Talent

Έχεις δει ποτέ κλιπάκια από το Britain's got talent? Μου είχαν πει, πριν από κανά μήνα για την Susan Boyle και τον Stavros Flatley και έτσι άρχισα να βλέπω στο You Tube κι άλλα κι αλλα.

Αυτές τις μέρες είναι οι ημιτελικοί - εννοείται πως 2-3 ώρες μετά μαθαίνω τα αποτελέσματα.

Οκ θα το πάρει η Susan Boyle αφού έχει τρελλαθεί μαζί της ολόκληρη η Αγγλία και το μισό Χόλιγουντ. Εμένα οι αγαπημένοι μου όμως είναι δύο: οι Diversity και ο Shaun Smith. Τσέκαρε τους. Οι μεν πρώτοι έχουν αναγάγει τη χορογραφία σε επιστήμη και ο δεύτερος έχει το πιο απίστευτο μέταλο στη σέξι φωνή του.

Εννοείται πως το γελοίο "Ελλάδα έχεις Ταλέντο" οπότε το βλέπω, όταν μου δείχνουν κλιπάκια στο γραφείο, δεν έχει απολύτως καμία σχέση (εκτός από μια δυο εξαιρέσεις - και αυτό λόγω του έξυπνου σκεπτικού κάποιων διαγωνιζομένων - πχ το συγκρότημα που μοιάζει με Kiss και έχει μπουζούκι στην ομάδα).  Άσε που αν είσαι κάτω από 10 χρονών, ότι μπούρδα πεις και κάνεις σε περνάνε. 

 Αυτές τις μέρες λόγω δουλειάς, μένω σπίτι. Νέα αγαπημένη σειρά το "Εφιάλτης στην Κουζίνα". Καλός ο Μποτρίνι, καλά σχόλια, ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του εννοείται. Αν σταματούσε και να αντιγράφει τον (θεό) Gordon Ramsay θα ήταν πολύ καλύτερος. Δεν έχουν όλοι ταλέντο να πετάνε πράγματα δεξιά και αριστερά. Μονο ο Gordon και... εγώ.

Υ.Γ1 Έχω ξεθάψει τον Cat Stevens και ακούω όλη μέρα το Another Saturday Night :)

Y.Γ2. Έχεις ακούει τη μουσική του Θεσσαλονικιού Monsieur Minimal; So chic.

Υ.Γ3 Έκανα ΚΑΙ twitter. Προς το παρόν το θεωρώ βλακεία. Πάω να γράψω ότι πίνω φραπέ με πορτοκαλί καλαμάκι. 

Γιατί δεν πρέπει να ζουν single στην Κύπρο

Μόνο και μόνο που είμαι single θα έπρεπε εδώ και καιρό να φύγω απο το νησί. Τα νεύρα μου όμως. Γιατί ειλικρινά δεν αντέχονται μερικά πράγματα.
- Όταν στη δουλειά σου, που περνάς το περισσότερο μέρος της καθημερινότητάς σου, δεν υπάρχει ούτε ένας single για δείγμα αλλά όλοι είναι παντρεμένοι, γκομενιασμένοι, με παιδιά, σκυλιά, γιατιά, φαντάζεσαι πόσο συχνά τρως κάτι φλασιές του τύπου "δεν με καταλαβαίνει κανείς". Δεν μπορείς να φανταστείς τι μοναξιά μπορεί να νιώσεις.
- Αν είσαι single, το "λογικό" είναι να κυκλοφορείς συνεχώς σε μπαράκια. Όταν όμως ζεις σε ενα μικρό μικρό χωριό, και τα μπαράκια που είναι σχετικά οκ, είναι δύο, από ένα σημείο και μετά και σε κάποια ηλικία, απλά λες "δεν αντέχω άλλο τη μέρα της μαρμόττας".
- Αν είσαι από την άλλη, σε μια μεγάλη πόλη πχ Αθήνα, υπάρχουν περισσότεροι single φίλοι, πιο πολλά μέρη να πας, πιο πολλά να δεις και να κάνεις. Άρα αυξάνονται και οι πιθανότητες σου όντως να φλερτάρεις, να δεις κανα άτομο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ψάχνεσαι. Απλά θα κάνεις παιχνίδι και αυτό θα χρωματίζει κάπως την ρουτίνα σου.
- Άρχισα να σιχαίνομαι τα σαββατόβραδα. Αυτό το άγχος του να κανονίζω για έξω, έχει αυξηθεί γιατί, από τη μια έχουν λιγοστέψει οι φίλοι που βγαίνουν - οι περισσότεροι μου έχουν δηλώσει πως "είμαι με τον τάδε τώρα, δεν με ενδιαφέρει να βγαίνω και πολύ"- και από την άλλη έρχεται στο μυαλό μου εκείνη η εικόνα που πάω σπίτι στις 3 το πρωί και πραγματικά σκέφτομαι πως και που βγήκα δεν έγινε κάτι.
- Αυτή η ψυχολογική πίεση του ότι τριαντάρησα και ότι πρέπει να έχω τα μάτια μου ανοικτά, να δεις πως είναι ένας από τους λόγους που με διαλύει η μέση μου.
- Βραδιές στην Αθήνα, βραδιές στην Αθήνα.....:((
- Θέλω το παιχνίδι ρε γαμώτο. Δεν μπορώ τα ίδια και τα ίδια. Κάποιος να με ξεσηκώσει - όχι να με διαλύσει, βαριέμαι να μαζεύω τα κομματάκια μου, έρχεται και καλοκαίρι.

Υ.Γ1 Ναι το ξέρω, γκρίνια. Γκρίνια, γκρίνια.
Υ.Γ2 Αθήνααααααααααα

( Don't) Push

Τελικά το να πεις πως θα είσαι cool, πως θα συμπεριφέρεσαι άνετα και ότι θέλει ας γίνει και πως θα παίρνεις τη κάθε μέρα όπως έρχεται δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο. Στη θεωρία τα καταφέρνω και εσύ, είμαι σίγουρη. Στην πράξη; Παραδέξου το. Υπήρξαν φορές που έχασες το παιχνίδι ή την μπάλα, από το πολύ "σπρώξε και θα γίνει".

Μαλακία αυτό πάντως. Πάντα πίστευα πως αν θες να γίνει κάτι, πρέπει να κάνεις και κάτι γι αυτό. Τελικά, μιλάγαμε με την Α. σήμερα - η οποία είχε ένα φιλοσοφικό οίστρο πρωί ξημέρωμα - και είπε κάτι σοφό. Πως ότι και να κάνεις, όσο και να το σπρώξεις ότι και να 'ναι θα πάρει την πορεία του. Ειδικά αν αφορά και άλλους ανθρώπους. Δεν είναι για παράδειγμα όπως το θέμα της δουλειάς, που αν θες να πάρεις προαγωγή θα παίξει ρόλο και το πόσο καλός είσαι (το αν μπορείς να "γλείφεις" ή όχι είναι ένα άλλο θέμα που αρνούμαι να συζητήσω γιατί ποτέ δεν θα τα καταφέρω).

Όσο αφορά στις φιλίες και τα γκομενικά it takes two. Και να σπρώχνεις, πάλι το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει. Έτσι καταλήξαμε σήμερα με την Α.

Οκ ακούγονται αερολογίες όλα αυτά, αλλά έχω διάφορα στο μυαλό μου.

Υ.Γ1 Το mojito στο Domus είναι πολύ πολύ μέτριο και ψόφιο.

Υ.Γ2 Βαριέμαι να δουλέψω. Αλλά από την άλλη βαριέμαι να κάνω και οτιδήποτε άλλο. Μου έχουν πει πως έχω φθάσει στα όρια της κούρασης. Πιθανόν, σήμερα με πέθανε η μέση μου.

Το τρία το καλό

Όπως σου έχω πει και πριν, αυτές τις μέρες κάθομαι και διαβάζω τα παλιά μου post. Κάνω ένα είδος απογραφής των περασμένων χρόνων. Ξέχασα λοιπόν να σου πω, πως πριν από δύο μέρες, στις 16, το blog γιόρταζε τα τρίτα του γενέθλια. Μάλιστα. Έχει περάσει τόσος (πολύς) καιρός από το Μάη του 2006. Μου φαίνεται σαν να έχουν περάσει δέκα χρόνια από εκείνο το βράδι. Καθόμουν στο παλιό μου ξύλινο γραφείο - τη θέση του έχει πάρει πια ένα διπλάσιο σε μέγεθος μεταλλικό γραφείο με πορτοκαλί γιαλί - , είχα το παράθυρο ανοικτό γιατί είχε ζέστη και έβλεπα την οθόνη του laptop. Ήταν μια παράξενη περίοδος. Δεν γινόταν κάτι συνταρακτικό στη ζωή μου, η δουλειά μου ήταν μια ρουτίνα, είχα κολλήσει στην καθημερινότητα, γκομενικά δεν είχα, δούλευα πολύ, βαριόμουνα επίσης πολύ. Έγραψα "www.blogger.com". Τις προηγούμενες μέρες έψαχνα κάτι στο google και έπεσα πάνω σε ένα blog - της Mary συγκεκριμένα. Λες να έκανα κάτι; Γιατί όχι; Η ίδέα ότι θα μπορούσα ανώνυμα να έγραφα οτιδήποτε, τα πάντα, χωρίς να "εκτίθεμαι" φανερά, μου έκανε ένα κλικ. Βαφτίστηκα - ούτε καν που θυμάμαι πως μου ήρθε το όνομα, πάντως μετά ανακάλυψα πως υπάρχει μια αμερικάνικη εταιρεία που φτιάνει μπλουζάκια και που ονομάζεται urban tulip - , αποφάσισα πως το blog θα είχε να κάνει με τη ζωή στην πόλη - τότε ήμουνα σε φάση "τσιμέντο και πάλι τσιμέντο" και έτσι έγραψα το πρώτο μου μικρό κείμενο. Άρχισα μετά να μπαίνω σε blog για να γνωστοποιήσω την ύπαρξή μου στον μαγικό κόσμο των blogger, που τότε σημείωσε μόλις είχε αρχίσει να είναι στα πάνω του στην Αθήνα και λιγότερο στην Κύπρο και σιγά σιγά είχα και εγώ επισκέπτες. Μ' άρεσε που κάθε βράδι, έκανα log on για να δω τι σχόλια είχα και που ανακάλυπτα καινούρια blog και έξυπνα κείμενα. Ήταν τελείως μαγικό - όπως είναι και τώρα.

Ένα χρόνο μετά και αφού είχα δικτυωθεί καλά - επέμενα όμως να μην γνωρίζει κανείς το blog, ούτε καν οι φίλοι μου- , έπεσε η πρόταση από τη διευθύντρια του Υστερόγραφου να αρχίσω τη δική μου στήλη στο έντυπο. Τίτλος της, pms ( από το γνωστό "θέμα" που έχουμε εμείς οι γυναίκες μια φορά το μήνα και που μας κάνει τα νεύρα μπλε ). Έτσι άρχισε ένα καινούριο συναρπαστικό σενάριο. Κάθε Τρίτη έστελνα με email ένα κείμενο. Τις Κυριακές έτρεχα πρώτη στο περίπτερο και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενη ήμουν που με έβλεπα τυπωμένη. Στην πορεία, άλλαξα δουλειά, γνώρισα καινούριο κόσμο, άρχισε μια κινητικότητα - με ναυτίες- στα γκομενικά μου, κάτι γινόταν τελοσπάντων. Κάτι μήνες μετά, αποφάσισα να πω για το blog μου στους κολλητούς μου στην Ελλάδα, ήταν ένας τρόπος να ξέρουν για την καθημερινότητά μου και έτσι και αλλιώς δεν κινδύνευε η ανωνυμία μου από αυτούς. Σιγά σιγά, το έμαθε η κολλητή μου που ζει στο εξωτερικό, η νέα μου σχέση, επίσης το ήξερε και με διάβαζε - ποτέ ξανά γκομενικό να γνωρίζει το blog μου - και έτσι δεν ήμουν πια η ανώνυμη τουλίπα.

Και έτσι πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια με αρκετά σκαμπανεβάσματα. Αν και μερικές φορές είχα πει ότι θα έκανα ένα διάλειμμα από το blogging - μεσολάβησε ένας χωρισμός και μια κακή ψυχολογική κατάσταση- εντούτοις αγάπησα αυτό το τρόπο έκφρασης.

Παραδέχομαι όμως το εξής: η "αθωώτητα" εκείνου του μαγιάτικου βραδιού του 2006, δεν υπάρχει πια. Το γεγονός πως κάποιοι που με διαβάζουν με ξέρουν προσωπικά γιατί είναι φίλοι μου δεν με κάνει να κολλάω ιδιαίτερα, αλλά ασυναίσθητα με κάνει να γράφω πιο "ανώδυνα".

Αλλά όπως και στη ζωή, τα πράγματα αλλάζουν και εξελίσσονται. Επαναπροσδιορίζεται, βλέπεις τα πράματα αλλιώς, οι νέες συνθήκες είναι σαν μια καινούρια πρόκληση κτλ κτλ.

Αυτά. Δέχομαι δωράκια και κερνάω mojito στη βεράντα ( την εγκαινιάσαμε το Σάββατο επίσημα αν και ξέχασα να αγοράσω lime γιατί ήταν κάπως επεισοδιακό το σ/κ - άσε δεν μπορώ να στα πω, μετά ίσως - και συμβιβαστήκαμε με mojito με χυμό lime).

Υ.Γ1 Πήρα κόκκινα γιαλιά...και όλα θρίλερ τα βλέπω :)

Y.Γ2 Καμια φορά όταν κολλάς με καταστάσεις, πρέπει να κάνεις κάτι δραστικό. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Καλύτερο θα είναι πάντως από το μέτριο τίποτα.

Υ.Γ3 Το αγαπημένο μου blog τρία χρόνια πριν, ήταν αυτό της Charlie Alexandra. Που είσαι βρε κορίτσι;

Daily Life

Διερωτούμαι. Σε αυτή τη φάση ασχολούμαι μόνο με τα μικρά- μικρά. Μojito nights, τα καινούρια μου φυτά, το νέο δίσκο της Μπάμπαλη και τον εκπληκτικό Monsieur Μinimal, αν μ' αρέσει το λευκό ή το ροζέ κρασί για καλοκαίρι, πότε θα βρω ώρα να πάω σουπερμάρκετ, πότε θα ξυπνήσω πρωί να κάνω επείγουσες δουλειές, τι δώρο να πάω στο μωράκι των κουμπάρων μου, τι χρώμα να βάψω τα νύχια μου, αν θα αγοράσω κι άλλο ζευγάρι havaianas, αν θα κάνω κάτι σπίτι μου το βράδι της eurovision.

Τι σημαίνει αυτό; Είναι καλό; Εχω μεταμορφωθεί από τουλίπα σε γλάστρα; Έχει αποδράσει το IQ μου;
Ξέρω γω...είναι και ο Ερμής ανάδρομος...το μυαλό μου κινείται σε εξαιρετικά αργές ταχύτητες.
Άσε που έπηξα στη δουλειά και κατάντησα να κοιμάμαι με το laptop αγκαλιά.

Και με αυτό το post εγκαινιάζω επίσημα την καλοκαιρινή περίοδο των post χωρίς καμία ουσία και βαθυστόχαστο μήνυμα.

Θες παγωμένο λικέρ μαστίχα με μπόλικο πάγο και φράουλες στη βεράντα;


Υ.Γ1 Η φετινή Eurovision είναι ότι πιο κιτς έχω δει φέτος. Και δεν είναι καν χαριτωμένα κιτς. Γιαξ όμως.
Υ.Γ2 Έχω παρατηρήσει ότι όλο πέφτω πάνω σε "χέστες". Είναι τυχαίο;

Colour me

Πήγα να γράψω κάτι θεωρητικό και αμέσως το έσβησα. Οι αμπελοφιλοσοφίες είναι κάτι που δεν με χαρακτηρίζει αυτές τις μέρες. Πιάνω τον εαυτό μου, ανάμεσα σε κόσμο, να παρακολουθεί, να ακούει, να μην μιλάει τόσο πολύ. Καμία σχέση δηλαδή με το ότι είμαι. 

Αυτή την περίοδο ζω κάτι μεταξύ βαρεμάρας, αναποφασιστικότητας, μινιμαλισμού και αδράνειας. Δεν ξέρω αν είναι καλό. Και να μην είναι...έχω κουραστεί να πηγαίνω κόντρα σε όλα.

Προτιμώ να ασχολούμαι με μικρά και ασήμαντα. Όπως για παράδειγμα την αναζήτηση του τέλειου mojito (συνεχίζεται, θα σε ενημερώνω). Πεθύμησα να διαβάσω ένα καλό βιβλίο. Φυσικά, όταν συμβεί αυτό μάλλον θα είναι σε καμιά παραλία. Ψάχνω στο youtube κλιπάκια του "Britain's got talent". Ξετρυπώνω ενδιαφέρουσες μουσικούλες. Σήμερα ανανέωσα και τον κήπο. Καινούρια λουλουδάκια, πολύχρωμα και εννοείται βασιλικός για να προσθέτω στη σάλτσα όταν φτιάχνω μακαρόνια (όχι παίζουμε).

Αυτές τις μέρες, κάθομαι και διαβάζω τα post των περασμένων χρόνων. Μ' αρέσει να διαβάζω κείμενα που έγραψα ακριβώς πέρσι και πρόπερσι. Προσπαθώ να καταλάβω αν έχω κάνει πρόοδο, αν έμαθα κάτι. Διαβάζοντας λοιπόν, διαπίστωσα πως όταν άρχισα το blogging το 2006, ήμουν πολύ πιο light από τώρα. Όταν δε, έγραφα τα κείμενα για το Υ.Γ, ένα χρόνο μετά, είχα περισσότερο χιούμορ και έβλεπα τα πράγματα με έναν "χρωματιστό κυνισμό". Πέρσι, δεν ήμουν στα καλύτερά μου, είχα περάσει μια δύσκολη περίοδο. 

Φέτος είμαι απλά...εγώ. Ούτε light, ούτε όμως και darker than dark. 

Νιώθω πως είμαι ένα βαθύ κόκκινο. Θα το ήθελα πιο ανοικτό. Αλλά για να ανοίξει, υποπτεύομαι πως δεν περνά μόνο από το χέρι μου.

Εσύ τι χρώμα είσαι αυτές τις μέρες;

 Y.Γ1 Με διέλυσε η πανσέληνος. Σήμερα ήθελα να μείνω στο κρεβάτι μου και να βλέπω dvd.

Υ.Γ2 Δεν είναι κακό το καινούριο cd των Starsailor. 

In search for the (almost) perfect mojito - parte dos

Η αναζήτηση για το καλύτερο mojito της πόλης, συνεχίζεται με πολύ κόπο και μόχθο. Ως τώρα έχω να πω τα εξής:
- Το mojito στο Hustle δεν έχει "νεύρο". Πολύ αρωματικό, πολύ δροσερό, αλλά που είναι το αλκοόλ; Εγώ δεν το ένιωσα και αλκοολική δεν είμαι.
- Το mojito στο Sushi La δεν ήταν τόσο αρωματικό, ήταν χαριτωμένο μεν αλλά δεν είχε την γεύση που ήθελα δε. Ήταν κάπως μέτριο, σαν τους "κοσμικούς" που συχνάζουν εκεί.
- Το mojito στο Χαμάμ, ήταν πολύ λεμονάτο σαν να του έριξαν ένα τόνο λεμονάδα. Δεν φτάνει που δεν αντέχω τα λεμόνια, εδώ παρολίγο να μου βγουν τα μάτια έξω.

Αυτά προς το παρόν. Απογοήτευση. Πάντως το καλύτερο mojito στη Λευκωσία ως πριν από 2-3 χρόνια το έφτιαχνε ο Γιώργος, ο πιο γλυκός barman που δούλευε στην Γωνία Πλάτωνος. Α ρε Γιώργο που είσαι;

Το σαββατοκύριακο θα είμαι προς Λεμεσό και Πάφο μεριά οπότε θα κάνω αναφορά και από εκεί.

Θέλω να πω επίσης, πως οι τιμές είναι απαράδεκτα ψηλές. 8,5 ευρώ για ένα μίνι mojitάκι στο Χαμάμ; 9 ευρώ για ένα πιο "high" στο Sushi La; Δεν πρόσεξα να είχε φύλλα χρυσού μέσα. Ως και ο φίλος μου από την Μαδρίτη με τον οποίο πήγα ψες (όσο να 'ναι ξέρει πέντε πράματα παραπάνω για το συγκεκριμένο ποτό λόγω καταγωγής) μου είπε πως στη πόλη του άντε να είναι το πολύ 6-7 ευρώ. Άσε που συμφώνησε στη γευσιγνωσία.


Υ.Γ1 Διάβασα το ζώδιό μου σήμερα στην Athens Voice και στη Lifo. Μιλάει για σεξ. Λες να άλλαξα ζώδιο και να μην το ξέρω;
Υ.Γ2 Είναι πολύ παράξενο πράγμα η φιλία. Εκεί που νομίζεις πως έχεις κερδίσει τον άλλο και πως σας δένει κάτι πολύ ουσιαστικό, διαπιστώνεις πως δεν κάνει προσπάθεια για να είναι στη ζωή σου. Σε τέτοιες περιπτώσεις τι κάνεις;

Ένα βήμα πριν από το καλοκαίρι

Καλή πρωτομαγιά και καλό μήνα σε όλους.

Δεν ξέρω τι γίνεται  downtown σήμερα. Έχει κόσμο ή φύγανε οι μισοί για το τριήμερο; Πάντως ψες κατά τις 130 τα ξημερώματα, τα περισσότερα μπαράκια ήταν γεμάτα. Εμείς σε ένα πήγαμε και μετά αντί να κάνουμε μπαρότσαρκα, αποφασίσαμε να κάνουμε απλά τσάρκα με το αυτοκίνητο στην πόλη. Λέγαμε τα νέα μας, παρατηρούσαμε την κίνηση, κοροϊδεύαμε τους γκόμενους στα διπλανά αυτοκίνητα - σόρι, αλλά το να ανοίγεις επιδεικτικά τη σκέπη του cabrio στη μέση του δρόμου είναι κάτι που δεν μένει ασχολίαστο - και ως τις 140 ήμαστε στα κρεβάτια μας. Εξαίσια βραδιά. 

Σήμερα που λες, είμαι ίσως το μόνο άτομο που δεν βγήκε από το σπίτι του. Έχω πήξει στη δουλειά και έχω ακυρώσει καφέδες και γεύματα στο κέντρο. Αλλά χαλάλι. Τα έξτρα λεφτά που θα πάρω θα μπουν στον λογαριασμό ΔΙΑΚΟΠΕΣ.

Το οποίο κεφάλαιο με προβληματίζει αρκετά αυτές τις μέρες. Με τη "γρίπη" - που συνέχεια αλλάζει όνομα- το μισό ημισφαίριο είναι εκτός συζήτησης.  Κρίμα, ήμουν σε φάση λατινικής Αμερικής. Στο τσακ  θα αγόραζα πριν λίγες μέρες τον σχετικό οδηγό ώστε να άρχιζα από τώρα τη μελέτη.

Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση φέτος να μην πάω στην άλλη άκρη του κόσμου.

Γουστάρω νέες εικόνες, πράγματα που δεν έχω ξαναδεί, χρώμα να χαρεί η ψυχή μου, μυρωδιές και γεύσεις καινούριες, να χαθώ σε σοκάκια όμορφων χωριών, να βρεθώ ανάμεσα σε ντόπιους. Φέτος δεν θέλω "καπιταλιστικό" πολιτισμό. Με φαντάζομαι σε κάτι πιο βαθύ, με περισσότερες ρίζες και παράδοση.

Θέλω να πάρω το κόκκινό μου σακίδιο, τη φωτογραφική και να περπατώ με τις ώρες. Να βγάζω φωτό και να χαίρομαι που θα τις ανεβάσω εδώ να τις δεις.

Είναι το μόνο που σκέφτομαι αυτές τις μέρες. Δεν μπορεί ο οργανισμός μου να μπαίνει στις γνωστές ψυχοφθόρες διαδικασίες. Δεν είμαι απαισιόδοξη για το μέλλον μου, ούτε όμως και αισιόδοξη. Απλά μένω ένα βήμα πίσω και παρατηρώ. Ξέρω πως όταν βρεθεί εκείνο που μου ταιριάζει θα το αρπάξω. Και όχι, δεν μιλάω μόνο για γκομενικά - είναι εξάλλου ένα θέμα που αυτή την περίοδο δεν με αφορά - αλλά για όλα όσα μας κάνουν να ξέρουμε γιατί υπάρχουμε σε αυτό τον κόσμο.

Υ.Γ1 Το post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση τη καινούρια συλλογή του Kosmos. 

Υ.Γ2 Φωτό από Μάλτα θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν στο photoblog. 

Υ.Γ3 Από τη Δευτέρα κάνω γευσιγνωσία mojito. Δεν βρήκα ακόμα εκείνο που θα με μεταφέρει νοητά στην Κούβα. Any suggestions?

Malta

Λοιπόν, όπως έχουν κάνει χιλιάδες Κύπριοι, πήγα και γω Μάλτα την περασμένη βδομάδα. Ήταν εκείνη η απίστευτη προσφορά όπου με 220 ευρώ πετάς με Emirates και μένεις σε χλιδάτο ξενοδοχείο, στην περίπτωσή μας το Le Meridien στο St. Julians.

Αφού διάβασα τα βασικά, πήρα ένα οδηγό, αγόρασα ένα μεγάλο κόκκινο σακίδιο και επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο. Από το οποίο δεν ήθελα να κατέβω αφού το enterntainement system της Emirates είναι καταπληκτικό. Εκατοντάδες ταινίες, σειρές, παιχνίδια. Εγώ από τη χαρά μου είδα 10 λεπτά από 20 περίπου ταινίες. Τελικά κατέληξα να βλέπω Dexter.

Να μην στα πολυλογώ, φτάνουμε Μάλτα και ενοικιάζουμε αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο. Μέγα λάθος. Ποτέ μα ποτέ μη το κάνεις. Γιατί σε αυτό το μικρό νησί δεν υπάρχουν πουθενά κατατοπιστικές πινακίδες. Π.χ. φτάνεις σε έναν κόμβο και ενώ σε μια κανονική χώρα σου λέει που θα πας αριστερά, που ευθεία και που δεξιά εδώ δεν είχε τίποτα. Απλά το έπαιζες κυριολεκτικά κορώνα-γράμματα. Έτσι για μια απόσταση 5 χλμ κάναμε περίπου 2 ώρες. Από τη δεύτερη μέρα δεν  ήταν καν αστείο. Κατασκοτωθήκαμε μεταξύ μας και τα νεύρα του οδηγού γίνανε σμπαράλια.

Το βράδι κάναμε απόπειρα να πάμε για φαγητό στην Βαλέτα. Το βράδι ήταν γοητευτική, μου θύμιζε κάτι μεταξύ παλιάς Λευκωσίας και Ρώμης. Μπήκαμε σε ένα μικρό υπόγειο εστιατόριο και φαγαμε ωραία θαλασσινά.

Από την άλλη, το St. Julians είναι μια μικρή παραθαλάσσια πόλη. Έχει 3-4 ακριβά ξενοδοχεία, ένα καζίνο - στο οποίο ούτε που πάτησα- , μερικά εστιατόρια που προτείνουν οι οδηγοί και 3 κόλπίσκους. Αυτά. Α, και ένα εστιατόριο ελληνικό με την ονομασία "bouzouki" το οποίο φρόντισαν κάτι άλλοι Κύπριοι να μας υποδείξουν αφού σύμφωνα με αυτούς "η Μάλτα είναι μόνο πέτρες". Βέβαια, όταν έχεις συνηθίσει στους ουρανοξύστες της Λευκωσίας και στην high-tech Λεμεσό...

Τη δεύτερη μέρα, ξυπνήσαμε έτοιμοι να ανακαλύψουμε το νησί. 

Με υπέρμετρη αισιοδοξία πήραμε το αυτοκίνητο και υπολογίσαμε πως θα φτάναμε στην "Σιωπηλή Πόλη", τη Mdina σε μισή ώρα. Κάναμε μια.

Αλλά φτάσαμε και παρκάραμε και μπροστά στην είσοδο.

Τι όμορφη πόλη! Αφού ξεσηκώσαμε το κατάστημα με 

τα παραδοσιακά γυαλικα μπιχλιμπίδια (πήρα μια πολύχρωμη μικρή καρδία - έχω καταντήσει ρομαντική), περπατήσαμε στα δρομάκια. Τι καθαρά! Τι όμορφα! Ωραία μπαρόκ κτίρια, περιποιημένη πέτρα, τι να σου πω. Όνειρο.

Αφού περπατήσαμε σχεδόν πάντού, χωρίς να χαθούμε, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το Blue Grotto κάτι όμορφες σπηλιές μου που παίρνεις καραβάκι και μπαίνεις μέσα. Καταφέραμε να φτάσουμε εκεί αφού ρωτήσαμε 1-2 αστυνομικούς, 2-3 ντόπιους (συμπ. ενός όμορφου Μαλτέζου) και μια γριά που καθόταν σε μια πλατεία. Ευτυχώς που ήταν και η γιαγιούλα αλλιώς ακόμα θα πηγαίναμε.

Δυστυχώς δεν πήραμε βαρκούλα γιατί φύσαγε και ο καιρός δεν ήταν πολύ καλός. Όμως το τοπίο ήταν πολύ όμορφο. Νερό σε διάφορες αποχρώσεις του μπλε, γύρω άγρια φύση και στο βάθος η θάλασσα έμπαινε μέσα στο βουνό και οδηγούσε στις σπηλιές.

 Εδώ ο κόσμος ψαρεύει αλλά εκείνη τη μέρα δεν υπήρχε κανένας.

Με αυτά και με αυτά αποφασίσαμε να παραμείνουμε στη θάλασσα αλλά να κινηθούμε πιο πάνω - είδες επιμονή και υπομονή;- σε μια άλλη περιοχή, που δεν θυμάμαι τώρα, για να φάμε φρέσκα θαλασσινά. Πήγαμε συστημένοι από ένα γνωστό στην Κύπρο. Μόνο ένας Κύπριος θα έβρισκε κάποιο στη Μάλτα και μετά με τη σειρά του θα έστελνε όλους τους δικούς τους. Ο κύριος Dennis που μας υποδέκτηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο μας ετοίμασε δύο τεράστιες πιατέλες fruit de mer. Γαρίδες, μύδια, άλλα μικρά οστρακοειδή, καλαμάρια, χταπόδια, ότι θες. Ήπιαμε και ένα ωραίο λευκό μαλτέζικο κρασί - δεν είναι καθόλου κακά τα τοπικά κρασιά, έχουν ένα χαρακτήρα ιταλικό- και τελειώσαμε το γεύμα μας με ένα canolle που ήταν σαν φλογέρα γεμιστό με ρικότα. Ο κύριος Dennis αφού μας χρέωσε 30 ευρώ το άτομο ( σκέψου να μην πηγαίναμε συστημένοι), μας κέρασε και ένα λικέρ παπουτσόσυκο - δεν έχωιδέα πως το λένε στα ελληνικά. 

Το βράδι παραμείναμε St. Julians, κανείς δεν άντεχε πια να χαθεί. 

Την τελευταία μέρα, αποφασίσαμε να την βγάλουμε στη Βαλέτα. 

Για να μπεις μέσα, υπάρχει μια μεγάλη πύλη, όπου περνάς μέσα από τα τείχη για να βρεθείς στην παλιά πόλη. Ο κύριος δρόμος θυμίζει κάτι από Λήδρας και Ερμού. Πεζόδρομος, καταστήματα και πολύς κόσμος να γυρίζει. Αυτός ο δρόμος είναι η Οδός Ανεξαρτησίας - στα μαλτέζικα ο δρόμος ονομάζεται "triq".

Τα πιο σημαντικά αξιοθέατα εκεί είναι ο Καθεδρικός του Αγίου Ιωάννη και το Παλάτι.

Στο πρώτο, έπαθα πραγματικά την πλάκα μου. Οι καθολικοί ναοί έχουν μια γοητεία, αλλά αυτό ήταν ένα θαύμα. Σκαλισμένα χρυσά ταβάνια, πατώματα με απεικονίσεις, οι τάφοι ιπποτών, χώροι αφιερωμένοι σε χώρες, εντυπωσιακό.

Αν πας ποτέ, αξίζει να πάρεις εκείνο το ακουστικό και να ακούσεις τη ξενάγηση. 

Καθώς η ώρα περνούσε και πεινάσαμε, αποφασίσαμε να μην φάμε άλλα ιταλικά -  η μαλτέζικη κουζίνα έχει πολύ λίγα παραδοσιακά- και να μπούμε σε ένα "μαγειρείο". Πως είναι ο Ματθαίος στην παλιά Λευκωσία και ο Τέλης; Ε, κάπως έτσι. Οι άλλοι δοκίμασαν το μαλτέζικο κουνέλι, που ήταν σαν κοκκινιστό και γω επειδή δεν μπορώ να φάω τους παιδικούς μου ήρωες - βλ. Bugs Bunny-δοκίμασα φρέσκο ψάρι. Yummy.

Το απόγευμα τη βγάλαμε στο Παλάτι που ήταν λίγο πιο κάτω από τον καθεδρικό. Εκεί αν είσαι λάτρης των πανοπλίων και των όπλων, θα την καταβρείς. Σκέψου πως εντυπωσιάστηκα εγώ που ποσώς με ενδιαφέρουν.

Η μέρα στη Βαλέτα τελείωσε με ένα διπλό εσπρέσο και ένα honey ring, που έχει σχήμα κουλουριού και είναι γεμιστό με cake και γύρω έχει κίτρινο αμυγδαλωτό.

Έτσι φτάσαμε αισίως στην τελευταία μέρα, όπου ξεκινήσαμε από το πρωί για να φτάσουμε στις 1 στο αεροδρόμιο - υπολογίσαμε 2-3 ώρες χάσιμο-. Εκεί μείναμε ακόμα 6, γιατί είχε καθυστέρηση η Emirates λόγω ομίχλης στο Dubai. Οπότε για τις επόμενες ώρες ξόδεψα όλα μου τα λεφτά σε περιοδικά, που τα διάβασα όλα, σε ένα βιβλίο, που διάβασα το μισό, σε αρώματα, σουβενίρ, κρασιά κτλ. Καταστροφή. Μου στοίχισε το αεροδρόμιο όσο ολόκληρο το ταξίδι στη Μάλτα.

Σου συστήνω να πας στη Μάλτα, ειδικά αν πετύχεις αυτή την προσφορά. Σαν χώρα έχει μια ομορφιά, κάποια αξιοθέατα είναι εντυπωσιακά, από μπαρ και εστιατόρια δεν λέει πολλά και αν μείνεις πολλές μέρες αξίζει να πάρεις το καραβάκι και να πετακτείς μέχρι Σικελία. Next time.

Υ.Γ1 Περισσότερες φωτό στο photoblog μου γιατί βιάζομαι να πάω για bossa nova night στο Hustle.

Y.Γ2 Ξεκίνησαν οι καφέδες στα Καλά Καθούμενα, μετά τη δουλειά και πολύ χαίρομαι. Ανταπόκριση σύντομα. Όχι που δεν θα το σχολίαζα.

Back

Girls and Boys,

Ήρθα πίσω. Αφού αδειάσω βαλίτσα, συγυρίσω σπίτι, αγοράσω γάλα και corn flakes θα επανέλθω με φωτό. Και μετά θα πούμε τα νέα μας.

Μικρά διαμαντάκια

Επειδή βαρέθηκα να σκέφτομαι και επειδή ο καιρός έχει ανοίξει και η διάθεση είναι σε καλά επίπεδα, σου προτείνω πρώτον να ακούσεις το θεϊκό τραγούδι στο player με το οποίο έχω κολλήσει και το ακούω παντού. Μετά κάνε search στο Google και βρες τα εξής:

- Susan Boyle Britain's Got Talent - θα πάθεις την πλάκα σου.

- Stavros Flatly Britain's Got Talent - θα το διασκεδάσεις απίστευτα!

Ετοιμάζομαι για μίνι ταξιδάκι, την Τρίτη. Θα σου δείξω φωτογραφίες σε καμιά βδομάδα.

Σε φιλώ. Καλό Πάσχα και να περνάς πολύ πολύ όμορφα!

Always look life in the eyes ( The Hours )

Σκεφτόμουνα πολύ αυτό το σαββατοκύριακο. Όλα αυτά που είναι μέσα στο μυαλό μου και με διαλύουν. Μίλησα με 2-3 φίλους καλούς. Έμεινα αρκετή ώρα μόνη. Έχω κουραστεί να μην είμαι καλά. Θέλω να είμαι μια τρελλή χαρά στον κάμπο. Κάποιος μου είπε πως το να γκρινιάζω είναι απλά εγώ. Όχι δεν θέλω να είμαι αυτό. Με εκνευρίζουν όσοι γκρινιάζουν συνέχεια. Διαπίστωσα λοιπόν πως στην τελική δεν είμαι και πολύ διαφορετική από αυτούς τους τύπους. Και πως αν συνεχίσω έτσι δεν θα με αγαπούν οι φίλοι μου, θα απομακρυνθούν και δεν θα έχουν άδικο. Ναι, τα πράγματα στη ζωή μου είναι στάσιμα σε αυτό το στάδιο. Βλέπω φίλους να προχωρούν. Κάποιοι αλλάζουν χώρα, άλλοι μου στέλνουν μηνύματα "περνώ την καλύτερή μου φάση ever", μερικοί ερωτεύονται, πολλοί παντρεύονται, κάνουν παιδιά. Πάνε μπροστά. Ακόμα και μερικοί που ξέρω πως τους πήρε πολύ καιρό να κάνουν ένα μεγάλο σταθερό βήμα. Χαίρομαι αφάνταστα για τους φίλους μου. Δεν ζηλεύω. Γιατί δεν θέλω να χαλάω την όμορφη ενέργειά τους. Και ναι, θα ήθελα και γω να "χαθώ" μέσα σε στιγμές απέραντης χαράς, ηδονής και μαγείας. Αυτά στα λέω συχνά. Νομίζω πως όταν μπαίνεις σε mood να πιστεύεις σε κάτι, αργά ή γρήγορα θα σου τύχει. Βρίσκομαι σε μια φάση που άρχισα να αρνούμαι να αυτοκαταστρέφομαι - παλιά μου τέχνη κόσκινο. Θα βρω ρε γαμώτο την άκρη. Και όχι δεν θα πατήσω επί πτωμάτων για να το κάνω. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Ναι μεν θα ήθελα να είμαι περισσότερο σκληρή και να με προστατεύω πιο πολύ, αλλά ... ουφ δεν τα πολυκαταφέρνω. Και ας φαίνομαι απόμακρη και πολλές φορές σκληρή.

Ναι, είμαι τόσο σκληρή όσο ένα μους σοκολάτας!

Y.Γ1 Είδα ξανά το The Hours. Τι υπέροχη μουσική, ερμηνείες και στόρι. Καταπληκτικό. Αν βρεις το βιβλίο, διαβασέ το.
Υ.Γ2 Με ρώτησε το απωθημένο Νο.2 σε τι χρωματική φάση είμαι. Απάντησα "κόκκινο με ελαφριές πορτοκαλιές πινελιές". Πολύ Μαρόκο ε;

Υ.Γ3 Η εμμονή με Beirut συνεχίζεται.

Mission FLOW

Οκ παιδιά, δεν θα κλείσω το blog. Έλαβα μερικά email ( ξέρεις εσύ ποιος είσαι) και ήταν αρκετά να συνειδητοποιήσω πως από εκεί που δεν το περιμένεις, έρχεται μια ατάκα και σε κάνει να βλέπεις τη δεδομένη κατάσταση με διαφορετικό μάτι.
Που λες, οκ δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Αυτό το έχεις ήδη καταλάβει. Η αυτοπεποίθησή μου είναι στα αρκετά κάτω της. Που να στα αναλύω, άσε. Μερικές φορές η πολλή ειλικρίνεια βλάπτει αυτόν που τα ακούει, όχι εκείνο που τα λέει. Εμένα δεν με νοιάζει.
Αν και τελικά είναι λάθος. Σκέψου να λες σε κάποιο πως νιώθεις down. Μετά υποσυνείδητα θα σου συμπεριφέρεται σαν να μην πολυμετράς. Καλά μου τα έλεγε μια φορά μια φίλη, όταν προσπαθούσαμε να βγάλουμε άκρη με το απωθημένο Νο.1. "Everybody loves a winner". Δώσε βάση. Έχει δίκιο. Όταν νιώθεις cool και νικητής, το μεταδίδεις και στους άλλους και σου συμπεριφέρονται ανάλογα.
Γι αυτό σου λέω. Εγώ με αυτή τη λογική θα έπρεπε να κλειδωθώ σπίτι, να χάσω εκείνα τα ρημαδοκιλά που θέλω, να κάνω τη power yoga μου και τελεία. Αλλά μετά θα νιώθω ότι όλοι ζουν τη ζωή τους και γω την έχω στο On hold. Αυτό το φοβάμαι περισσότερο από όλα. Στα 31 μου σκέφτομαι πόσο ηλίθια ήμουν στα 25 που δεν έκανα τα μεγάλα βήματα ή που στα 27 μου σκεφτόμουνα πως είμαι πολύ μεγάλη για να μετακομίσω Αθήνα. Το σκέφτομαι πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό. Περισσότερο από ότι αντέχει ο οργανισμός μου είναι αλήθεια.
Δεν ξέρω τι να κάνω για να ξεκολλήσω. Το ζώδιο μου το λέει ξεκάθαρα. Δεν είναι καιρός για μαγκιές. Όλοι οι ανάδρομοι πάνω μου.
Όπου κοιτάξω, δεξιά-αριστερά, νιώθω πως γράφει παντού "ήττα".
Θα σκάσω, τι άλλο να κάνω. And I will just flow.

Υ.Γ1 Όταν ακούω το The Penalty των Beirut νιώθω ότι πονάει το μέσα μου. Δεν ξέρω γιατί.
Υ.Γ2 Δεν είναι πολύ μαγικό να ανατρέπεις τη ζωή και τα δεδομένα σου γιατί βρήκες το λόγο να το κάνεις;

Give me a break

Ξέρεις τι σημαίνει να σκέφτεσαι τη φράση "I am so bored I could die?" και να ταυτίζεσαι πλήρως; Αυτή η ρουτίνα με σκοτώνει. Δουλειά, χωρίς καμία πρόκληση. Να σχολνάς αργά το απόγευμα, να μην έχεις όρεξη να δεις τους φίλους σου γιατί οκ πόσα να πείτε πλέον; Δεν βαρίεσαι εσύ με τα ίδια 7-8 άτομα; Να λέτε τα ίδια πράματα; Μπορεί και όχι. Μπορεί τα πράματα να είναι όντως έτσι και εγώ απλά να τα ισοπεδώνω.
Tο βράδι, τηλέφωνα για έξω. Για κρασί, για μουσική, για φαγητό. Να μαζευτεί μια παρέα, να τα πεις με ένα φίλο ή μια φίλη που ενδεχομένως να περνάει την ίδια βαρεμένη φάση.
Έχω κουραστεί να μην γίνονται τα πράματα όπως τα θέλω. Μια δουλειά που θα μου κάνει κάτι στον εγκέφαλο, μια καθημερινότητα με λίγο χρώμα, ένας έρωτας μεγάλος, ένας άνθρωπος που θα αλλάξει τη ζωή του για μένα, που θα κάνω και γω το ίδιο.
Όχι...δεν γίνονται έτσι τα πράματα.
Όχι, όχι. Εγώ πρέπει να κάτσω στο κωλόνησο, να είμαι η single φίλη ανάμεσα στους παντρεμένους φίλους μου και τα παιδιά τους, να ψάχνω με το κερί άλλους που να έχουμε μια παρόμοια αισθητική ώστε να σκοτώνουμε την ώρα μας μαζί. Και κάθε μέρα να λυπάμαι που περνάει και εγώ δεν γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, δεν κάνω κάτι της προκοπής.
Ναι αυτό είναι...δεν κάνω κάτι της προκοπής.
Θα κάνω ένα διάλειμμα από το blog. Έχω καταντήσει γραφική με την γκρίνια.
Γεια.

B for Balance

Αισίως έχω φτάσει στις 10 περίπου μέρες celibacy - τελικά δεν ακούγεται καλό όταν το μεταφράζεις στα ελληνικά. 

Διαπιστώνω τα εξής :

- Τα sport είναι αποτελεσματικά. Ειδικά η power yoga. Γιατί όταν έχεις το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια, το ένα χέρι στη Λεμεσό και το άλλο κοντά Κάιρο, το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτείς είναι τα γκομενικά σου. Ή γενικά οτιδήποτε άλλο. Το μόνο πράγμα που σε απασχολεί είναι πως να καταφέρεις να ξεμπλεκτείς.

- Επίσης αποτελεσματικά είναι τα rollerblades. Και όχι λόγω άσκησης. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Εξηγώ. Την Κυριακή, βρέθηκα με φίλες για πατινάδα. Αλλά επειδή είμαι αρχάρια ως και άσχετη, είπαμε να κάνουμε κάποια μαθήματα στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας. Στην πορεία προέκυψε ένα μικρό θέμα που ήθελε ανάλυση. Οπότε για 1 περίπου ώρα, ανεβοκατεβαίναμε στο πάρκιγκ και αναλύαμε, αναλύαμε και αναλύαμε. Το αποτέλεσμα. Έμαθα να τσουλάω μεν, έγινα δίχρωμη από τους μώλωπες δε. Το θεματάκι όμως το λύσαμε μια χαρά. Φυσικά μετά ανεβήκαμε πάνω για PS3 και κρέπες με νουτέλα. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει.

- Εκεί που λες πως δεν σε ενδιαφέρει τίποτα, ότι θέλει ας κατεβάσει και εξάλλου είσαι και celibate,  εμφανίζεται από το πουθενά - το msn στην προκειμένη - το απωθημένο Nο2                  (υποπτεύομαι πως το απωθημένο Nο1 δεν έχει ιδέα από τεχνολογία, λόγω ηλικίας και άρα δεν θα μου μιλήσει ποτέ στο msn). Σκέψου για παράδειγμα να σε έπαιρνε τηλ ο Ρουβάς στο κινητό. Ε, έτσι ένιωσα. Το απωθημένο όχι μόνο μου μίλησε, αλλά γέμισε το msn χαμογελάκια, αποφάσισε ότι εγώ ακούγομαι καλά - αλήθεια- και ότι εγώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου ( πόσο λίγο με ξέρει) και μιλούσε για 20 ολόκληρα λεπτά. Μάλιστα.

- Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει να δώσω καλή εντύπωση. Αμφιβάλλω αν οι άλλοι απέναντί μου προσπαθούν να κάνουν το ίδιο με μένα. Και τελικά, τον άνθρωπο τον καταλαβαίνεις από το πρώτο μισάωρο. Να μην σου πω, από το πρώτο πεντάλεπτο, αν εμπιστευτείς το ένστικτό σου.

Παρατηρώ πως τα τελευταία μου post, είναι σε μορφή λίστας. Μπορεί και να μπαίνω σε διαδικασία συγυρίσματος. Καθόλου δεν με χαλάει.

Υ.Γ1 Επιμένω πως το Hustle είναι αυτή τη στιγμή το καλύτερο μπαράκι της Λευκωσίας.

Υ.Γ2 Είδα το πρώτο επεισόδιο από το Mad Men. Ραφιναρισμένη ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ΄60, ο κόσμος της διαφήμισης από μια ενδιαφέρουσα οπτική γωνία και εξαιρετικοί τίτλοι αρχής.

Σκέψεις και φλασιές η ώρα 12:25 ένα βράδι Κυριακής

- Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ φιλίας και κατάχρησής της. Δυστυχώς για άλλους περνώ φάση που οριοθετώ πολύ αυστηρά το χώρο και το χρόνο μου. Καμιά φορά διερωτούμαι αν γεννήθηκα έτσι ή αν έγινε κάτι και με έκανε να έχω ένα νοητό τοίχο γύρω μου.

- Για να περάσεις καλά σε κυπριακό club μετά τις 2π.μ. - φαντάσου το soundtrack της βραδιάς -  πρέπει να έχεις πιει πολύ.

- Είπα ότι κάθε μέρα θα κάνω κάτι σε "sport". Ώς τώρα μετράω ένα μωλωπιασμένο οπίσθιο και μια φουσκωμένη παλάμη. Α, και πιασμένη μέση. But it feels good!

- Ντρέπομαι λίγο που το λέω αλλά μ΄άρεσε το τραγούδι της Τουρκίας για την Eurovision. Αλλά και το δικό μας είναι τόσο γλυκό.

- Έχω τόσο κουραστεί με τα αρσενικά. Δηλαδή, πρέπει να ακούω προσεκτικά όταν κάνουν μονόλογο; Και γιατί δηλαδή αυτά που λένε είναι τόσο σημαντικά που εγώ για να είμαι "σωστή" γκόμενα πρέπει να συμφωνώ; Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Όποιος είναι μάγκας, ας παραδεκτεί ότι μια γυναίκα μπορεί να ξέρει τα ίδια με αυτόν και το παιχνίδι μπορεί και να παικτεί επί ίσοις όροις.

- Μακάρι να μπορούσα να ξεχάσω εύκολα. Θα ήμουν ευτυχής.

- Το τοπίο σιγά σιγά ξεκαθαρίζει. Για ακόμα μια φορά ένας λευκός καμβάς. Νομίζω για λίγο καιρό δεν θα κάνω απόπειρα να του βάλω χρώματα. Κουράστηκα τους τελευταίους 2-3 μήνες.

- Κάποιος να με φροντίσει; Με το μαλακό όμως.

- Πραγματικά άκουσε από το καινούριο των Pet Shop Boys, το  "The way it used to be". ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.

- Τελειώνω Being Erica, πήρα από φίλη το Mad Men. Μέσα σε όλα, θα αρχίσω να βλέπω ταινίες, σειρές και να ακούω μουσική. Έτσι και αλλιώς η μέρα έχει 24 ολόκληρες ώρες.

- Τι όμορφα που ήταν το Σάββατο που ροκάραμε! Και τι τέλεια που ήταν, που δεν μας ένοιαζε αν μας βλέπανε που τσιρίζαμε σαν τρελλοί με Scorpions και  AC/DC!

- One, που είσαι παιδάκι μου και σε παίρνω τηλ; Ήθελα να σου πω ότι σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες.

Καλή βδομάδα :)

Celibacy

• Από τώρα και στο εξής θα αφοσιωθώ στην καριέρα μου. Θα γίνω υπόδειγμα υπαλλήλου.
• Θα πηγαίνω γυμναστήριο ΚΑΙ power yoga
• Θα παίζω xbox- το Half Life 2 που έχει σκοτωμούς.
• Θα βγαίνω και θα πίνω.
• Δεν θα κάτσω να τρώω χυλόπιτες από το msn. Ούτε από πουθενά άλλου - αν τύχει.
  
• Δεν θα αποκτήσω και άλλα απωθημένα. 2 είναι αρκετά.
• Θα βλέπω ταινίες με βαθύ νόημα - όχι ρομαντικές. Μόνο δράμα, πολεμικές, επιστημονικής φαντασίας.

Γιατί πολύ απλά...δεν θα ξανακάνω σεξ.

London baby, London!

Οι πιο κάτω φωτογραφίες δεν έχουν καμία λογική εξήγηση. Δεν έβγαλα αξιοθέατα - αυτό μας έλειπε- αλλά ότι μου θύμιζε τα φοιτητικά μου χρόνια. Ότι και να μου πεις, το Λονδινάκι είναι μια από τις πιο πολύχρωμες πόλεις στον κόσμο. Το πεθύμησα όσο δεν μπορείς να φανταστείς.
Ειδικά όταν καθόμουνα στο Pret a Manger, έπινα καφέ και διάβαζα Sue Townsend ( όταν κατάφερα να μείνω λίγο μόνη με τον εαυτό μου), όταν γύριζα στους δρόμους του Soho, όταν έπαιρνα το underground και όταν ανακάλυπτα cool ρούχα σε εναλλακτικά καταστήματα.

Πρώτη στάση, στο λατρεμένο, αγαπημένο, στέκι των φοιτητικών μου χρόνων, το Cafe Nero στην Old Crompton Street, στο Soho. Για τέλειο cappuccino. Επίσης το αγαπώ γιατί μένει ως τις 2 το βράδι ανοικτό και η μουσική του εκείνες τις ώρες είναι τελείως clubby. Α, έχει και ωραία αγόρια. Τυχερά τα άλλα αγόρια...

Αυτή η φωτό είναι αφιερωμένη στη fwtoulla. Cupcake από το Patisserie Valerie επίσης στο Soho. Έφαγα και ένα τεράστιο γλυκό με σοκολάτα γάλακτος και μους από λευκή σοκολάτα αλλά δεν επιβίωσε πολύ ώστε να φωτογραφηθεί.

Ακολούθησε προσκύνημα στην Tate Modern. Δυστυχως δεν είχε καμιά έκθεση to die for και η μόνιμη συλλογή ηταν δανεισμένη δεξιά και αριστερά ( ναι, οικονομική κρίση. Μπορεί και να σου δανείσουν ένα Warhol, αν τους πληρώσεις)

Πήγα όμως σε μια super duper έκθεση, το hit της season. Mια έκθεση αφιερωμένη στην Αρχαία Βαβυλώνα. Ήταν τόσο όμορφα! Και σκέψου ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν το British Museum. Εσύ ήξερες πως στους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας, καλλιεργούσαν μαρούλια, ντομάτες και διάφορα λουλουδικά; Επισης ήξερες ότι οι αρχαίοι βαβυλώνιοι, ήταν εκείνοι που χώρισαν τον κόσμο σε δώδεκα μήνες ΚΑΙ δημιούργησαν τα ζώδια;

Φυσικά, ώσπου να πάω σε αυτή την έκθεση πήγα ΤΡΕΙΣ φορές. Τη μια δεν υπήρχαν εισιτήρια, την άλλη ήταν κλειστά και μια άλλη μέρα πήρε φωτιά το κτίριο!

Όταν ξεμπέρδεψα από το culture part, πήγα στην αγαπημένη μου περιοχή ( μετά από το Soho εννοείται). To Νotting Hill. Μάλιστα. Εδώ ζω, άνετα.

Μακάρι να μπορούσα να σου έβαζα να ακούσεις αυτούς του καταπληκτικούς τύπους. Portobello Road, ο δρόμος τίγκα στους τουρίστες, λίγος ήλιος, καλή διάθεση και ένα soundtrack τζαζ μουσικής. Τελείως κινηματογραφικό.

Street Food, στο δεύτερο μισό του Portobello. Από paellia, churros, hot dog, τεράστιες γαρίδες. Ότι μπορείς να φανταστείς. Και γω είχα το στομάχι μου και δεν μπορούσα να φάω ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά :(

Μα κοίτα με πόση προσήλωση, βάζει τα vintage στρατιωτάκια, ο κυριούλης, στη σειρά.

Όχι αυτό φυσικά δεν είναι Portobello Road. Την Κυριακή βρέθηκα στο Camden Town. Χάθηκα σε εκείνη την αγορά που είναι όλα τα καταστήματα κολλημένα δίπλα στο άλλο. Πήρα κάτι μαύρες βλακειούλες, λιάστηκα δίπλα στο ποτάμι, αγόρασα και ένα μίνι γλυπτό του βούδα για να το βάλω απέναντι από την πόρτα μου και να κερδίσω πάρα πολλά λεφτά ( για να κάνω κι άλλα ταξίδια)

Μάντεψε αυτό που είναι. Ναι ναι, είναι Covent Garden. Δευτέρα στις 11 το πρωί. Μα ποιός κάνει ακροβατικά πρωινιάτικα; Ούτε τουρίστες είχε ( δεν θεωρούμαι τουρίστας οκ;), ούτε κόσμο, ούτε καλοκαίρι ήταν. Τέλοσπάντων. Βρήκα λίγο "πεσμένο" το Covent Garden. Άσε που στη μέση του κύριου δρόμου κάνουν έργα και ήταν σκαμμένα παντού - ούτε Λευκωσία να ήταν. Η κρίση κτύπησε ΚΑΙ εδώ αφού το αγαπημένο μου κατάστημα για τσάγια, έμεινε το μισό (στην κυριολεξία). Κρίμα.

Και εκεί που πας να λυπηθείς το Λονδίνο, περπατάς στη Regent Street, στέκεσαι μπροστά από το κατάστημα της θεϊκής Godiva και είναι αυτός που μπροστά στα μάτια σου βουτάει τεράστιες φρέσκιες φράουλες, σε ένα παχύρευστο σος σοκολάτας (και τι σοκολάτας).

Υ.Γ1 Κι άλλες φωτογραφίες από London στο photoblog, σύντομα
Υ.Γ2 Οι Άγγλοι είναι πολύ ευγενικοί. Ή εγώ έμεινα πολύ καιρό στην Κύπρο.

Διάβασε αν τολμάς.

Το προηγούμενο post το έγραψα γιατί πραγματικά θέλω να μου συμβούν όλα εκείνα που σου είπα.
Η αλήθεια όμως είναι πως φοβάμαι πως μπορεί να μην γίνουν ποτέ. Πως μπορεί να καταλήξω μια από εκείνες τις γεροντοκόρες που πάντα ήθελαν παιδιά, πάντα ήθελαν συντροφικότητα, αλλά επειδή έχουν issues, τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε.
Καμιά φορά άμα λέω αυτές τις σκέψεις σε φίλους μου, με κοιτάνε με ένα ύφος και απαντάνε - όλοι ανεξαιρέτως - " Μα τι λες; Φυσικά και θα είσαι με κάποιον, φυσικά και θα είσαι ευτυχισμένη, φυσικά και θα κάνεις οικογένεια". Φυσικά. Όλοι μου οι φίλοι είναι μέντιουμ.
Και σύμφωνα με αυτούς "πρέπει να κυκλοφορείς στα μπαράκια γιατί εκεί θα γνωρίσεις άντρες τουλίπα". Όμως δεν θέλω. Έχω κουραστεί να ανοίγω την ντουλάπα, να διαλέγω ρούχα, να με πιάνουν οι κρίσεις πως δεν έχω γιατί έχω πάρει κιλά, να βάφομαι, να κοιτάζομαι χίλιες φορές στον καθρέφτη, να βγαίνω με άλλες single φίλες μου, να περνάμε καλά, να κοιτάμε γύρω γύρω, να με πιάνει απελπισία ότι πραγματικά δεν με αφορά κάποιος στο μπαράκι και ότι στην τελική η διαδικασία φλερτ-τηλέφωνα- πρώτο ραντεβού- πρώτη φορά σεξ- dating, μου φαίνεται απίστευτα κουραστική και δύσκολη. Σαν ανάβαση στο Έβερεστ έχει καταντήσει κάθε σαββατόβραδο.
Και αν δεν ερωτευτώ ξανά; Και αν απλά βρω κάποιον που θα είναι "καλό παιδί" και κλείσω τα μάτια και την καρδιά μου και είμαι μαζί του; Μόνο και μόνο γιατί είμαι στα 30+ και είναι "απαράδεκτο" στην Κύπρο να μην έχω "βάλει σε τάξη τη ζωή μου";
Μπορεί να συμβεί ξέρεις. Το παρατηρώ γύρω μου συνέχεια. Μακάρι όλα τα ζευγάρια που βλέπω να έζησαν μεγάλα πάθη και έρωτες. Τους το εύχομαι. Αν όμως δεν; Αν απλά η μοίρα μου είναι να είμαι μια "νέα, ωραία και ατυχής;"
Μεγάλωσα με το φόβο πως μια σχέση απλά θα με "εξαφανίσει. Πως τα "θέλω" μου απλά δεν θα υπάρχουν όταν μπω σε μια σχέση, ένα γάμο. Πως ότι και να κάνω, ότι και να σπουδάσω, ότι δουλειά και να βρω, όσο καλή και να είμαι σε αυτή, όσα ταξίδια και αν κάνω, η αλήθεια είναι πως το σενάριο "σύζυγος - πεθερικά- σπίτι με δάνειο- δυο αυτοκίνητα - δύο παιδιά-τριήμερα στον Πρωταρά- σούβλες στο Τροόδος" δεν το γλυτώνω με τίποτα.
Λένε πως όταν δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου σε ένα συγκεκριμένο σκηνικό, είναι σχεδόν σίγουρο πως δεν θα σου συμβεί.
Είναι τόσα πολλά τα σκηνικά, σε αυτό το θέμα, που δεν με φαντάζομαι μέσα, που ακόμα και σε αυτό το blog που με προστατεύει η ανωνυμία, δεν θα σου τα παραδεκτώ ποτέ.
Γιατί είναι μαγκιά να προχωράς σύμφωνα με τις αλήθειες σου. Και γω φοβάμαι.

Θέλω

• Ταξίδια μακρινά. Μακριά από πολιτισμό, αυτοκίνητα, μπαράκια, καταστήματα και αξιοθέατα. Μαρόκο, Αλεξάνδρεια, Γη του Πυρός, Κούβα.
• Μια βεράντα γεμάτη λουλούδια και στα ηχεία να παίζει Beirut.
  
• Μια φορά το μήνα να είμαι Αθήνα αλλά να μην χρεωκοπήσω. Να τα πίνω με τον Β. και να λέμε τα δικά μας με την Α.
  
• Ένα άνθρωπο να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πει " Θέλω να είμαστε μαζί για πάντα". Το ξέρω πως το "για πάντα" είναι μεγάλη κουβέντα αλλά αυτό θέλω να ακούσω και να πιστέψω και με βάση αυτό να κάνω όνειρα. Γιατί να μην το απαιτώ; Για πάντα αγάπη μου....για ΠΑΝΤΑ.
  
• Together in electric dreams. Όχι πια. Προτιμώ το "Together in Electric Real Life".
• Ήλιο, πολύ γέλιο, παγωμένους καφέδες πάνω στο κύμα, ατάκες. Φίλους καλούς. Κλικ πολλά.
• Ένα μεγάλο, τεράστιο έρωτα με ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ( μετά τα 25 θες και αυτή τη μικρή λεπτομέρεια). Που για χάρη μου να μην κολώνει να ανατρέψει τη ζωή του και που για χάρη του εγώ να μπορώ να πάω μέχρι την άκρη του κόσμου.
  
• Να ρθουν τα απωθυμένα να μου πουν " Τουλίπα, σε θέλω. Πολύ". Και μετά να γίνω το δικό τους απωθυμένο. Μου α χα χα.
  
• Να έχω καθαρές καταστάσεις στη ζωή μου. Όχι, άλλα θέλω και άλλα κάνω. Δεν μπορώ άλλο να είμαι "εκεί" και μετά να ανατρέπονται όλα και να βρίσκομαι στο "πουθενά". Πόσο πολύ κουράστηκα.
  
• Να μην είμαι τόσο συχνά λυπημένη. Να μην έχω δέκα στιγμές λύπης για μια στιγμή ευτυχίας. Να αντιστραφούν οι όροι.
• Πολλές αγκαλιές και φιλιά. Πολλά μηνύματα από φίλους όπως ένα χθεσινό που έλεγε "εμείς έχουμε τους δικούς μας κωδικούς". Θέλω κρυφούς κωδικούς και συνωμοτικές ματιές.
  
• Πολλά μηνύματα όπως εκείνο που ήρθε στις 2 το πρωί και έλεγε "Τσακίσου και έλα. Να μείνεις και στο καινούριο μου σπίτι". Πάντα τέτοια μωρά μου, να προχωράμε μπροστά με τσαμπουκά. Καινούρια σκηνικά, νέες καταστάσεις. Όλα δικά μας.

Εσύ τι θες; Ας τα γράψουμε όλα κάτω.

Υ.Γ1 Λένε πως άμα γράφεις τα θέλω σου, πραγματοποιούνται. Το θέλω πολύ. Let's meditate.
Υ.Γ2 Το ποστ γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το Borderline και το My baby has a secret. Και τα δύο αφιερωμένα σε Α. και Β.
Υ.Γ3 Παίζουν τρελλές διακοπές τον Ιούλη. Oh yeah. Ακούω προσφορές για Αύγουστο.

Coming Soon

...ποστάκι για ένα urban τριήμερο. Είχα επεισοδιακή κάθοδο, δώσε μου λίγες μέρες να συνέλθω. Έχω να σου πω ή μάλλον να σου δείξω. Δεν έχω την πιο ανεβασμένη διάθεση για πολύ μπλα μπλα.

Υ.Γ1 Δεν συνηθίζω να δίνω συμβουλές. Απλά άκου με σε αυτό: Μην δίνεις δεύτερες ευκαιρίες.
Υ.Γ2 Couldn't be more single.

Choco-heaven-late

Σήμερα όλη μέρα κοιτάζω φωτογραφίες γλυκών στο ίντερνετ. Αυτά παθαίνει ο άνθρωπος όταν αποφασίζει να ακολουθήσει το μονοπάτι της υγιεινής διατροφής. Ειδικά όταν αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ που όπου κατάχρηση την έχω κάνει.

Έχε χάρη που θα μπω κουμπάρα τον Οκτώβρη και τώρα έφαγα τη φλασιά ότι θα πρέπει να βρω ένα υπέροχο φόρεμα.
Δεν θα ήταν τέλειο όμως αν μπορούσαμε να επιλέγαμε μια κατηγορία φαγητού ή γλυκού, όπου όσα και αν τρώγαμε από αυτήν δεν θα βάζαμε ούτε γραμμάριο;
Εγώ θα επέλεγα σοκολατένια επιδόρπια, από εκείνα που βρίσκεις στα πανάκριβα ζαχαροπλαστεία της Νέας Υόρκης, του Παρισιού, του Λονδίνου και της Αθήνας.
Και τι δεν θα 'δινα για μια τούρτα σοκολάτα από το Valerie στην Old Crompton Street ένα κορμό (δούκισσα) από το Στράτο στη Σέριφο, ένα προφιτερόλ από τον Ανδριά στην Αθήνα ή μια ζεστή πηκτή σοκολάτα από το City Bakery στη Νέα Υόρκη.
Εννοείται, όσο πιο σκούρα η σοκολάτα το καλύτερο.


Οκ σταματώ. Πίσω στην πραγματικότητα. Green Tea anyone;

Υ.Γ1 Το soundtrack του Slumdog Millionaire. Όμορφο, χαρούμενο και πολύχρωμο. Και εκείνο το Latika's theme, πω πω... :)
Υ.Γ2 Έχω μια εικόνα στο μυαλό εδώ και μέρες... ένα ταξίδι με κρουαζιερόπλοιο στο Νείλο. Ηλιοβασίλεμα, στέκομαι στην πρύμνη, φυσάει ένα δροσερό αεράκι και δεξιά και αριστερά μου στις όχθες, τα κτίρια και τα δέντρα, παίρνουν μια χρυσή απόχρωση καθώς πέφτει το φως του ήλιου πάνω τους.

Either...or...

Ο unshaved, μου πρότεινε να τσεκάρω μια καινούρια τηλεοπτική σειρά, το Being Erica.

Η ηρωίδα, είναι 32 χρονών και ενώ είχε προοπτικές για να ζήσει μια σπουδαία ζωή, μια μέρα συνειδητοποιεί πως όλα γύρω της είναι τόσο μέτρια, που είναι αβάσταχτο. Στο δρόμο της εμφανίζεται ένας μυστηριώδης τύπος, ένας ψυχολόγος. Σε κάθε session τους, η Erica έχει την ευκαιρία να ταξιδέψει κυριολεκτικά στο χρόνο και να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος.
Τελικά μ΄άρεσε το πρώτο επεισόδιο και άρχισα να κατεβάζω και τα υπόλοιπα. Σκέψου πως δεν έχω ώρα να βλέπω πολλή τηλεόραση αυτές τις μέρες. Κάτι μου λέει όμως, πως με αυτή τη σειρά θα βρω το χρόνο. Κάτι μου κάνει κλικ.
Σκέφτομαι. Αν είχα τέτοια ευκαιρία θα είχα πολλά πράγματα που θα διόρθωνα;
Όχι τόσα πολλά. Πάντα λέω, πως δεν μετανιώνω. Ότι έγινε, έγινε για ένα συγκεκριμένο λόγο.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής όμως, αν γύριζα το χρόνο πίσω θα έκανα ένα πράγμα.
Εκεί που είχα ευκαιρία για δουλειά στην Αθήνα, στα είκοσι και κάτι, θα την άρπαζα.
Μπορεί αν γινόταν αυτό, τα πράγματα να ήταν αλλιώς, κάποια από τα θέλω μου να τα είχα πραγματοποιήσει ή έστω να τα είχα τροχιοδρομήσει.
Και το πιο πιθανόν, δεν θα ήμουν τώρα, αυτό που είναι και η Erica: μια fence-sitter.

Εσύ, θα έκανες ένα ταξίδι στο χρόνο;

Υ.Γ1. Ήταν συγκλονιστικό το The Curious Case of Benjamin Button. Όχι τόσο λόγω της σκηνοθεσίας και των ερμηνειών. Αυτό που με ταρακούνησε ήταν η όλη ιδέα και ειδικά τα τελευταία 20 λεπτά.
Υ.Γ2 Λένε πως όταν δεν συμβεί κάτι, είναι επειδή δεν το θες αρκετά. Ισχύει;

Single Behaviour

Τις τελευταίες μέρες - αν εξαιρέσεις την έκλειψη που με τάραξε- συνειδητοποιώ ότι είμαι φύση θέση single. Ακόμα και όταν κάνω σχέση (διαπιστώνω πως δεν είναι στις προτεραιότητες μου αυτό τον καιρό) πάλι single θα είμαι.
Υπόψη σου, single δεν είναι αυτός που απλά δεν έχει σχέση. Το να είσαι single είναι θέμα χαρακτήρα.
Και όχι, δεν θεωρείσαι single όταν είσαι 19 και μένεις με γονείς ή γενικά μένεις με γονείς. Η μαγκιά είναι να το ζεις όλο αυτό ΜΟΝΟΣ/Η.

Πως ξέρεις ότι είσαι ένας αυθεντικός single:

• Μπαίνεις σπίτι, πετάς παπούτσια και αρχίζεις να βγάζεις ρούχα. Παντού. Εναλλακτικό σενάριο: Τα στοιβάζεις όλα στην καρέκλα στο υπνοδωμάτιο. Την επόμενη μέρα είναι όλα τσαλακωμένα.

• Το πρώτο πράγμα που κάνεις μόλις μπεις σπίτι είναι να ανοίξεις το ψυγείο. Όχι γιατί πεινάς, όχι γιατί θες να πάρεις κάτι. Έτσι.

• Το ψυγείο, έχει τα βασικά. Ψωμί, τυρί, ζαμπόν, πολλά υγρά ( κρασιά, perrier, αναψυκτικά, νερό, alco-pop), ελάχιστα φρούτα και λαχανικά ( τις περισσότερες φορές σε ταλαιπωρημένη κατάσταση) και τάπερ που έφερες από τους γονείς το σ/κ. Σχεδόν ποτέ δεν θα καταφέρεις να προνοήσεις από το πρωί για το φαγητό της νύκτας. Π.χ να βγάλεις το κοτόπουλο από την κατάψυξη.

• Όταν πας σούπερμαρκετ παίρνεις προσιούτο, τυριά, σολομούς καπνιστούς. Αυτά για όταν θα καλέσεις φίλους σπίτι και έτσι για αλλαγή δεν κτυπήσεις κάρτα στα μπαράκια.

• Σε ένα ντουλάπι, μαζί με τάπερ υπάρχει η "μαγειρική του single" aka μενού ντιλιβεράδικων.

• Έχεις τα σωστά ποτήρια κρασιού. Όχι εκείνα τα ηλίθια μικρά που έχουν σε γάμους.

• Έχεις καφετιέρα, μπρίκι και αν είσαι και σκληροπυρηνικός του καφέ, μια καλή μηχανή εσπρέσο. Δεν είναι chic να πίνεις χειμώνα, νεσκαφε (το καλοκαίρι είναι οκ - για το πρωινό φραπέ)

• Στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι υπάρχουν πάντα προφυλακτικά. Όχι ληγμένα.

• Στο μπάνιο έχεις τουλάχιστον 2-3 σαμπουάν - μισογεμάτα- , αφρόλουτρα, κρέμες προσώπου, απολέπισης, ενυδάτωσης, νύκτας, μέρας, ματιών, scrub σώματος, φτέρνων και αγκώνων. Όταν κάποτε "εισβάλει" μια ψυχή στο σπίτι και αφήσει μια οδοντόβουρτα ή τις κρέμες του/της, απελπίζεται αφού δεν βρίσκει χώρο για τα δικά του/της πράγματα. Άσε που φρικάρεις όταν αλλάζει θέση στα πραγματά σου (παραδέξου το).

• Στο δωμάτιο/γραφείο υπάρχει μια απλώστρα για ρούχα ή/και βαλίτσα για τριήμερα ταξιδάκια. Εννοείται πολλά βιβλία και πάρα πολλά cd. Καμία οικογενειακή φωτό.

• Στο σημείο της τηλεόρασης, υπάρχει dvd ή home theatre ή παιχνιδοκονσόλα (ναι, ακόμα και αν είσαι γυναίκα - τσεκαρισμένο από φίλες και από εμένα) .
• Εννοείται πως τουλάχιστον μια βραδιά το μήνα, κοιμάσαι στον καναπέ γιατί έχει μια ανεξήγητη "οικειότητα" , νιώθεις μια ασφάλεια και στην τελική σπιτι σου είναι ότι θέλεις κάνεις.
  

Αν είσαι single, feel free να προσθέσεις στη λίστα. Όταν τελειώσουμε θα συντάξουμε το μανιφέστο του single , θα το κάνουμε πόστερ και θα το αναρτήσουμε παντού στην πόλη, το ερχόμενο Σάββατο ( για ευνόητους λόγους).

Υ.Γ1 Ένα πράγμα μου λείπει από μια σχέση: να κοιμάμαι αγκαλιά με κάποιο.
Υ.Γ2 Υπάρχει τέτοιο σενάριο; Να είσαι ερωτευμένη, να είναι και αυτός μαζί σου και να είστε ΜΑΖΙ; Διερωτούμαι.

:(

Πες μου έχει πανσέληνο αυτές τις μέρες;

Γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς όλο αυτό το χαμό που συμβαίνει.

Σουρεαλιστικοί καυγάδες, νεύρα και ανούσιες καταστάσεις. Όλο αυτό ψες. Στην μπάρα ενός μπαρ. Δίπλα μου ένας τύπος που αποδείχθηκε ιδιότροπος και σνομπ και πάραδίπλα ένας που είπε μια "λάθος" λέξη. Στη μέση δύο άτομα που στην τελικά δεν είχαν κανένα λόγο να είναι εκει. 

Σήμερα απλά δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω. Είναι σαν βρύση που άνοιξε. Μου φαίνονται όλα ανούσια. Λες και ότι κάνω δεν έχει πραγματικά σημασία. Ότι βλακείες με γκομενικά έχω κάνει αυτό τον καιρό, που έχω χάσει τον έλεγχο - όχι δεν είναι από τις περιπτώσεις που είναι καλό όταν σου συμβαίνει-, ότι εξέλιξη γίνεται στη δουλειά, όσες κουβέντες κάνω καθημερινά με φίλους που έχουν προχωρήσει με τη ζωή τους, είναι σαν να μου υπενθυμίζουν ότι αυτή την περίοδο το μόνο που πραγματικά εγώ κάνω είναι μια τρύπα στο νερό.

Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω...

Χυλόπιττα

Λοιπόν, θα ήθελα να γράψω για τις χυλόπιττες. Πως τις τρως, τι γεύση έχουν, πότε τις χωνεύεις κτλ. Και ειδικά αυτή την περίοδο θα είχα πολλά παραδείγματα. Δικό μου και κολλητών μου. Δεν ξέρω τι έχει συμβεί. Αλλά μετά από ένα φαινομενικά ελπιδοφόρο Γενάρη όπου νομίζαμε πως επιτέλους θα έμπαινε η Αφροδίτη στα ζωδιά μας, ο Φεβράρης ήταν λίγο Βατερλώ. Άσε άσε ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω.
Δεν ξέρω πως το χειρίζονται οι φίλοι μου. Υποθέτω με πολλή δουλειά, αμέτρητα ταβανιάσματα, δεκάδες σφηνάκια βότκας και εκατοντάδες meeting με φίλους σε cafe να αναλύουν καρέ-καρέ την χυλόπιττα. Εγώ πάντως είπα πως δεν θα κάνω κάτι γι αυτό. Το απωθημένο-γραμματόσημο-χυλόπιττα ας κάνει ότι θέλει.
Εγώ πάντως έχω έτοιμη την ατάκα αν ποτέ του ξαναμιλήσω. Αν με ρωτήσει γιατί δεν τηλεφώνησα όταν πήγα Αθήνα, απλά θα πω " my pride is bigger than my bravery". Και ας καταλάβει ότι θέλει. Όμως είναι αλήθεια. Και ούτε πρόκειται να ξανασχοληθώ. Όσο και μ' αρέσει ο τύπος (που μ' αρέσει όσο δεν φαντάζεσαι).
Γιατί πολύ απλά "κολλάμε" εκεί που μας θέλουν. Πολύ. Αλλιώς μια χαρά είμαστε και μόνοι μας. Με τους φίλους μας. Με τις όμορφες στιγμές μόνοι στο σπίτι κάνοντας ότι μας κατέβει στο κεφάλι. Ένα πράγμα που δεν μου λείπει πια είναι η ανάλυση sms και ατακών. Αν ο άλλος γουστάρει , θα είναι ξεκάθαρος. Ή θα ρίξει ένα βλέμμα διαρκείας που θα στείλει το σωστό μήνυμα.
Νιώθω ότι έχω απλοποιήσει, ή μάλλον έχω τακτοποιήσει, τόσο την καθημερινότητα μου, που μόνο καθαρά πράγματα επιτρέπω να μπουν στη ζωή μου. Εγωιστικό; Μπορεί. Όπως είπε και ο Καραγάτσης " ο έρωτας είναι μια καθαρά εγωιστική πράξη".

Υ.Γ1 Τη συγκεκριμένη ατάκα , έχει μέρες που τη σκέφτομαι. Όμως σήμερα αποφάσισα να τη γράψω εδώ για να τη θυμάμαι. Γιατί ψες είδα όνειρο τον απωθημένο. Πολύ έντονο και πολύ ερωτικό. Α, να χαθεί...
Υ.Γ2 Η διπλανή λίστα, έχει καινούρια, ατμοσφαιρικά τραγουδάκια.
Υ.Γ3 Σορι που δεν πολυσχολιάζω στα blog. Έχω πήξει στη δουλειά και στο socializing. Όμως τα διαβάζω όλα. Θα επανέλθω δριμύτερη.