Strike one, strike two, strike three

Σήμερα απόκτησα ακόμα ένα τίτλο...της μέλλουσας μάνας. Πρόσεξε, τίτλο, όχι ιδιότητα. Δεν ήλθε ακόμα ο καιρός.
Πήγα που λες σήμερα το πρωί (οδηγώντας με ένα μάτι ανοικτό και χωρίς καφέ - don't try this at home), σε ένα διατροφολόγο. Είπα να συμμαζευτώ λίγο (σιχαίνομαι τη λέξη που αρχίζει από "δ"), από τη μια γιατί υπάρχει ένα ταξίδι στον ορίζοντα και από την άλλη γιατί έβαλα στο μάτι ένα τζινάκι Seven. Πάω (όλως παραδόξως στην ώρα μου) και περιμένω. Έρχεται η σειρά μου ( είναι απίστευτό πόσοι άνθρωποι θέλουν να χάσουν κιλά πριν τις 930 το πρωί!). Μπαίνω μέσα. Ένα γραφείο, γεμάτο χαρτιά και βιταμίνες. Και πίσω κρυμμένος, αυτός. Γύρω στα 55, με φατσούλα που σαν να βγήκε από τα παραμύθια του Γκιούλιβερ. Δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα στριφνός (απαραίτητο κριτήριο ώστε να αγχώνομαι αρκετα και να μπω στη διαδικασία να ακολουθώ πρόγραμμα). "Χμ", σκέφτηκα "τι θα μου κάνει τώρα αυτός, ο μαλθακός;" Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη σκέψη. Άρχισε. Χωρίς να με κοιτάζει (να δει καμιά αντίδραση, τα δέχομαι όλα αυτά, δεν τα δέχομαι;), άρχισε ένα κατεβατό. Θυμάμαι μόνο τις λέξεις "βραστό", "στη σχάρα", "χορτα", "νερό". Πάνε τα μπισκότα, πάνε τα παγωτά, πάει και το σούσι. Αλλά όπως σου είπα και στην αρχή, έγινε και κάτι άλλο. Τελειώνοντας το βασανιστικό (για μένα, όχι για κείνο) πρόγραμμα των επόμενων δυο βδομάδων, με κοίταξε επιτέλους. Και ρώτησε. " Πες μου, έχεις γεννήσει ποτέ;". "Ε...ε....ε....ε.....ε...όχι...", ψέλλισα. Συνέχισε: "Έχεις κάνει ποτέ αποβολή;" Εδώ απάντησα πιο γρήγορα " Φυσικά όχι, είμαι εναντίον" (αχρείαστο αλλά έπρεπε να δείξω ότι εχω και μια γνώμη επιτέλους!). Και το τελειωτικό κτύπημα πριν φύγω " Να μου φέρεις αναλύσεις αίματος. Ίσως να έχεις χαμηλό σίδηρο. Και τώρα βρίσκεσαι σε γόνιμη περίοδο". Εγώ....κάγκελο! Απλά έγνεψα με κατεβασμένο κεφάλι και έφυγα γρηγορα!

post - summer παραλήρημα

Όπως θα περίμενες από μια αστική τουλίπα, οι διακοπές μου εκτός πόλης δεν ήταν ότι πιο ομαλό. Λες τελικά να έχω το "σύνδρομο του τσιμέντου" και να μην μπορώ μακρυά από την πόλη; Καλα, δεν θα κάτσω να σου πω, που κτύπησα πάλι ( ναι, πάλι!). Απλά όταν την περασμένη βδομάδα που είχα πει να μείνω μακρυά από blog και γενικά από οτιδήποτε θύμιζε οθόνη pc ( συμπεριλαμβανομένου και του microwave), ένα μικρό σύνδρομο στέρησης το απόκτησα. Να φανταστείς πήρα μαζί με αντηλιακα, μαγιώ, βιβλία, mp3 και το laptop ( οκ το παραδέχομαι δούλεψα λίγο). Και όπως συμβαίνει στις διακοπές, αρχίζεις να ηρεμείς περίπου 4-5 μέρες μετά. Και στην περίπτωση μου αυτό έγινε. "Που είναι το προβλημα σου τοτε και γκρινιάζεις (πάλι)" θα μου πεις. Το πρόβλημα μου είναι οτι μετά από αυτές τις 4-5 μέρες ξαναήλθα αμέσως δουλειά! Άρα χαλάρωσα περίπου....12 ώρες. Να μην στα πολυλογώ. Χθες έκατσα να γράψω κανα ποστακι, τίποτα. Μπήκα σε άλλα blog, σχολίασα ( ασυναρτησίες, το ξέρω) αλλά και πάλι...δεν ήξερα τι να γράψω στο δικό μου. Τώρα στην μη e-ζωή μου, αρχίσανε τα μήτιγκ, η διευθύντρια μου διερωτάται γιατί δεν έκανα εκείνα που μου είπε, μια μέρα πριν να πάω διακοπές και γω μάταια προσπαθώ να της εξηγήσω ότι εκτός από εμάς όλος ο κόσμος είναι σε διακοπές και δεύτερον δεν τα έκανα γιατί απλά ήμουν... σε διακοπές! Το σενάριο αυτό δεν το κατάλαβε. Τελοσπαντων.

Νιώθω λίγο "καμένη" να σου πω την αλήθεια. Όχι από τον ήλιο ( ας είναι καλά τα αντηλιακά Κορές με μυρωδιά καρπούζι), αλλά γενικά. Λες και δεν ήλθε φέτος καλοκαίρι, λες και ο χρόνος κυλάει χωρίς να έχει σημασία πια ( χθες νόμιζα όλη μέρα ότι έχουμε 2005).

Δεν είναι ότι είμαι απαισιόδοξη. Ίσα ίσα εκτός από τα υπαρξιακά που έχουν όλες οι νορμάλ τουλίπες, είμαι καλά!.Απλά, ξέρεις, μου λείπουν τα πολύ απλά: ένα όμορφο βράδι, ένα βλέμμα, κουβέντες όμορφες. Κάτι που να μην είναι fast food, προβλέψιμο και μέτριο. Πεθύμησα κάτι...όμορφο. Ζητάω πολλά;

Οι μέρες του "ΟFF"

Αφου δεν μπορώ να πολεμήσω τη γκαντεμιά του Αυγούστου, λέω να αφεθώ τελείως. Το πολύ πολύ να γκρεμιστεί το σπίτι μου...

Σ' αφήνω για λίγες μέρες. Εχω να κάνω διάβασμα...

Να πάρω ένα χρωματάκι ( έτσι για τα προσχήματα)...

Και να γεμίσω μπαταρίες για να σκεφτώ τι μου έμαθε και αυτός ο Αύγουστος ( λες τελικά όλη αυτή η κακοτυχία να θέλει να μου πει ότι κάτι πρέπει να αλλάξω; χμ!) και για να αρχίσω να ονειρεύομαι (μου 'χει λέιψει)...

Να περνάς πολύ καλά και να θυμάσαι...

"There's only yes...we must let go, to know what's right... no other course, no other day, no day but today" ( RENT)

Pencils

Ψες το βραδι, βρήκα σπίτι για το σκυλάκι. Η γειτονισσα μου πάνω. Αυτή και περισσότερη ώρα έχει από μένα, και παιδάκι κτλ... Ψες ευχήθηκα να είχα σπίτι με κήπο και παιδάκια.

Όταν έφυγε, ακουγα το γαύγισμα του πάνω. Με πείραξε. Η ζωή όμως συνεχίστηκε κανονικά. Δεν είχα όρεξη να μιλήσω με κανένα, ούτε και να βγω. Είχα πει όμως ότι αυτές τις μέρες θα αργώ λίγο να πηγαίνω σπίτι. Ξέρω γιατί αλλά δεν θέλω να το αναλύσω.

Σήμερα, ξύπνησα νωρίς, ντύθηκα και καθώς οδηγούσα να πάω δουλειά, άλλαξα κατεύθυνση. Πήγα σ ένα βιβλιοπωλείο. Από ένστικτο. Άλλοι όταν αισθάνονται "κάπως" πηγαίνουν shopping therapy σε καταστήματα, εγώ στα βιβλιοπωλεία. Γύριζα στους διαδρόμους ψάχνοντας, τουριστικούς οδηγούς. Κατα λάθος πέρασα από το διάδρομο με τα βιβλία για κατοικίδια. Τι ειρωνία. Προχώρησα γρήγορα. Εφτασα στο διάδρομο με τα ξένα βιβλία. Πήρα το Lunar Park του Bret Easton Ellis και το κάπως πιο ανάλαφρο ( καλοκαίρι δεν είναι;;) Lipstick Jungle της Candace Bushnell. Και τα δύο με σκηνικό την Νέα Υόρκη. Έχω 1,5 μήνα να μπω στο τριπάκι. Μετά πέρασα από το Travel και πήρα το TIME OUT PARIS. Έχω δυό μήνες να μπω σε αυτό το τριπάκι. Πριν πάω στο ταμείο πήρα (κλασσικά) 3 μολύβια Faber&Castell ( έχω και γω η τουλίπα ένα φετίχ) και ένα journal για να γράψω για τα ταξίδια μου.

Ε και τελικά, αποφάσισα να έλθω γραφείο.... and life goes on.

All the Augusts in my life

Τα τελευταία τρία χρόνια, κάθε Αύγουστος ήταν επεισοδιακός. Όσα είχα ζήσει μέσα στο χρόνο, με έβρισκαν πολλαπλασιασμένα σε ένα μονο μήνα. Μιλάμε για απίστευτες ανατροπές στη ζωή μου. Μια φίλη μου , είχε πει ότι ήταν για καλό που συνέβαιναν τα διάφορα. Εγώ πάλι, που δεν είμαι τόσο σε φάση Πάολο Κοέλο, μένω απλά...εκτός. Και για να μην νομισεις ότι ειμαι υπερβολική να μια μικρή καταγραφή:

Αύγουστος 2003 Με παρέα στην Πάτμο. Να έχει προηγηθεί ένα τριήμερο στην Αθήνα επεισοδιακό. Ο τότε πιστός φιλος να αρχίζει να με φλερτάρει, εγώ να μην το παίζω γενικά δύσκολη αν και ήξερα οτι είχε στο μάτι άλλη. Πηγαίνουμε Πάτμο και...γίνεται η ζημιά. Εγώ να κολλώ με τον τύπο και αυτός να δηλώνει " μα εγώ το κάνω με όλες μου τις φίλες". Λες και εγώ τότε στα 26 έπρεπε να φιλοσοφήσω το θέμα και να το δώ ΤΟΣΟ ανάλαφρα. Ε δεν το κανα, πες με "αφελή". Κόλλησα. Επιστρέφουμε Αθήνα, ο τύπος να είναι ψυχρός και να το παίζει άνετος. Φυσικά το σεξ να παίζει γενικά. Εγώ σε φάση πανικού. Το αποτέλεσμα να καταφέρω να κάψω το πόδι μου πάνω στο μηχανάκι στην Κηφισίας και να χάσω 8 κιλά σε ένα μήνα επειδή απλά δεν έτρωγα από τη μαύρη δυστυχία μου.

Αύγουστος 2004 Βγαίνω με έναν τύπο από το Φεβρουάριο. Φανατικός ποδοσφαιράκιας. Εγώ φυσικά δεν κατέχω. Επί Euro κατασκοτωθήκαμε για διάφορους λόγους. Στο τελικό, χωρίζουμε. Κλαμα εγώ. Εν τω μεταξύ μετακομίζω στο διαμέρισμα μου, χάνω τη δουλειά μου και γενικά χάνω τα πόδια μου. Καταλήγω Αθήνα στους Ολυμπιακούς να γυρίζω σαν την άδικη κατάρα μέσα στα μουσεία.

Αύγουστος 2005 Με παρέα στην Πάρο. Εγώ με σούπερ ψυχολογία. Διαλυμένη από τη δουλειά μεν, αλλά ευγνώμων που είχα καλή παρέα, μια καλή δουλειά και έκανα διακοπές επιτέλους μετά από δύο χρόνια. ΑΛΛΑ. Κάποιος στην παρέα αποφασίζει ότι εγώ του ανήκω. Και έτσι πάλι γιναμε κώλος. Αυτός δηλαδή μαζί μου. Γιατί εγώ είχα αποφασίσει ειδικά εκείνη τη χρονιά ότι θα περνούσα καλά. Αλλά και πάλι μου έκανε πλάκα ο Θεός. Τα κάναμε πλακάκια, διάλυσα το γόνατο μου στην Πούντα και την έκανα με ανάλαφρα πηδηματάκια για Σέριφο ( όπου όλως παραδόξως πέρασα σούπερ)

Αύγουστος 2006 Από την Τρίτη δηλαδή. Παιδιά, δεν ξέρω τι γίνεται αλλά είναι ένας χαμός στη ζωή μου για ακόμα μία χρονιά. Πρώτον τα σπασα με το διευθυντη μου, δεύτερον απομυθοποίησα ένα άτομο (και καλά του κανα νομίζω) και τρίτο βρήκα μεν το αδέσποτο, δέθηκα μαζί του, αλλά ρεαλιστικά σε ένα διαμέρισμα 80τμ μέσα και 20τμ βεράντα και με μένα να δουλεύω αρκετές ώρες, το σκυλί δεν μπορεί να μείνει. Και έχει τέσσερις μέρες που το κλάμα δίνει και παίρνει. Και όσο με κοιτάζει το σκυλί να το δάκρι κορόμηλο. Λέω να το δώσω...

Ωραιότατος μήνας, δεν μπορώ να πω!!

To δεύτερο μου κείμενο στο περιοδικό Υ.Γ

(αυτο δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή. Ήταν ένα τεύχος που είχε το concept "γράφουμε καρτ ποστάλ σε όποιο θέλουμε και έχουμε σαν βάση τις διακοπές")

Αγαπητέ κ. Διευθυντά μου,
Σας σκεφτόμουνα και είπα να σας στείλω μια καρτ ποστάλ, από τη Σέριφο. Εδώ και μερικές μέρες ζω ένα παράδοξο και σπάνιο φαινόμενο. Τη ζωή εκτός γραφείου. Μου πήρε κάποιες ώρες να προσαρμοστώ κύριε διευθυντά μου στην ιδέα ότι αυτές τις μέρες δεν μπορώ να κάνω «καριέρα» ( αδιανόητο το ξέρω ειδικά μετά που με πείσατε ότι ο λόγος που πρέπει να μένω γραφείο μετά τις 8 είναι για να κτίσω την καριέρα και άρα και τη ζωή μου, βεβαίως βεβαίως). Φοβάμαι όμως ότι σας έχω νέα! Κάτι μου λέει ότι τελικά το concept «καριέρα» ίσως και να μην μου πάει. Από την άλλη όμως είμαι σίγουρη ότι μου πάνε οι παραλίες στο Μέγαλειβάδι, τη Ψιλή Άμμο και το Yacht Club στο λιμάνι. Κύριε Διευθυντά μου αν με βλέπατε τώρα δεν θα με αναγνωρίζατε. Έχω πάρει ένα χρώμα... κάτι μεταξύ μαύρης σοκολάτας και μαυροτσούκαλου. Είμαι σίγουρη ότι τώρα που διαβάζετε την κάρτα μου έχετε πάρει και σεις ένα ανάλογο μαύρο χρωματάκι.
Η ζωή εδώ, που λέτε, κυλά πάρα πολύ αργά. Οι μόνες κινήσεις που κάνω είναι να βάζω αντηλιακό, να γυρίζω τις σελίδες στο βιβλίο μου ( της Corinne Maher, «Καλημέρα Τεμπελιά» που μου δάνεισε η γραμματέας σας) και να πίνω καφέ.
Ξυπνώ σχετικά αργά (ξέρω ότι σκέφτεστε ότι και εκεί το κάνω- υπερβάλλετε όμως), και λόγω συνήθειας η πρώτη μου σκέψη είναι τα deadlines. Φυσικά σε κάποια φάση συνειδητοποιώ που βρίσκομαι και προσπαθώ να μην σκέφτομαι ημερομηνίες. Και αυτό το τικ που είχα , ξέρετε εκείνο με το δεξί μου χέρι που ψάχνει πάντα ένα mousse, άρχισε να αραιώνει. Και σιγά σιγά έμαθα να μην βάζω 0 όταν πρόκειται να τηλεφωνήσω. Είδατε; Και μετά μου λέτε ότι δεν προσαρμόζομαι εύκολα. Η λέξη κλειδί κύριε διευθυντά μου είναι όπως πολύ σοφά μου λέγατε πάντα, θέληση!
Κάθε μέρα, κάνω και αναγκαστικά κάποια «business lunch». Τι άγχος και αυτά κύριε διευθυντά μου. Να πρέπει να τρέχω τώρα με το παρεό και όλη την αλμύρα της Μεσογείου πάνω μου, να τρώω στον «Μανώλη» ντοματοκεφτέδες, σπιτική μυζήθρα και παγωμένη μπύρα με την παρέα μου (και αυτοί καριερίστες σαν και μένα). Σχεδόν πάντα ξεχνιόμαστε και είμαστε οι τελευταίοι που φεύγουμε, την κλείνουμε τη ταβέρνα. Τι να σας λέω τώρα. Και το άλλο; Όλα αυτά τα σκαλιά της Χώρας; Ανέβα, κατέβα, εντελώς σπατάλη χρόνου όπως θα λέγατε και σεις. Και προς τι; Για να πάμε στην πλατεία, με το γραφικό Δημαρχείο ( μη φανταστείτε τώρα κανα υπέροχο γυάλινο κτίριο- όλα λευκά είναι), και να πιούμε ρακόμελα. Και εκεί πάλι το κλείνουμε το μαγαζί. Αφήστε τα, ούτε ένα χρονοδιάγραμμα δεν τηρείται σε αυτό το νησί! Σας αφήνω τώρα, μπαίνω σε meeting. Πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πεταχτούμε μέχρι τη Σίφνο αύριο.

Σας ασπάζομαι,
Η πάντα πιστή σας υπάλληλος Urban Tulip

Υ.Γ Παραιτούμαι