Miles Away, 2 gin 'n' tonic και μια ληστεία - Part 1

I am back. Καλά ψες δεν επικοινωνούσα με το περιβάλλον ( όχι πως ήθελα) αφού μπήκα σπίτι 5 το πρωί. Σήμερα όμως είμαι εδώ. Στο γραφείο ( με καθυστέρηση 2 ωρών - no comment, το boss λείπει), με ένα κακοφτιαγμένο καφέ φίλτρου ( πρέπει να οργανωθώ να φέρνω καφέ από σπίτι) και με deadlines που πέφτουν πάνω μου σαν οβίδες. Όμως αγαπημένε/η εγώ θα σου πω για το 3ήμερό μου, όχι τίποτα άλλο, αλλά για να κλάψουμε παρέα. So here it is.

Πέμπτη φτάνω Αθήνα. Η απεργία των τελωνιακών σημαίνει ότι δεν υπάρχει βενζίνη, άρα οι δρόμοι ήταν ψιλοάδειοι, άρα πήρα ταξί. Ο κύριος ταρίφας μου είπε κλασικά την ιστορία της ζωής του και με ρώτησε πόσο καιρό μένω Αθήνα ( λες να απέκτησα προφορά και να μην το κατάλαβα;). Καταλήγω σπίτι της κολλητής, αφήνω τα πράγματα στο δωμάτιό μου ( ναι δικό μου, αφού απλά κάνω διαλείμματα και έρχομαι Κύπρο) και λέμε τα νέα μας. Διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε ιδιαίτερα συνταρακτική ζωή.

Την άλλη μέρα ξυπνώ στις 12 (!), φτιάχνω καφέ, βλέπω λίγα πρωινάδικα - χάλια ο Γρηγόρης, επίσης χάλια τα δύο βλήματα του ΑΝΤ1, ζήτω οι μπαρούφες της Ελενίτας- και αποφασίζω να κατέβω κέντρο επιτέλους. Παίρνω φωτογραφική, τσάντα και βγαίνω από σπίτι.
Καθώς που λες, περνάω δίπλα από τα ΕΛ.ΤΑ της γειτονιάς, ακούγοντας Maddie στο ipod, βλέπω να βγαίνουν έξω από το κτίριο δύο τύποι, να κοιτάνε δεξιά αριστερά, ο ένας να κατεβάζει τη μπλούζα του, να χώνει κάτι στο παντελόνι του και να τρέχουν σαν τρελλοί. "Κάτι δεν πάει καλά" σκέφτομαι και κοιτάζω πιο προσεκτικά. Και τι βλέπω φίλε/η; Μέσα καμιά δεκαριά κόσμο, να κάθιονται στο πάτωμα σκυφτοί! "Λες;" σκέφτομαι και παραμένω κάγκελό. Αμέσως βγαίνει ένας κύριος έξω, τρέχει στο δίπλα πεζοδρόμιο και βάζει μια φωνή "ΛΗΣΤΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ". Τρέχω βιαστικά, βγαίνω στον κύριο δρόμο και μετά από 5 λεπτά, ακούω σειρήνες και βλέπω περιπολικό γεμάτο αστυνομικούς να κατευθύνεται προς τη σκηνή του εγκλήματος. Γαμάτο ε; Πάλι καλά που δεν με πήραν όμηρο λες...

Παίρνω μετρό, βγαίνω σταθμό Μοναστηράκι και βολτάρω στη γύρω περιοχή για να βγάλω φωτό. Το πιο συναρπαστικό ήταν ότι πέτυχα κάτι skateboardάδες. Αποφασίσω να μείνω downtown γιατί υποψιάστηκα ότι θα ήταν γεμάτο το Κολωνάκι από μανιακούς Κύπριους να ψωνίζουν και να αράζουν στο da capo, το Jackson's και το Ciao. ( Τελικά είχα δίκιο, μου το επιβεβαίωσε μια φίλη που ήταν εκεί) . Συναντώ μια φίλη και τη σέρνω μαζί μου στα H&M και στο αγαπημένο μου Brazil by Brazil. Έκανα minimal ψώνια και καταλήξαμε στον αγαπημένο ΙΑΝΟ. Πήρα το βιβλίο "Η βιομηχανία του σεξ και το τηγανητό ψάρι" και ανεβήκαμε στο cafe. Αχ τι ωραία ήτανε. Φυσικά θα προτιμούσα να είχε λιγότερο καπνό και να ήμουν μόνη σε ένα καναπέ και να διαβάζω free press. Next Time. Καθίσαμε καμιά ωρίτσα ( I wanted more) και μετά την άφησα για να συναντήσω άλλη φίλη στο Θησείο.

Ξανάβαλα το ipod, πήρα κάτι συντόμια, απέφυγα το πλήθος που ψώνιζε μανιωδώς και βρέθηκα σε 5 λεπτά στην αγαπημένη περιοχή. Αποφασίσαμε να πάμε προς Ακρόπολη μεριά γιατί υποσχέθηκα στο νονό μου να βγάλω μια συγκεκριμένη φωτό με ηλιοβασίλεμα και έπρεπε να πετύχω τη σωστή τοποθεσία. Ανέβηκα, σαν επιδέξιος ακροβάτης στην υπέροχη BMW μηχανή και πήγαμε με τα χίλια ( στην κυριολεξία) για καφέ και τέλεια πάστα σοκολάτας. Σου είπα πόσο λατρεύω να βολτάρω στην Αθήνα με μηχανή; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας από αυτό!
Κατά τις 8 φύγαμε, γιατί άρχιζε να ψιχαλίζει και εγώ έπρεπε να ετοιμαστώ για το ντινέ.

10 παρά τέταρτο, παρκάρουμε στο πάρκιγκ απέναντι από το Γκαζάκι. Βγαίνω έξω, μυρίζω τη βρεγμένη βροχή, βλέπω δίπλα μου κόσμο να μπαινοβγαίνει στα μπαράκια, ακούω μουσική παντού. Νιώθω τέλεια. Αυτή είναι η ζωή. Όταν βγαίνεις έξω να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε γιορτή. Αυτό ένιωσα στο Γκάζι την Παρασκευή.
Συναντήσαμε την παρέα στο Μεσπηλέα. Δέκα άτομα, όλοι καλοί φίλοι. Το καραφάκι ροζέ κρασί δεν πρόλαβαινε να μείνει στο τραπέζι πάνω από πέντε λεπτά. Μας περιποιήθηκαν καλά στο εστιατόριο, ας είναι καλά τα κονέ. Αφού ψιλογίναμε ντίρλα, κατά τις 1230, πληρώσαμε και πήγαμε παρακάτω για ένα ποτό. Και έτσι βρεθήκαμε στην Κωνσταντινουπόλεως, στο Κ44. Ένας χώρος, σαν αποθήκη, με ωραία μουσικούλα, άνετο κόσμο ( εξαιρούνται τα αγόρια με τα ταγάρια - θα σας τα κάψω) και φθηνό ποτό ( που θα βρεις 5 ευρώ βότκα;). Κατά τις 3, είπαμε να την κάνουμε διακριτικά ( έμενα και περισσότερο αλλά η παρέα άρχιζε να διαλύεται). Και έτσι φύγαμε.

Την άλλη μέρα...ήταν η μέρα. (συνεχίζεται)

P.S.

Σήμερα πάω Αθήνα, για τη συναυλία, όπως και χιλιάδες άλλος κόσμος. Είμαι σίγουρη πως θα περάσω σούπερ. Όχι μόνο λόγω της Madonna, αλλά επειδή θα ξαναδώ τους φίλους μου, που τους πεθύμησα τόσο πολύ. Κάναμε πλάνα από νωρίς. Ποιος θα κλείσει το εστιατόριο, που θα παμε για καφέ, για βόλτες, τι βιβλία θα πάρω από τον Ελευθερουδάκη, ποια cd θα σποτάρω στο Metropolis, ποιους φίλους από τα παλιά θα ξαναδώ. Όμορφα πράγματα. Κάτι τέτοια, με κάνουν να συνειδητοποιώ ότι η φιλία είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Και ας το ξεχνώ πολλές φορές.

Όμως κάτι μέσα μου, μου θολώνει αυτές τις εικόνες. Εσύ. Η παρουσία σου ή μάλλον η απουσία σου. Έχω τόσα να σου πω, αλλά τελικά νομίζω τα ξέρεις και ας νομίζεις πως είμαι μια αναίσθητη "ψυχρή καρδιά" όπως με αποκάλεσες. Δεν σε παρεξηγώ όμως, περνάς δύσκολες φάσεις τώρα. Μακάρι τα πράγματα να ήταν αλλιώς, οι εικόνες να ήταν πολύχρωμες, το soundtrack να ήταν άλλο. Και μακάρι να...


Υ.Γ1 Το ξέρω πως όλα παιρνούν. Αλλά δεν έχω ιδέα το πότε. Θα ήθελα να μάθω. Θα ήθελα να είμαι ευτυχισμένη ξανά. Και light.
Υ.Γ2 Χωρίς να ρωτήσεις φίλε/η το γιατί ή το σε ποιον, σε παρακαλώ στείλε μπόλικη θετική ενέργεια σε ένα άνθρωπο που θέλω να είναι καλά. (Να προσέχεις...)
Υ.Γ3 Γκάζι.

One of those days

Και είναι μια από εκείνες τις μέρες. Που ξυπνάς το πρωί, σκέφτεσαι, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε τι φάση είναι η ζωή σου, βγάζεις τη σούμα, το αποτέλεσμα δεν σου πολυαρέσει αλλά τελικά σηκώνεσαι από το κρεβάτι γιατί έχεις αργήσει. Στο δρόμο προς τη δουλειά, τρως τη φλασιά ότι σε έχουν φορτώσει τα χιλιάδες πράγματα με τη δικαιολογία "είσαι πολύ καλή στη δουλειά σου" ενώ ο μισθός σου έχει δυο χρόνια να κινηθεί. Ακους τα ίδια τραγούδια από το ραδιόφωνο γιατί προφανώς όλοι παίζουν με την εύκολη ιδέα του playlist. Και διερωτάσαι, "αφού όλοι τα κάνουν όλα πρόχειρα, γιατί εχω να μην;". Δεν προλαβαίνεις να λύσεις την απορία γιατί βιάζεσαι να παρκάρεις στη μοναδική θέση που υπάρχει, έστω και 100 μέτρα μακριά από το γραφείο.
Ανεβαίνεις πάνω, κάθεσαι στη θέση σου, λες καλημέρα και σκέφτεσαι με την πρώτη ευκαιρία να μιλήσεις στον προϊστάμενο για τα σκατά που σε φόρτωσε. Αλλά τις σκέψεις σου διακόπτουν οι συνάδελφοι που όλη μέρα λένε τις ίδιες ιστορίες για τα παιδιά τους. Δεν σε αφορά και δεν καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να το υποστείς όλο αυτό. Σε μια χώρα που δεν συμβαίνει τίποτα, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μείνεις έγκυος για "να αποκτήσει νόημα η ζωή σου". Α τέλεια...
Στο μυαλό σου γυρίζουν τα λόγια του άλλου που δεν καταλαβαίνει οτι κρατάς απόσταση γιατί ακόμα νιώθεις πολλά και δεν μπορείς να είσαι φίλη. Και έτσι αποφασίζει να σου στείλει έξαλλα sms. Επειδή απλά δεν απαντάς τα μηνύματα. Επειδή προσπαθείς για αλλαγή να βάλεις τον εαυτό σου πάνω από τις ανάγκες των άλλων.
Μαλακία η μετριότητα. Δεν ανυπομονείς για κάτι. Δεν συμβαίνει κάτι μικρό, κάτι ελάχιστο που να σου δώσει μια τόση δα σπιθούλα ζωντάνια. Που να σε κάνει να ανυπομονείς για κάτι.
Και σκέφτεσαι...τι στα σκατά κάνω λάθος;

Υ.Γ1 Το cd player παίζει yosebu.
YΓ.2 Χωρίς να χρειάζεται να δικαιολογηθώ, γιατί κουράστηκα να είμαι το "καλό κορίτσι", απλά να σου πω ότι δεν είναι υπερβολές , δεν είναι οι "μέρες " μου και δεν έχω κανένα ανάδρομο να μου κάνει τα νεύρα τσατάλια.

Wonders never cease

Βράδι Σαββάτου. Ένα πάρτι κάπου παραλιακά.
Φόρεσε το φόρεμα της. Ένα strapless, μακρύ ως τους αστράγαλους φόρεμα. Και χρυσά σανδάλια. Άπλωσε την μπρονζε σκιά προσεκτικά, συμπλήρωσε με μολύβι, στο χρώμα της ελιάς. Λίγο lipgloss και άρωμα στα σωστά σημεία. Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Ούτε θυμάται πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωθε τόσο ζωντανή, τόσο έτοιμη για ένα κοσμικό γεγονός. Το πεθύμησε.
Βγήκε έξω στον κήπο, ακολούθησε τις δάδες και τα φαναράκια που κρέμονταν από τα ελαιόδεντρα. Έφτασε στο πάρτι. Ο κόσμος πολύς, όχι ακριβώς του γούστου της. Αλλά τον τελευταίο καιρο δεν ήταν σίγουρη αν τα δεδομένα του παρελθόντος της, της κάνουν πλέον.
Εντόπισε στο βάθος την παρέα. Πήρε ένα ποτήρι ροζέ σαμπάνια, χαιρέτισε τους οικοδεσπότες και περπάτησε προς το μέρος τους. Κάτι μέσα της, της έλεγε πως η νύκτα αυτή θα ήταν όμορφη.
Η μουσική της τράβηξε το ενδιαφέρον. Lounge χαλαρωτική με έξυπνες οριεντάλ πινελιές. Γύρισε προς την πλευρά του DJ. Ένα όμορφο αγόρι, με λευκό παντελόνι και ροζ πουκάμισο.Τον ήξερε. Resident DJ στο Buddha Bar. Τα cd του, τα άκουγε συχνά στο σπίτι όταν ήθελε να χαλαρώσει ή να φτιάξει ατμόσφαιρα. Του χαμογέλασε. Τι ελευθερία, να ρίχνεις ένα χαμόγελο και να μην σε νοιάζει να είσαι κάπως. Της το ανταπέδωσε.
Η βραδιά εξελίχθηκε όπως την είχε φανταστεί. Με πολύ χορό, vodka-cranberry να γίνεται refill συνέχεια, παγωτό λεβάντα και στο background το φως του φεγγαριού να φωτίζει τη θάλασσα.
Τρεις ώρες μετά. Στα ηχεία το "New York, Νew York", σε lounge έκδοση και εκείνη να χορεύει με τον Ruben.
-"So you have lived in New York..."
-"Yes, in Soho, I miss it"
-"Oh let's dance to that"

Υ.Γ1 Ηλιοβασίλεμα, το κοντέρ να πιάνει τα 150 και στο cd player να παίζει over the Hill από την Monika, στη διαπασών. Αυτό ναι με κάνει ευτυχισμένη. Και πολλές παρόμοιες στιγμές.
Υ.Γ2 Τα μικρά μικρά θαύματα, που θα πάει, θα οδηγήσουν σε ένα μεγάλο.

Ένας φίλος.

Το ξέρεις ότι σε σκεφτόμουνα αυτές τις μέρες; Έμπαινα στο blog σου αλλά καμιά ανάρτηση. Μάλλον θα ήσουν ακόμα διακοπές, σκεφτόμουνα.

Ήσουν από τους πρώτους που ξεχώρισα μόλις έφτιαξα το δικό μου. Μ ' άρεσε βλέπεις το όνομά σου, είχαμε κάτι κοινό.

Και μετά όποτε "μιλούσαμε" διέκρινα έναν άνθρωπο ήρεμο, έξυπνο, που έχει σκεφτεί πέντε πράματα παραπάνω. Μια ήρεμη δύναμη.

Όποτε μου έγραφες σχόλιο ένιωθα μια οικειότητα. "Να και ο φίλος μου ο σοφός'", σκεφτόμουνα.

Γιατί ποτέ δεν είπες κάτι που να μην ήταν για μένα σωστό.

Χάρηκα πολύ που παντρεύτηκες. Ακόμα θυμάμαι τη φωτό που ανέβασες στο blog σου. "Τυχερή κοπέλλα", είχα σκεφτεί. 

Και τώρα, έμαθα και το όνομά σου. Νικήτας.

Αλλά το έμαθα για λάθος λόγο.

Γιατί διάβασα ότι "έφυγες". Ότι έγινε ένα κουλό ατύχημα, έπαθες θρόμβωση και έτσι απλά άφησες τα πάντα.

Street μου....θα είσαι πάντα στην καρδιά μου το αγαπημένο μου "πνεύμα του δρόμου".

Και θα συνεχίσω να διαβάζω τα stories of the city, stories of the streets. Απλά θα πεθυμώ τα σχόλιά σου.

Γειά σου φίλε...

Out in the open

Ψες ήμουν σε ένα τραπέζι. Όταν ήλθε η ώρα της πρόποσης, πετάχτηκε ο απέναντι μου και τσίριξε "Καλό Χειμώνα!"
Καλό χειμώνα; Γυρίζω και τον βλέπω με ύφος εκνευρισμένο."Είναι ζέστη, ακόμα είμαστε μαυρισμένοι και πάμε θάλασσα". Δεν ήμουν πολύ ευγενική. Πρώτον, δεν συμπαθώ χειμώνα και δεύτερο μα ποιο χειμώνα καλέ; Εδώ; Αστείο.
Πάντως αν ήμουν ματσό, το Νοέμβρη θα την έκανα για νότιο ημισφαίριο. Βραζιλία, παραλία, αντηιλιακά, ήλιος, θάλασσα, open μπαράκια, open everything. Τέλεια.
Αλλά δεν είμαι οπότε θα φάω τις προπόσεις στη μούρη και θα σκάσω. Δεν είναι ότι με ενδιαφέρει που μπήκε ο Σεπτέμβρης και άρχισε η νέα χρονιά. Φέτος δεν μου κάνει αίσθηση. Δεν έχω τίποτα να περιμένω, εκτός από θέματα δουλειάς, οπότε άμα δεν σου κάνει κλικ κάτι, είσαι κάπως απαθής. Πέρσι ήταν διαφορετικά. Πέρσι είχα ένα άνθρωπο. Φυσικά τελικά δεν ήταν όπως το ήθελα, αλλά υποθέτω όλα συμβαίνουν ή συνέβηκαν για ένα λόγο. Άσχετο.
Φέτος, έχω τα μάτια μου ανοικτά για τα καινούρια πράγματα που παίζουν στην πόλη. Αποφάσισα να βγω επιτέλους από την αυτο-εξορία. Βαρέθηκα πραγματικά να μαζεύω κομματάκια από χάμω. Και όπως σου είπα κανείς δεν αξίζει τόσο πόνο. Κανείς.
Γίνονται πολλά αυτό το μήνα. Στο πρόγραμμα μπήκε από καιρό η Madonna, άρα Αθήνα, άρα Γκάζι, άρα φίλοι, άρα σούπερ. Και μετά είναι ο Tiesto. Κάτι διαφορετικό. Χορός μέχρι τελικής πτώσεως χωρίς να είμαστε σε κλαμπ, να στεκόμαστε με τη βότκα στο χέρι και διερωτούμαστε αν ο κόσμος χορεύει ή όχι. Στον Tiesto απλά θα χορέψουμε και θα εξαντληθούμε! Γουστάρω τρελλά.
Και μετά είναι αυτό το project, που κάνουν κάτι παιδιά στην παλιά Λευκωσία. Σε ένα χώρο που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Αυτή τη βδομάδα 9 καλλιτέχνες είναι κλεισμένοι σε ένα χώρο και δημιουργούν μαζί. Το κλου της υπόθεσης είναι ότι παρόν θα είναι και ένας ψυχολόγος να καταγράφει τα της συνύπαρξης. Ακούγεται ενδιαφέρον. Εγώ θα κάνω τις βόλτες μου από εκεί πάντως. Θα αλλάξει κάπως τις εικόνες μου. Χρειάζομαι αλλαγές. Με φοβίζει λίγο ο πληθυντικός. Όμως αν έμαθα κάτι τον τελευταίο χρόνο είναι πως μόνο άμα αλλάζεις παραστάσεις επιβιώνεις. Ειδικά σε αυτό τον μικρό τόπο όπου χρειάζεται προσπάθεια για να μείνεις ζωντανός.

Υ.Γ1 Για το project αυτό, μπες στο www.stoaaeschylou.blogspot.com. Είναι το blog της ομάδας.
Υ.Γ2 Άλλαξα το status στο msn και έγραψα "Sex as a state of mind". Οι μόνοι που το σχολίασαν - κάπως αμήχανα- είναι φίλες μου και γκει φίλοι μου . Δηλαδή άτομα που χέστηκαν αν σκέφτομαι το σεξ ή όχι. Οι υπόλοιποι "τρία πουλάκια κάθονταν". Apathy as a state of being!