Wok me up before you go go

 Χθες το βράδι, είχα τη φαεινή ιδέα να προτείνω στην παρέα, να πάμε κάτω παλιά Λευκωσία για βόλτες. Καλός ο καιρός, σκέφτηκα, θα βρούμε και ένα café να αράξουμε ανάμεσα στα τόσα που άνοιξαν. Αφού έχει τόσες επιλογές πια κάτω στο κέντρο.

Πάω, μαζεύω τη μια φίλη, δίνουμε τηλεφωνικό ραντεβού με τους άλλους, πάνω στην πλατεία/γιαπί Ελευθερίας.

Δεν πάρκαρα στην τάφρο, από ψηλά φαινόταν γεμάτη. Περνώ κατά μήκος των Φοινικιών, επίσης τίγκα. Προχωρώ, φτάνω στην πλατεία/γιαπί. Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι το αρχικό μου σενάριο, δεν είχε καμία λογική. Πλανόδιοι πωλούσαν από ξηρούς καρπούς μέχρι βραχιολάκια, κάτι ξεκάπνιζε δεξιά και αριστερά ( μην ήταν σάντουιτς, μην ήταν γύρος και κοψίδια;) και κόσμος, πολύς κόσμος.

Δεν πτοήθηκα, έστριψα στην Ρηγαίνης. Κόλλησα σε μποτιλιάρισμα. Μετά από 5 λεπτά, καταφέρνω να ξεφύγω και στρίβω δεξιά για να πάω προς τα κάτω. Πάρκιγκ γεμάτα, αυτοκίνητα να βγαίνουν από όλα τα alt.

Να μην στα πολυλογώ, πάρκαρα στο μυστικό μου πάρκιγκ, κάπου πολύυυυ μακριά από Λήδρας και Ονασαγόρου.

Βρήκαμε τους υπόλοιπους Λαϊκή Γειτονιά που υποτίθεται άνοιξαν καφενεδάκια. Έχω μια απορία…δηλαδή το μόνο πράγμα που απέμεινε από αυτό το φιλόδοξο σχέδιο της δεκαετίας του 80, είναι 4-5 ταβέρνες με χάλια, τάχαμου, κυπριακό φαγητό και café που το highlight τους είναι ο ναργιλές;

Τέλοσπάντων, μετά από μια βόλτα Λήδρας και Ονασαγόρου, όπου γινόταν το έλα να δεις και μετά από ένα πέρασμα στην πλατεία Φανερωμένης που μας προκάλεσε αγοραφοβία, καταλήξαμε Ερωδό.

Για τον οποίο δεν πεθαίνω, αλλά σκίζει από τοποθεσία και το πιο σημαντικό δεν σε πνίγει ο πολύς ο κόσμος.

Αν κύριε Δήμαρχε και αρμόδιες αρχές, σκοπεύατε να μετατρέψετε την παλιά Λευκωσία σε ένα τεράστιο wok, όπου όλοι θα βρισκόμαστε μέσα, σαν stir fry λαχανικά και θα κουλιάζουμε, το έχετε καταφέρει.

Πρώτες μέρες του Οκτώβρη

(διάβασε το πιο κάτω κείμενο, ακούγοντας το "Perfect Life" του Moby)

 Το triolouin με έκανε και χαμογέλασα πριν λίγο με το ποστ του για τα 10 βήματα που μπορεί να φτάσει κάποιος στην ευτυχία και το ευχαριστώ πολύ!

Λοιπόν, δεν έχω πολλά νέα - τι θα συνέβαινε σε ένα μήνα εξάλλου ( πολλά κακά αν μη τι άλλο - αυτό είναι εύκολο - το απέδειξε ο Σεπτέμβρης).

Αλλά αποφάσισα να αλλάξω διάθεση επειδή είμαι στις καλές μου και και είναι ηλιόλουστα τώρα που γράφω. Κάνε καφέ και έλα να σου πω τι έγινε αυτές τις μέρες.

Καταρχάς, έκλεισα σήμερα ταξίδι. Υπολόγιζα να πάω Αθήνα τον άλλο μήνα και μάλιστα κανόνισα να λείπω και μια βδομάδα ( ευχαριστώ φίλη που θα με αντικαταστήσεις). Όμως έπεσε πρόταση από άλλη φίλη και αμέσως είπα "ναι" χωρίς δεύτερη σκέψη. Λοιπόν, η Τουλίπα σου τον επόμενο μήνα θα γίνει frozen. Η Στοκχόλμη θα υποδεχθεί την αφεντιά μου και θα βρεθώ κοντά στον Βόρειο Πόλο! Η χαρά μου είναι μεγάλη, γιατί ως γνωστόν λατρεύω τα ταξίδια και μάλιστα σε χώρες που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τη δική μου.

Τι άλλο; Αποφάσισα να κάνω πράγματα. Όχι, δεν θα αρχίσω πλέξιμο, ούτε άλλη γλώσσα, ούτε θα μάθω να μαγειρεύω ( αν και νομίζω όλοι ξέρουμε να μαγειρεύουμε και απλά θέλουμε εξάσκηση).

Για παράδειγμα, χθες πήγα στην Κρατική Έκθεση, την Πέμπτη θα πάω στο Silverstar για δοκιμή κρασιών Makkas Winery, θα πάω την Κυριακή να δω το "Παλτό" στο πρώην Da Capo, θα πάω σινεμά να δώ το J.A.C.E και το Jobs κλπ.

Δεν τα κάνω επειδή βαριέμαι - αν και είναι ένας λόγος αυτός - αλλά επειδή σκέφτηκα πως αν είμαι εκτεθειμένη σε διάφορες εμπειρίες και συναναστρέφομαι με καινούριο κόσμο, μπορεί στο άσχετο να βρω παραθυράκια σε διάφορες σκέψεις μου που με προβληματίζουν από τον καιρό που γεννήθηκα.

Με τη μάνα μου δεν μιλιόμαστε και εννοείται πως με ενοχλεί κατά φάσεις. Με τον μπαμπά μου μιλάμε και πήγαμε μαζί έκθεση χθες το βράδι, ήταν ωραία Ένιωσα μετά από καιρό πως είμαι η κόρη κάποιου. Νιώθω πως αυτό που πέρασα πριν μερικές βδομάδες δεν μου άξιζε. Δεν σου κρύβω όμως, πως με επηρέασε.  Όχι με τον τρόπο που ήλπιζε η μάνα μου. Κάτι σαν wake up call, θα το έλεγα. Ναι, ελπίζω να είναι αυτό.

Υ.Γ. Άσχετο, αλλά όταν μετά από χρόνια φιλίας, ο άλλος "πιάνεται" από ένα αστείο που κάνεις και βγάζει νύχια, δεν είναι και τόσο ευχάριστο. Και αν δεν είσαι 20 και έχεις αντοχές - που δεν είμαι και δεν έχω - μένεις μακριά, γιατί πολύ απλά βαριέσαι να αυτολογοκρίνεσαι για να μην "θικτεί" ο άλλος.

Σεπτέμβρη στο καλό ( και να μην μας γράφεις)

Τελειώνει και αυτός ο μήνας. Ενδόμυχα θα ήθελα να πιστεύω ότι θα τελειώσουν και όλα τα κακά του και ότι από την 1η. Από τις αρχές του Σεπτέμβρη, μόνο αναποδιές.  Δεν θυμάμαι να έχω περάσει πιο παράξενο και μάλλον κακό Σεπτέμβρη. Λες και ένα υπέροχο καλοκαίρι ( ή μάλλον υπέροχες διακοπές), έπρεπε να έρθει στα «ίσια» του με έναν όχι και τόσο καλό Σεπτέμβρη.

Ο μήνας αυτός ήταν δύσκολος πολύ. Ακόμα δεν μιλάω με τη μάνα μου. Νιώθω ότι δεν έχω οικογένεια. Αλλά αυτό δεν είναι το κύριο πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι εγώ διερωτώμαι τι είναι ευτυχία, τι είναι μάλλον η δική μου ευτυχία. Ο καθένας μας την ορίζει διαφορετικά.

Πού πάω; Υπάρχει απάντηση σε αυτό; Καμιά φορά διερωτώμαι αν υπάρχει λόγος να τίθεται αυτή η ερώτηση.

Επισης, απλα για να το ξερεις. Μετά τα 35 αν δεν παντρευτηκες ,το σοι σου, σου κανει τη ζωη σου ΚΟΛΑΣΗ. Θα διαλυθεις μαζι τους, θα απομακρυνθεις, θα σου πουνε εξωπραγματικα πραγματα,  θα διερωτασαι εσυ αν εχεις χολέρα, πανούκλα και αν τελικά είσαι ένα άχρηστο μέλος της κοινωνίας ( στα πολύ down σου). Το επόμενο βήμα είναι να μας απομονώσουν όλους τους 35 + σε ένα ερημικό νησί και να μας πετάνε τρόφιμα με το ελικόπτερο.

Η δουλεια μου, είναι κατι που με ενοχλει παρα πολύ πλέον. Παρα πολύ όμως.

Άμα σε νοιάζει , σε πειράζει. Είμαι σε σκέψεις. Το CV θα το κάνω το σαββατοκύριακο. Τώρα τι θα το κάνω αυτό το CV , δεν έχω ιδέα. Λες να ειμαι παλαβή που έχω δουλειά αλλά ψάχνομαι;

Δεν μου ξανατυχε να νιωθω ότι ειμαι σε αδιέξοδο με όλα. Να μην σου τύχει.

Υ.Γ Για να μην τα μαυρίσω όλα, αυτός είναι ο μήνας που έμαθα ότι θα αποκτήσω και δεύτερη βαφτιστίρα και επίσης, είμαι πολύ περήφανη που προσέχω πια τον εαυτό μου, δηλαδή πηγαίνω ευλαβικά γυμναστήριο, προσέχω τι τρώω και δεν κατεβάζω άπειρο αλκοόλ.

Εγώ δουλεύω, εσύ δουλεύεις, εμάς μας δουλεύουν

Λένε πως δεν είναι καιρός για μαγκιές , στην προκειμένη , να παραιτήσαι ακόμα και αν δεν έχεις άλλη δουλειά υπόψη σου.

Όμως σκέψου για 1 λεπτό πως θα ήταν αν ήσουν γενναίος/α με αυτό το θέμα.

Είμαι σίγουρη ότι το 80% από εσάς δεν δουλεύει υπό τις καλύτερες συνθήκες εργασίας τους τελευταίους μήνες. Το αφεντικό τρελαίνεται, οι μισθοί πέφτουν, οι πελάτες απαιτούν τα πάντα κλπ. κλπ. Ακόμα και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, σίγουρα θα αντιμετωπίζουν ακόμα πιο ακραία συμπεριφορά από γονείς.

Έτσι γίναμε. Μια ζούγκλα συναισθημάτων, σου λένε στα μούτρα σου καθημερινά πως πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων αν θες να επιβιώσεις. Αλλά εσύ δεν θες, δεν σου βγαίνει να ζεις με τόση βιαιότητα γύρω σου, πόσο μάλλον να γίνεις και εσύ κάτι παρόμοιο.

Δεν είμαι απελπισμένη με τη δουλειά μου. Νιώθω αυτό το πράγμα που νιώθεις όταν είσαι για πάρα πολύ καιρό απογοητευμένος και δεν έχεις και που αλλού να πας. Πνίγομαι κάτω από το νερό και μου τελειώνει το οξυγόνο, αλλά αργά αργά.

Οι μισοί μου φίλοι είναι άνεργοι. Οι περισσότεροι από αυτούς, δεν ξέρουν πως θα πληρώσουν το νοίκι τους το επόμενο μήνα. Κι όμως προσπαθούν, κάνουν πράγματα συνεχώς, σε όλες τις πόλεις. Δεν έχουν ρουτίνα. Αυτό το ζηλεύω. Αλλά ξέρω ότι αυτή η ελευθερία έχει το τίμημα του να μην έχεις τίποτα για σίγουρο όσο αφορά στα λεφτά.

Η δουλειά μου δεν μου λέει κάτι εδώ και καιρό.

Με ενοχλεί αυτό. Είμαι από αυτούς που ξόδεψαν ώρες και ώρες σε ένα γραφείο για να είναι τυπικοί και σωστοί ( με μια μικρή δόση τελειομανίας και ΟCD). Τελικά ξέρεις ποιος το εκτιμάει; Σχεδόν κανείς.

Σίγουρα όχι η διεύθυνση γιατί είσαι δεδομένος και "τυχερός που έχεις μια δουλειά", σίγουρα όχι οι γονείς σου που έχεις ως προτεραιότητα τη δουλειά  (δεν είσαι δα και στο Μανχάταν), σίγουρα όχι οι φίλοι σου που βαρέθηκαν να ακουν τη φράση "σόρι έχω δύσκολη μέρα αύριο, δεν μπορώ να ξενυκτήσω), σίγουρα όχι η σχέση σου που βγάζεις τα νεύρα σου πάνω τους.

Άρα αν κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που κάνεις και τελικά  ούτε και συ, τι κάνεις;

Τι κάνεις στην Κύπρο της κρίσης;

How to be free ( any hints?)

Η τρίτη απόπειρα να γράψω ένα ποστ, ελπίζω να είναι και η τελευταία.

Δεν ξέρω και γω πλέον τι να γράψω και να το πιστεύω.

Είναι το σύνδρομο του Σεπτέμβρη ή είναι ένα γενικότερο σύνδρομο των τελευταίων 15 μηνών.

Δεν ξέρω.

Άκου. Σου έτυχε να μην έχεις τίποτα να πεις στον άλλο; Ειδικά σε φάσεις που θα ήταν καλή ιδέα να τον βάλεις στη θέση του;

Για να μην μιλάω αόριστα, χθες για ακόμα μια φορά με ρώτησε η μάνα μου πότε σκοπεύω να ωριμάσω και να κάνω οικογένεια. Μάλιστα δεν το θεωρεί φυσιολογικό πως στα 36 δεν δείχνω καμία πρόθεση. Φώναζε εκεί διάφορα, τα περισσότερα τα ξανάπε, είπε και καινούρια, κάπως άγρια και βίαια.

Εγώ απαντούσα, χωρίς να σηκώσω τον τόνο της φωνής μου, ούτε και μια φορά. Όχι γιατί φοβήθηκα να της απαντήσω. 

Απλά δεν μπορούσα να απαντήσω σε ερωτήσεις που ούτε και γω δεν ξέρω την απάντηση.

Και τι να έλεγα;

- Θα παντρευτείς;

- Ναι στις 6: 11 την Κυριακή, 8 του Σεπτέμβρη του 2014. Μπορεί και να αργήσουμε κανένα δεκαλεπτάκι αν αποφασίσω να το παίξω ντίβα, σόρι ε;

- Γιατί δεν σοβαρεύεσαι; Δεν είσαι 18 πια.

- Αλήθεια δεν είμαι 18; Τι λες!

- Το ξέρεις ότι έχεις πολλά ελαττώματα και δεν είναι εύκολο να βρεις άντρα;

- Βεβαίως και το ξέρω, και το ξέρουν και επίσης οι αναγνώστες του μπλογκ μου και φρίττουν που μέσα σε 7 χρόνια ξεπηδάνε κάθημερινά, από παντού, ελαττώματα.

- Γιατί όλοι σου σχεδόν οι φίλοι είναι γκεί;

- Γιατί έχουμε το ίδιο αγαπημένο χρώμα.

- Το ξέρεις ότι δεν κοιμάμαι τα βράδια; Το ξέρεις ότι μας καταστρέφεις τη κοινωνική μας ζωή;

- Το ξέρεις ότι υπάρχουν χάπια κατάλληλα στην αγορά; Το ξέρεις ότι μπορεί να έχουν βαρεθεί οι φίλοι σας τη μιζέρια σου;

Να μην στα πολυλογώ. Βεβαίως και με ενόχλησε η κουβέντα αυτή. Όχι τίποτε άλλο, αλλά πάλι δεν θα μιλάμε και εννοείται πως θα είμαι καλύτερα ψυχολογικά όταν νιώθω ότι δεν έχω οικογένεια.

Έτσι σε καταντούν σε αυτό το νησί. Απεγνωσμένο να βρεις τρόπο να ζήσεις τη ζωή σου όπως εσύ τη θες.

Σου προκαλούν φοβίες όταν για οποιοδήποτε λόγο δεν ζεις το Cyprus Dream.

Λέω να πάω στην Επίτροπο Διοικήσεως να παραπονεθώ για τα δικαιώματα των single 35+ που καταπατούνται καθημερινά.

Πολιτικαλι ινκορεκτ

Τουτέστιν, φτάνει πια με τα "σωστά" τα δήθεν σαβουαρ βιβρ και όλα όσα μας καταπιέζουν.

Η σούβλα, τα spare ribs και τα παϊδάκια θέλουν χέρι. Με το πιρούνι και το μαχαίρι, θα σου πετακτεί κανά κόκκαλο στο δίπλα τραπέζι. ( Από την άλλη φυσικά, το γλείψιμο των δακτύλων είναι κάτι που μου προκαλεί ανατριχίλα)

Μια χαρά είναι το φραπέ. Ως λάτρης του καφέ , με μανία  να αλέθω μόνη μου τους κόκκους του καφέ μου και με προσεκτική μελέτη των ποικιλιών, αποδέχομαι την ανεμελιά του φραπέ και την ταυτίζω με την παλιά Λευκωσία, με την Αθήνα, με ελληνικά νησιά.

Εμένα μ αρέσει η ηλεκτρονική μουσική και ο Κωνσταντίνος Βήτα, εσένα η λαϊκή και ο Παντελίδης. Είναι οκ, γούστα είναι. Μην μασάς από τον σνομπισμό των δήθεν ψαγμένων που στη λένε κάθε φορά που αποθεώνεις τη Νατάσα σου. Ζηλεύουν μαλλον για το απενοχοποιημένο της υπόθεσης.

Τι και αν δεν διάβασες ποτέ στη ζωή σου Σώτη Τριανταφύλλου, Ορχάν Παμούκ ή Εμπειρίκο. Αυτές οι λίστες με τα "100 βιβλία που πρέπει να διαβάσεις πριν πεθάνεις", είναι τελείως καταπιεστικές. Κανείς τους δεν έγραψε βιβλία με σκοπό να γίνουν τα must αναγνώσματα της ανθρωπότητας. 

"Η παράσταση της χρονιάς". Που όλοι οι γνωστοί σου έχουν πάει και όλοι έχουν άποψη. Δεν σε πιάνει το αντιδραστικό και δεν πας; Εμένα ναι. Ειδικά όταν είμαι σε παρέα, που ο "πνευματώδης" της υπόθεσης, κάνει κριτική της παράστασης και τη συγκρίνει με άλλες του εξωτερικού. 

Είναι οκ να μην θες να είσαι μαζί με τους φίλους σου με παιδιά. Είναι οκ να μην θες να κάνεις. Είναι οκ να μην θες να παντρευτείς. Είναι από την άλλη οκ, αν θες να κάνεις 5 παιδιά και όχι 2 που είναι ο "τέλειος" αριθμός σύμφωνα με την πυρηνική οικογένεια.

Και ναι μ αρέσουν τα πατατάκια και τα τρωω στην παραλία και δεν πειράζει που θα έπρεπε να τρωω αβέρτα καρότα και σέλινα που δεν παχαίνουν. Εγώ κτυπιέμαι στα γυμναστήρια μετά, όχι εσύ που κοιτάς λες και τρώω δηλητηριώδη μανιτάρια ( κατά βάθος ζηλεύεις και το ξέρω).

Α ναι , δεν αρέσει σε όλους "η Κύπρος μας". Ούτε το επιχείρημα "βουνό και θάλασσα" με πείθουν. Καλά, λίγο η θάλασσα. Το άλλο με την πλαστική καρέκλα γιατί να το διαφημίζω; Και όσο για το "όλα είναι σε κοντινή απόσταση" ...καλά δεν πάω με τα πόδια κιόλας ( έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε πεζοδρόμια της προκοπής). 

Και μακάρι να είμαστε όλοι σε κάποια φάση πολίτικαλι ινκορέκτ. Το άλλο είναι βαρετό.

Summer Days

 (φωτό: ένα ζεστό απόγευμα του Ιούλη στη Λεμεσό, έπεσα μπροστά σε αυτη την τόσο αυθόρμητη και όμορφη φράση)

Το blog θα μπει σε silent μέχρι την αρχή της νέας σχολικής σεζόν.

Ως τότε θα:

Τρέχω να προλάβω τις δουλειές μου για να καταφέρω να πάρω άδεια 3 ολόκληρες βδομαδες.

Βλέπω Orange is the new black. Long live NETFLIX!

Προσπαθώ να αποφεύγω τα πλήθη. Έχω αποκτήσεις δυσανεξία στις τιγκαρισμένες με κόσμο παραλίες. Και ναι, ειδικά Κύπριους. Με παιδάκια ή χωρίς, με 10 παγωνιέρες, με ξαπλώστρες, καρέκλες και τσάντες Jumbo γεμάτες παιχνίδια.  Και γω Κύπρια είμαι αλλά δεν τσιρίζω στην παραλία και δεν απλώνω το βιος μου σε ακτίνα 2 μέτρων από την ξαπλώστρα μου.

Ζω στη βεράντα μου. Με κουράζει τελικά ο κόσμος όπου και να ναι. Μήπως να το ψάξω;

Διαβάζω βιβλία. Θα προσπαθήσω να μην τα διαβάζω από το ipad αλλά να είναι χάρτινα. Άλλη η χάρη του χάρτινου.

Βρω τους φίλους μου. Θα κάνω κουβέντες αν και δεν είμαι για αμπελοφιλοσοφίες. 

Πίνω κοκτέιλ, μπίρες και κρασιά. Ώσπου να ξανασυνηθίσω να πίνω - έλεος γίνομαι ξενέρωτη.

Κάνω υπομονή. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζει σε τέτοιες συνθήκες εργασίας. Δεν ξέρω ωσπου θα πάει αυτό. 

Αποφεύγω να διαβάζω εφημερίδες και να βλέπω ειδήσεις. Οτι μαλακία πει ο κάθε πολιτικός πρέπει να την λουστούμε;

Μείνω μακριά από το facebook. Έχει καταντήσει μια αηδία, ένα λαϊκό δικαστήριο. Το γράφω αυτό και είμαι στο τσακ να ποστάρω στάτους " οποιος ξαναβαλει λινκ για το γατάκι που σκότωσαν στην ταβέρνα, θα τον διαγράψω". Το πολυ πολυ να μου μεινουν 5 φίλοι. Καλύτερα. Οτι κακά έχει ο Κύπριος, είναι φάτσα κάρτα καθημερινά μπροστά μου μέσα από τον καφενέ του facebook.

 ----- - - --

Σε 2 μέρες είναι τα γενέθλια μου. Άλλες χρονιές έκανα απολογισμό. Φέτος δεν μου βγαίνει. Η χρονιά είχε τις πολύ καλές στιγμές της, ένιωσα ασφάλεια σε πολλούς τομείς, έκανα και πολύ ωραία ταξίδια. Αλλά όλο αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο και που έχει επηρεάσει τη δουλειά μου και τη ζωή μου δεν είναι κάτι που μπορώ απλά να αφήσω πίσω και να πω " ε θα περάσουμε". Σιχαίνομαι αυτή τη φράση. 

Άρα θα βάλω μια ευχή.

Πράξη. Ρίσκο.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού παίδες!

Υ.Γ Σήμερα βγήκε στον ιντερνετικό αέρα το blog της πολύ καλής φίλης, δημοσιογράφου και συγγραφέως Ελένης Ξένου. Είναι το www.elenixenou.com. Μπες μέσα για έμπνευση , ωραίες εικόνες και ταξιδιάρικες ιστορίες.

αρλούμπες καλοκαιρινές

Σκέψου τώρα μέσα στο καλοκαίρι, με τη ζέστη και με κάμποσα ροζέ κρασιά πάνω σου, να βλέπεις όνειρο το all time classic αντικείμενο του πόθου σου.

Μα φτάνει πια! Δεν γίνεται, κάποιο ελάττωμα θα έχεις και εσύ...

Πολλά φεστιβάλ. Δεν έχω πάει σε κανένα ως τώρα. Ως το θερινό με βλέπω.

Αν και ο Χαρούλης στο Έθνικ....Χειμωνανθός!

Τελικά άμα δεν είσαι του κάμπιγκ τα μισά φεστιβάλ στο νησί τα χάνεις.

Αυτό το "μαγικό" που εξαφανίζεται κόσμος από τη ζωή σου. Πολύ μαγικό λέμε.

Από την άλλη, όσο μεγαλώνεις ξεσκαρτάρεις. Ή μήπως σε ξεσκαρτάρουν;

Χωρίς αιτία, χωρίς αφορμές. Έτσι απλά.

Αδιαφορία για όλα. Θα αλλάξει;

Ναι. Κωσταντίνος Βήτα στην Κύπρο. Λιποθυμώ.

Πολλή δουλειά ως την άδεια. Και μετά διακοπές και ελληνικά νησιά.

Και μετά επιστροφή και μετά μια χρονιά που θα γίνει ο χαμός. Εγγυημένα θα έχουμε κλάματα

στο blog.

Είναι καιρός για πολλά ανοίγματα. Αυτο το σύνδρομο του "είμαι πάνω στο φράκτη" είναι καιρός να σταματήσει. 

Έχουν εμφανιστεί στη ζωή μου φίλοι παλιοί. Σημαίνει κάτι;

Επιστρέφω στο γραφείο - πεθαίνω από βαρεμάρα.

Πειράζει που...

...μου φαίνεται πιο ουσιώδες να διαβάζω βιβλία στον καναπέ μου, με τον ανεμιστήρα να μου κτυπάει παρά να βλέπω κόσμο;

...αν τους δω, προτιμώ να είναι βεράντες και όχι μπαρ;

...αν τελικά βγω, προτιμώ να παρατηρώ κόσμο, να πίνω κοκτέιλ και να μην μιλώ; Let the music speak.

...πεθυμώ να ακούσω μουσικές μόνη μου στο σπιτι μου, στον νέο high tech υπολογιστή μου, παρά να ακούσω τις κουβέντες των φίλων μου; 

...νιώθω αντικοινωνική αλλά δεν νομίζω να μπορώ να κάνω κάτι άλλο από αυτό;

...μπήκα σε καλοκαιρινή κατάψυξη;

...με κουράζουν τα αποσιωπητικά, οι άνω τελείες αλλά νιώθω ότι δεν με παίρνει να βάζω σε αυτή τη φάση τελείες;

...μου είναι όλα μα όλα αδιάφορα; 

Επαναστάτες (;) με αιτία

Σήμερα δεν θα πάω στη διαδήλωση για τα θύματα στο Μαρί.

Έψαχνα μέρες να μάθω αν θα γινόταν κάτι. Μετά την (ηλίθια) απόφαση, ήμουν σίγουρη ότι θα γινόταν. 

Χθες ανακοινώθηκε κάτι στο facebook. Έτρεξα να κάνω join και κάλεσα και κόσμο.

Σήμερα ξύπνησα και είπα ότι δεν θέλω να πάω. 

Δεν αντέχω άλλη ένταση.

Δεν αντέχω αγριοφωνάρες. Δεν αντέχεται λέμε. Έχω σιχαθεί τους καυγάδες παντού. Στο facebook, στα διάφορα γκρουπ, στη γραμμή της τράπεζας, στη δουλειά, στο πάρκιγκ. Παντού.

Και το άλλο. Μας έχουν διαλύσει. Μας κοροϊδεύουν μπρος στα μάτια μας καθημερινά. Δημοσιεύονται συνέχεια οι μισθοί εκείνων που τα φάγανε. Μια διαδήλωση δεν κάναμε όλο αυτό τον καιρό.

Τώρα θα μου πεις, τι θα σου κάνει μια διαδήλωση.

Θέλω να πιστεύω ότι η πίεση του κόσμου, πριν δύο χρόνια, είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν ποινικές διώξεις. Το ότι δεν δικάστηκαν ( και ούτε καταδικάστηκαν) οι ένοχοι, παρά ένας γέρος που θα εκτίσει την ποινή του στο νοσοκομείο, είναι απογοητευτικό. Μας "περιπαίζουν" μπρος στα μάτια μας και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε για να το σταματήσουμε.

Το σίγουρο είναι πως δεν θα ξαναψηφίσω. Εκτός και αν βρεθεί μια ομάδα ικανών πολιτικών. Είναι πιο πιθανόν να ταξιδέψω στο φεγγάρι.

Θυμάμαι πριν 2 χρόνια που εκείνες τις μέρες έγραψα εδώ μερικά οργισμένα post. Κάτι τύποι πετάκτηκαν και έγραφαν απειλητικά σχόλια. Τότε είχα ψιλοτρομοκρατηθεί.

Δύο χρόνια μετά και με όλες τις μαλακίες που διαβάζω στο facebook και τις ψευτοαπειλές που μας στέλνουν στη δουλειά κατά καιρό, άρχισα να γίνομαι πιο σκληρόπετση. Επαναστάτες του ίντερνετ. Τα λόγια τους είναι μηδενικής αξίας.

Αλλά σήμερα δεν θα πάω.

Δεν αντέχονται πλέον οι τύποι που παίρνουν το μεγάφωνο και αρχίζουν τις γκράντε ομιλίες.

Δεν ξέρω. Μπορεί να το βλέπω εγώ ακραία και απόλυτα.

Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτή η χώρα δεν έχει σωτηρία.

Athens is for Lovers *

Ναι, το παραδέχομαι, μου έλειψες πολύ. Απλά δεν ξέρω αν μου έλειψες εσύ συγκεκριμένα, ή όλες  οι αναμνήσεις που έζησα μαζί σου όλα αυτά τα χρόνια. 

Αυτές τις μέρες, που η ζωή μου είναι ένα συναισθηματικό μπάχαλο, μου λείπει η σιγουριά σου. Ήσουν βλέπεις, για χρόνια η σταθερή μου αξία. 

Τελικά δεν ξέρω αν έκανα καλά που δεν μετακόμισα στις μεριές σου. Ακόμα και με την κρίση, σκέφτομαι πως θα ήταν αν ζούσα εκεί.

Μου λείπει:

Το αίσθημα ελευθερίας που ένιωθα μόλις έφτανα στο αεροδρόμιο.

Μετά όταν άφηνα βαλίτσα στο σπίτι και πήγαινα στο Γκάζι, για το πρώτο gin n tonic με τον κολλητό μου. Χειμώνα σε ένα μπαρ ή καλοκαίρι σε μια από τις πιο όμορφες αυλές. Οι πρώτες μας κουβέντες, τα πρώτα update των μηνών που είχαμε να βρεθούμε. 

Οι βόλτες στο κέντρο. Αρχίζοντας από την Ερμού - πολλές φορές μέχρι το τέρμα της - και συνεχίζοντας στους παραδρόμους. Μετά στη Σταδίου, στη Σόλωνος, στο Κολωνάκι.

Η στάση στο koukoutsi στη Σκουφά, για να πάρω το μπλουζάκι της σεζόν και για να πω ένα γεια στον Τ και μετά για έναν καφέ με τον Κ. σε ένα από τα χαριτωμένα cafe της πόλης.

Το μπαλκόνι στο πρώτο σπίτι της Α. Αν κοίταζες αριστερά, έβλεπες την Ακρόπολη φωτισμένη. 

Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Γκάζι με τον Κ. Να γυρίζουμε με ένα ποτό στο χέρι στην πλατεία και με την υπόσχεση, ότι η χρόνια που θα έμπαινε με έναν μαγικό τρόπο θα μας έφερνε όλα όσα επιθυμούσαμε. Έναν έρωτα, συντροφικότητα και δημιουργικότητα.

Το Tirbuson επί της Κωνσταντινουπόλεως κάποια βράδια Κυριακής με τον Β. Η κουβέντα να κυλάει σαν το κρασί στο ποτήρι. Μπόλικη. Τελικά να φεύγουμε κάπως μεθυσμένοι. Υπέροχο το χύμα ροζέ :)

Κάποια φλερτ, κάποια βλέμματα. Το "παράνομο" αίσθημα του προσωρινού. Εξάλλου την άλλη μέρα θα έφευγα.

Οι ώρες στο Metropolis για νέα cd.

Οι βόλτες στον Ελευθερουδάκη και στον Ιανό για βιβλία που δεν θα έβρισκα Κύπρο.

Τα βράδια που επιστρέφαμε από έξω, γύρω στις 3-4. Εσύ να ανάβεις το τελευταίο τσιγάρο, στο στρίψιμο πριν φτάσουμε σπίτι.

Οι νέες ανακαλύψεις. Ένα νέο μπαράκι, ένα καινούριο εστιατόριο, ένα παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο.

Οι συναυλίες στον Λυκαβητό. Patti Smith, Massive Attack. 

Οι παραστάσεις του Παπαϊωάννου. Αν και στην "Μήδεια" μας πήρε ο ύπνος...! Αχ, το "2".

Οι βόλτες στο Θησείο, συγκεκριμένα πριν το 2004. Να διαβάζω το symbol και να θέλω τόσο πολύ να μένω σε ένα από τα σπίτια εκεί.

 Εκείνο το βράδι, στο Magaze πριν από πέντε χρόνια. Η πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα. Εκείνο το βλέμμα, εκείνο το έντονο φιλί μέσα στη βροχή. Σε σκέφτομαι έντονα μερικές φορές αν και οι δύο προχωρήσαμε με άλλους ανθρώπους. Θα πεθάνω και θα σε σκέφτομαι νομίζω.

Οι μπαρότσαρκες με την Λ. Να επιμένει ότι η ντροπή μου δεν θα οδηγήσει πουθενά. Αχ φίλη μου.

Η ταράτσα του BIOS. Καλοκαίρι. Ζέστη. Να διερωτούμαστε γιατί νιώθουμε στάσιμοι.

Οι αμπελοφιλοσοφίες μετά από τα 4-5 gin 'n' tonic. 

Να ξυπνάω το πρωί και να ακούω Kosmos. 

Η Ο. Που όσοι μήνες και αν περάσουν , είναι σαν να μην πέρασε στιγμή. 

Αθήνα μου, μου λείπεις.

Τώρα που όλα γίναν "σοβαρά", ακόμα και εγώ, προτιμώ εκείνες τις μέρες και νύκτες κοντά σου, που ένιωθα οτι με πνίγει η Κύπρος.

Υ.Γ Τόσες εικόνες, τόσες αναμνήσεις, τόσος έρωτας με μια πόλη.

* Το όνομα "δανεισμένο" κάπως από ελληνική εταιρεία, την Greece is for Lovers που φτιάχνουν αντικείμενα με βάση αναφορές στην ελληνική κουλτούρα.

Note to self

Όταν δεις τη ζωή σου από απόσταση και διαπιστώνεις ότι και φίλους έχεις και πράγματα που γουστάρεις κάνεις , αρρώστιες δεν έχεις ούτε χρέη και σοβαρές ανησυχίες παρά μια τεράστια βαρεμάρα για όλα και μια συνεχή ερώτηση στο μυαλό "Πού πάω; ποιο είναι το νόημα της ύπαρξης μου;", τότε το πρόβλημα είναι καθαρά δικό σου και όχι των άλλων γύρω σου ή της κοινωνίας που ζεις.

Υ.Γ Ζω με ενοχές. Όσο πιο ωραία περνώ με φίλους μου τόσο πιο άσχημα νιώθω απέναντι στους γονείς μου που δεν έχω κάνει οικογένεια. Ναι, μπορείς να με φτύσεις.

Σκέψεις κάτω από μια ομπρέλα. Ή αλλιώς , τι σου κάνει ο πολύς ήλιος

• Εκείνοι που γράφουν σε φόρουμ ( καλή ώρα στο Cosmic Telegram του Πανόπουλου), για τους γκόμενους που δεν τους κάθονται. Χρυσή μου, άμα κάτι δεν κάθεται τώρα, δεν θα κάτσει μετά. Ή άντε και μετά από χίλιες ταλαιπώριες, σου έκατσε. Νιώθεις καλά που προσπάθησες τόσο πολύ και δεν ήρθε απλά από μόνος του;

• Στην παραλία διαβάζουμε μόνο λάητ βιβλία. Πιο βαθυστόχαστα, στην βεράντα, κάτω από σκιά και μόνοι μας για να καταλαβαίνουμε και τι διαβάζουμε.

• Δεν είναι κακό να παίρνεις σάντουιτς και χυμούς, μπίρες κλπ στην παραλία. Κακό είναι να στρώνεις ένα είδος εστιατορίου/σαλονιού – με τραπεζάκια, παγωνιέρες, καρέκλες, ποτήρια και τα συναφή. Δεν μπορείς να ξεβολευτείς μια φορά; Να δω σούσι σε τάπερ και τι στον κόσμο.

• Όλοι μα όλοι είναι στον κόσμο τους. Και όσο πιο γρήγορα το εμπεδώσεις, τόσο το καλύτερο. Η αναλογία είναι, 10 στην κοσμάρα τους και ένας που τους τρέχει ( αν διαβάζεις και κουνάς καταφατικά το κεφάλι σου, είσαι ο ένας)

• Ο καθένας έχει τα δικά του. Τα ξαφνικά ξεσπάσματα προς το πρόσωπο σου, σπανιώς έχουν να κάνουν με σένα. Άρα τι κάνεις; Χαμογελάς και μένεις μακριά. Στο δικό τους κόσμοι εκείνοι; Στο δικό σου και εσύ. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ζεις σύμφωνα με διαθέσεις και τα «θέλω» των άλλων.

• Δεν είναι ανάγκη να πηγαίνουμε όλοι στην hot παραλία της περιοχής. Ούτε είναι ανάγκη να είμαστε όλοι εναλλακτικοί. Όπου σ΄αρέσει. Όσο πιο γρήγορα σταματήσεις να βάζεις ταμπέλες σε σένα και σε καταστάσεις, τόσο πιο γρήγορα θα απελευθερωθείς. Το ξέρω, είναι Κύπρος και έτσι μεγαλώσαμε. Αλλά και πάλι, πόσο βαρετό είναι να σκέφτεσαι μέσα σε κουτιά.

• Όταν είσαι αγχωμένος μην τρως. Δεν το απολαμβάνεις, τρως ποσότητα, δεν καταλαβαίνεις γεύση και το μόνο που χρειάζεσαι είναι νερό!

• Η πλειοψηφία του κόσμου έχει θράσος και δεν έχει πολύ IQ. Δείξε κατανόηση. Χαμογέλα και από μέσα σου μπορείς να φαντασιώνεσαι ότι τους σκοτώνεις με μια μπαζούκα όλους. Απλά μην κάνεις σε κανένα τη χάρη να δείξεις ότι είσαι έξαλλος. Δεν είναι ωραίο να φαίνεσαι ο σχιζοφρενής της υπόθεσης, ακόμα και αν έχεις δίκαιο.

Πες μου τα νέα σου.

Τους τελευταίους μήνες, νομίζω δεν έχω να σου πω νέα. Πόσο μισώ αυτή την ερωτο-δήλωση. Να σου πω τα νέα μου. Τι να σου πω; Αφού ότι γυρίζει μέσα στο μυαλό μου δυσκολεύομαι να το βγάλω προς τα έξω. Πάω να ανοίξω το στόμα μου να βγάλω τα σώψυχά μου και βγαίνουν όλες οι λάθος λέξεις, και το χειρότερο, με τον πιο παλαβό και αμήχανο τόνο φωνής.

Μερικοί άνθρωποι είναι καλύτερα να μιλούν και κάποιοι άλλοι να γράφουν.

Πλέον είμαι σίγουρη πως ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Νομίζω γράφω καλύτερα και πιο ειλικρινά παρά όταν μιλάω.

Είναι σαν να υπάρχουν δύο άτομα. Προτιμώ αυτό που γράφει. Το άλλο είναι αμήχανο, για πολλούς σνομπ και κυνικό.

Και στο γράψιμο δεν είμαι κυνική. Γιατί να είμαι άλλωστε. Ο κυνισμός είναι συγκαλυμμένη αδυναμία και μια φοβία να πεις την αλήθεια και το τι αισθάνεσαι. Και γω, όταν γράφω, λέω ακριβώς ότι υπάρχει στο μυαλό μου. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Και αυτό με κάνει καλά.

Έτσι αν με ρωτήσεις να σου πω τα νέα μου, θα στα πω γραπτώς.

Είμαι οκ. Κάποιες μέρες σκέφτομαι λιγότερο και αυτό μ’ αρέσει. Μεγάλη ευτυχία να μην σκέφτεσαι. Πόσο τους ζηλεύω εκείνους που το καταφέρνουν.

Κατά τα άλλα, ξέρω πως δεν έχω στόχους. Ξέρω πως πολλές φορές η ζωή μου σπαταλιέται ανούσια. Αλλά δεν μπορώ να βρω την άκρη.

Φοβάμαι να ενηλικιωθώ. Μάλιστα, αυτό είναι. Σκέφτομαι πως αν κάνω οικογένεια, θα τελειώσει το παραμύθι της νεότητας. Δεν θα έχω άλλοθι πλέον να είμαι young at heart.

Κολλήματα.

Άλλα νέα; Χμ θέλω να πάω διακοπές. Νομίζω θα καταλήξω ελληνικά νησιά. Δεν πεθαίνω κιόλας. Λεφτά φύλαξα οπότε δεν θα απολογηθώ κιόλας, ότι μπορώ να ταξιδέψω φέτος. Θα ήθελα όμως κάτι πάρα πολύ μακρινό.

Τώρα ας πούμε θα ήθελα να ήμουν Μπαλί. Να μάθω να πλέκω καλάθια, να περπατώ σε μικρά χωριά, να φωτογραφίζω, να μην μιλάω πολύ.

Βασικά αυτό. Θέλω να μην μιλάω πολύ, μόνο να γράφω.

Γιατί έτσι είμαι πιο αληθινή.

Αυτά είναι τα νέα μου :)

Dream on

Εδώ και ένα χρόνο περίπου, βλέπω ένα συγκεκριμένο όνειρο. Ναι, είμαι από εκείνους που τα θυμούνται και το πρωί.

Βλέπω ότι αλλάζω σπίτι. Μετακομίζω σε καινούριο και αφήνω το υφιστάμενο μου διαμέρισμα πίσω.

Το νέο σπίτι ήταν μια φορά ένα κατάλευκο διαμέρισμα, μια άλλη φορά στην ίδια περιοχή με το δικό μου, αλλά με πιο μεγάλο μπαλκόνι και διαφορετική διαρύθμιση. 

Χθες το βράδι, το καινούριο σπίτι, ήταν ένα seventies διαμέρισμα, στη Λευκωσία, στην πολυκατοικία μετά το Vinyl πάνω από το κατάστημα με τα οπτικά. Ήταν μεγάλο, με μεγάλο μπαλκόνι, δεξιά και μπροστά. Ο χώρος μέσα ήταν κάπως σκονισμένος, ήθελε καθάρισμα. Είχε και λίγα ζωύφια. Γειτόνισσες μου δύο γιαγιάδες που έμεναν στο διπλανό διαμέρισμα, αλλά βρέθηκαν να κάθονται στο δικό μου μπαλκόνι, που ενωνόταν με το δικό τους.

Το συναίσθημα μου κάθε φορά είναι διαφορετικό.

Μερικές φορές νιώθω μια ανακούφιση που μετακομίζω. 

Άλλες, μια περιέργεια και μια συνειδητοποίηση ότι αλλάζω ρουτίνα. 

Χθες, σκεφτόμουν αν έκανα καλά και ξανάρχιζα από την αρχή με ένα διαμέρισμα, που είχε τόση δουλειά αν και είχε πολύ χαρακτήρα.

Τι να σημαίνει άραγε;

Ο φόβος

Ο φόβος του να μην μιλήσεις γιατί αν το κάνεις, σε κάποια φάση όταν θα ψάχνεις δουλειά, θα μάθουν από την κυβέρνηση κάτι που είπες και μετά δεν σε σώζει ούτε και ένα «μέσον».

Ο φόβος του να μην πεις την αλήθεια για το τι νιώθεις, γιατί αυτό θα στραφεί εναντίον σου, την λάθος στιγμή.

Ο φόβος του να πας σε διαδήλωση και να σε δείξει η τηλεόραση φάτσα-κάρτα. Και μετά τι θα πεις στον μπαμπά σου, που είναι φίλος του τάδε μέλους το κόμματος. Πως θα σε «βοηθήσουν» να βρεις δουλειά στην κυβέρνηση;

Ο φόβος του να εκφράσεις την ειλικρινή σου άποψη για ένα προϊόν, αν και είσαι στο μάρκετιγκ της εταιρείας. Δεν πρέπει να το μάθει ο πελάτης! Δεν έχει σημασία, αν είναι σωστή και αν θα διορθώσει την κατάσταση. Η αλήθεια δεν αρέσει στον πελάτη.

Ο φόβος του να πεις « Δεν σας ξαναψηφίζω ρε!» .  Γιατί μετά, αν τους χρειαστείς; Έτσι σε μάθανε οι γονείς σου. ΄Ότι σε κάποια φάση θα χρειαστείς τον γνωστό, του γνωστού που έχει ένα φίλο διευθυντή , που είναι και στέλεχος κομματικό.

Ο φόβος του να παραιτηθείς. Από μια δουλειά που δεν σε γεμίζει, που σου προκαλεί κατάθλιψη, που σε αδικούν κάθε μέρα, που δεν σε σέβονται. Που θα πας μετά ε; Δεν φοβάσαι ότι δεν θα ξαναβρεις δουλειά; Και όχι, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να πιστεύεις στις δυνάμεις σου!

Ο φόβος του να πεις, ότι δεν θα ακολουθήσεις το «Cyprus Dream”. Ασφαλή δουλειά – οικογένεια – 2 παιδιά. Αυτοκαταστροφικό! Δεν φοβάσαι να ρισκάρεις; Θα ‘πρεπε!

Ο φόβος του να ανοίξεις το στόμα σου. Στάδιο πρώτο του φασισμού.

Είναι η ιδέα μου ή το σύμπαν καταρρέει;

Στην ΕΡΤ χιλιάδες κόσμος είναι κάτω και διαδηλώνει από χθες.

Στην Ταξίμ συνεχίζουν την επανάσταση.

Στη Πόλη Χρυσοχούς, οι μεγαλοκαρχαρίες καταστρέφουν την περιοχή.

Ο Ρίκκος, βοηθός εισαγγελέας σου λένε...όσο και να μην ασχολούμαι με πολιτικά, αυτό δεν μου φαίνεται και πολύ της προκοπής. Κοίτα τον στα μάτια και θα καταλάβεις.

Στη δουλειά τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο - φαντάζομαι ισχύει για το 80% από εσάς που διαβάζετε.

Είναι καιρός για επανάσταση.

Βασικά είναι καιρός να καταλάβουμε πόσο δειλοί και φοβιτσιάρηδες είμαστε ως λαός.

Και γω το παραδέχομαι πρώτη, ότι έχω μουχλιάσει από την αδράνεια και η δειλία μου είναι επική.

Θέλω να βγω έξω στους δρόμους τώρα.

Να κλείσουμε δρόμους, να σταματήσουμε ότι καταστροφικό γίνεται. Μπορούμε; Δεν ξέρω, αλλά καμιά επανάσταση δεν έγινε με εγγύηση την επιτυχία.

Τι χρειάζεται άλλο να γίνει;

Θεέ μου που φτάσαμε!

Χαμηλό σε λιπαρά

Να σου πω τι θέλω να κάνω όλη μέρα;

Να ξαπλώνω στον καναπέ μου, με ένα Ben 'n' Jerry's ανά χείρας και να βλέπω Sex & the City ( για 100η φορά). Να είναι ανοικτά τα παράθυρα, να είναι δροσερά.

Το τηλέφωνο να μην κτυπάει και να μην σκέφτομαι ενοχικά, τι δουλειές έχω να κάνω.

Βασικά άρχισα να το ψιλοκάνω το πιο πάνω σενάριο, αν εξαιρέσεις το παγωτό.

Τι άλλο θέλω να κάνω;

Τίποτα.

Είμαι σχεδόν στο όριο της αντικοινωνικότητας, αν και βλέπω κόσμο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Άσε που δεν μπορώ να κάτσω κάπου πάνω από 2 ώρες, όσο καλή και να είναι η παρέα. Βαριέμαι.

Θέλω να είμαι σπίτι να βλέπω σειρές ( όχι κατανάγκη μόνη, αλλά να μην μου μιλούν) και να διαβάζω περιοδικά στο ipad.

Βασικά δεν έχω να πω τίποτα σε κανένα. Ούτε φιλοσοφικές συζητήσεις θέλω να κάνω.

Και πραγματικά κάτι που θα ήθελα ΠΑΡΑ πολύ, είναι τα κοκτέιλ να είχαν 10 θερμίδες το ένα.

Αχ!

Το παρελθοντικό μέλλον

Πολλές φορές, ανατρέχω σε παλιά ποστ για να δω σε τι φάση ήμουνα και αν κάτι άλλαξε.

Τελικά διαπιστώνω ότι πάντα με προβλημάτιζαν θέματα που τελικά δεν είχαν και τόσο μεγάλη αξία.

Έλεγα πάντα για τους φίλους. Που ήταν, ποιοι είναι κλπ.

Τώρα δεν έχω αυτό το θέμα. Ξέρω ποιοι είναι οι κοντινοί, ποιοι είναι για ένα ποτό, δεν με πειράζει που κάποιοι έφυγαν. Το πρόβλημα τώρα είναι πως δεν έχουμε ώρα να βρεθούμε μεταξύ μας. Μόνο αν αποφασίσει κάποιος να οργανώσει κάτι και πάλι δεν πολυπαίρνουμε πρωτοβουλία. 

Είναι τόσο πολύπλοκη πια η καθημερινότητα που σιγά σιγά αφήνουμε πίσω μας τις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν είναι λυπηρό;

'Ελεγα για την καριέρα και γκρίνιαζα για τις πολλές ώρες που δουλεύω.

Και τώρα τα ίδια λέω, μόνο που τώρα ξέρω πως δεν έχω και πολλές επιλογές γιατί δεν υπάρχουν δουλειές. Ο μισθός μου είναι γελοία μειωμένος, οι υποχρεώσεις μου πιο πολλές και η δουλειά μου, το πιο σημαντικό, έχει γίνει πάρα πολύ άχαρη. 

Άρα μακάρι το μόνο μου πρόβλημα να ήταν, όπως κάποτε, οι ώρες.

Έλεγα για την κοινωνία, πόσο κολλημένοι ήταν. Δεν υπήρχε λόγος να γκρινιάζω.

Η κοινωνία μας, όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά έχει γίνει και χειρότερη, αφού τώρα με τα σκατά που έχουμε φάει, δείχνουμε το χειρότερο μας πρόσωπο καθημερινά. Ούτε τρόποι, ούτε ευγένεια, ούτε έστω μια πολιτισμένη αντίληψη. Και το χειρότερο, είμαι και γω αγενής γιατί δεν μπορώ να επιβιώσω αλλιώς.

Έλεγα για τον έρωτα. Πάλι δεν άλλαξε κάτι. Τίποτα δεν αλλάζει και υποψιάζομαι ότι εσύ πρέπει να το κυνηγήσεις. Νομίζω δεν έρχεται από μόνο του ( αυτό είναι μια γενική σκέψη - δεν με απασχολεί το θέμα αυτή την περίοδο).

Έλεγα για τις διακοπές. Ήταν ένα μόνιμο θέμα. Τελικά πάντα πήγαινα και πάντα περνούσα πάρα πολύ ωραία. Φέτος δεν έχω λεφτά, αλλά θα βρω τον τρόπο να φύγω.

Που θέλω να καταλήξω.

Στο ότι η πολλή σκέψη σκοτώνει την καθημερινότητα. Τα πράγματα κυλάνε έτσι κι αλλιώς.

Ναι, πολλές φορές διερωτούμαι πως θα ήταν αν απλά ζούσα αντί να προβληματίζομαι συνεχώς.

Ακόμα να το εμπεδώσω και ξέρω ότι τα πράγματα αντικειμενικά δυσκολεύουν όσο περνάει ο καιρός.

Αυτό που θέλω είναι χρώμα στη ζωή μου. Κάτι θετικό και αισιόδοξο. Κάτι να πάει καλά.

Θέλω να διαβάσω την πιο πάνω πρόταση του χρόνου, τέτοια μέρα και να σκέφτομαι "τελικά τα κατάφερα".

Το feel good μυστικό μου

Θελω να μοιραστώ ένα μυστικό μαζί σου.

Βασικά δεν είναι μυστικό, είναι κάτι που έχω ανακαλύψει/διαπιστώσει και όταν άρχισα να το εφαρμόζω, ένιωθα πολύ πολύ καλύτερα.

Το μυστικό είναι...να μην σε ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι, τι λένε για σένα, που ανακατεύονται, που αναλώνονται.

Να σε ενδιαφέρει η δική σου πορεία και πως είσαι συ απέναντι στο άμεσο σου περιβάλλον. Αυτό.

Η απελευθέρωση να μην χαλιέσαι από απαντήσεις. 

Δεν σου τυχε να στην πουν, είτε προσωπικά, στο τηλέφωνο ή στο facebook ή ακόμα να σε κουτσομπολέψουν και να το μάθεις; Και μετά να σκέφτεσαι γιατί το είπαν, τι έκανες λάθος και μετά να ζητάς και τα ρέστα.

Εμένα πολλές φορές. Πώς το αντιμετωπίζω; Μόλις πάω να χαλαστώ, αμέσως σκέφτομαι "έχουν δική τους ατζέντα, θέματα, απωθημένα, σκέψεις που δεν έχουν να κάνουν μαζί μου και με το τι έκανα ή είπα. Άρα θα δώσω ούτε καν την μισή σημασία από αυτή που θέλουν να δώσω".

Μόλις το σκεφτώ αυτό, αρχίζω να ηρεμώ.

Επίσης, από τη μέρα που είπα ότι δεν θα ανακατεύομαι σε κουτσομπολιά, να ρωτάω ή να ακούω και να έχω άποψη, νιώθω ότι μου μένει πιο πολύς χρόνος να συζητήσω άλλα πράγματα και ταυτόχρονα να μην γεμίσω αρνητική ενέργεια.

Από την άλλη, μερικές φορές νιώθω ναι άλιεν. Και σιγουρα, αν μου πει κάποιος ότι είμαι στην κοσμάρα μου, δεν θα παρεξηγήσω, γιατί είναι αλήθεια!

Υ.Γ Τον τελευταίο καιρό , ειδικά στη δουλειά, δεν θέλω να μιλώ σε κανένα. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το "μυστικό" ή με το γεγονός ότι η φθορά δεν πάει άλλο.

Ο δρόμος

Είναι μέρες, μήνες, φάσεις που διερωτάσαι που πας.

Οι σοφοί φίλοι σου λένε πως δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτεσαι. Γιατί πολύ απλά, η ζωή συνεχίζεται και συ, χωμένη μέσα στις σκέψεις σου, ξεχνάς να ζεις.

Ο ποιητής είπε πως σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι.

Ποια είναι η πορεία μας δηλαδή;

Υπάρχουν κάποια πράγματα που θα έπρεπε να κάνουμε; Υπάρχει όριο στο να κάνεις ότι πραγματικά θες;

Μένεις στην Κύπρο ή στην Ελλάδα. Δυο χώρες, των οποίων η διοίκηση κατάφερε μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, να διαλύσει τα περισσότερα δεδομένα που είχες.

Δεδομένα: Ποιότητα ζωής, σχετικά εύκολη ζωή, καλές σχέσεις με τον κόσμο, ευκολίες σε πολλά πράγματα, ένας καλός μισθός.

Αν αποδεκτώ ότι εδώ θα μείνω, γιατί έτσι κι αλλιώς στα 36 παρά κάτι, μου φαίνεται κάπως δύσκολο να ξαναρχίσω κάτι άλλο, αλλού, που πάω;

Θα είμαι σε μια δουλειά που κάθε μέρα που περνάει, δυσκολεύει; Που δεν βρίσκω πλέον λόγο να κάνω; Που οτιδήποτε κίνητρο είχα ( καριέρα, έστω μια ματαιοδοξία) δε έχει πια σημασία;

Ναι οκ, δεν είμαι άνεργη. Οκ, μειωμένος μισθός, αλλά ζω οκ. Θα έπρεπε να μην διαμαρτύρομαι. Γιατί φτάσαμε να συμβιβαζόμαστε ( ναι αυτό κάνουμε) με το "να λες και ευχαριστώ που εισαι εδώ". 

Συμβιβασμός. 

Αυτό είναι η ζωή μας;

Και αν δεν το θέλουμε, τι κάνουμε;

Και μην μου πεις, τίποτα. Δεν το δέχομαι.

Μια είναι η ζωή που έχουμε.

Πως τολμάς; Πως ρισκάρεις;

Τα χρόνια περνάνε και γω κάθε μέρα "κολλάω" όλο και περισσότερο.

Θέλω δρόμους ανοικτούς.

Θέλω επιτέλους να ξυπνώ το πρωί και να χαμογελώ.

e- Παναγιωταρά

Θέλω διακοπές.

Χθες το βράδι, καθώς οδηγούσα, σκέφτηκα πως, ο άνθρωπος αντέχει να κάνει multitasking ως ένα σημείο.

Εδώ και αρκετά χρόνια, κάνω πολλά πράματα ταυτόχρονα. Αναλαμβάνω νέα πρότζεκτ συνέχεια με την ελπίδα να πάρω λίγα λεφτά παραπάνω ( μην φανταστείς χιλιάδες, ούτε καν εκατοντάδες). Στη δουλειά κάνω, κάνω και δεν τελειώνει ποτέ μιας και έχουν μειωθεί οι υπάλληλοι και ο φόρτος έχει αυξηθεί. Μου ζητάνε χάρες, από συγγενείς, μέχρι φίλους και φίλους φίλων.

Και εγώ δεν λέω όχι, σε κανένα από όλα αυτά.

Οι τύψεις του «όχι» είναι κάτι που δεν μπορώ να χειριστώ.

Το αποτέλεσμα, να μένουν άλλα τόσα πράγματα πίσω.

Φτάνει να σου πω, πως στην καρέκλα στο υπνοδωμάτιο μου, βρήκα στον πάτο της, το παρεό από το περσινό καλοκαίρι. Μάλλον το είχα πλύνει γύρω στον Οκτώβρη , το δίπλωσα και έμεινε εκεί!

Όταν καεί μια λάμπα στο σπίτι, ξέρω πως θα αργήσω τόσο πολύ να την αλλάξω ώστε θα μάθω να ζω στα τυφλά για κάμποσους μήνες.

Τα quilt πρέπει να πάνε καθαριστήριο. Να θυμηθώ να πάρω και την καμπαρντίνα από πέρσι το Μάρτη που λερώθηκε ( ναι, 15 ολόκληροι μήνες).

Το αυτοκίνητο πρέπει να πάει για σέρβις, το λαμπάκι χτύπησε κόκκινο.

Pap test, οδοντογιατρός.

Σούπερμαρκετ.

Φρουταρία.

Αυτή είναι η ζωή της γενιάς του online. Όταν είσαι κολλημένος όλη μέρα μονίμως μπροστά από ένα pc, ένα tablet, ένα smartphone, ότι μπορείς να κάνεις online θα το κάνεις.

Τα άλλα, στοιβάζονται. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Και τώρα σ’ αφήνω. Πρέπει να πάω ταχυδρομείο με τα πόδια να παραλάβω μια μπλούζα που πήρα από το ίντερνετ.

Υ.Γ Σκέψου να έκανα οικογένεια. Θα ήμουν με τα ηρεμιστικά.

Οι άλλοι;

Μεγάλωσα, έχοντας στο μυαλό μου ότι είμαι κάπως διαφορετική.
Και όχι, δεν εννοώ σπουδαιότερη. Απλά διαφορετική.
Σκέφτομαι αλλιώς, η οπτική μου γωνία, σύμφωνα με φίλους, είναι διαφορετική και "παράξενη". Εγώ νομίζω ότι δεν είναι παράξενη, είναι απλά η δική μου.

Οι γονείς μου συνηθισμένοι άνθρωποι. Χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις όμως. Η ιδιαιτερότητα τους ειναι η καλοσύνη τους. Δεν θυμάμαι να έχουν κάνει ποτέ κακό σε κάποιο.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί χθες, η μάνα μου, μου δήλωσε ότι το θέμα του γάμου μου, τους καίει. Ότι είναι απελπισμένοι. Οτι πιστεύει πως κατά βάθος δεν θέλω να παντρευτώ. Ότι δεν μου έχει εμπιστοσύνη ότι η κρίση μου είναι σωστή.

Και όχι, δεν υπήρχε τσακωμός όταν γινόταν αυτή η κουβέντα.

Όλα άρχισαν το μεσημέρι, όταν πήγα για φαγητό. Στο άσχετο μου ριξε μια κουβέντα, για μια θεια μου, που έχει 1 χρόνο που της είπαν για κάποιον συγκεκριμένο τύπο και αυτή ακόμα να τους απαντήσει. "Και δεν ξέρει πόσο μας καίει το θέμα;" ( "ΜΑΣ", όλοι μαζί θα πάμε στο κρεβάτι μαζί του). Δεν απάντησα. Γιατί πολύ απλά κουράστηκα.
Καυγάδες, τσακωμοί και ποτέ δεν αλλάζει κάτι.

Ήρθα σπίτι, ετοιμάστηκα, πήγα στην εκδήλωση στο Αρχοντικό του Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου, με τους φίλους μου. ( πολύ όμορφα ήτανε). Έβλεπα τον κύριο που χόρευε, το χορό της κοιλιάς αλλά εγώ ήμουν αλλού. Ήμουν έτοιμη να σκάσω. Δηλαδή τι; Θα έβγαινα με αυτό τον τύπο ( που τσέκαρα στο fb από περιέργεια - χάλια ήταν - σαν κύριος συντηρητικός) μόνο και μόνο για να σκάσουν, θα έμπαινα δηλαδή στη διαδικασία έστω για 1 ώρα, θα έφευγα αλλά όλοι θα περίμεναν κάτι από μένα; Μεγάλο βάρος.

Βγήκα έξω από το κτίριο. Πήρα τη μάνα μου. Της μίλησα. Ήρεμα. Πόσο πολύ την αγαπώ αλλά όχι η ερωτική μου ζωή είναι δική μου και δεν μπορώ να στεναχωριέμαι άλλο.
Και απάντησε, έτσι όπως είδες πιο πάνω.
Για να απαντήσω λέγοντας τα ιδια. Πρέπει να είχα αρχίσει να πανικοβάλομαι γιατί δεν θυμάμαι τι είπα.
Και άλλαξε θέμα και είπε κάτι για τον μπαμπά μου - αστείο. Και κλείσαμε.

Δεν φταίω εγώ που δεν ξέρω αν θέλω να παντρευτώ. Και όχι δεν θέλω να μείνω μόνη και ναι θα ήθελα παιδιά δικά μου.
Και σίγουρα έχω βαρεθεί να είμαι αγχωμένη και στεναχωρημένη για τη ζωή μου, καθημερινά.

Ούτε φταίω που δεν είμαι σαν όλες τις άλλες - μια επιθυμία που εξέκφραζε διακαώς η μάνα μου από τον καιρό που με θυμάμαι.

Είμαι τελικά διαφορετική;

7 χρόνια φαγούρας

Ένα ζεστό βράδι του Μάη πριν από ακριβώς 7 χρόνια, με ανοικτό παράθυρο και το αεράκι να μπαίνει μέσα, κάθισα μπροστά από το παλιό μου ξύλινο τραπέζι, άνοιξα το laptop, πληκτρολόγησα www.blogger.com, γράφτηκα, βρήκα, μέσα σε πέντε λεπτά, όνομα και έγραψα αυτό:

"...ο λύκος δεν είναι εδω.
Η μήπως περπατω μέσα στην πόλη επειδή περιμένω το λύκο να λθει; Μάλλον.

Και στην πορεία δημιουργώ τους δικούς μου αστικούς μύθους, φτιάχνω τις δικές μου εικόνες και ψάχνω τις κρυμμένες ιστορίες της πόλης. Γιατί αυτές μου καθορίζουν την ενέργεια..."

Μου το σχολιάσε η Mary.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Άρχισα να γράφω, ευτυχισμένη που η ανωνυμία μου με βοηθούσε να εκφραστώ. Έγραφα πράγματα που δεν είχα πει ποτέ στους φίλους μου. Μετά ήρθε η Ελένη Ξένου, η τότε διευθύντρια του πιο ωραίου περιοδικού της Κύπρου, του Υστερόγραφου, διάβασε μερικά κομμάτια μου, της άρεσαν και μου πρότεινε να γράφω εκεί. Τι ωραίο ταξίδι που ήταν εκείνο! Άλλο πράγμα να βλέπεις τα κείμενα σου, γραμμένα στο χαρτί. Είχε και πλάκα γιατί καθώς καθόμουν σε cafe, άκουγα διπλανή παρέα να διερωτούνται ποια ήμουν. 

Γνώρισα κόσμο - ιντερνετικά τουλάχιστον - , έκανα ωραίες παρέες μέσα από το blog. Έπεσα ταυτόχρονα στην παγίδα, να πω για το blog σε έναν τύπο που έβγαινα τότε οπότε τότε είχε πάρει την κατηφόρα του ο "κήπος" μου. Όταν γράφεις για να εντυπωσιάσεις υποσυνείδητα κάποιον, δεν γράφεις για σένα.

Μου πρότειναν από έναν καλό οίκο να το κάνω βιβλίο το blog, αλλά αγαπούσα ( και αγαπώ) την ταυτότητά μου την τουλιπένια οπότε είπα όχι.

Υπήρχαν μέρες που δεν είχα τίποτα να πω και έγραφα με το ζόρι. Μάλιστα, ένας έξυπνος τύπος που ανακάλυψε το μπλογκ και τον ήξερα και προσωπικά, μου πε ότι είναι σαν να το κάνω με το ζόρι.

Το blog εξελίχθηκε μαζί μου. Έτσι και αλλιώς πάντα έγραφα και πάντα γράφω, όχι για τους άλλους αλλά για να καταγράφω εγώ το τι ζω, ώστε να το διαβάζω μετά και να θυμάμαι. Δεν θέλω να ξεχνάω τη ζωή μου. Έτσι και ποτέ κανείς να μην το διαβάζει, θα το διαβάζω εγώ.

Και μετά;

Και μετά δεν ξέρω που θα πάει. Μ' αρέσει να γράφω. Μ' αρέσει να γράφω εδώ πολύ. Μου έλειψε, αυτούς τους μήνες που έμεινα μακριά. Νιώθω ότι ξαναβρήκα μέρος της ταυτότητας μου, τώρα που ξανάρχισα.

Σε ευχαριστώ που διαβάζεις όλα αυτά τα χρόνια :)

Οι φίλοι μου, χαράματα

Δεν ξέρω που θα είναι οι παρέες φέτος το καλοκαίρι. Αρχίσαμε να σκορπιζόμαστε.

Οι περισσότεροι παντρεμένοι με παιδιά, οι άλλοι στον κόσμο τους, δοκιμάζουν νέες φιλίες, ξανοίγονται, ίσως για να βρουν το ταίρι τους, ίσως γιατί έχουν βαρεθεί τους ίδιους και τους ίδιους, ποιος ξέρει.

Παράξενο αυτό το πράγμα με τις φιλίες. Ή μάλλον, για να είμαι πιο δίκαιη, παράξενες οι παρέες.

Γιατί οι φίλοι, είναι πάντα εκεί, ακόμα και αν δεν τους βλέπεις τόσο συχνά όσο παλιά.

Μερικοί από τους στενότερους μου φίλους, μένουν εξωτερικό. Κι όμως, πολλές φορές τους θεωρώ πιο κοντινούς, από αυτούς που  έχω εδώ.

Η καθημερινότητα δεν σε πολυαφήνει να βρίσκεσαι με τους φίλους σου.

Για παράδειγμα, τώρα είναι 3, από το πρωί θέλω να πάω για καφέ με μια φίλη.

Μπορεί να συνεχίσει να βρέχει και να βαρεθώ να κυκλοφορήσω.

Για το βράδι δεν έχω πλάνα. Αν δεν πάρω τηλέφωνο, χλωμό να πάρει κάποιος.

Έτσι πάνε τα πράγματα. Αν δεν πάρεις τηλέφωνο, σπανίως θα σε πάρουν.

Οι παντρεμένοι, κάνουν συνήθως παρέα με παντρεμένους, αφού τα παιδιά τους παίζουν μεταξύ τους.

Οι single φίλοι είναι μια άλλη ιστορία, αφού είναι ο καθένας στην κοσμάρα του. «Τι θα κάνεις απόψε, πάμε κάπου;», «χμ δεν ξέρω, ίσως πάω σε εκείνο το σπίτι, μπορεί να μείνω μέσα, άσε μην βασιστείς πάνω μου».

Ή το άλλο:  

«Μα που χάθηκες, γιατί δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο;»

«Εδώ, με έψαξες και δεν με βρήκες;»

Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, περνάνε και αυτές την κρίση τους. Συμφωνείς;

Οι αριθμοί

Εσύ που δεν έχεις πατήσει τα 30, να το ξέρεις είσαι τυχερός.

Μπορεί να μην το συνειδητοποιείς τώρα, όμως έχεις όλο το μέλλον μπροστά σου.

Μπορείς να φύγεις από την Κύπρο ή την Ελλάδα και να κτίσεις μια νέα ζωή αλλού. Δεν θα έχεις επιπτώσεις. Το πολύ πολύ να αφήσεις πίσω κολλητούς και γονείς. Δεν πειράζει, θα τους ξαναδείς.

Δεν έχεις καριέρα, κοινωνικές ασφαλίσεις, δάνεια και άλλες υποχρεώσεις να σε κρατάνε πίσω.

Δεν φοβάσαι να ρισκάρεις. Το ξέρεις, ότι όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερο δειλιάζεις να ρισκάρεις;

Είναι αλήθεια. Η καθημερινότητα σε μουχλιάζει, να το θυμάσαι αυτό.

Όταν είσαι κάτω των 30, είσαι πιο "ανάλαφρος". Οι σκοτούρες που νομίζεις ότι έχεις ( γκομενικά, το μέλλον) είναι πολύ πιο ασήμαντες απ΄ ότι νομίζεις.

Εσύ που έχεις πατήσει τα 30 πώς αισθάνεσαι;

Στα 30 σου λένε πως έχεις μεγαλώσεις, μα να το ξέρεις , είναι μια ηλικία γλυκιά. Είναι η ηλικία που αρχίζεις να ξέρεις τι θες και μπορείς να το κάνεις. Διαμορφώνεις ένα χαρακτήρα. Δεν έχεις την αβεβαιότητα των 20s. Είσαι πιο συγκεντρωμένος. Ξεσκαρτάρεις κόσμο που δεν σου κάνει, αρχίζεις να μαθαίνεις να επιλέγεις καλύτερα. Στον έρωτα, επιζητείς πιο υγιή πράγματα - αρχίζεις να βαριέσαι, να τρως τα μούτρα σου. Ζεις πια στο δικό σου σπίτι, σιγά σιγά απογαλακτίζεσαι από την οικογένεια σου ( και όχι, ποτέ δεν ξεφεύγεις εντελώς - εκτός και αν κάνεις δική σου οικογένεια)

Στα 35 τώρα...

Αν δεν έχεις κάνει οικογένεια ακόμα ή δεν υπάρχει ούτε το "ακόμα" γιατί δεν ξέρεις αν το θέλεις καν, αλλάζουν πολλά. Παθαίνεις ένα σοκ. Διερωτάσαι που είσαι, ποιος είσαι, που πας και αν καν πας κάπου.

Τα 35 λένε πως είσαι ακόμα "μικρός". Δεν είναι αλήθεια. Ειδικά στις κοινωνίες μας, όταν είσαι single, απλά είσαι το "μαύρο πρόβατο" που "αρνείται να αναλάβει ευθύνες". Δεν ζεις στο Μανχάταν ή στο Λονδίνο για να πεις ότι αφιερώνεσαι σε καριέρα, σε ταξίδια, στις εμπειρίες της ζωής. 

Τα πράγματα απλά δυσκολεύουν. Δεν έχεις υπομονή.

Οι φίλοι σου είναι στην κοσμάρα τους, γίνονται πιο δύσκολοι, πιο παράξενοι. Το ίδιο και εσύ.

Βαριέσαι τα ίδια και τα ίδια. Η δουλειά σου μάλλον, δεν σε γεμίζει. Ακους τη λέξη "καριέρα" και θες να γελάσεις και μετά να κλάψεις. 

Είσαι κυνικός στον έρωτα. Δεν αφήνεσαι. Νομίζεις ότι δεν σε παίρνει να αφεθείς. Δεν διανοείσαι ότι θα φας τα μούτρα σου. 

Μένεις περισσότερες ώρες μόνος. Σκέφτεσαι πως αυτό σημαίνει, ωριμότητα και ότι μεγαλώνεις.

Τα μικρά μικρά της ζωής δεν μπορείς να τα εντοπίσεις πια.

Κάπως έτσι κυλάνε οι αριθμοί.

Ω, τι κόσμος!

Πέρασε και το Πάσχα, ούτε που το κατάλαβα.

Ε βέβαια, άμα δουλεύεις...

Πήγαμε και παραλία. Όχι, δεν κολυμπήσαμε, πήραμε λίγο χρωματάκι, έτσι για να φύγει το άσπρο του χειμώνα. Ωραία ήταν στο Nissi Beach. Είχα να πάω χρόνια και μάλλον θα κάνω άλλα τόσα να ξαναπάω.

Τσακώθηκα και με τη μάνα μου, κλασικά πράγματα δηλαδή. Καταντάνε κουραστικοί αυτοί οι άνθρωποι που από μια ηλικία και μετά εναποθέτουν όλες τους τις ελπίδες στη θρησκεία. Στην εκκλησία, στους πνευματικούς, γεμίζουν τον τόπο εικόνες, διαβάζουν βιβλία. Αν ήταν με τα gadgets που γίνεσαι καλός και ήρεμος άνθρωπος...

Τι άλλο;

Λοιπόν, το σκεφτόμουν τις προάλλες. Ένας από τους σοβαρούς λόγους που ξανάνοιξα το μπλογκ, είναι εσύ. Εσύ που διαβάζεις τόσα χρόνια, που συζητάμε, που μου δίνεις κουράγιο, καλές συμβουλές, όμορφα λόγια. 

Πως το σκέφτηκα; Εχει καταντήσει ο κόσμος αγενέστατος, φωνακλάς και ηλιθιος. Στα λόγια ( πλέον στο facebook όλοι γράφουνε με κεφαλαία κι θαυμαστικά , παρεξηγά τα πάντα, δεν βγάζεις άκρη γενικώς. Άσε που σου ζητάει τα ρέστα για...δεν ξέρω και εγώ για ποιο πράγμα. Ξαφνικά μας φταίνε όλα, ξαφνικά διεκδικούμε.

Και πες να ξέραμε πως να το κάναμε. Διάλογος δεν υπάρχει, απλά φωνάζουν, όλοι μαζί.

Μετά δεν έχουμε τρόπους. Τώρα θα μου πεις, πότε είχαμε;

Από τον Επιτάφιο, την φρουταρία που πήγα την επόμενη μέρα, μέχρι τη σειρά στο πάρκιγκ της παραλίας, κάνεις μα κανείς δεν τηράει σειρά. Ήταν πάντα έτσι; Έλεος πλέον.

Επίσης, ο κόσμος έχει θράσος. Ουτε να σεβαστεί τη δουλειά σου. Θα σε αντιγράψει, θα σε αμφισβητησει. 

Που φτάσαμε;

Ή ήμαστε πάντα έτσι και τώρα εγώ το παρατηρώ.

Μια μικρή ζωή

Το ζώδιο μου λέει, πως το 2013 είναι η χρονιά για μεγάλες αποφάσεις που θα καθορίσουν τα πάντα μετά. 

Όσο και αν πιστεύω πως ο καθένας μας κανονίζει μόνος του την μοίρα του, χωρίς πλανήτες, ανάδρομους, ωροσκόπους, ζώδια και DNA, νιώθω πως η πιο πάνω φράση έχει μια βάση.

Το 2013 είναι επεισοδιακό. Γίνονται πράγματα γύρω μας, που δεν μπορούμε όχι μόνο να αλλάξουμε, αλλά ούτε και να επηρεάσουμε, δυστυχώς. Γιατί το ψέμα είναι πολύ, η διαφθορά ακόμα περισσότερη.

Όμως οφείλουμε, στον εαυτό μας, μια επανάσταση. Μέσα μας.

Έλεγα τις προάλλες σε μια φίλη μου, ότι έχω βαρεθεί τους επαναστάτες του facebook και του ίντερνετ. Αυτούς που βγαίνουν, γράφουν με κεφαλαία γράμματα  ( φωνάζουν δηλαδή), βάζουν και καμιά δεκαπενταριά θαυμαστικά και νομίζουν πως κάνουν τη διαφορά.

Ε, όχι φίλε μου. Το μόνο που κάνεις είναι να μου δένεις το στομάχι κόμπο, όταν αντικρίζω την οθόνη μου με τα κεφαλαία σου γράμματα, γεμάτα οργή. Φτάνει πια με τα κούφια λόγια.

Η επανάσταση είναι προσωπική.

Αρχίζοντας από τα βασικά. 

Αν δεν δέχεσαι να σου κλέβουν τα λεφτά, μην ταϊζεις τον καθένα που σε χρεώνει 25 ευρώ το κατεψυγμένο σολομό. Μην υποκύπτεις στα 5 ευρώ, καφέ.Άρχισε από τα μικρά και διεκδίκησε.

Αν δεν σ' αρέσει που είσαι άνεργος, βρες πράγματα να κάνεις. Επαναστάτησε από την εικόνα που σε θέλει να μιζεριάζεις μπροστά από την τηλεόραση. Κάνε εθελοντισμό. Δώσε κάτι πίσω. Είναι μεγάλη η δύναμη του ακτιβισμού.

Αν δεν θες να είσαι σε μια σχέση που δεν σε κάνει καλά, φύγε, όσο δύσκολο και αν σου φαίνεται. Αν είσαι σε μια σχέση που δεν πιστεύει κανείς, παρά μόνο εσύ και το άτομο που είσαι μαζί του, επαναστάτησε και προστάτεψε την.

Αν θες να είσαι δημιουργικός, αλλά η καθημερινότητα σε παίρνει από κάτω, άλλαξε το παιχνίδι. Βρες τη χαραμαδούλα του φωτός και πήγαινε προς τα εκεί. Και όχι το να λες "ε θα το κάνω κάποια στιγμή", δεν είναι πια αρκετό.

Τίποτα δεν είναι πια αρκετό. 

Τα πράγματα όπως τα έχουμε μάθει, δεν μας κάνουν και δεν τους κάνουμε. 

Καιρός να βγούμε από το προστατευμένο μικρόκοσμο μας και να δούμε τι άλλο μας επιφυλάσσει αυτή η μικρή ζωή που έχουμε.

Here comes the sun little darling

Σήμερα είμαι κάπως πιο ήρεμη.

Νομίζω, με ενοχλεί τόσο πολύ το πρόβλημα με το στομάχι που απέκτησα, που ξεχνάω να ασχοληθώ με τα υπαρξιακά μου ώρες ώρες. Κάτι είναι και αυτό.

Λοιπόν, ο καιρός είναι ακόμα μουντός. Μα γίνεται; Κοντεύει τέλος του Απρίλη.

Αυπομονώ τόσο πολύ για το καλοκαίρι. Φαντασιώνομαι εκείνη τη στιγμή, που θα βρεθώ σε μια παραλία. Θα καίει ο ήλιος, θα απλώνω αντιηλιακό με άρωμα καρύδας, θα παίρνω το βιβλίο μου, θα κρατάω το φραπέ μου και θα αράααααζω. Αυτό.

Να περνάω τη μέρα μου έτσι, να μιλάω με τους φίλους μου για σκέτες βλακείες και όχι για την πολιτικο-οικονομική κατάσταση, να πίνουμε μπίρες και sommersby. 

Και όταν δύει ο ήλιος, να είμαστε ακόμα εκεί, να ηρεμεί η θάλασσα, να κοιτάω το μπλε -μωβ χρώμα του ορίζοντα και να είναι αρκετό.

Προς το παρόν, μόνο δουλειά και πάλι δουλειά. Νομίζω πως αν είχα σχέση, θα παραπονιόταν συνέχεια ότι δεν τον βλέπω, ότι δεν κάνω χώρο στη ζωή μου, ότι δεν χαλαρώνω. Και δεν θα είχε και άδικο. Ίσως όμως να είναι έτσι αυτή η φάση. Ίσως σε λίγους μήνες να έχω πιο πολλή ώρα. 

Ίσως ποτέ να μην έχω ώρα. Ίσως υποσυνείδητα, γεμίζω τη ζωή μου, για να μην αφήσω χώρο για πράγματα να εξελιχθούν.

Δεν ξέρω. Προβληματισμοί.

Γι αυτό σου λέω : Παραλία.

Η φυγή

Τι ωραία που θα ήταν, αν όλα αυτά που ζούμε ήταν , απλά ένα κακό όνειρο.

Μου πεσε το κινητο πριν λιγες μερες και έχει γίνει θρύψαλλα. Το πήρα για επιδιόρθωση και τώρα κρατάω εκείνο που είχα ως πριν δύο χρόνια. Το άνοιξα και έβλεπα τις φωτογραφίες σήμερα. Από το 2009 μέχρι την Άνοιξη του 2011. 

Δεν ξέρω αν ήμουν πιο χαρούμενη τότε, αλλά ήμουν άλλος άνθρωπος. Στο πρόσωπο μου δεν υπήρχαν οι έντονες πια, ρυτίδες του άγχους. Δεν με διέλυσε η συνεχόμενη σκέψη "ποια είμαι και τι κάνω". Δεν είναι ότι φαινόμουν πολύ πιο μικρή ( ίσως στις φωτό αρχές του 2009), φαινόμουν όπως πιο ξέγνοιαστη.

Δεν με φτάνει η κρίση των 35, που σε πληροφορώ δεν έχει τελειώσει ακόμα. Είναι και όλο αυτό γύρω που εμένα με έχει καταβάλει και δεν έχω όρεξη.

Ναι με πειράζει που μου διέλυσαν τον μισθό, με ενοχλεί αφάνταστα που ξαφνικά με φόρτωσαν περισσότερες ευθύνες. Με πειράζει που εκτός από όλα αυτά, κάθε τρεις και λίγο, η μάνα μου με πρήζει να κάνω οικογένεια και χρησιμοποιεί ότι τρόπο μπορείς να φανταστείς ( σήμερα ο πνευματικός της είπε " τι καλό κορίτσι η τουλίπα. Είναι δυναμική. Θα κάνει σίγουρα οικογένεια").

Με πειράζει που τα σκέφτομαι ΟΛΑ μαζί και δεν κάνω κάτι. Με πειράζει που δεν τα αφήνω όλα και να αρχίσω κάτι άλλο, με ρίσκο.

Με πειράζει που δεν απολαμβάνω τον ήλιο, τους καφέδες, τις βόλτες.

Που δεν έχω ώρα να είμαι χαρούμενη και αναλαφρη.

Με πειράζει που συμβαίνουν τόσα κακα και γω πρέπει να πω και συγνώμη από πάνω.

Όλα με πειράζουν και θέλω να φύγω. Αλλά δεν ξέρω που.

Ο βασιλιάς της σκόνης

Σκόνη. Μόνο αυτό βλέπω πλέον. Όχι καφέ σκόνη. Αλλά γκρι, σχεδόν μαύρη. Μια θολούρα σε όλα και για όλα.

 Σήμερα είπα ότι θα ξανακυκλοφορήσω στους δρόμους της πόλης ως Τουλίπα. Είναι η μόνη μου διέξοδος πλέον. Το μόνο που απομένει αυτές τις μέρες, είναι ο εαυτός μας. Αν εσύ είσαι καλά με το να είσαι συνέχεια με φίλους, να το κάνεις.
Αν από την άλλη, νιώθεις καλά να διαβάζεις βιβλία, τότε ρούφα τα, για όσο χρειαστεί.
Αν θες να είσαι μόνος/η να ηρεμήσεις, να το κάνεις.
Δεν θα βγει κανένας να σου πει κάτι, έτσι κι αλλιώς όλοι στην εγωιστική κοσμάρα μας είμαστε.

 Και εγώ νιώθω καλά, ή μάλλον καλύτερα, όταν είμαι πιο δημιουργική. Όταν ακούω μουσική, όταν βλέπω εικόνες, όταν φαντάζομαι σκηνές και τις σκηνοθετώ στο μυαλό μου. Και όταν γράφω.

 Έτσι θα γράφω. Ώσπου να λιώσει το πληκτρολόγιο. Ώσπου να νιώσω καλά.
 Και εσύ αν θες διάβαζε. Αν σε κάνει να νιώσεις καλά. Υπόσχομαι ότι μόνο αλήθεια θα σου λέω, όπως έκανα πάντα.

Αν κάποτε είμαι μαύρη, θα νιώθω καλύτερα όταν θα μου λες "όλα θα πάνε καλά". Κάποτε όμως δεν θα είναι ανάγκη να λέμε, ψέματα, ούτε παρηγορίες. Αποδοχή.



 ----

 Ξέρεις τι νιώθω τους τελευταίους μήνες;
Ασφυξία. Θέλω να βγω στους δρόμους και να φωνάξω " Αγαπάτε ρεεεεε". Ώσπου να μου κοπεί η αναπνοή.


 Φτάνει συζητήσεις, καυγάδες. Φτάνει. Αγαπάτε ρε!

 χ

Έχω μια λέξη να σου πω

1,2,3

Sound check

Ναι, μ ακούς; φφφφ ( φύσημα μικροφώνου)

Οκ, μ ακούς.

Βασικά, ήθελα να στο πω εδώ και καιρό, αλλά τη μια δεν έβρισκα τον τρόπο, την άλλη δεν είχα ώρα, μετά είχα κάτι άλλα διάφορα δικά μου και μερικές φορές που προσπάθησα, δεν δούλευε το μικρόφωνο.

Σήμερα, το μικρόφωνο δουλεύει, βρήκα λίγη ώρα από το πήξιμο της δουλειά και συνειδητοποίησα πως με το νου που έχω, πάντα θα έχω κάτι στο μυαλό μου , άρα αυτό δεν παίζει.

Άρα όχι άλλες δικαιολογίες. Απλά θα στο πω.

Λοιπόν άκου, περάσαμε ωραία ως τώρα. Σ αγάπησα, με συμπάθησες θέλω να ελπίζω.

Κάτι νευράκια που είχα κατά καιρούς, προσπαθούσα να μην τα βγάλω πάνω σου ( δύσκολο, γιατί ως γνωστό στους κύκλους μου, είμαι ευέξαπτος χαρακτήρας). 

Έξι χρόνια. Από εκείνο το ζεστό βράδι στο γραφειάκι ενός σπιτιού στο κέντρο της Λευκωσίας που βαφτίστηκα και άρχισα να γράφω ανώνυμα. Ήταν ένα μεγάλο, ωραίο, απίστευτο ταξίδι.

Τα τελευταία 1-2 χρόνια όμως δυσκολευόμουνα να γράψω εδώ. Όχι γιατί δεν είχα κάτι να πω, καλά μερικές φορές ( μέρες, μήνες) όντως δεν είχα κάτι να πω. Αυτό ήταν καλό γιατί σήμαινε πως περνούσα κάλα ως μη-τουλίπα.

Η αλήθεια είναι όμως, πως τελικά δεν με βολεύει πολύ να ξέρω πως υπάρχουν 10 άτομα που ξέρουν πραγματικά ποια είμαι, όταν δεν είμαι ο εαυτός μου, δηλαδή η τουλίπα. Και αυτό μου είναι δύσκολο. Όχι πως έχω πρόβλημα να πω τα σωψυχά μου, αλλά γιατί σε μερικούς δεν θα τα έλεγα ποτέ (πια).

Και τώρα, ήρθε η ώρα να στο πω.

θα κάνω ένα μικρό (μεγάλο) διάλειμμα.

Για τους λόγους που σου είπα πιο πάνω. Αλλά και για τους πιο κάτω.

Γιατί έχω πολλά δικά μου και η ζωή μου δυσκολεύει δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός.  

Αναγκάζομαι να δουλεύω περισσότερο και να ονειρεύομαι λιγότερο. Και όταν δεν ονειρεύομαι γίνομαι ένας πολύ βαρετός άνθρωπος, καλή ώρα σαν τους τελευταίους μήνες.

Γιατί, δεν θέλω απλά να γκρινιάζω εδώ. Και τον τελευταίο καιρό μόνο αυτό κάνω και σκέφτομαι.

Γιατί δεν μου συμβαίνουν πράγματα όπως παλιά. Η ζωή απλά κυλάει. Και οι σκέψεις μόνο, δεν είναι αρκετές για να κρατήσουν ένα blog ενδιαφέρον.

Το  κυριότερο όμως.

Γιατί, πήρα την απόφαση να γράψω κάτι δικό μου. Εδώ, ευχήσου μου καλή τύχη (και πειθαρχεία).

Μπορεί να είμαι around, να διαβάζω, να πετάγω κανένα σχόλιο.

Υπόσχομαι πως αν έχω κάτι να πω, θα έρθω πρώτα εδώ να το γράψω ( και μετά σε γκράφιτι σε τοίχο).

Σε φιλώ, 

Να προσέχεις. Να περνάς καλά. Να πίνεις καθαρά ποτά. Να ντύνεσαι καλά. Να ερωτεύεσαι. Να κάνεις πολύ σεξ. Να έχεις χεσμένη την κοινωνία. Να σκέφτεσαι πως όλα γίνονται για καλό ( ακόμα και αν μόνο κακά σου συμβαίνουν).

UT.

Υ.Γ Το email ισχύει.