"Θέλω τη ψυχή μου να βιάζεται"

Λίγο πριν φύγω για το ταξίδι μου, ήμουν έξαλλη με όλα όσα συμβαίνουν στη δουλειά αλλά και με μένα που δεν τολμάω να πάρω βαθιά αναπνοή και να βγω έξω από τη φούσκα της εικονικής ασφάλειας.

Η κολλητή μου - σαφώς πιο σοφή από μένα - με έβλεπε που νευριάζα, που έκανα ακραίες δηλώσεις και μια μέρα γύρισε και μου είπε "φύγε, πήγαινε το ταξίδι σου, άλλαξε παραστάσεις και τότε σκέψου και κάνε ότι θες. Δεν διαφωνώ με τίποτα από όσα λες, αλλά ότι είναι να κάνεις, κάνε το αφού το αποφασίσεις ήρεμα".

Έτσι και έκανα.  Θα έσκαγα και όταν θα βρισκόμουν στη Μονεμβασιά και θα αντίκριζα τη θάλασσα θα σκεφτόμουν.

Τη δεύτερη μέρα του ταξιδιού, παρκάραμε έξω από το Κάστρο της υπέροχης Μονεμβασιάς. Ανηφορίσαμε το δρόμο, μπήκαμε από την πύλη, περπατήσαμε στα στενά πετρόκτιστα σοκάκια, πιάσαμε κουβέντα με ντόπιους και σε κάποια φάση άφησα τους άλλους για να βρω τη θάλασσα.

Άρχισα να κατεβαίνω προς τα κάτω, να διασχίζω επίπεδα με ξενώνες, σπίτια για να βρεθώ μετά από 5 λεπτά, σε έναν ανοικτό χώρο όπου μπροστά μου βρισκόταν μόνο το μπλε της θάλασσας.

Η ώρα είχε πάει 6 και ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει δίνοντας ένα πιο σκούρο χρώμα στη θάλασσα.

Στάθηκα μπροστά από το τοιχαράκι. Ήταν η στιγμή που περιμένα ένα μήνα. Να αποφασίσω. Μα μπορείς να προ-αποφασίσεις πότε θα αποφασίσεις; Μέσα μου όμως ήξερα πως δεν είχα να πάρω μια μεγάλη απόφαση. Τα πράγματα ήταν απλά.

Όταν είδα μπροστά μου το μπλε, πίσω μου είχα το βουνό, ήμουν μόνη, το μόνο που άκουγα ήταν την αναπνοή μου, το μόνο που μύριζα ήταν τα λουλούδια, ήξερα.

Η ζωή είναι απλή. Είναι όμορφη. Είναι μόνο μία.

Το να επιδιώκεις την ευτυχία είναι κάτι που επιβάλλεται να κάνεις. 

Η ευτυχία έρχεται όταν νιώθεις ελεύθερος.

Η ελευθερία έρχεται όταν βλέπεις καθαρά.

Και έτσι αποφάσισα.

Τίποτε από ότι κάνω πλέον δεν θα είναι τυχαίο. Στο μυαλό μου έχω ξεκάθαρο πλάνο.

Και η ευτυχία θα είναι ο στόχος.

Στείλε θετική ενέργεια, αυτό μόνο χρειάζομαι.

Υ.Γ : Διαβάζω στο doctv.gr το κείμενο του Marlo de Andrade με τίτλο " Ο Χρόνος των Ώριμων Ανθρώπων". Λέει σε ένα σημείο: " Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω τη ψυχή μου να βιάζεται".

Zero Tolerance

Να είναι Παρασκευή, να μην έχεις πάει ακόμα δουλειά αλλά να φαντασιώνεσαι ήδη τη στιγμή που θα επιστρέψεις το απόγευμα, θα βάλεις το κλειδί στην πόρτα και επιτέλους θα μπεις σπίτι σου.

Έτσι μας έχουν καταντήσει.  Να πάμε δουλειά λες και πάμε σχολείο και πάμε να κάνουμε διαγώνισμα φυσικής.
Θα τελειώσει όλο αυτό; Δεν νομίζω. Τώρα έχει φανεί ο ερασιτεχνισμός των κυπριακών εταιρειών. Άλλο η κρίση και άλλο η κακή διαχείριση των υπαλλήλων.
Οι κακές συμπεριφορές θα υπάρχουν και μετά.
Είναι δυνατόν εν έτει 2014 να ουρλιάζεις στους υπαλλήλους  - ειδικά όταν δουλεύουν ευσυνείδητα - ;
Πραγματικά...
Δεν ξέρω γιατί τα προηγούμενα χρόνια ανεχόμουν τέτοιες συμπεριφορές.
Ήλθε η ώρα και "χόρτασα" φωνές και δεν αντέχω άλλο;
Είναι επειδή ξέρω πως ειδικά τώρα με μειωμένους μισθούς κλπ, δεν λέει;
Μεγάλωσα και δεν είμαι πλέον 25, 28, 30 να το δέχομαι;


Χμ, δεν ξέρω. Αλλά όσοι φωνάζουν μου φαίνονται καρικατούρες.

squat, κοιλιακοί και άλλες ιστορίες για αγρίους

Πρέπει να πάω γυμναστήριο σε λίγο και το αναβάλλω. Και τώρα γράφω και ποστ.

Βαριέμαι να ντυθώ ( έχω αποδυτηριο-φοβία, δεν θέλω να το συζητήσω), βαριέμαι ξαφνικά να αρχίσω να ιδρώνω και να κοκκινίζω. Και να βλέπω και αστεράκια και να χάνω και το στιλ μου ( γιατί το χω στο στιλ - και τα hi tech παπούτσια και τις ειδικές φόρμες, βέβαια). 

Σκέφτομαι το μοναδικό καλό πράγμα, που είναι να δω καμιά σειρά στο ipad. Ισως με αυτό πειστώ τελικά.

Φυσικά το πιο μεγάλο επιχείρημα είναι: Πως θα εμφανιστώ εις τας παραλίας;;;;;

Δεν φτάνει που ασπρούλιασα, έκοψα και το pilates, αύξησα τα κοκτέιλ και ξανά όλα από την αρχή.

Εσύ που διαβάζεις τώρα και είσαι κάτω των 30, μάθε αυτό: Όλα παίρνουν την κατηφόρα μόλις πατήσεις τα 30. Ο μεταβολισμός, η αντοχή. Το μόνο που αυξάνεται είναι η κυτταρίτιδα και η ευκολία με την οποία βάζεις κιλά. Πέφτεις, πέφτεις εις την μαύρη τρύπα της κρίσης ηλικίας. Άστα.

Στις ταινείες, οι ηρωίδες φοράνε τα τέλεια ρούχα, είναι σε ένα τέλειο γυμναστήριο με γκόμενους δεξιά και αριστερά, έχουν θέα είτε τα κτίρια του Μανχάταν είτε τον ωκεανό. Εγώ σήμερα θα βλέπω...τσίγκους.

Τέλοσπαντων. Τα κλείνω και θα πάω. Θα μιζεριάσω αν δεν το κάνω. ipad ipad ipad.

Some little foolish things...

Η ώρα έχει πάει 11, στα ηχεία μου η Nina τραγουδάει στο repeat, το "Don't Let me be misunderstood".

Πίνω πράσινο τσάι, αλλά έχε χάρη που δουλεύω πάλι, αλλιώς θα άνοιγα μια μπουκάλα κρασί.

Έγινε και το αλκοόλ, η μεγαλύτερη μου φαντασίωση ( οποία κατάντια...!).

Θέλω με όλη μου την καρδιά να ξεκολλήσω από αυτή την στάσιμη κατάσταση.

Π.χ. να με απολύσουν, να ηρεμήσω.

Να γίνει κάτι μαγικό και να μην βαριέμαι κάθε μέρα.

Να με εμπνεύσει κάτι.

Να έχω μικρούς, ανόητους λόγους να θέλω να πάω κάπου, να επιδιώξω κάτι.

Έλεγα σε μια φίλη της προάλλες, πως δεν ξέρω αν ισχύει το "ότι είναι να γίνει, θα γίνει".

Και αν πρέπει να το σπρώξω;

Αν η πιο πάνω φράση είναι απλά μια εύκολη και παθητική στάση για να μην ξεβολευτούμε να ρισκάρουμε ή έστω να προσπαθήσουμε;

Και πες ότι θα κάνεις εσύ κάτι.

Πότε ξέρεις πότε είναι το σωστό timing;

Απλά "ξέρεις"; Έτσι όμως λένε και στις ταινείες;

Δεν είμαι σίγουρη.

Οκ στον έρωτα, βλέπεις τον άλλο και απλά "ξέρεις". Ναι, αυτό είναι μαγικό και ανεξήγητο.

Στα υπόλοιπα όμως;

Πότε ξέρεις πότε να ρισκάρεις; Ή πότε, σου τελείωσε κάτι;

Ή πότε πρέπει να ανεχθείς μια κατάσταση ή απλά να πεις ότι δεν πάει άλλο και να φύγεις;

" Oh Lord please don't let me be misunderstood..."

Για μια χούφτα δολλάρια

Τα λεφτά δεν είναι το παν. Αν είχα όμως ένα καλό μισθό δεν θα έλεγα όχι. Γιατί αυτό θα σήμαινε περισσότερα ταξίδια - και ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι είναι ίσως το ωραιότερο πράγμα σε αυτή τη ζωή - , shopping therapy, αν αρρωστήσω δεν θα αγχώνομαι πως θα πληρώσω το γιατρό και τα χάπια και στην τελική, θα μπορούσα να δώσω κάποια λεφτά σε συγγενείς και φίλους που έχουν ανάγκη.

Αλλά αυτά τα λεφτά δεν τα έχω. Γράφει και η Beatrix ότι μειώθηκε ο μισθός της στο 40-50%, είμαι σίγουρη ότι και σε σένα μειώθηκε. Και ο δικός μου έπεσε, τόσο πολύ, που στα 26 έπαιρνα περισσότερα. Άσε που δουλεύω περισσότερο και όσο πάει χειροτερεύει η κατάσταση.

Το σκέφτομαι και με πιάνει το παράπονο μερικές φορές. Και κάποιες άλλες σκέφτομαι, ότι ευτυχώς  που οι φίλοι μου και οι άνθρωποι μου, δεν αγοράζονται με λεφτά. Είναι δωρεάν.
Όπως έγραψα και στο προηγούμενο ποστ, ένα κρασί των 10 ευρώ μπορεί να κάνει 3-4 ανθρώπους πολύ ευτυχισμένους, όταν μαζευτούν ένα βράδι γύρω από ένα τραπέζι.
Και οκ, ένας καφές των 2 ευρώ, είναι μια έξοδος και μια αφορμή να βρεθείς μια ωραία μέρα να αράζεις στην παλιά πόλη.
Άσε που με 50 ευρώ το μήνα συνδρομή στο ίντερνετ, μπορώ να δω άπειρες ταινίες, φιλμ, καλωδιακή, να ακούσω μουσική και να σερφάρω στα αγαπημένα μου site.

Έτσι τα μετρώ πολλές φορές, για να παρηγοριέμαι, που τόσα χρόνια δούλευα αμέτρητες ώρες με τη σκέψη ότι η συνέπεια στη δουλειά μου, θα μου έφερνε προαγωγή και η προαγωγή θα οδηγούσε σε αύξηση. Και με τη σειρά της η αύξηση θα μεταφραζόταν σε πιο πολλά αεροπορικά ταξίδια.

Ναι οκ, έχει κόσμο σε πιο δυσμενή θέση, που δεν έχει μόνιμη δουλειά και τρέχει να ξετρυπώσει δουλειές ως freelancer. Ναι , αυτό είναι εντελώς διαφορετικό, χρειάζεται μια ηρεμία και μια επιμονή.

Τέλοσπαντων, για να μην αναμασάω τα ίδια και τα ίδια, το point είναι πως είναι Παρασκευή, επιτέλους! Κάνε πολλές βόλτες, είναι δωρεάν!

My House, My Rules

Μακριά από τη βαβούρα της πολιτικής, την εξαθλίωση, την καταπίεση στη δουλειά, υπάρχει πάντα ένα δεδομένο: Ότι και να γίνει, όταν κλείνεις τη πόρτα του σπιτιού σου, είσαι κύριος του εαυτού σου και κάνεις ότι θες.

Με αυτό το σκεπτικό στο μυαλό, προσπαθώ να κάνω τις μέρες και τις νύκτες σπίτι μου, να μετράνε και να με βοηθάνε να ξεχνάω όλα αυτά που μου προκαλούν καθημερινό σοκ.

Αγοράζω βιβλία από το Book Depository, κυρίως hardback που είναι ωραίο και να τα βλέπεις και να τα αγγίζεις και να τα φυλλομετράς.

Ακούω ότι τζαζ μπορείς να φανταστείς, στο Spotify. Αν κατεβάσεις το κανάλι jazzify, οι μουσικές χωρίζονται ανά εποχή, μουσικό όργανο κλπ. Υπάρχει καλύτερο από απογευματινό τσάι Σαββάτου με 30s jazz; Όχι φυσικά.

Βλέπω σειρές και ταινίες. Οκ, σχεδόν τα κατάφερα με τις οσκαρικές, αν και δεν είναι και οι καλύτερες ταινίες που υπάρχουν, αφού τα κλισέ δίνουν και παίρνουν. Αλλά μια εξαίρεση για το Nebraska και το Philomena, θα κάνω που μου είπαν ότι είναι καλές. Το "12 Years a Slave", βαριέμαι να το δω. Και για σειρές, hot hot hot είναι το True Detective που θα αρχίσω αυτές τις μέρες και θα σου πω.

Διαλέγω ωραία κρασιά από κάβες, πηγαίνω στο Bavarian Delicatessen, παίρνω 1-2 καλά τυριά και καλώ κόσμο σπίτι. Και όταν είστε μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι με τυρί και κρασί, πραγματικά δεν θες τίποτα άλλο.

Αυτά που λες κάνω στο σπίτι μου, τον τελευταίο καιρό.

Μούμπλε, μούμπλε

Εντάξει, ξέχασα το password μου και γι αυτό έκανα εκατό χρόνια να μπω. Τι lame δικαιολογία και μακάρι να ήταν ψεύτικη.

Ναι, το ξέχασα. Και το περασμένο καλοκαίρι και το password του instagram μου.

Το επόμενο βήμα είναι να ξεχάσω και αυτό του PC στο σπίτι.

Και μετά να ξεχάσω και που πάρκαρα το αυτοκίνητο και πως να πάω σπίτι.

Και όλα αυτά γιατί σκέφτομαι και σκέφτομαι και σκέφτομαι και σκέφτομαι.

Τι σκέφτομαι; Ένα και μοναδικό πράγμα αυτόν τον καιρό.

Πως θα φύγω από αυτή τη δουλειά και πως δεν θα με τρομοκρατεί η ιδέα ότι ο κόσμος μένει άνεργος και γω παρακαλάω να με διώξουν.

Μου έχει γίνει εμμονή. Σε σημείο που μερικές φορές μένω με με το στόμα ανοικτό και χαζεύω τοίχους, πλακάκια του μπάνιου, ψυγεία ανοικτά, ο γάτος μου που διερωτάται που στο καλό με πέτυχε τέτοια περιπτωσάρα.

Εννοείται πως ξεχνάω να δώσω σημείο ζωής στους φίλους, συγγενείς και λοιπούς ενδιαφερόμενους.

Αλλά θα βρω τη λύση. Γιατί δεν γίνεται ρε παιδί μου να θες να είσαι δημιουργικός και όχι μόνο να μην σου δίνουν σημασία όταν τους το ζητάς, αλλά να στην λένε και από πάνω.

Δηλαδή αν δεν κάνω την γκραντ κίνηση τώρα στα 36, μετά θα κολώσω.

Γι αυτό που λες, ξεχνάω μέχρι και το όνομα μου και κάνω κουλαμάρες. Σκέφτομαι και σκέφτομαι και επεξεργάζομαι. Τι θα κάνω όταν μεγαλώσω ( κι άλλο) μαμά;

Θα δω. Το 2014 θα την κάνω την κίνηση ματ. Και ναι ρε, θα βρω και τη λύση και θα είμαι και happy.

Στην χειρότερη, προειδοποίησα τους γονείς μου. Θέλω ένα πιάτο φαί. Και γω και ο γάτος μου. Και είμαστε οκ.

Πάω να σκεφτώ. Κι άλλο.

Let's Wander

Θέλω ταξίδι.

Θέλω να νιώσω αυτό το συναίσθημα ότι όλα είναι καινούρια. Ότι υπάρχουν άπειρες γειτονιές που με περιμένουν να τις ανακαλύψω, δεκάδες καφέ που το καθένα έχει να μου πει τη δική του ιστορίες, εκατοντάδες μπαράκια και εστιατόρια, χιλιάδες νέες φάτσες και αμέτρητες θέες.

Ένα ταξίδι.

Σε μια πόλη ή έστω επαρχία άγνωστη. Να νιώσω εκείνη την ανασφάλεια του άγνωστου. Που είναι οι πινακίδες; Που είναι ο χάρτης μου; Γιατί με κοιτάζουν έτσι οι ντόπιοι; Πώς πρέπει να τους κοιτάζω εγώ;

Ένα ταξίδι.

Να μην έχω καθημερινότητα. Να μην έχω ωράρια. Να μην έχω μια σταθερή πορεία. Να χάνομαι σε δρόμους, να μην με ενδιαφέρει, να μην έχω κάπου να πάω. Απλά να γυρίζω.

Να δώ αξιοθέατα, μνημεία, να μείνω με το στόμα ανοικτό. Σκέψου, να είσαι τόσο ανοικτός σε εμπειρίες που ακόμα να μένεις έκπληκτος μπροστά στα θαύματα της φύσης και τις δημιουργίες του ανθρώπου.

Σκέφτομαι πολλούς προορισμούς.

Βιετνάμ. Γη του Πυρός. Βόρειο Σέλας. Σαν Φρανσίσκο. Αμάλφι. Καππαδοκία. Πέτρα.

Just Wander.

Πήγα, Είδα, Άκουσα

Λοιπόν, αυτή την περίοδο

Είδα

Το American Hustle. Να το δεις, ένα απόγευμα Κυριακής, με κόκκινο κρασί. Θα πάρει Όσκαρ και θα του αξίζει

Το Rush. Ακόμα και αν δεν είσαι φαν της Formula 1, με αυτό το φιλμάκι που είναι βασισμένο σε μια χρονική περίοδο της ζωής του Nikki Lauda, θα γίνεις. Αδικημένο, αν μη τι άλλο μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ταινείας αλλά και Α' ανδρικού ρόλου έπρεπε να την είχε πάρει.

Τη σειρά Sherlock Holmes και τη σύγκρινα με την αντίστοιχη αμερικάνικη το Elementary. Το αγγλικό σαφώς ανώτερο. Εκπληκτικές ερμηνείες, τέλειο αγγλικό χιούμορ. Δες και το αμερικάνικο, καλογυρισμένο.

Το Her. Αγαπημένο μου θέμα, η τεχνολογία και η σχέση των ανθρώπων με αυτή. Ο Joakin Phoenix καταπληκτικός όπως πάντα, η Scarlett Johansson απίθανη στον ρόλο-έκπληξη, η εικόνα πανέμορφη, η μουσική φανταστική. Τι ωραία ταινεία!

Είμαι σε οσκαρικό mood, οπότε σκοπεύω να δω τα περισσότερα και θα σου πω. Φυσικά, πολλές από τις ταινείες που αξίζουν, είτε στο σύνολο είτε στις ερμηνείες τους, αδικήθηκαν, οπότε δεν θα περιοριστώ μόνο στις υποψηφιότητες.

Άκουσα

Μόνο Spotify. Κατέβασε την εφαρμογή στον υπολογιστή, το τάμπλετ, το κινητό σου. Οτι μουσική γουστάρεις, από Τσιτσάνη μέχρι Μότζαρτ και 80s όλα εδώ. Το αγαπώ.

Αλλά για άκου London Grammar - ωραίο γκρουπ από τα νέα.

Πήγα

Στο Lost & Found. Επειδή λατρεύω την εποχή της ποταπαγόρευσης, εδώ ήμουν στο στοιχείο μου. Και αν ας αρέσουν τα σωστά κοκτέιλ, this is the place.

Στον καναπέ μου. 

Καλύτερα ξύπνιος!

Όταν βλέπεις όνειρο όλο το ερωτικό σου παρελθόν, this can't be good.
Φύγετε μωρέ...!

Αφιερωμένο στους φίλους μου στην Αθήνα

Ξέρεις τι πεθύμησα πολύ;

Να με πηγαίνεις βόλτα με το αυτοκίνητο. Να ακούμε το αγαπημένο σου τραγούδι της εποχής, στο ραδιόφωνο. Να κατηφορίζουμε την Αλεξάνδρας, να μπαίνουμε στα στενά, να κολλάμε πίσω από ένα σκουπιδιάρικο. Να νευριάζεις, να σκέφτομαι ότι θα μου χαλάσει το άρωμα! Να μας παίρνει ως το κέντρο. Να το αφήνουμε πίσω μας επιτέλους, να οδηγάμε στα στενοσόκακα του κέντρου. Να παρκάρουμε στο γνωστό σημείο. Να διασταυρώνουμε. Να περνάμε απέναντι. Να πηγαίνουμε στο αγαπημένο μας εστιατόριο. Να παραγγέλνουμε τα γνωστά πιάτα, να πίνουμε χύμα ροζέ κρασί. Η νύκτα τώρα αρχίζει.

Να σε βρίσκω στη Σκουφά. Να περπατάμε κάτω από τις νερατζιές. Να σταματάμε στο Φίλιον για γαλατόπιτα και μετά να με παίρνεις σε νέα στέκια που ανακάλυψες. Ακόμα δεν πήγαμε μαζί στο Αλεξανδρινό. Να με παίρνεις βόλτες με τη βέσπα στην Αθήνα. Να χαζεύω τα κτίρια και να νιώθω ότι χάνομαι στην μεγάλη πόλη.

Να σε βρίσκω μετά από ένα χρόνο. Να νιώθω πως δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα. Να αγκαλιαζόμαστε και πραγματικά να σε έχω πεθυμήσει. Να μου λες τα νέα σου. Να σου λέω τα δικά μου. Να λέμε τις ανησυχίες μας. Από το πανεπιστήμιο μέχρι τώρα, πόσα χρόνια μας δένουν φίλη μου αγαπημένη.

Να έρχομαι σπιτι σου. Σε έχω ζήσει σε τρία διαφορετικά σπίτια. Ως single, στο σπιτι με την τέλεια ταράτσα, μετά με τη σχέση σου σε ένα καινούριο σπίτι με την ωραία βεράντα και μετά και με το μικρό αγοράκι σου, σε ένα νέο σπίτι. Πήγαμε οι δυο μας διακοπές στο νησί, μετά ήρθα και βρήκα και τους τρεις σας. Περάσαμε πολλά μαζί. Να το ξέρεις, σε όλα τα σπουδαία της ζωής σου, εγώ θα είμαι εκεί. Ένα εισιτήριο μακριά είμαι.

Με σένα, έχω ζήσει απίθανες στιγμές. Η σύμμαχος μου σε γκομενικά. Φίλη μου τι να πω για σένα. Πεθύμησα τις μπαρότσαρκες μας, τους καφέδες μας. Άντε επιτέλους να έλθω στα πάρτι που οργανώνεις!

Σας αγαπώ, σας πεθυμώ και θα σε ανέβω σύντομα. 

Το ποστ γράφτηκε με αφορμή την είδηση που μόλις διάβασα. H Ryanair αρχίσει πτήσεις από Πάφο για Αθήνα ( στο ελ. βελ.) . Επιτέλους!

The story of M

Ο κόσμος έχει γίνει πολύ μαλάκας.

Και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην κρίση ή στο γεγονός ότι είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων οι Κύπριοι να γίνονται χειρότεροι με τα χρόνια.

Μπορεί και να οφείλεται στο γεγονός ότι απλά εγώ τώρα το διακρίνω που μεγαλώνω, που έχω ζήσει δέκα πράγματα, που συνάντησα εκατό ανθρώπους.

Η μαλακία πάει σύννεφο. Όπου μαλακία, βλέπε αγένεια.

Το να είσαι απλά άξεστος δεν με πειράζει - θα νευριάσω για κανένα λεπτό, μπορεί να πετάξω και καμιά βρισιά στα μούτρα σου ( ή πίσω σου), αλλά θα μου περάσει. Γιατί ως γνωστό, η γυφτοσύνη είναι ανίκητη. Θα νευριάσω που εν έτει 2014 ακόμα πετάς τη γόπα του τσιγάρου από το παράθυρο, θα απορήσω με τη βλακεία που σε δέρνει όταν παρκάρεις κολλητά μπροστά στην είσοδο ή, ακόμα χειρότερα, σε χώρους αναπήρων. Αλλά πάντα το έκανες - ως λαός, έχουμε ένα touch μεσανατολίτικο των 80s ( όσοι έχετε πάει Αίγυπτο, Συρία, ξέρετε ακριβώς τι εννοώ).

Αλλά η μαλακία, είναι κάτι που δεν μπορώ να τη χειριστώ ακόμα.

Ειδικά στο χώρο εργασίας. Γιατί στην προσωπική σου ζωή, θα κόψεις επαφή, θα κάνεις καυγά, τέλοσπάντων, δική σου είναι η ζωή ότι θες κάνεις με τον κόσμο που έχεις.

Αλλά στη δουλειά, όταν είσαι υποχρεωμένος να συναναστρέφεσαι μαζί τους και άρα τους τρως στη μάπα καθημερινά;

Ε, εκεί το πράγμα αλλάζει.

" Τουλίπα θα σε πάρω τηλέφωνο απόψε να συζητήσουμε την πρόταση που έκανες στον πελάτη"

 ( απόψε; Στο σπίτι μου; Γιατί ξαφνικά η ιδιωτική  μου ζωή είναι δική σου κ. διευθυντά;)

" Τουλίπα, είναι πελάτης, ότι θα σου πει θα κάνεις"

( αν ο πελάτης είναι μαλάκας, η τουλίπα βρίσκεται σε χρόνο dt στα πρόθυρα αυτοκτονίας/παραίτησης).

Με λίγα λόγια, τι αλλάζει ο άλλος είναι μαλάκας;

Θα κάνω καλύτερα τη δουλειά μου; Θα υπακούσω περισσότερο;

Αν είναι ευγενικός, θα τον εκμεταλλευτώ, θα τον κοροϊδέψω, δεν θα του κάνω τη δουλειά που θέλει;

Αυτή είναι η απορία μου.

Γιατί ο κόσμος είναι μαλάκας;

Home Sweet Home

Περνώ φάση σοβαρής αντικοινωνικότητας.

Είναι τόσο σοβαρή, που είμαι σίγουρη ότι έχω περάσει σε νέο στάδιο τρόπου ζωής.

Αυτό το πράγμα μου συμβαίνει εδώ και 1 περίπου χρόνο.

Άρχισε σιγά σιγά, με εκτίμηση της ιδέας του σπιτιού και του να μένεις εντός πάνω από 2 μέρες. Παλιά είχα στην ατζέντα μου σημειωμένο κάτι για κάθε βράδι και φρίκαρα αν είχα ένα κενό ανάμεσα στα 7 βράδια της βδομάδας.

Τώρα, ηδονίζομαι μόνο και μόνο στην ιδέα ότι δεν πρέπει να πάω κάπου και ότι δεν έχω κάτι κανονισμένο.

Μετά προχώρησα σε ένα άλλο στάδιο. Άρχισα να κάνω το σπίτι πιο λειτουργικό. Αγόρασα πιο πολλά μαξιλάρια για τον καναπέ, πήρα νέα τηλεόραση, αγόρασα περισσότερα τσάγια και πήρα κι άλλα κεριά.

Ύστερα, απέκτησα γάτα, ένα θεϊκό αγόρι που μπήκε στη ζωή μου εντελώς τυχαία.

Έτσι θέλω να περνώ πιο πολλές ώρες μαζί του, αφού είναι ακόμα μωρό.

Και μετά έφτασα στο τελικό στάδιο. Σε αυτό το στάδιο, αποδέχομαι ότι πραγματικά βαριέμαι, να γυρίζω. Δεν με ιντριγκάρει κάτι, αν και παραδέχομαι ότι τα νέα μέρη είναι τόσα πολλά που πλέον δεν έχω το επιχείρημα ότι όλα είναι ίδια. Μάλλον τα πράγματα που λέμε στις παρέες, είναι τα ίδια.

Δεν ξέρω βρε παιδί μου, να το πάρω στα σοβαρά; Να μην το πάρω;

Είναι φάση; Έχω ξεπεράσει τα πολλά έξω και είναι φυσιολογικό να κάνω μια παύση; Ή έχω μουχλιάσει; Ή είναι οκ;

Η ευτυχία και η ιστορία

Πριν γράψω, αυτό που είχα από το πρωί στο μυαλό, θέλω να σου πω κάτι.

Φοβού τους στερημένους, τους κακογαμημένους, τους κομπλεξικούς.
Μπορεί να γίνουν πολύ πολύ κακά πλάσματα.

Και όταν βρεθείς αντιμέτωπος μαζί τους, αγνόησε τους και φύγε. Το να είναι ΚΑΙ αδιάφοροι είναι το χειρότερό τους.


Και τώρα αυτό που θέλω να ρωτήσω, με αφορμή μια ταινεία που βλέπω αυτές τις μέρες.

Τί είναι ευτυχία για σένα;

The Stockholm Diaries

Έλειψα μερικές μέρες από την Κύπρο και το ίντερνετ και έχουν γίνει πράματα και θαύματα. Το ΔΗΚΟ έχει νέο αρχηγό, ένας γάτος βρέθηκε κρεμασμένος σε κάγκελο στο ΡΙΚ, έγινε μπαμπάς και σύζυγος ο Σεργουλόπουλος κλπ.

Καθώς γίνονταν όλα αυτά, εγώ βρισκόμουν στη Σουηδία και ζούσα κάτι το εξωπραγματικό, κάτι που τον τελευταίο χρόνο δεν διανοούμουν ότι υπήρχε: Μια πολιτισμένη χώρα.

Η Στοκχόλμη είναι μια πανέμορφη πόλη - με 1/3 νερό, 1/3 φύση και 1/3 αστικό περιβάλλον. Ο τέλειος συνδυασμός. Δεν είναι ούτε μεγάλη, ούτε μικρή. Έχει απλά το σωστό μέγεθος. Χωρίζεται σε νησάκια που το καθένα, έχει το δικό του χαρακτήρα. Μείναμε στο Sodermalm, που είναι σαν το Soho τους.

Έχει απίστευτη καλλιτεχνική σκηνή - οι ξένοι καλλιτέχνες λατρεύουν να είναι εκεί επειδή οι Σουηδοί τους δίνουν έδαφος για δημιουργία. Ακόμα και το πιο mainstream, Fotografiska Μουσειο, με εκθέσεις φωτογραφικής ήταν πανέμορφο.

Οι Σουηδοί είναι κούκλοι. Συγκεκριμένα, οι 9.5/10 είναι πανέμορφοι. Δεν νομίζω να το συνειδητοποιούν φυσικά. Τυχερές Σουηδές, αχ. Υποθέτω και οι Σουηδές ήταν ωραίες - δεν τις είδα, ήμουν πολύ απασχολημένη να ξεροσταλιάζω στη θέα των ξανθών θεών με την τέλεια κουπ.

Επίσης είναι πολύ φιλικοί, πολύ εξυπηρετικοί ( μύθος ότι οι μεσογειακοί είμαστε φιλικοί ) και μιλάνε τέλεια αγγλικά.

Δεν είδα ούτε ένα σπασμένο πεζοδρόμιο, ούτε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο με τρόπο που να μην μπορώ να περπατήσω. Οι κάλαθοι δεν ξεχείλιζαν σκουπίδια και οι τοίχοι δεν ήταν γεμάτοι πανό και άσχημες αφίσες ( υπήρχαν αλλά ήταν συγυρισμένες και σε ένα μοναδικό σχήμα , Α3).

Το φαγητό είναι πολύ ωραίο, ακόμα και για μένα που είμαι κρεατοφάγος. Το ψάρι, ιδιαίτερα η ρέγγα και ο σολομός, είναι θεϊκά. Μόνο αυτά να τρως δεν θες τίποτα άλλο. Έχουν απίστευτα ψωμιά και τα ψωμάδικα τους είναι σαν να ξεπήδησαν από τις σελίδες του Wallpaper. Και να μην πω για τα μούρα - σε γλυκά, σε μαρμελάδες, σε κουπάκια για να συνοδεύουν το κρέας. Τα δε κρουασάν και τα γλυκά, ήταν σούπερ ενώ καθώς περπάταγες στου δρόμους, υπήρχε παντού μια μυρωδιά κανέλας. 

Οι καφέδες πολύ καλοί, τα μπαρ όμορφα, από τα πιο παραδοσιακά μέχρι τα πιο μοντέρνα.

Το αλκοόλ είναι πανάκριβο και αυτό θα ήταν ένας από τους δύο λόγους που δεν θα έμενα ποτέ Στοκχόλμη. 10 ευρώ για ένα ποτήρι ( αδιάφορο) κρασί. Μάλιστα.

Ο αλλος λόγος που δεν θα έμενα, είναι ο καιρός. Συνηθίζεις σε κάποια φάση να φοράς 100άδες ρούχα, σάρπες, γάντια, σκουφιά, κάλτσες, καλσόν κλπ αλλά το να νυκτώνει στις 3, ήταν κάτι που δεν μπορούσα να χωνέψω. Ακόμα και τις ηλιόλουστες μέρες, κατά τις 230 ο ουρανός έπαιρνε ένα πορτοκαλόκόκκινο χρώμα και πολύ σύντομα σκοτείνιαζε.

Οι Σουηδοί μιλάνε χαριτωμένα. Η γλώσσα τους, πανδύσκολη, με πολλά σύμφωνα , είναι μελωδική. Δεν είναι σαν τα γερμανικά που μου ακούγονται βάρβαρα. Αλλά μια βδομάδα εκεί και δεν ξέρω ακόμα πως είναι το "ναι" και το "όχι".

Το κράτος φροντίζει να ζεσταίνονται καλά, να έχουν δωρεάν νερό και ηλεκτρισμό Με ψηλή φορολογία μεν, αλλά με πολλές παροχές δε. Κατάλοιπα του σοσιαλιστικού παρελθόντος της χώρας.

Το Scandinavian Design είναι παντού. Στο δρόμο, στα σπίτια, στα καταστήματα, στο τρόπο που ντύνονται. Απλό, σικάτο, λειτουργικό. Έτσι όπως είναι η χώρα και οι κάτοικοι.

Η φύση είναι υπέροχη, ακόμα και για μένα που λατρεύω το τσιμέντο. Πανύψηλα δέντρα, φύλλα σε όλες τις αποχρώσεις του πορτοκαλί, λίμνες, ποτάμια. Ωραία! Θα ήθελα να έμενα ακόμα μια βδομάδα και να την έβγαζα σε σπίτι στην σουηδική εξοχή, δίπλα από μια λίμνη.

Αυτές τις μέρες θα δω το The Girl with the Dragon Tattoo , και το σουηδικό και το αγγλικό, θα ξανακατεβάσω ABBA στο ipod μου και θα πηγαίνω τακτικές επισκέψεις στο ΙΚΕΑ ( παρεπιμπτόντως το food section του ΙΚΕΑ έχει ένα αρκετά αντιπροσωπευτικό δείγμα των φαγητών της χώρας).

Μια ώριμη...λίστα!

Καταλαβαίνεις ότι έχεις μεγαλώσει/ωριμάσει/γεράσει/όπως θες πες το όταν:

Δεν σου βγαίνει πολύ συχνά να ξενυκτάς μέχρι τις 5 το πρωί. Ναι, στα 20+ μπορούσα να το κάνω 2-3 φορές τη βδομάδα και να πηγαίνω δουλειά ΚΑΙ να μην σερνόμουν όλη μέρα.

Βαριέσαι να πίνεις σφηνάκια. Έτσι κι αλλιώς έχεις μάθει ότι μπορεί να αντέχεις ακόμα τα 4-5 gin n tonic/ vodka + κάτι άλλο/ ποτήρια κρασί αλλά όταν προσθέσεις το ένα και μοναδικό σφηνάκι, αμέσως αρχίζει η κατηφόρα.

Τη βρίσκεις περισσότερο σε εστιατόρια και wine bar παρά σε κλάμπ και μπουζούκια ( ναι, ακόμα και όταν δεν ακούς λαϊκά, απλά πας για το "χάζι"). Να μπορείς να πεις μια κουβέντα ρε παιδί μου, να δεις τους φίλους σου! Αλλιώς τι; Να βγεις έξω απλά για να βγεις; ( "ε , ναι" θα απαντούσες πιο παλιά).

Κάνεις δηλώσεις του τύπου " εγώ την παλιά Λευκωσία, την έχω ζήσει πιο ρομαντικά και τα Καλά Καθούμενα ήταν προορισμός , όχι παρεπιμπτόντως, βρίσκω καρέκλα άδεια και κάθομαι, επειδή δεν υπάρχει πουθενά άλλου στα άλλα καφενεία της πλατείας".

Σκέφτεσαι και σκέφτεσαι και σκέφτεσαι και ζυγίζεις και ζυγίζεις και ζυγίζεις. Ώσπου τελικά να καταλήξεις στο "μπα δεν θα το ρισκάρω". 

Όταν επιτέλους ρισκάρεις, κάνεις τεράστιες αλλαγές στη ζωή σου. Ή έτσι νομίζεις δηλαδή.

Έχεις το στομάχι σου συχνά πυκνά και γνωρίζεις ολοένα και περισσότερο κόσμο που έχει παρόμοια θέματα. Εμ ναι, όλο αυτό το άγχος της δουλειάς, της καθημερινότητας σε κάποια φάση, θα αρχίσει να σου "μιλάει".

Λες φράσεις του τύπου " αυτοί οι μικροί σήμερα πως ντύνονται έτσι" και " τι σκατά γράφει το sms αυτό; γιατί λείπουν τα μισά σύμφωνα;". Ναι, τις λέω και ν-τ-ρ-ε-π-ο-μ-α-ι!

Κρατάς παιδιά των φίλων σου και συνειδητοποιείς ότι ναι θα μπορούσες να είχες και εσύ ως τώρα 1-2 από αυτά τα μικρά τα ανθρωπάκια.

Καταλαβαίνεις πια γιατί σκέφτεσαι με τον τρόπο που σκέφτεσαι, γιατί έχεις συγκεκριμένες φοβίες, γιατί συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο. Από την μια χαίρεσαι που άρχισες και σε μαθαίνεις, από την άλλη, ψιλοχαλιέσαι που τώρα ξέρεις το "γιατί" και άρα πρέπει να κάνεις κάτι γι' αυτό.

Το παιδικό σου δωμάτιο, δεν υπάρχει πια. Έχει γίνει δεύτερο γραφείο, το δωμάτιο για σιδέρωμα ρούχων, αποθήκη και ότι άλλο έχει αποφασίσει η μάνα σου. 

Σκυλοβαριέσαι να κάνεις chat στο facebook, να μιλάς στα τηλέφωνα, να ανταλλάζεις sms. Έχουμε και δουλειές λέμε!

Σου φεύγει και λες και καμιά λέξη στην καθαρεύουσα. ( αλήθεια το κάνω!)

Μιλάς για κάποιον που είναι 60 χρονών και λες "νέος είναι". Και έχεις δίπλα σου κάτι 20χρονα που λένε για κάποιους " ναι βγαίνει με έναν σχεδόν γέρο...είναι 40", και φρικάρεις.

Δεν πιστεύεις στα ζώδια, ούτε στους ωροσκόπους, ούτε στο σύμπαν. It is what it is!

Σπάνια κάνεις τέτοιες λίστες, αλλά όταν τις κάνεις, γελάς από μέσα σου!

Υ.Γ Το φθινοπωρινό header είναι μια δημιουργία του φίλου μου unshaved bastard!

Dream, dream dream!

Το ξέρω πολύ καλά πως εδώ και μήνες γράφω τα ίδια και τα ίδια καταθλιπτικά πράγματα.

Χωρίς να απολογούμαι ( δεν είμαι καλή σε αυτό - όταν αναγκάζομαι να το κάνω, τις περισσότερες φορές δεν το εννοώ, απλά το λέω για να με αφήσουν ήσυχη),  ξέρω πως στα έχω πρήξει.

Κάνε υπομονή, όπως κάνω και εγώ και ελπίζω μια μέρα να φέξει από κάπου και να δω το φως το αληθινό.

Λοιπόν σου είπα για τα 2 όνειρα που βλέπω πολύ συχνά τα τελευταία 1-2 χρόνια;

Είναι δύο συγκεκριμένα. Για το σπίτι σου ξανάπα. Βλέπω όνειρο ότι αλλάζω σπίτι, περιοχή, διαμέρισμα.

Το άλλο είναι ότι ονειρεύομαι ότι ξαναπάω πανεπιστήμιο. Είτε για master είτε για ένα πτυχίο.

Είμαι στην ηλικία που είμαι τώρα εξ ου και το όνειρο μετατρέπεται πολλές φορές σε εφιάλτη του στυλ "τι γυρεύω εγώ μεσα στα διαβάσματα" και " που να ξεσηκώνομαι τώρα να μένω σε dorms".

Πάω είτε στο παλιό μου πανεπιστήμιο ή σε ένα άλλο ( μέχρι και Εδιμβούργο έχω βρεθεί).

Χθες το βράδι ήταν η σειρά του ονείρου University-Madness.

Ξαναπήγα πανεπιστήμιο, παρέα με μια κολλητή μου και από την πρώτη μέρα βρήκα και ένα ισπανό 25χρονο γκόμενο ( μια φορά έκανα το λάθος με μικρότερο - α πα πα). Τον σπίτωσα στο 2Χ2 δωμάτιο του hall μου. Ήταν θεσπέσια και σχεδόν απελευθερωτικό - δεν μου ζήτησε κανείς να τον παντρευτώ και εγώ δεν το σκέφτηκα ποτέ. Απλά έκανα σεξ!

Τέλοσπαντων, επανέρχομαι στο θέμα μας.

Μα γιατί βλέπω όνειρα με πανεπιστήμια;

Στον ονειροκρίτη λέει πως είναι καιρός περισυλλογής και αγώνα για προσωπική ανάπτυξη.

Η αλήθεια είναι πως με προβληματίζει η λούπα της μη δημιουργικής δουλειάς και προσπαθώ αργά και σταθερά ( κυρίως αργά) να κάνω άλλα πράγματα. 

Αλλά πανεπιστήμιο;

Υ.Γ. Βαριέμαι τόσο πολύ στο γραφείο. Απέκτησα και νέο όνομα "The Bitch". Oh well...

Past tense

Μια από τις πιο μεγάλες παγίδες στη ζωή μας είναι να αναπολούμε συνεχώς.

Να κοιτάς πίσω αντί μπρος ή όπως μου έλεγε μια καθηγήτρια στο γυμνάσιο "να κοιτάς έξω από το παράθυρο αφηρημένα, αντί να βλέπεις τι γίνεται εκείνη την ώρα μέσα στην τάξη".

Όταν όμως έχεις πέσει σε λούμπα, κοινώς δεν την παλεύεις, δεν μπορείς παρά να προστατεύεις τον εαυτό σου υποσυνείδητα με το να αναπολείς.

Αυτό κάνω εδώ και μέρες.

Διαπιστώνω, λοιπόν, πως τα δύο χρόνια πριν μου φαντάζουν μια άλλη ζωή ( πήγα δηλαδή εγώ στην Ινδία;) , τα τρία χρόνια πριν σαν να μην ήμουν εγώ που τα έζησα ( εκείνο το ταξίδι στο Άμστερνταμ και στην Κωνσταντινούπολη δυο μήνες μετά). Για τα πέντε χρόνια πριν, δεν το συζητώ. Άσε που οργιάζω και σκέφτομαι μέχρι και 10 χρόνια πριν ( η πρώτη δημιουργική μου δουλειά και μια σχέση, η πρώτη που ήταν βασισμένη καθαρά στο σεξ).

Πω πω, πως περνούν τα χρόνια. 

Φοβάμαι είναι η αλήθεια. Φοβάμαι πως θθα περάσουν κι άλλο τα χρόνια και εγώ δεν θα ζήσω όσα ονειρευόμουν. Μια μέρα, θα ξυπνήσω θα είμαι 50 ( αν φτάσω τόσο πολύ με το άγχος που έχω) και θα διερωτώμαι που πήγαν όλα τα χρόνια.

Δεν ξέρω αν αυτοί που έχουν παιδιά, μετράνε έτσι το χρόνο. Μπορεί να είναι εντελώς εγωιστικό εκ μέρους μου να μετρώ τη ζωή μου σε ταξίδια και στιγμές. 

Δεν ξέρω αν θα ήμουν πιο ευτυχισμένη αν την μετρούσα σε παιδικά δοντάκια που πέφτουν, στις πρώτες φορές ( η πρώτη λέξη, το πρώτο περπάτημα), στις πρώτες μέρες ( στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο,).

Η αλήθεια είναι πως στα γράφω αυτά και νιώθω μια μεγάλη λύπη και αγωνία.

Λύπη γιατί απογοητεύω τον κόσμο γύρω μου και γιατί δεν αποφασίζω αν θέλω να μπω στη διαδικασία "οικογένεια".

Αγωνία γιατί, όταν δεν κάνεις κάτι που κάνουν όλοι, υφίστασαι με μεγάλη πίεση από την οποία δεν ξέρεις ποτέ θα απαλλαγείς και θα ηρεμήσεις ( χωρίς να κατεβάζεις xanax).

Καθώς τα γράφω αυτά, σκέφτομαι: Μήπως τελικά το να σκέφτεσαι το παρελθόν μόνο ζημιά προκαλεί;

Wok me up before you go go

 Χθες το βράδι, είχα τη φαεινή ιδέα να προτείνω στην παρέα, να πάμε κάτω παλιά Λευκωσία για βόλτες. Καλός ο καιρός, σκέφτηκα, θα βρούμε και ένα café να αράξουμε ανάμεσα στα τόσα που άνοιξαν. Αφού έχει τόσες επιλογές πια κάτω στο κέντρο.

Πάω, μαζεύω τη μια φίλη, δίνουμε τηλεφωνικό ραντεβού με τους άλλους, πάνω στην πλατεία/γιαπί Ελευθερίας.

Δεν πάρκαρα στην τάφρο, από ψηλά φαινόταν γεμάτη. Περνώ κατά μήκος των Φοινικιών, επίσης τίγκα. Προχωρώ, φτάνω στην πλατεία/γιαπί. Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι το αρχικό μου σενάριο, δεν είχε καμία λογική. Πλανόδιοι πωλούσαν από ξηρούς καρπούς μέχρι βραχιολάκια, κάτι ξεκάπνιζε δεξιά και αριστερά ( μην ήταν σάντουιτς, μην ήταν γύρος και κοψίδια;) και κόσμος, πολύς κόσμος.

Δεν πτοήθηκα, έστριψα στην Ρηγαίνης. Κόλλησα σε μποτιλιάρισμα. Μετά από 5 λεπτά, καταφέρνω να ξεφύγω και στρίβω δεξιά για να πάω προς τα κάτω. Πάρκιγκ γεμάτα, αυτοκίνητα να βγαίνουν από όλα τα alt.

Να μην στα πολυλογώ, πάρκαρα στο μυστικό μου πάρκιγκ, κάπου πολύυυυ μακριά από Λήδρας και Ονασαγόρου.

Βρήκαμε τους υπόλοιπους Λαϊκή Γειτονιά που υποτίθεται άνοιξαν καφενεδάκια. Έχω μια απορία…δηλαδή το μόνο πράγμα που απέμεινε από αυτό το φιλόδοξο σχέδιο της δεκαετίας του 80, είναι 4-5 ταβέρνες με χάλια, τάχαμου, κυπριακό φαγητό και café που το highlight τους είναι ο ναργιλές;

Τέλοσπάντων, μετά από μια βόλτα Λήδρας και Ονασαγόρου, όπου γινόταν το έλα να δεις και μετά από ένα πέρασμα στην πλατεία Φανερωμένης που μας προκάλεσε αγοραφοβία, καταλήξαμε Ερωδό.

Για τον οποίο δεν πεθαίνω, αλλά σκίζει από τοποθεσία και το πιο σημαντικό δεν σε πνίγει ο πολύς ο κόσμος.

Αν κύριε Δήμαρχε και αρμόδιες αρχές, σκοπεύατε να μετατρέψετε την παλιά Λευκωσία σε ένα τεράστιο wok, όπου όλοι θα βρισκόμαστε μέσα, σαν stir fry λαχανικά και θα κουλιάζουμε, το έχετε καταφέρει.

Πρώτες μέρες του Οκτώβρη

(διάβασε το πιο κάτω κείμενο, ακούγοντας το "Perfect Life" του Moby)

 Το triolouin με έκανε και χαμογέλασα πριν λίγο με το ποστ του για τα 10 βήματα που μπορεί να φτάσει κάποιος στην ευτυχία και το ευχαριστώ πολύ!

Λοιπόν, δεν έχω πολλά νέα - τι θα συνέβαινε σε ένα μήνα εξάλλου ( πολλά κακά αν μη τι άλλο - αυτό είναι εύκολο - το απέδειξε ο Σεπτέμβρης).

Αλλά αποφάσισα να αλλάξω διάθεση επειδή είμαι στις καλές μου και και είναι ηλιόλουστα τώρα που γράφω. Κάνε καφέ και έλα να σου πω τι έγινε αυτές τις μέρες.

Καταρχάς, έκλεισα σήμερα ταξίδι. Υπολόγιζα να πάω Αθήνα τον άλλο μήνα και μάλιστα κανόνισα να λείπω και μια βδομάδα ( ευχαριστώ φίλη που θα με αντικαταστήσεις). Όμως έπεσε πρόταση από άλλη φίλη και αμέσως είπα "ναι" χωρίς δεύτερη σκέψη. Λοιπόν, η Τουλίπα σου τον επόμενο μήνα θα γίνει frozen. Η Στοκχόλμη θα υποδεχθεί την αφεντιά μου και θα βρεθώ κοντά στον Βόρειο Πόλο! Η χαρά μου είναι μεγάλη, γιατί ως γνωστόν λατρεύω τα ταξίδια και μάλιστα σε χώρες που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τη δική μου.

Τι άλλο; Αποφάσισα να κάνω πράγματα. Όχι, δεν θα αρχίσω πλέξιμο, ούτε άλλη γλώσσα, ούτε θα μάθω να μαγειρεύω ( αν και νομίζω όλοι ξέρουμε να μαγειρεύουμε και απλά θέλουμε εξάσκηση).

Για παράδειγμα, χθες πήγα στην Κρατική Έκθεση, την Πέμπτη θα πάω στο Silverstar για δοκιμή κρασιών Makkas Winery, θα πάω την Κυριακή να δω το "Παλτό" στο πρώην Da Capo, θα πάω σινεμά να δώ το J.A.C.E και το Jobs κλπ.

Δεν τα κάνω επειδή βαριέμαι - αν και είναι ένας λόγος αυτός - αλλά επειδή σκέφτηκα πως αν είμαι εκτεθειμένη σε διάφορες εμπειρίες και συναναστρέφομαι με καινούριο κόσμο, μπορεί στο άσχετο να βρω παραθυράκια σε διάφορες σκέψεις μου που με προβληματίζουν από τον καιρό που γεννήθηκα.

Με τη μάνα μου δεν μιλιόμαστε και εννοείται πως με ενοχλεί κατά φάσεις. Με τον μπαμπά μου μιλάμε και πήγαμε μαζί έκθεση χθες το βράδι, ήταν ωραία Ένιωσα μετά από καιρό πως είμαι η κόρη κάποιου. Νιώθω πως αυτό που πέρασα πριν μερικές βδομάδες δεν μου άξιζε. Δεν σου κρύβω όμως, πως με επηρέασε.  Όχι με τον τρόπο που ήλπιζε η μάνα μου. Κάτι σαν wake up call, θα το έλεγα. Ναι, ελπίζω να είναι αυτό.

Υ.Γ. Άσχετο, αλλά όταν μετά από χρόνια φιλίας, ο άλλος "πιάνεται" από ένα αστείο που κάνεις και βγάζει νύχια, δεν είναι και τόσο ευχάριστο. Και αν δεν είσαι 20 και έχεις αντοχές - που δεν είμαι και δεν έχω - μένεις μακριά, γιατί πολύ απλά βαριέσαι να αυτολογοκρίνεσαι για να μην "θικτεί" ο άλλος.