(παρένθεση)

Η ώρα είναι 1030 και είμαι ακόμα σπίτι.

Το ξυπνητήρι άρχισε να κτυπάει από τις 8. Ξύπνησα και κοίταγα το ταβάνι. Δεν μπορούσα να σηκωθώ. Σκεφτόμουν διάφορα. Δεν βρήκα όμως ούτε ένα λόγο για να χαρώ ότι είναι Παρασκευή ή έστω κάτι για να ξεκολλήσω από το ταβάνι.

(σε σοκάρει η ειλικρίνειά μου;)

Στις 9 άρχισαν τα τηλέφωνα της δουλειάς. Οπότε σηκώθηκα. Αλλά μετα κάθισα στον καναπέ και πάλι δεν έκανα τίποτα. Απλά σκεφτόμουν πως ξύπνησα σε ένα άδειο κρεβάτι και πως πρέπει να κάνω κάτι εξαιρετικά δραστικό (σκέψου ένα extreme sport και πες μου). Η αλήθεια είναι πως πεθύμησα κάποιες χαρούμενες στιγμές που δεν διερωτούμουν τι σημαίνει η κάθε λέξη και τι σκέφτεται ο απέναντί μου.

Πρέπει να κάνω κάτι. Αλλά δεν ξέρω τι...

Προς το παρόν, πάω να ντυθώ, μη χάσω και το μισθό....

Καλό σαββατοκύριακο ε...πιες και για μένα ( αν θες μέθυσε, θα μ αρέσει)

DISCOnnected

Εδώ και ένα μήνα περίπου, λειτουργώ ασυνείδητα. Σαν να υπάρχουν δύο τουλίπες. Η μια παρορμητική η άλλη λογική. Η πρώτη κυριαρχεί στην προσωπική ζωή μου ή άλλη μόνο στη δουλειά.
Το αποτέλεσμα; Δεν θυμάμαι καταστάσεις, κάνω ή δεν κάνω πράγματα χωρίς να το συνειδητοποιώ. Σαν να είμαι θεατής μιας παράστασης που πολλές φορές δεν με αφορά.
Πήγα Αθήνα το περασμένο σαββατοκύριακο. Για τη συναυλία της Kylie (φωτό, έστω και κουνημένες στο επόμενο post). Τη μέρα περπατούσα πολύ -έκανα διάλειμμα για να δω φίλους που είχα να τους συναντήσω χρόνια - και επειδή ξέχασα να φορτίσω το mp3 player μου απλά άκουγα τους ήχους της πόλης. Ήμουν αφηρημένη. Στο μυαλό μου εικόνες από περασμένες φορές στην Αθήνα. Πιο ανέμελες και πιο χαρούμενες. Πέρασα όμορφα όμως με τους φίλους μου. Σταθερές αξίες. Ο καθένας με τα δικά του. Η μια δουλεύει πολύ και που καιρός για έρωτες, η άλλη προσπαθεί να συνυπάρξει γκομενικά και ο φίλος προσπαθεί να ανακαλύψει τα πιο hot μπαράκια και εστιατόρια της πόλης. Αυτός είναι ο καλύτερος. Όταν μπλέκεις με σχέσεις κτλ τραβάς μεγάλα ζόρια (ακόμα και όταν είσαι μέσα στη σχέση).
Πήγαμε στο art athina. Πλάκα είχε, οι καλλιτέχνες στην κοσμάρα τους. Τα καλύτερα ήταν τα ακαταλαβίστικα installations στο υπόγειο. Θα ήθελα περισσότερα ώρα να αποβλακωθώ μπροστά από ένα έργο τέχνης. Να μην σκέφτομαι τους γύρω και το μέσα μου.
Μετά σταθερά στο Γκάζι. Για δείπνο στα prosopa. Δεξιά και αριστερά μας δύο μπαράκια που βγάλανε έξω γιγαντοθόνες και μεταδίδανε τον τελικό της eurovision. Σκέψου, να βγαίνεις από το σπίτι για να μην δεις την απόλυτη ευρωπαϊκή παπαρολογία και να πέφτεις πάνω της ή μάλλον ανάμεσά της. Το Καλομοιράκι μια χαρά τα πήγε. Η τσαχπινιά δική της και η φωνή, της Βικτώριας Χαλκίτη. Δεν πειράζει. Έτσι και αλλιώς ο φετινός νικητής τα πλήρωσε (στην κυριολεξία) τα 12άρια.
Τώρα πίσω, μέσα στο πήξιμο. Πολλή δουλειά. Σε πλήρη αποστασιοποίηση από την καθημερινότητα μου.
Η μόνη μου έγνοια να βάλω 2Mkbps σπίτι και να εγκαταστήσω επιτέλους το router γιατί ο από πάνω από τον οποίο κλέβω σύνδεση (σόρι, ε) δεν έχει καλές ταχύτητες.

Υ.Γ1 Το post γράφτηκε ασυνείδητα με μουσική υπόκρουση το "I'm in love" του Moby.
Y.Γ2 Τραγούδαγε η Kylie to "I believe in you" και γω διερωτόμουν αν υπήρχε ένα άτομο στο οποίο να το αφιερώσω. Θα το ήθελα...

2.0

Με τα διάφορα που συμβαίνουν, σήμερα θυμήθηκα πως πριν 4 μέρες, στις 16 δηλαδή του μήνα, το blog είχε γενέθλια. Δύο χρόνια λοιπόν.
Στις 16 του Μάη του 2006, καθόμουν μπροστά από το laptop μου. Είχε μέρες που σκεφτόμουν πως είχα ανάγκη ένα χώρο στο διαδίκτυο όπου θα μπορούσα να γράφω κάτι σαν ημερολόγιο. Hθελα να γράφω ανώνυμα. Να μην το πω σε φίλους, σε κανένα. Μόνο έτσι θα μπορούσα να εκφραστώ πλήρως χωρίς κολλήματα και χωρίς να σκέφτομαι τι θα πει ο ταδε γνωστός και ο άλλος.
Μετά σκεφτόμουν το όνομα. Τότε άρχισε να με πιάνει η μανία με τις πόλεις και οτιδήποτε urban. Και ας μην είχα γεννηθεί σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο. Άρα η πρώτη λέξη ήταν URBAN. Μετά ήθελα κάτι να κάνει μεγάλη αντίθεση, έτσι όπως αισθανόμουν πως ήταν το μέσα μου σε σχέση με αυτό που έβγαζα προς τα έξω. Όταν σκέφτεσαι πόλεις δεν σου έρχεται στο μυαλό ένα λουλούδι, αλλά κτίρια. Άρα η δεύτερη λέξη θα ήταν λουλούδι. Τι όμως; Οι μαργαρίτες μου θύμιζαν το "μ' αγαπά δεν μ΄ αγαπά" και το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν και άλλα διλήμματα. Τα τριαντάφυλλα ήταν πολύ ρομαντικά για μένα, τα γαρίφαλλα μου θύμιζαν τα μπουζούκια στην Ιερά Οδό. Έτσι το μυαλό πήγε στην ΤULIP.
Και έτσι γεννήθηκε η urban tulip. Χωρίς παρελθόν, χωρίς άλλη ταυτότητα εκτός από αυτήν του blogger. Γούσταρα πολύ. Δεν με ενδιέφερε να με διαβάζουν πολλοί, όποιος το ανακάλυπτε και έμενε, εκτιμούσα οποιαδήποτε σχόλια μου έκανε για γραφή.
Σιγά σιγά, γνώρισα κόσμο, ωραίους bloggers. Μερικές φορές ότι έγραφαν, ήταν σαν να ήταν κάτι από τη δική μου ζωή. Αυτό για πρωτοτυπία.
Εννοείται πως κατά καιρούς διαβάζω blogs που θαυμάζω γραφή και ζηλεύω και λίγο.
Μέσα στα δύο αυτά χρόνια διαπιστώνω πως μου έκανε καλό το blogging. Έιχα γράψει και πιο παλιά γιατί blogάρω. Δεν είναι και καμιά φιλοσοφία.
Άντε έλα να σε κεράσω coconut mojito!

Υ.Γ Σκέφτομαι να γράφω πιο συχνά. Δεν υπόσχομαι όμως πως θα κάνουν νόημα τα όσα θα διαβάζεις.

" ..."

"Work will tear us apart". Βαρέθηκα πάλι αυτό το λούκι. Θέλω μασαζ, φροντίδα, αγάπη, παραλία και....
"Κι όμως είμαι ακόμα εδώ". Και κάνω όνειρα, ονειρεύομαι μπλε παντού, μοχίτο, έντονες στιγμές και....
"Ever fallen in love". Άλλαξα το τραγούδι στο repeat του cd player του αυτοκινήτου.

'Επηξα λέμε.

Υ.Γ1 Το "αλλού γι' αλλού" ποστ, γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το "Who's gonna tell Juliet" των Raining Pleasure
Υ.Γ2 Ψυχολογία καλή, διάθεση οκ, έμπνευση μηδέν, όρεξη για socialising υπό το μηδέν.

Do something....(anything)!

Εκεί που λες να ηρεμήσεις, να δεις τη ζωή (σου) με άλλο μάτι, να βγεις έξω στη βεράντα να ποτίσεις τα φυτά και τα ζωντανά (χελώνες) , να αρχίσεις να βλέπεις καμιά ταινία με happy end, συνειδητοποιείς πως ο καθένας ο'τι θυμάται χαίρεται. Και πως δυστυχώς, αυτό επηρεάζει και εσένα.
Και αντί να χαλαρώνεις και να εισαι zen ( επιμένω μετά από πολύ ψυχολογικό μασάζ του μυαλού σου - το ότι είναι μονίμως τεντωμένο δεν βοηθάει), προσπαθείς να βρεις λόγους και τρόπους να βγάλεις τη μέρα.
Εν τω μεταξύ η κολλητή μου στέλνει πρωί πρωί mail "The buddist way....live the present moment" και περιμένει από μένα, να το εμπεδώσω. Καλά κρασιά...
Tώρα που είπα κρασιά, μου φυγε σήμερα και είπα της μάνας μου ότι θέλω να μεταναστεύσω και να βρεθώ κάπου σε ένα σπίτι στην Τοσκάνη, με πολλή ηρεμία και κρασί. Α και wi fi. Απάντησε "μμμ...τι βλακείες τουλίπα...για σύνελθε". Ισοπέδωση τώρα, όχι αστεία.
Συνεχίζω. Κάθε πρωί, παίρνω το καινούριο τουτού, βάζω στο τέρμα ( 6 μεγάφωνα σου λέω) το "Σε ένα κόσμο που δεν κάνει κάτι για μας" από το καινούριο δίσκο της Πρωτοψάλτη και πάω δουλειά. Και ξανά το ίδιο όταν φεύγω. Πεθύμησα να επαναστατήσω σε κάτι, ουσιαστικό όμως, όχι βλακεία. Π.χ. ενάντια στην ρουτίνα μου, σε όσους και όσα προσπαθούν να με αναγκάσουν να κάνω πράγματα που δεν θέλω, στην κυτταρίτιδα, στην αποχή από το σεξ. Σε κάτι ρε παιδί μου.
Υποψιάζομαι πως αυτό θα συμβεί όταν ηρεμήσω. Τελικά μήπως να ακολουθήσω τη συμβουλή της κολλητής; Χμ, δεν ειναι κακή ιδέα.
Προς το παρόν, πάρε ένα πολύ όμορφο τραγούδάκι, πάλι από Πρωτοψάλτη.

"Πες μου ένα παραμύθι να κρατηθώ
βρες μου ένα παραμύθι να το πιστέψω
νιώθω τη σιωπή να φεύγει χωρίς σκοπό
ήρθε πάλι καλοκαίρι, πως θα τ' αντέξω
μα δεν μπορώ να καταλάβω
τι έχω κάνει κι έχω φτάσει ως εδώ
πως έχω γίνει ένα κουβάρι
και ικετεύω να ξεμπερδευτώ...

Υπάρχει ένα φως μακριά
το βλέπω είναι πολύ μικρό
υπάρχει ένα φως μακριά
μου φτάνει για να προσπαθώ...

Είναι η ζωή μου
μικρή μα δική μου
τη θέλω πίσω ξανά
άλλη μια φορά"...

Wanted

Playlists για το δρόμο. Τραγούδια που θα με ταξιδεύουν, που θα με κάνουν να ξεχνάω τα πάντα.

Αλλά που θα με κάνουν να θυμάμαι όμορφες στιγμές, να προκαλούν χαμόγελο για το παρόν και όνειρα για το μέλλον.

Αποκλείονται τραγούδια:

- Κλαψιάρικα για έρωτες που έχουν τελειώσει. Τελείωσαν τελεία και παύλα. Άρα όχι λαϊκα κτλ.

- Που να μιλάνε για έρωτες. Άρα, σε παρακαλώ, όχι μπαλάντες.

- Ιδεολογικά. Δεν πιστεύω στα λόγια πια. Μην ακούσω Μαχαιρίτσα και λοιπούς συγγενείς

- Με τον τίτλο "Αγάπη μου". Αυτή τη φράση την σβήνω, τουλάχιστον προσωρινά.

Έχεις εισηγήσεις;

Υ.Γ Για ακόμα μια φορά, βρίσκω διέξοδο στη μουσική. Φίλη απο Αθήνα, λέει ότι δεν είναι τυχαίο. Οταν ακούς μουσική, μου είπε, λειτουργείς με την καρδιά και όχι με το μυαλό. Ήθελα να της πω, ότι είναι που άκουσα την καρδιά μου και παθαίνω διάφορα. Αλλά κατά βάθος την πιστεύω.