ξημερώματα, τα περισσότερα μπαράκια ήταν γεμάτα. Εμείς σε ένα πήγαμε και μετά αντί να κάνουμε μπαρότσαρκα, αποφασίσαμε να κάνουμε απλά τσάρκα με το αυτοκίνητο στην πόλη. Λέγαμε τα νέα μας, παρατηρούσαμε την κίνηση, κοροϊδεύαμε τους γκόμενους στα διπλανά αυτοκίνητα - σόρι, αλλά το να ανοίγεις επιδεικτικά τη σκέπη του cabrio στη μέση του δρόμου είναι κάτι που δεν μένει ασχολίαστο - και ως τις 140 ήμαστε στα κρεβάτια μας. Εξαίσια βραδιά. 

Σήμερα που λες, είμαι ίσως το μόνο άτομο που δεν βγήκε από το σπίτι του. Έχω πήξει στη δουλειά και έχω ακυρώσει καφέδες και γεύματα στο κέντρο. Αλλά χαλάλι. Τα έξτρα λεφτά που θα πάρω θα μπουν στον λογαριασμό ΔΙΑΚΟΠΕΣ.

Το οποίο κεφάλαιο με προβληματίζει αρκετά αυτές τις μέρες. Με τη "γρίπη" - που συνέχεια αλλάζει όνομα- το μισό ημισφαίριο είναι εκτός συζήτησης.  Κρίμα, ήμουν σε φάση λατινικής Αμερικής. Στο τσακ  θα αγόραζα πριν λίγες μέρες τον σχετικό οδηγό ώστε να άρχιζα από τώρα τη μελέτη.

Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση φέτος να μην πάω στην άλλη άκρη του κόσμου.

Γουστάρω νέες εικόνες, πράγματα που δεν έχω ξαναδεί, χρώμα να χαρεί η ψυχή μου, μυρωδιές και γεύσεις καινούριες, να χαθώ σε σοκάκια όμορφων χωριών, να βρεθώ ανάμεσα σε ντόπιους. Φέτος δεν θέλω "καπιταλιστικό" πολιτισμό. Με φαντάζομαι σε κάτι πιο βαθύ, με περισσότερες ρίζες και παράδοση.

Θέλω να πάρω το κόκκινό μου σακίδιο, τη φωτογραφική και να περπατώ με τις ώρες. Να βγάζω φωτό και να χαίρομαι που θα τις ανεβάσω εδώ να τις δεις.

Είναι το μόνο που σκέφτομαι αυτές τις μέρες. Δεν μπορεί ο οργανισμός μου να μπαίνει στις γνωστές ψυχοφθόρες διαδικασίες. Δεν είμαι απαισιόδοξη για το μέλλον μου, ούτε όμως και αισιόδοξη. Απλά μένω ένα βήμα πίσω και παρατηρώ. Ξέρω πως όταν βρεθεί εκείνο που μου ταιριάζει θα το αρπάξω. Και όχι, δεν μιλάω μόνο για γκομενικά - είναι εξάλλου ένα θέμα που αυτή την περίοδο δεν με αφορά - αλλά για όλα όσα μας κάνουν να ξέρουμε γιατί υπάρχουμε σε αυτό τον κόσμο.

Υ.Γ1 Το post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση τη καινούρια συλλογή του Kosmos. 

Υ.Γ2 Φωτό από Μάλτα θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν στο photoblog. 

Υ.Γ3 Από τη Δευτέρα κάνω γευσιγνωσία mojito. Δεν βρήκα ακόμα εκείνο που θα με μεταφέρει νοητά στην Κούβα. Any suggestions?