Ένα μεγάλο ουφ

Δεν στόλισα. Δεν θα στολίσω.

Δεν κατεβαίνω παλιά Λευκωσία. Δεν με ενδιαφέρουν οι γιορτές και τα παζαράκια τα γιορτινά.

Βαριέμαι. Όχι τα Χριστούγεννα γενικά ως ιδέα, αλλά τα Χριστούγεννα εδώ.

Τα λεφτά που πετάγονται σε διακόσμηση. Σε άσκοπα δώρα. Έχει κόσμο που δεν έχει να φάει και αυτή η φράση στην Κύπρο, πλέον δεν είναι μεταφορική.

Πήγα σε καμιά δεκαριά πάρτι δουλειάς και πάρτι γενικά. Πέρασα πολύ ωραία. Είδα και φίλους. Μου αρέσαν και στα πετακτά 2-3 ( γκέι και μικρούληδες - έλεος δηλαδή).

Πέρασα και μέτρια αρκετές φορές. Αλλά αυτό προσπαθώ να μην το αναλύω γιατί δεν έχω την καλύτερη ψυχολογία αυτές τις μέρες.

Μετρώ τις μέρες για να πάω Αθήνα. Προσπαθώ να μην εναποθέτω όλες μου τις ελπίδες σε αυτό το ταξίδι. Να μην περιμένεις πολλά για να μην απογοητευτείς πολύ. Φράση που σιχαίνομαι αλλά σε αυτή την περίπτωση, ισχύει.

Σκέφτομαι το μέλλον μου. Και το παρόν μου. Προσπαθώ, όχι πολύ το παρελθόν. Μετά από κάτι σημαντικό που έχει συμβεί στη ζωή σου, είναι μια καλή ευκαιρία να δεις που στέκεις. Δεν μου αρέσει εδώ που στέκομαι.

Θέλω έναν έρωτα ωραίο. Εκείνον που δεν προσπαθείς πολύ. Εκείνον που σε ελκύει ο άλλος ( ναι, καταντήσαμε να μην το θεωρούμε, πολύ απαραίτητο - γελοίο δεν είναι;). Που παρατηρείς πως συμπεριφέρεται στη ζωή του και νιώθεις σεβασμό. Όμως, εκτός από το να είσαι ανοικτός, τι άλλο μπορείς να κάνεις; Να είσαι καθαρός, σίγουρα. Κάτι άλλο;

Θέλω και παιδάκι. Χμ δεν ξέρω. 

Ουφ.

Σκέψεις βροχή

Σήμερα, αφορμή έψαχνα και είπα να μείνω σπίτι μέχρι το μεσημέρι να τελειώσω κάτι δουλειές του γραφείου που θέλουν συγκέντρωση.

Βρέχει κιόλας και είναι ωραία. Κάθομαι με πιτζάμες, καφέ, γατί μπροστά από θέρμανση.

Το ότι ακόμα δεν άρχισα να δουλεύω, αλλά γράφω εδώ, το αγνοώ.

Απολαμβάνω το σπίτι μου δεν λέω, όμως τον τελευταίο καιρό μένω όλο και πιο μέσα.

Από τη μια, έχω πολλά πάρτι δουλειάς, οπότε τις άλλες μέρες λιποθυμώ στον καναπέ και βλέπω το ταβάνι ( αλήθεια) και από την άλλη, για τους γνωστούς ευνόητους, αποφεύγω την παλιά Λευκωσία.

Δεν είμαι και σε χριστουγεννιάτικη διάθεση...οπότε τα λαμπάκια της πόλης με μάραναν.

Τι έγινε ρε παιδιά; Έχει ασχημύνει η Λευκωσία, ή είναι απλά η διάθεση μου.

Έχω βαρεθεί αυτό το τοπίο. 

Καλά, για την παλιά πόλη δεν το συζητώ. Πόσή πουρόπετρα να αντέξει ο άνθρωπος. Πόση άσχημη Ονασαγόρου, πήκτρα πλατεία Φανερωμένης, δρομάκια που δεν βρίσκεις να παρκάρεις να δεχτείς;

Τελικά, εμείς που πηγαίναμε παλιά Λευκωσία από τη δεκαετία του '90 ( Καλά Καθούμενα, Οκτάνα, Plato's), φύγαμε και ήλθαν οι "ορκισμένοι" εχθροί της "βρωμισμένης" παλιάς πόλης.

΄Τώρα πάω στη "νέα " Λευκωσία. Silverstar, Lost and Found, Vinocultura. Μου ταιριάζει πιο πολύ το αστικό τοπίο των άσχημων πολυκατοικιών του '80 και οι λίγες εξαιρέσεις, τα κτίρια του Νεοπτόλεμου Μιχαηλίδη.

Το μόνο που δεν μπορώ να καταλάβω αν τα κάνω όλα αυτά ( ανάγκη για νέες εικόνες, νέα στέκια, νέο κόσμο) γιατί πραγματικά θέλω να είμαι καλά και να κάνω καινούρια αρχή ή απλά από αντίδραση, για να αποφύγω εικόνες και κόσμο. Θα ήθελα να είναι το πρώτο.

Τώρα που θα πάω Αθήνα, ανυπομονώ να περπατήσω πολύ. Από κέντρο μέχρι Πλάκα, Αναφιώτικα, να ανέβω Κολωνάκι, να κατηγορίσω τη Σόλωνος, να πάω Λυκαβητό, να κάθομαι σε cafe και να κοιτώ τον κόσμο που περνάει. Δεν θέλω να σκέφτομαι, δεν θέλω να αγχώνομαι για το παρόν και για το μέλλον μου.

Ο anonymous των σχολίων του τελευταίο ποστ, είπε μια αλήθεια. Έχω πραγματικούς στόχους;

Δεν ξέρω anonymous. Και αν θύμωσα που μου το είπες, είναι γιατί στα 37 μου δεν έχω κάτι χειροπιαστό.

Ο anti-Christos λεει στο τελευταίο ποστ του ότι θέλει να γίνει πατέρας, μου είπε και μια φίλη μου Αθηναια στο τηλέφωνο ότι θέλει να κάνει παιδί. Μου το είπε και ένας φίλος μου γκέι.

Και γω, αορίστως, θέλω να γίνω μάνα. Αλλά σίγουρα θέλω να γίνω μάνα , από έρωτα. Δεν μπορώ να δεχθώ τον συμβιβασμό.  Πιστεύεις ότι έχει κόσμο που θεωρεί "παράλογο" το γεγονός ότι θέλω να είμαι με κάποιο που θα είμαι ερωτευμένη και μαζί του να κάνω οικογένεια; " Να τα ξεχωρίσεις αυτά τα δύο, τουλίπα, δεν γίνεται αλλιώς", μου πε μια φίλη τις προάλλες και τσαντίστηκα.

Οπότε anonymous, αν έχω ένα στόχο, είναι να ζήσω τη ζωή μου χωρίς σκόντο.

Μας κάνει;

Η πορεία

Η πιο μεγάλη αλήθεια είναι πως όταν είσαι συναισθηματικά φορτισμένος, δεν μπορείς να δεις τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.

Ενω έχω πλήρη συνείδηση ότι είναι αυτό ακριβώς που μου συμβαίνει τον τελευταίο καιρό και ενώ ξέρω ότι δεν θα είναι για πάντα, εντούτοις πολλές φορές δεν μπορώ να το σταματήσω.

Για παράδειγμα. Αποφεύγω τη παλιά Λευκωσία. Για ευνόητους λόγους. Επίσης αποφεύγω διάφορα πάρτι και event και εννοείται τρέμω τις γιορτές.
Το να νιώθεις ότι πρέπει να κρύβεσαι στην ίδια σου την ( μικρή) πόλη δεν είναι ότι ευχάριστο.
Πόσο καιρό θα πάει αυτό;
Γιατί ακόμα νιώθω έτσι;
Κάθε μέρα έχω απορίες, κάθε μέρα έχω παράπονο γιατί δεν μπορώ να το χειριστώ.
Κάθε μέρα μου λένε φίλοι, ότι είναι λογικό, να μην φοβάμαι και πάω καλά και ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος στο πότε θα είμαι σε καλύτερη κατάσταση.

Αλλά έχει στιγμές που πέφτω. Που απορώ γιατί μου έτυχε τέτοια βλακεία στη ζωή μου.
Τώρα σκέφτομαι ότι δεν θα τελείωσει ποτέ, ότι δεν θα είμαι καλά.
Κάνω πράγματα συνέχεια, βγαίνω έξω, δουλεύω πολύ, μιλώ με φίλους μου. Και πάλι νιώθω τόσο , άδεια.
Έρχονται και Χριστούγεννα....δυσκολεύομαι.
Σκέφτομαι την Αθήνα και χαίρομαι που πρώτο θα δω τους φίλους μου, δεύτερο θα αλλάξω περιβάλλον και τρίτο θα κυκλοφορώ στην πόλη ΑΝΕΤΑ.
Και μετά σκέφτομαι ότι θα έλθω πίσω, στα ίδια σκατά.
Αν είσαι μάγκας, δώσε μου μια αισιόδοξη συμβουλή.

Πότε κλείνουν οι κύκλοι;

Αυτό που είσαι ακόμα θυμωμένος με τη συμπεριφορά του άλλου, ενάμιση μήνα μετά.

Που δεν συνειδητοποιείς τι έγινε, που εισαι μεταξύ νεύρων και λύπης.

Που δεν διανοείσαι ότι σου έκανε τέτοιο πράγμα.

Που πίστευες ότι ήταν πιο "πολύς" αλλά διαπιστώνεις πως ήταν πάντα πιο "λίγος".
Που καταρρέουν μέρα με τη μέρα όλα όσα πίστευες για αυτόν.

Πότε τελειώνει;

Και αν δεν θες καν να μπεις στη διαδικασία να τους πεις πόσο σε διέλυσαν; Γιατί αυτό σημαίνει ότι θα επικοινωνήσεις, κάτι που δεν θες με τίποτα.

Όταν έχεις ανάγκη να τους σβήσεις από τη ζωή σου και να το νιώθεις έντονα ενάμιση μήνα μετά.

Πότε έρχεται το closure;

Δύο

Και μετά είναι εκείνες οι μέρες που τα μόνα μέρη που θες να συχνάζεις είναι το σπίτι σου και άλλες χώρες.

Για να είσαι ο εαυτός σου, για να σε "δεις", για να δεις άλλα.

Υ.Γ Συνειδητοποίησα χθες κάτι πολύ σημαντικό. Ίσως, δεν έχω ερωτευτεί ποτέ.

Μια ηλιακτίδα

Είναι εκείνες οι μέρες, που ξυπνάς και δεν σκέφτεσαι αμέσως τα κακά της φάσης σου. Ή αν τα σκεφτείς, διαρκούν τόσο, όσο η διαδρομή από το κρεβάτι στην κουζίνα για τον πρώτο καφέ της μέρας.

Είναι οι μέρες, που βλέπεις να ξεπροβάλλει μια μικρή ηλιακτίδα. Τόσο μικρή, αλλά αρκετή για να σε φωτίσει.

Ναι, θες να συγχωρέσεις. Να στείλεις εκείνο το μήνυμα. Αλλά δεν θα το κάνεις. Γιατί κατά βάθος ξέρεις πως αυτή η ηλιακτίδα, μπορεί ανά πάσα στιγμή να κρυφτεί πίσω από γκρι σύννεφα.

Υπομονή. Ναι, αυτό θα κάνεις. Ώσπου να αυξηθούν οι ηλιακτίδες. Ώσπου ο ουρανός σου να γίνει γαλάζιος. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Και που ξέρεις. Μια μέρα, θα βγεις έξω και θα είναι όλα τόσο φωτεινά που οι σκοτεινές λεπτομέρειες θα εξαφανιστούν πίσω από ένα κάτασπρο ορίζοντα.

Just ( hoping) to be clear

Στις μεταβατικές περιόδους της ζωής μας, τα πράγματα και οι καταστάσεις είναι όλα τόσο αλλοιωμένα που δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα.

Δεν ξέρουμε τι να νιώσουμε, η κρίση μας είναι επηρεασμένη από ένα συναισθηματικό ρόλερκοαστερ.

Τώρα, αυτό που γράφω, δεν είναι κουβέντες του αέρα. Το ζω εδώ και ένα μήνα.

Το blog με βοηθά να επιστρέφω στις σκέψεις μου στα διάφορα στάδια που έχω περάσει αυτή την περίοδο. Όταν ήμουν θυμωμένη, όταν ήμουν απελπισμένη, όταν ήμουν πολύ λυπημένη, όταν ήμουν ήρεμη, όταν ήμουν αισιόδοξη.

Όμως ξέρω, πως τίποτα από όλα αυτά που νιώθω όλες αυτές τις μέρες, είναι πραγματικά εγώ.

Είμαι εκτός εαυτού, μερικές φορές είμαι και εκτός σώματος, όσο μεταφυσικό και αν ακούγεται αυτό.

Το Σάββατο ένιωσα πως αυτό που ζω με αυτό που ζούσα ως πριν ένα μήνα, ήταν ένα παράλληλο σύμπαν.

Τι σκέφτομαι να κάνω; Όχι πολλά.

Θα κάνω υπομονή. Όπως μου έλεγε πάντα η φίλη μου, και πάντα απορούσα με το νόημα αυτής την ατάκας, "κάνω υπομονή, σημαίνει έχω πίστη στη ζωή ότι θα μου δείξει το δρόμο".

Αν διαβάσει κάποιος από τους φίλους μου αυτά που γράφω, θα με πει μελοδραματική.

Για έναν παράξενο λόγο, ελάχιστοι καταλαβαίνουν το μέγεθος του σοκ που έχω πάθει.

Οι 2-3 που καταλαβαίνουν όμως, είναι δίπλα μου και αυτό είναι αρκετό.

Είμαι περίεργη να δω πως θα είμαι σε έναν μήνα, σε δύο μήνες, σε τρεις μήνες, το καλοκαίρι, σε έναν χρόνο.

Θα γίνει όπως στις ταινείες; Θα είναι όλα μια ανάμνηση, εγώ θα είμαι δυνατή και θα ανοίγω νέα κεφάλαια στη ζωή μου ,καθαρή και ξεκάθαρη;

Μακάρι.

Είμαι αυστηρή σε μερικά πράγματα. Όπως αυτό: Δεν παίρνω ποτέ τον εύκολο δρόμο. Αρνούμαι να αγνοήσω τα συναισθήματα μου, να αρνηθώ να περάσω μια περίοδο θλίψης, μόνο και μόνο για να έχω την ψευδαίσθηση πως "αν δεν το ζήσω, δεν υπάρχει". Και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να λειτουργήσει ως υποκατάστατο μου. Όσο σέβεσαι τον εαυτό σου, οφείλεις να σεβαστείς και τον άλλο απέναντι σου.

Τα πράγματα ήταν πάντα ξεκάθαρα. 

Τα όνειρα

Είδα το Σάββατο το Eat, Pray, Love ξανά.

Πόσο θα ήθελα να κάνω κάτι παρόμοιο.

Να βάλω μια τεράστια παύση στη ζωή μου εδώ, να πάρω μια βαλίτσα και να φύγω.

Να πάω σε μια όμορφη ευρωπαϊκή πόλη, που δεν θα ξέρω κανέναν, δεν θα με ξέρει κανείς, τα νέα άτομα που θα γνωρίσω δεν θα έχουμε κάτι να μας δένει από το παρελθόν. Θα είναι μια νέα αρχή, με καθαρή σελίδα.

Και μετά θέλω να πάω στην Ινδία, ξανά. Αυτό το σοκ που έπαθα την πρώτη φορά που την επισκέφθηκα και που κράτησε τρεις ολόκληρους μήνες, θέλω να το ξαναπάθω.  Μια χώρα που δεν μπορείς να την κατανοήσεις γιατί όλα είναι διαφορετικά. Ο κόσμος, η συμπεριφορά του, οι συνήθειες του. Το φαγητό, οι μυρωδιές οι γεύσεις. Οι εικόνες, τα χρώματα που είναι αλλιώτικα. Όλα διαφορετικά. Να μπεις μέσα σε κάτι τόσο εκτός από σένα που να αναγκαστείς να παραδεχθείς ότι δεν είσαι ένα πράγμα, είσαι πολλά και αρκετά από αυτά δεν τα ξέρεις.

Μετά θέλω να καταλήξω σε μια χώρα με πάρα πολύ πράσινο, πολλή φύση. Χαλαρά σε μια αιώρα. Να κολυμπώ. Να πλέκω καλάθια στο Μπαλί. Να κάνω τα βασικά. Να ζω βασικά. Και να είναι ουσιαστικά.

Όνειρα....:)

Η φυγή;

Έχω να ξεκολλήσω από το νησί, από το καλοκαίρι.

Αλλά τώρα δεν με χωράνε οι τόποι. Έτσι αποφάσισα να περάσω τη Πρωτοχρονιά μου στην Αθήνα.

Από τη μια, έχω λόγο να μην είμαι εδώ και από την άλλη, εχω λόγο να είμαι εκεί.

Εδώ έχω βαρεθεί. Τα ίδια, τους ίδιους. Και φέτος με ανάμεικτα αισθήματα και ένα αίσθημα μοναξιάς, όλα στο μυαλό μου έχουν διογκωθεί. Μπορεί και να περνούσα καλά εδώ. Ίσως και πολύ καλύτερα απ' ότι θα περίμενα. Αλλά μπορεί και να γίνονταν τα πράγματα χάλια. Πάντως όσο σκέφτομαι ότι θα δω ανεπιθύμητα άτομα,  καθώς βολτάρω στην πόλη, με πιάνει αμόκ. Πρέπει να φύγω.

Άρα θα φύγω. Θα αλλάξω παραστάσεις. Θα δω φίλους καλούς, αγαπημένους. Θα πιω άπειρους καφέδες, θα κάνω κουβέντες, θα δω νέα πρόσωπα με τα οποία δεν θα έχω να συζητήσω προβληματικές καταστάσεις. Θα είναι όλα φρέσκα. Άρα λογικά θα είμαι μια χαρά στην αγαπημένη μου Αθήνα.

Από την άλλη σκέφτομαι, μήπως όλο αυτό είναι μια δειλή φυγή. Ή μια φοβία.

Χμ, δεν μου αρέσει να τρέχω να φύγω. Αλλά γιατί να το παίξω "γενναία" και μείνω να υποστώ τις φοβίες μου; Γιατί να μην αλλάξω παραστάσεις; 

Θα πάω. Απλά κολώνω να κόψω τα εισιτήρια. Φτάνω λίγο πριν την επιβεβαίωση και κλείνω το παραθυράκι. Έχει τρεις μέρες τώρα.

Και δεν ξέρω γιατί.

Οι γέφυρες

Όταν περνάς, λοιπόν , τη διαδικασία να μείνεις μακρυά και να δεις, όχι μόνο τα γεγονότα  μιας κατάστασης, αλλά τα θετικά και τα αρνητικά του αποτελέσματος, η πορεία αυτή έχει τα πάνω και τα κάτω της.

Θα λυπηθείς, θα κλάψεις, μετά θα νιώσεις ότι ναι, έτσι έπρεπε να γίνει, θα είσαι καλά και τούμπαλιν. Ολα θα εναλλάσονται με γρήγορους ρυθμούς. Θα είναι κουραστικό. Θα εξαντλείσαι από τις εναλλαγές συναισθημάτων.

Με τον καιρό, οι εναλλαγές, θα είναι πιο αργές. Μπορεί να λυπάσαι για μεγαλύτερη χρονική περίοδο, αλλά μπορεί να νιώθεις ότι πατάς στα πόδια σου, περισσότερο.

Ίσως θα είναι αργές, γιατί τα πολύ κάτω, θα ανεβαίνουν σιγά σιγά. Γιατί θα κυριαρχεί η σκέψη του ότι όλα γίνονται για να σε πάρουν ένα βήμα παραπέρα.

Θα μάθεις δηλαδή να αποδέχεσαι ότι υπάρχουν γέφυρες στη ζωή. Κάποιες θα τις διασχίζεις με ευκολία, κάποιες με μεγάλη δυσκολίες και πολλές φορές στην πορεία θα πονάς.

Αλλά οι γέφυρες αυτές είναι σημαντικές. 

Είναι σημαντικές γιατί θα σε πάρουν πιο κοντά στον στόχο σου, εκεί που πρέπει να είσαι.

Η διαδικασία

Περνάνε οι μέρες και τα συναισθήματα μου αλλάζουν διαρκώς χρώματα. Τη μια είναι σκουρόχρωμα, μπλε σκούρο, πολύ μαύρο, πολύ γκρι ( ουτε καν το γκρι που μου αρέσει). Ύστερα, με μια σκέψη, ανοίγουν λίγο. Ειδικά όταν δω το γάτο μου ή τους φίλους μου. Μου αποδεικνύουν με τη στάση και τη συμπαράστασή τους γιατί βρίσκονται στη ζωή μου τόσα χρόνια. Τότε οι σκέψεις μου γίνονται λίγο ανοικτόχρωμες.

Δεν τρέφω ελπίδες ότι ξαφνικά θα γίνουν όλα ξαφνικά ή πολύ σύντομα, κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί, γαλάζια. 

Υποτίθεται πρέπει να περάσω μια περίοδο πένθους.

Και την περνώ αυτή την περίοδο. Μόνη μου, με λίγους φίλους. Συζητάμε, αμα παρανοώ με φέρνουν στα ίσια μου. Μου επιβεβαιώνουν ότι θα περάσει. Ακούνε υπομονετικά, όταν με πιάνουν τα νεύρα και με πνίγει το άδικο. 

Απλά αυτό το σκούρο χρώμα, δεν λέει να φύγει. 

Προσπαθώ να κάνω πράγματα, της δουλειάς, με φίλους. Περπατώ πολύ, μου κάνει καλό.
Επίσης προσπαθώ να είμαι καλά στο σπίτι μου.  Χθες το βράδυ άνοιξα ένα πολύ ωραίο κόκκινο κρασί, μαγείρεψα μακαρόνια με φασκόμηλο, τα έφαγα, ενιωσα προς στιγμής, μια στιγμιαία χαρά.

Ειπα οχι σε πρόταση για έξω - δεν έχω τη δύναμη για αυθόρμητα, αυτή την περίοδο.

Μετά ξάπλωσα στον καναπέ, έβαλα κουβέρτα, ήλθε το γατί μου πάνω μου, ξάπλωσε και είδα τρία επεισόδια The Good Wife. Ήταν καλά.

Αλλά πάλι κοιμήθηκα από τις 1030. Δεν αντέχω περισσότερο τη μέρα.

Νιώθω πως δεν μου αξίζει όλο αυτό που ζω. Αλλά θα αλλάξει κάτι αν μου επιβεβαιώσεις και εσύ και όλο το σύμπαν, πως όντως δεν μου αξίζει;

Όχι. Θα πρέπει να περάσω τη διαδικασία πανικός-πενθος- θυμός και τούμπαλιν.

Ώσπου να έλθει η αποδοχή. Και η αποδοχή για μένα θα είναι η πλήρης και η πραγματική αδιαφορία προς τους ανθρώπους που μου προκάλεσαν όλο αυτό το κακό.

Ομως πονάω πολύ. Δεν με χωράνει οι τόποι. Δεν μου αξίζει.

Ειναι μέρος της διαδικασίας και αυτό όμως, ε;

Η φούσκα

Ξέρεις, μετά από μια ηλικία και μετά , ή ας το θέσω καλύτερα, μετά από μια σειρά εμπειριών και μετά, από τις οποίες θεωρείς ότι έχεις μάθεις, πιστεύεις ότι ξέρεις πέντε πράγματα.

Πιο συγκεκριμένα, έχεις μάθει περίπου να καταλαβαίνεις το χαρακτήρα του αλλουνού. Το γεγονός, ότι σίγά σιγά ακονίζεις ταυτόχρονα το ένστικτό σου, σε κάνει να πιστεύεις ότι δύσκολα θα πέσεις έξω.

Έτσι νόμιζα. Αλλά ξαφνικά όλα ανατράπηκαν. Ένας άνθρωπος που σεβόμουν, που θεωρούσα ότι είχε ένα ήθος, που δεν ήταν ανεύθυνος, που δεν ήταν παρτάκιας, που θα σκεφτόταν πάντα πριν πράξει, αποδείχθηκε το αντίθετο.

Νιώθω απογοητευμένη, προδομένη. Το χειρότερο είναι ότι θα δυσκολεύομαι στο μέλλον να εμπιστεύομαι κόσμο και το ένστικτο μου.

Σκέψου. Να πιστεύεις ότι ο άλλος, δεν υπάρχει περίπτωση να σου κάνει κακό. Ηθελημένα ή άθελα. Και ξαφνικά, με ένα μήνυμα, να σε διαλύει. Να σου δείχνει ότι δεν τον νοιάζει πως θα νιώσεις μετά από αυτό το μήνυμα. Απλά θέλει να "ξεφορτώσει" κάτι πάνω σου. Και εσύ στην άλλη πλευρά, να έχεις χάσει τα πόδια σου. 

Απογοητεύτηκα, θύμωσα, έκλαψα, ξανάθύμωσα. Και μετά προβληματίστηκα.

Δεν έκρινα σωστά; Κακώς, είχα εμπιστευτεί; Έτσι είναι η ζωή; Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο άλλος δεν θα σου κάνει κακό;

Δεν ξέρω πότε θα βρω απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.

Προς το παρόν το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να εξαφανιστώ από τη ζωή του. Όχι για λόγους εκδίκησης, αλλά αξιοπρέπειας. 

Ένα άλλο πράγμα που έμαθα, όλα αυτά τα χρόνια , είναι ότι πρέπει να δημιουργείς γύρω σου δικλείδες ασφαλειές, ειδικά όταν νιώθεις πως έχεις παραβιαστεί.

Έτσι είναι. Σπάζοντας τη φούσκα, βλέπεις την πραγματικότητα. Αλλά για να την ανεκτείς, δημιουργείς μια άλλη, μεγάλη φούσκα και μπαίνεις μέσα για να προστατευτείς.

Πάρε βαθια αναπνοή

Δεν τελειώνει αυτός ο Οκτώβρης. Μέχρι την τελευταία στιγμή, θα μου βγάλει τη ψυχή.

Να δεις που τελικά όλο αυτό σε κάποια φάση θα βγει σε καλό.

Ένα καλό που προς το παρόν μου φαντάζει απίθανο να συμβεί. 

Μου τέλειωσε και η πίστη αυτές τις μέρες...

Μια αλλαγή. Αυτό θέλω. Αλλά σε όλα.

Στη δουλεια, στην καθημερινοτητα, στις σχεσεις. Σε όλα. Να γινει η σελιδα μου λευκη.

Να διαλεξω το στυλο που θελω να γραψω. Να ειμαι σιγουρη για το καθε φωνηεν και το καθε συμφωνο που θα γράψω.

Πάντως το μάθημα μου το έμαθα. Όταν δεν είσαι καλά κάπου, κάνεις το άλμα. Δεν φεύγεις επειδή δειλιάζεις ή σκέφτεσαι τις επιπτώσεις. Φεύγεις. Παίρνεις μια βαθιά αναπνοή και βουτάς. Ακόμα και αν δεν προλάβεις να βάλεις μάσκα. Δεν πειράζει. Εδώ πνίγεσαι καθημερινά, τη μια φορά, τη μεγάλη να κινδυνέψεις λίγο, δεν χάθηκε ο κόσμος.

Δειλία. Ναι υπήρξα δειλή τη φετινή χρονιά. Σε όλα. Και να πεις, δεν είχα τα σημάδια;

Μα τα έβλεπα, τα αντίκρυζα κιόλας. Αλλά τα αγνοούσα. Φοβόμουν την αλλαγή.

Και ξέρεις τι τελικά έγινε;

Ήλθε η αλλαγή μόνη της και με βρήκε πολύ απροετοίμαστη. Νιώθω ότι τιμωρήθηκα γι αυτό.

Γι' αυτό σου λέω. 

Πάρε μια βαθιά, γενναία αναπνοή και βούτα.

Wake me up when October ends

Ο Σεπτέμβρης δεν είναι ο πιο αγαπητός μήνας. Ίσως επειδή είναι ο μήνας τον αλλαγών. Και πόσοι από εμάς μπορούν να χειριστούν καλά τις αλλαγές; Οποιεσδήποτε κι αν είναι αυτες. Καλές ή κακές.

Μεγάλη παγίδα, η "φούσκα της ασφάλειας", ακόμα και αν είσαι σε κακή φάση. Που να ξεβολεύεσαι τώρα...

Εκεί που λες, οκ ήλθε η 30 του Σεπτέμβρη και τελειώνουν οι ανακατατάξεις, οι αλλαγές, τα κλεισίματα και τα ανοίγματα, συνειδητοποιείς, ότι ούτε και ο Οκτώβρης θα στη χαρίσει.

Μέχρι το τέλος του, υπολογίζεται η περίδος της "νέας σεζόν και των αλλαγών". 

Έχουμε 21 Οκτωβρίου. Χθες έγινε μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Μακροπρόθεσμα θα είναι για καλό το ξέρω. Τώρα θρηνώ. Όχι, την ίδια την αλλαγή - αυτή μια μέρα, θα τη συνειδητοποιήσω και θα διαλυθώ -, αλλά την ιδέα της. Που θα πρέπει να ξαναλλάξω τη ζωή μου. Την καθημερινότητα μου, τις σκέψεις μου, τα σχέδια μου ( που δεν τολμώ πια να κάνω , αφού με έναν μαγικό τρόπο, ανατρέπονται όλα). 

Σε κάποια φάση υποθέτω θα είμαι εντάξει. Θα επιστρέψω στα παλιά; Στις παλιές συνήθειες, τις παλιές σκέψεις, την παλιά νοοτρόπία; Δεν ξέρω. Δεν νομίζω.

Θα ήταν και κρίμα να μην αλλάζεις μετά από κάθε εμπειρία.

Δεν ξέρω αν έχω γίνει καλύτερη. Σίγουρα έχω μάθει κάποια πράγματα. Μην με ρωτήσεις, τώρα δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει κιόλας.

Είμαι πολύ απασχολημένη να προσπαθώ να αποβάλλω το look της χαμένης από το βλέμμα μου.

Κάτι μου λέει, ότι θα ξανάλθω εδώ. Να γράφω ώσπου να γίνω πάλι καλά.

Υ.Γ. Μιλώ με γρίφους. Εμ τι να κάνω, η ανωνυμία μας άφησε χρόνους εδώ και καιρό.

Η νέα σχολική σεζόν

Τι νέα;

Εκτός από ένα ταξίδι εκτός, τα ίδια. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό. Αλλά αν θυμηθώ τον περσινό Σεπτέμβρη, που μετά από ένα υπέροχο καλοκαίρι, έτυχαν όλα τα κακά του κόσμου, εύχομαι ο φετινός Σεπτέμβρης να είναι μια από τα ίδια και βαρετός. Δεν αντέχω άλλες συγκινήσεις.

Σκέφτομαι να βάλω στόχους, αλλά όχι μεγαλεπήβολους π.χ. πότε θα γίνω μάνα, πότε θα παντρευτώ, γιατί θα με πιάσει η κρίση πανικού και δεν έχω λεφτά για ψυχανάλυση.

Άρα μικρούς στόχους και όπως λέει και η μάνα μου - και ελπίζω να έχει δίκιο - όλα παίρνουν το δρόμο τους. Και μακάρι να μην χρειάζεται και πολύ σπρώξιμο, έχω και τη μέση μου.

Στόχος πρώτος, γυμναστήριο. Ναι , το λέω κάθε χρόνο, αλλά πηγαινω ή έστω καταβάλλω προσπάθεια. Αλλά φέτος θα κτυπάω κάρτα τακτικά. Παρατηρώ πως όσο μεγαλώνουμε, το σώμα μας αλλάζει. Και εσύ που είσαι στα 20 κάτι σου, δεν το καταλαβαίνεις αλλά βαριέμαι να στο εξηγήσω. Οι 35 + ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ.

Στόχος δεύτερος, να γνωρίσω κι άλλο κόσμο από άλλους κύκλους. Αυτό πάει μαζί με τον στόχο τρία, να μην βαριέμαι να βγαίνω έξω και να μην βαριέμαι να μιλάω με νέα άτομα. Τα τελευταία δύο χρόνια, έχω πάθει αυχενικό, από το "γυρνάω από την άλλη, για να αποφύγω το βλέμμα σου και αναγκαστώ να έλθω να σου μιλήσω". Σίγουρα, κάπου εκεί έξω, υπάρχετε άτομα που κάνουμε κλικ.

Στόχος τέσσερα, να αρχίζω να ανάβω κεριά. Να μην μου στέλνουν προξένια, να μην τσακωθώ με τη μάνα μου, να μην ακούω συγγενείς να λένε ότι έμεινα στο ράφι, να μην νευριάζω όταν με βλέπουν με ένα ύφος λύπησης οι υπόλοιπες γυναίκες "έχω-οικογένεια - είμαι - πετυχημένη - στο - τρίβω - στα - μούτρα". Ελπίζω να μην πάρω φωτιά.

Στόχος πέντε, πιο πολλή τέχνη. Την παράτησα εδώ και λίγα χρόνια. Άρα πιο πολύ σινεμά, πιο πολλές συναυλίες, πιο πολύ θέατρο και πολύ πιο πολλά βιβλία. Λες να τα καταφέρω;

Στόχος έξι, καλύτερο time management στη δουλειά. Γιατί τελικά, δεν έχουν νόημα όλες αυτές οι ώρες πίσω από ένα γραφείο. Και τι κατάλαβα τόσα χρόνια;

Στόχος επτά, reunion με φίλους που χαθήκαμε. Που οκ, εκείνοι έχουν οικογένεια, αλλά ούτε και εγώ έκανα προσπάθεια αρκετή. Ξέρω και γω; Μπορεί όταν βρεθώ στη θέση τους, να θέλω και εγώ κάποιο να μην βαριέται να με τσιγκλάει.

Στόχος οκτώ, λιγότερα νεύρα. Ναι, καλά. Αλλά ας προσπαθήσω.

Στόχος εννιά, πιο πολλά ταξίδια. Μου φαίνεται θα αρχίσω να παίζω κιθάρα στους δρόμους. Ή θα πω στην Αλεξίου να κάνει και για μένα μια συναυλία. Αλλά, ναι ταξίδια. Οξυγόνο.

Στόχος δέκα, αγάπη ρε.

Το πρώτο ( και μάλλον τελευταίο) σκασιαρχείο του καλοκαιριού

Σήμερα πάλι δεν άκουσα το ξυπνητήρι. Είναι η δεύτερη συνεχόμενη μέρα. Συνήθως ξυπνάω στις 7.

Ξύπνησα που λες, στις 8 και αμέσως σκέφτηκα να μείνω ως το μεσημέρι σπίτι να τελειώσω κάτι που απλά θέλει συγκέντρωση και δεν πρέπει να είμαι γραφείο και μετά να πάω δουλειά.

Η ώρα είναι 1530, είμαι ακόμα σπίτι, πίνω το δεύτερο καφέ, ακούω non-stop Μαραβέγια στο Spotify, έχω κάνει το 1/3 της δουλειάς που έπρεπε, χαζολογάω στα πιο παλαβά πράγματα στο facebook και αποφάσισα ότι δεν θα πάω καν γραφείο.

Αυτό αγαπητοί μου είναι το απόλυτο καλοκαιρινό mood. Να κωλοβαράς, να μην έχεις αίσθηση του χρόνου, να μην σε ενδιαφέρει το βουνό που έχεις να κάνεις στο γραφείο, να είσαι με λίγα λόγια στην καρακοσμάρα σου.

Παίζει να είναι και η πιο καλοκαιρινή στιγμή που έζησα φέτος. 

Προσπαθώ πολύ να είμαι καλά. Να σταματήσω να γκρινιάζω, να ανέβω ψυχολογικά, να είμαι εκείνο που ήμουν κάποτε που όταν γκρίνιαζα, ήταν, αν μη τι άλλο, χαριτωμένο.

Το υπόλοιπο πρόγραμμα σήμερα περιλαμβάνει επίσκεψη στον κτηνίατρο (το κατοικίδιο, έχει ξεραθεί στον ύπνο), λίγη δουλειά για δικά μου πρότζεκτ και ένα υπέροχο δείπνο με φίλους σε βεράντα και πολλά κρασιά. Εαν βρω ώρα, θα δω και μια ταινεία που κατέβασα.

Τι ωραία να ήμουν πάντα, έτσι. Όπως παλιά δηλαδή.

Αχ, μεγαλώνω...

Οκ, πάω να τελειώσω δουλειά για να κάνω τα άλλα , τα πιο ουσιαστικά.

Το καλοκαίρι ανάποδα

Για χρόνια δήλωνα πως το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή. Μου άρεσε η ζέστη, να φοράω παντού και συνέχεια φλιπ-φλοπ, τα μοχίτο, οι αυλές και οι βεράντες της πόλης, η απογευματινή ραστώνη, οι νυκτερινές βόλτες, οι ανεμιστήρες οροφής, το ερωτικό στοιχείο του αστικού τοπίου που σιγά σιγά εγκαταλείπεται από τους μόνιμους κατοίκους της που πάνε διακοπές, οι γρίλιες, ο ήχος των ειδήσεων από το απέναντι μπαλκόνι, τα καλοκαιρινά playlist, οι παγωμένοι καφέδες, τα μαγιώ που απλώνονται στο μπαλκόνι για να στεγνώσουν.

Αυτό το καλοκαίρι είναι κάπως διαφορετικό. Όχι, δεν έγινε κάτι κοσμογονικό γεγονός. Δεν ήταν εξάλλου αρκετά επεισοδιακή η χρονιά;

Αλλά ναι, αυτό το καλοκαίρι είναι ...κάπως. Οι εικόνες που κάποτε με ενθουσίαζαν δεν μου κάνουν πια κλικ.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως μεγαλώνω και γίνομαι βαρετή...τι να πω.

Ίσως φταίει ότι με διέλυσε το κλιματιστικό στο γραφείο και είμαι συνέχεια άρρωστη. Ίσως φταίει ότι έχω πήξει στη δουλειά και σπανίως ανασαίνω. Ίσως να είναι και η γενικότερη φάση μου, που νιώθω πολύ ταλαιπωρημένη ψυχολογικά. Η σκέψη η πολλή σε κάποια φάση σε διαλύει και σωματικά.

Άσε που συνολικά 4 φορές πήγα θάλασσα από την αρχή του καλοκαιριού, κολύμπησα σύνολο 15 λεπτά, έκανα ηλιοθεραπεία σύνολο 2 ώρες. Είμαι δηλαδή απλά, μπεζ. 

Δεν πήγα μια συναυλία, από αυτές τις καλοκαιρινές. Μόνο ένα θέατρο και αυτό σε έναν κλειστοφοβικό χώρο χωρίς οξυγόνο.

Το προσπαθώ όμως. Να, τώρα που γράφω αυτό το ποστ, ακούω στο Spotify τη λίστα "Early Morning Rise", με χαλαρωτικά τραγούδια. Προχθές, στο σπίτι, έβαλα στη διαπασών μια λίστα με λάτιν , μπας και μπω σε mood. Έχω εξοπλιστεί με τα σωστά αντηλιακά, μάλιστα πήρα και το νέο shower gel του Korres το "Santorini Vines" ( υπέροχο). Έχω βάλει στο πρόγραμμα, πολλή θάλασσα, προσπαθώ να βλέπω κόσμο έξω σε open air χώρους. Αλήθεια προσπαθώ.

Αλλά φευ. Τίποτα. 

Είμαι μια μαραμένη τουλίπα που θέλει πότισμα. 

Αλλά υποψιάζομαι ότι το πότισμα , είναι καθαρά δική μου υπόθεση.

Τώρα έχω ένα σπίτι...

Αρχές του Ιούλη του 2004 μπήκα στο νέο μου σπίτι, το διαμέρισμα μου.

Το βρήκαμε, μετά από μήνες ψαξίματος σε διάφορες περιοχές της Λευκωσίας. Αν ψάχνεις τώρα σπίτι, η περιοχή είναι πολύ σημαντική. Πρέπει να νιώθεις ότι κάθε μέρα που θα φτάνεις σπίτι μετά από τη δουλειά και θα μπαίνεις στη γειτονιά σου, ότι είναι "δική" σου.

Το σπίτι μου, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Δεν θα μπορούσα να ζήσω κάπου άλλού.

Ίσως, παλιά Λευκωσία, περιοχή Πύλης Αμμοχώστου. Πολλές φορές, περπατώ μέχρι την παλιά πόλη, είναι μόνο είκοσι λεπτά μακριά με τα πόδια και δέκα με το ποδήλατο.

Είναι ένα διαμέρισμα, δύο υπνοδωματίων - μικρών - αλλά γενικά ευρύχωρο με μεγάλο καθιστικό και τζάμια παντού. Τα τζάμια με έσωσαν πολλές φορές, που ξάπλωνα στον καναπέ και σκεφτόμουν διάφορα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να χειριστώ τέσσερις τοίχους.

Το καθιστικό είναι διακοσμημένο με τις αναμνήσεις μου. Από ταξίδια, από εκδρομές, από συναυλίες, από αντικείμενα της οικογένειας μου.

Το ένα δωμάτιο, το έκανα υπνοδωμάτιο. Μετά από χρόνια, κατέληξα στο στιλ του. Έχει πλεκτή μπεζ κουρτίνα για να μπαίνει ωραία το φως μέσα στο χειμώνα, έχει ένα τύπου μαροκινό πορτοκαλί φωτιστικό, κόκκινα και πορτοκαλί αυτοκόλλητα βινυλίου στον ένα τοίχο και στον άλλο, μια μαυρόασπρη φωτογραφία του Grand Central Station της Νέας Υόρκης. Κατά καιρούς έχει φιλοξενήσει φίλους και μη. Κάποιες φορές το έχω μετανιώσει.

Το άλλο δωμάτιο, το έκανα γραφείο. Ίσως στο μέλλον γίνει υπνοδωμάτιο. Προς το παρόν φιλοξενεί δεκάδες βιβλία δεξιά και αριστερά στις αυτοσχέδιες βιβλιοθήκες. Στο κέντρο του δωματίου, βρίσκεται ένα τεράστιο γραφείο, με πορτοκαλί γυαλί για βάση. Σε ένα άλλο σημείο βρίσκονται δύο πύργοι με CD. Αν δεν άρχισα να κατεβάζω ή να ακούω Spotify, μάλλον οι πύργοι θα γίνονταν τέσσερις. 

Οι δύο τουαλέτες είναι ντυμένες με μπλε ψηφίδες. Μου αρέσουν τα μπάνια σε χρώματα της θάλασσας. Το δικό μου, που έχει και μπανιέρα - θα προτιμούσα ντουζ - έχει και ένα μεγάλο καθρέφτη, μακρόστενο. Η άλλη τουαλέτα, των ξένων, λειτουργεί και ως τουαλέτα του κατοικίδιου. Ευτυχώς είναι καθαρός, οπότε κάνω μόνο ένα σκούπισμα τη μέρα και ένα σφουγγάρισμα κάθε δυο μέρες.

Η κουζίνα μου είναι μικρή και επικοινωνεί με το καθιστικό. Έχει ελάχιστους πάγκους, που είναι γεμάτοι με όλων των ειδών καφιετιέρες , καφέδες και τσάγια. Προφανώς δεν μαγειρεύω πολύ. 

Το ψυγείο μου έχει περισσότερα κρασιά και μπύρες από φαγώσιμα. Ίσως αν κάνω οικογένεια, να γεμίσει και με άλλα, πιο υγιεινά πράγματα.

Η βεράντα μου είναι η χαρά μου. Από τη πρώτη στιγμή που μπήκα μέσα, φρόντισα να την φυτέψω. Έχω μίνι ελιές, μινι ροδιά, μια στεφανωτή που είναι ανθισμένη τώρα, καλαμάκια ( πολύ καλή λύση , τα πλατιά φύλλα σε κρύβουν αρκετά), λίγα κακτάκια. Από κάθε γλάστρα κρέμεται και ένα αναμνηστικό από ταξίδια. Μπλε φαναράκι από την Πάρο, ξύλινο καραβάκι από τη Φολέγανδρο, πήλινο δοχείο από την Ινδία. Στο κέντρο της βεράντας βρίσκεται ένα μεγάλο τραπέζι. Εκεί έχουν ειπωθεί πολλές κουβέντες. Σχεδόν όλες σημαντικές.

Το σπίτι αυτό, είναι δέκα χρόνια μετά, το σπιτικό μου, η ζωή μου, ο εαυτός μου.

Και γι' αυτό, μπαίνουν μέσα, μόνο όσοι αγαπώ.

Προσοχή: Ακολουθεί προσωπικός απολογισμός της σχολικής χρονιάς 2013-14

Τι μουντός καιρός! Τι λέγαμε στο προηγούμενο ποστ; Άκυρο. Δεν το βλέπω το τριήμερο στην παραλία. 

Γενικά είναι παράξενες οι μέρες εδώ και πολύ πολύ καιρό. 

Όποτε φθάνει το καλοκαίρι, νιώθω ότι τελειώνει η σεζόν και κάνω πάντα ενα απολογισμό. Από τον Σεπτέμβρη μέχρι το τέλος Μαϊου. Το καλοκαίρι αποτελεί την τελεία αυτής της περιοδού αλλά πολλές φορές και έναν καθρέφτη. Αν είναι χάλια η χρονιά, συνήθως είναι χάλια και το καλοκαίρι που ακολουθεί. Αν είναι παράξενη και όμορφη, το ίδιο και το καλοκαίρι και πάει λέγοντας.

Οπότε αυτή η χρονιά. Ήταν πολύ δύσκολη, πολύ ζόρικη, πολύ παράξενη.

Σε μεγάλο βαθμό, ήταν το θέμα με τη δουλειά. Τα πράγματα όσο περνάει ο καιρός χειροτερεύουν και επείγει να βρω το Plan B μου ( και θάρρος) για να αλλάξω παραστάσεις. Προέκυψε τώρα επιπλέον δουλειά στο γραφείο και τσαντίζομαι. Δεν είναι καιρός για καριέρες, ούτε για 15ωρα στη δουλειά. Αυτά είναι παραμύθια που πλέον μας έκαναν να μην τα πιστεύουμε.

Μετά ήταν τα οικογενειακά. Αποχή από την οικογένεια για τρεις μήνες, ακολούθησαν κάποιοι μήνες ΟΚ, η ελπίδα τους ότι θα κάνω οικογένεια τους έκανε να είναι καλοί μαζί μου. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, μιας και σκοτωθήκαμε τις προάλλες και πριν λίγο με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου για να μου κάνει μια απίστευτη επίθεση που δείχνει πόσο θυμό έχει μέσα της μαζί του.  Δεν είναι ότι έχω γίνει χάλια, αλλά να...όσο περνούν τα χρόνια, θες να βλέπεις τους δικούς σου, να είσαι δίπλα τους καθώς μεγαλώνουν και ας μην τους έχεις κάνεις παππούδες. Σίγουρα δεν θες να αναποδογυρίζονται οι σχέσεις τόσο πολύ συχνά και τόσο έντονα.

Βλέπω συχνά αυτό το σκίτσο που ποστάρουν στο facebook, που δείχνει τη μαμά να κρατάει το παιδί της ως βρέφος, μετά να το κρατάει από το χέρι όσο περνά ο καιρός και μετά το παιδί να κρατάει τη μάνα του, όταν αυτή έχει γεράσει. Δεν είναι έτσι τα πράγματα τελικά; Δεν πρέπει να είναι έτσι; Ή μόνο όταν κάνεις τη ζωή που θέλουν, σε αφήνουν να είσαι το παιδί τους;

Μετά ήταν τα προσωπικά. Δύσκολο να έχεις σύντροφο, ειδικά όταν δεν σας δένει ένας γάμος και ένα παιδί. Θέλει δουλειά, θέλει υπομονή, θέλει τόλμη. Οκ, αυτό δεν το έχω λύσει ακόμα, οπότε θα επανέλθω σε κάποια αλλη φάση. 36 χρονών γαϊδούρα και δεν λέω να τα βρω με αυτό το θέμα.

Αλλά είχε και ένα θετικό η χρονιά. Λες και έγινε κάτι στο χώρο που κινούμαι επαγγελματικά και έπεσε πολλή και καλή δικτύωση. Διερωτούμαι γιατί αυτό δεν συνέβαινε ένα χρόνο πιο πριν. Δεν είχα τα μάτια μου ανοικτά εγώ; Δεν ήταν το timing σωστό για ευκαιρίες; Δεν ξέρω. Όμως τώρα είναι καλό και τώρα τρέχω να το δυναμώνω μέρα με τη μέρα. Ίσως τελικά και να είμαι κορίτσι καριέρας!

Και αυτός είναι ένας μίνι απολογισμός μια από τις πιο παράξενες και όχι και τόσο εύκολες χρονιές της ζωής μου!

Γιατί δεν ανυπομονώ για το τριήμερο

• Όπου εκατοστό και πετσέτα. Ενίοτε και χωρίς καν να υπάρχει αυτό το ένα εκατοστό. Οι δήμοι όπου βλέπουν τετραγωνικό μέτρο άδειο, φυτρώνουν ομπρέλα και δύο ξαπλώστρες με αποτέλεσμα το χρώμα της άμμου να έχει εξαφανιστεί. Σε παραλίες που δεν είναι οργανωμένες, όλοι κάθονται πάνω σου. Συνήθως οι ομάδες ανθρώπων που δεν θες ( στη δική μου περίπτωση "αππωμένοι").
• Όλα τα εστιατόρια και τα μπαρ ξεχειλίζουν. Πρέπει τώρα εσύ καλοκαιριάτικα να μπεις στο τριπάκι να κάνεις κράτηση για να πάς στο "χαλαρό, παραθαλάσσιο στέκι". 
• Δεν τρως καλό φαγητό. Δες πιο πάνω. Τώρα θα με πεις και ιδιότροπη που δεν αντέχω το πλαστικό καλαμαράκι και στην άγευστη τσιπούρα.
• Οι αυτοκινητόδρομοι μετατρέπονται σε σκηνικό από ταινεία τρόμου. Βασικά ζεις μέσα στο αυτοκίνητο.
• Δεν μπορείς να πας να βρεις τους φίλους σου σε άλλη παραλία. Πρώτον, που να ξεπαρκάρεις τώρα, δεύτερον που να βρεις να ξαναπαρκάρεις.
•  Αν πας Πρωταρά και Αγία Νάπα, οι πεζόδρομοι είναι τίγκα στα καροτσάκια μωρών. 
•  Αν πας Λεμεσό, ούτε για αστείο δεν θα βρεις χώρο να αράξεις σε beach bar.
•  Επειδή μάλλον είναι η πρώτη φορά φέτος που φοράς μαγιώ, παθαίνεις ένα σοκ που διαπιστώνεις ότι για άλλη μια χρονιά δεν είσαι γυμνασμένη/ος ενώ το 90% των γύρω σου είναι οι άνδρες φετωμένοι και οι γυναίκες σαν Τουίγκι.
•  Υπάρχει κόσμος που έχει σεταρισμένη την πετσέτα, την τσάντα, το μαγιό. Τόση τελειότητα στις κυπριακές παραλίες δεν αντέχεται!