"UT, I wish I could do things differently"

 Τίτλος email που μου έρχεται στο inbox, ένα από τα πολλά τύπου inspirational accounts που ακολουθώ. Μόλις το διαβάζω, ψελλίζω "και γω". Οπότε αρπάζω το keyboard - αγνοώντας το βουνό δουλεια που μου ήρθε Δευτέρα μέρα - και ξεδιπλώνω σκέψη.

Ναι, θα τα έκανα όλα σχεδόν διαφορετικά. Για να ξεκαθαρίσω από την αρχή, το μόνο που δεν θα έκανα διαφορετικό, είναι τους φίλους μου. Αυτούς τους κρατάω. Αν και σκέφτομαι συχνά πυκνά, αν έμενα Λονδίνο όπως υπολόγιζα, μετά τις σπουδές μου, τί φίλους θα είχα; Δεν θα γνώριζα αυτούς πρώτα από όλα και δεύτερο, τί να κάνουν άραγε οι άλλοι φίλοι της υποθετικής μου ζωής; Πώς θα ήταν η κολλητή μου στο Λονδίνο; Ελπίζω να ειναι καλά και ευτυχισμένη.

Λοιπόν τι θα έκανα διαφορετικά. Το πιο κραυγαλέο, θα σκεφτόμουν πολύ λιγότερο και δεν θα ζούσα μέσα στον εγκέφαλο μου τόσο πολύ. Δηλαδή, δεν θα υπερανάλυα τα πάντα σε σημείο, καταρχάς να μου φαίνεται βουνό το παραμικρό και μετά να μην μπορώ να χαλαρώνω, σχεδόν ποτέ.

Δεν θα δούλευα τόσο πολύ. Εκείνα τα 12-15ωρα, που ακόμα τα κάνω αλλά με μειωμένη ενέργεια, παρόλο που κατεβάζω τις βιταμίνες σαν καραμέλες, δεν μου έδωσαν πολλά. Ίσως μια αναγνώριση στον τομέα μου, αλλά δεν πήγα στο σουπερμάρκετ να αγοράσω πράγματα με αυτή την αναγνώριση. Δηλαδή, μια άλλη τουλίπα που θα δούλευε απλά ένα 8ωρο, πώς θα ήταν; Λιγότερο αγχωμένη; Λιγότερο χαμένη; Δεν ξέρω, μπορεί να μην μάθω ποτέ.

Θα ήμουν πιο χαλαρή στα ερωτικά μου. Όποτε ανατρέχω σε αυτά, παραδέχομαι δυστυχώς πως δεν έχω ζήσει μια ιστορία της προκοπής. Αυτό το, είμαστε μαζί, αγαπιόμαστε, περνούμε χρόνο μαζί, μαλώνουμε, τα βρίσκουμε και οκ, ίσως κάποια χρόνια μετά, χωρίσουμε. Μια ιστορία της προκοπής, δηλαδή να θέλουν και οι δύο το ίδιο. 

Θα προσπαθούσα να είμαι πιο μπλαζέ με την οικογένειά μου. Δεν ξέρω πως, αλλά μακάρι να μπορούσα. Τους αγαπώ, αλλά ο ομφάλιος λώρος μου έχει προκαλέσει ασφυξία. 

Θα έκανα άλλη δουλειά. Ω, ναι το παραδέχομαι. Ισως τελικά να ήταν καλύτερα να έκανα αυτό που σπούδασα, ίσως τελικά όλη αυτή η ελευθερία και το 'go with the flow", να μην μου βγήκε σε καλό. Το γράφω αυτό, αφού έστειλα 2 μεηλ της δουλειάς νευριασμένα γιατί για κάποιο λόγο όλοι νομίζουν ότι είμαι τόσο έξυπνη που μπορώ να τους βολέψω όλους και να κάνω και multitasking και να έχω και σώας τας φρένας. Δεν τα έχω.

Αυτά. Επιστρέφω στο Things I do as they are.

Όπως πάντα, το κείμενο γράφτηκε απνευστί, κάπου στη Λευκωσία, με τους ήχους, όχι νέων μουσικών αλλά των οικοδομών.

Τι μου έμαθε η ζωή ένα χρόνο μετά ως freelancer

Χρειάζεται χρόνος να βρεις τα πόδια σου ως ανεξάρτητο μυαλό που μαθαίνει να οργανώνει το χρόνο του και να στρώνει τη δουλειά του. Ακόμα και αν δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνεις. 

Δεν είναι εύκολο να ξαναβρείς την επαγγελματική σου αυτοπεποίθηση, αυτή που είναι βασισμένη στα όνειρα και στην ιδέα γιατί κάνεις αυτή τη δουλειά που κάνεις. Εμπιστεύσου την πορεία σου όμως.

Παθαίνεις ένα μικρό πανικό όταν πρέπει να οργανώσεις τη μέρα, τη βδομάδα, το μήνα σου ώστε και να έχεις ισορροπία ζωής-καριέρας (ίσως αυτός να είναι και ο πιο σημαντικός λόγος που παραιτήθηκες άλλωστε, η έλλειψή της), να δουλεύεις σκληρά όμως για να εδραιωθείς ξανά μανά στο χώρο σου υπό άλλη ιδιότητα και να έχεις αρκετό χρόνο από την άλλη να έχεις ανοικτό μυαλό για να δημιουργήσεις.

Ο πρώτος χρόνος είναι πάντα δύσκολος, τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά. Θα σκεφτείς άπειρες φορές "καλά έκανα και παραιτήθηκα;" και θα προσέξεις πολύ τα οικονομικά σου.

Μιλώντας για τα οικονομικά, τον ένα μήνα θα βγάζεις αρκετά, τον άλλο, τα μισά και πάντα θα πρέπει να προβλέπεις να έχεις μια μπάνκα, για τους "κενούς" μήνες π.χ. το καλοκαίρι.

Θα πανικοβάλλεσαι κατά φάσεις για αυτό το θέμα, αλλά αυτό που μπορεί να βοηθήσει είναι να σκέφτεσαι "εαν προσπαθήσω αρκετά, αν κτυπήσω τις πόρτες που θέλω, θα είμαι οκ". Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει λόγος να πανικοβάλλεσαι εαν δεν έχεις κάνει κινήσεις. Αν κινείσαι, εαν κάνεις την παρουσία σου αισθητή στους επαγγελματικούς κύκλους, τότε θα πας κάπου. Εγγυημένο.

Το κασέ σου θα είναι καλά να αντανακλά τις δυνατότητές σου, τις γνώσεις σου και την εμπειρία σου. Μην δουλέψεις με κόσμο που θέλει "φθηνά εργατικά". Εκτός και αν θεωρείς τον εαυτό σου αυτό.

"Don't push, if you can be pulled". Όχι δική μου, αλλά μέγα ατάκα.

Όταν πας να βυθιστείς στη δουλειά, όταν πας να χάσεις την κοινωνική σου ζωή, κάνε μια παύση. Δες ότι είσαι κυρι@ του εαυτού σου. Αυτό είναι εντελώς δικό σου και να είσαι περήφαν@.

Έχε τα μάτια και τα αυτιά σου ανοικτά και για συνεργασίες εκτός Κύπρου. Καλύτερα λεφτά τις περισσότερες φορές.

Επίσης πάντα είναι καλό να έχεις μια καλή βάση οικονομικά π.χ. 500-800 ευρώ κάθε μήνα και να κτίζεις σε αυτό τις φριλάντζες. Γι' αυτό και κοιτάς  και για πρότζεκτ remote στο εξωτερικό.

Να ξυπνάς πρωί και να δουλεύεις πριν αρχίσουν τα τηλεφωνήματα. Ταυτόχρονα βάζε όρια στην ώρα που θα απαντάς τηλέφωνα το βράδυ. Τίποτε δεν είναι τόσο επείγον, εκτός και αν είσαι γιατρός.

Βάλε τη γυμναστική στην καθημερινότητα σου. Για να χαλαρώνεις, να ενδυναμώνεις το σώμα σου και για να ξεδίνεις. Ακόμα, 45 λεπτά περπάτημα είναι αρκετά για να κάνεις πιο "μικρό" εκείνο το πρόβλημα που σου φαίνεται βουνό.

Οι συνθήκες που δουλεύεις να είναι αυτές που σε κάνουν να νιώθεις καλά. Μια ωραία γωνιά στο σπίτι, μουσική, λουλούδια ή ακόμα ένα αγαπημένο cafe. Εαν δουλεύεις από σπίτι, μια στο τόσο δούλευε από cafe, για την αλλαγή και να έχεις επαφή με κόσμο.

Ψυχραιμία. Όλα θέλουν το χρόνο τους για να κτιστούνν.

"Δεν έχω χρόνο, για άλλο πόνο"

Έχεις παρατηρήσει ότι ο κόσμος άρχισε να στρέφεται - πιο μαζικά - προς το βιβλίο;

Σήμερα έβλεπα την ανακοίνωση για το Book club στο Home Cafe στη Λευκωσία και σκέφτομαι να διαβάσω το βιβλίο που συστήνουν και να πάω. Έχω ώρα; Όχι. 

Αλλά αυτό το "δεν έχω ώρα", το έχω βαρεθεί. Και να το λέω, και να το σκέφτομαι και να το νιώθω. Είναι καιρός για εσωτερικές αναθεωρήσεις προφανώς, ή μάλλον για μια συγυρισμένη σούμα, μετά από λίγα μικρά και μεγάλα που συνέβησαν το 2024.

Δεν ξέρω εαν είχα παιδιά, αν θα είχα την πολυτέλεια να το αναλύω τόσο, μάλλον όχι. Αλλά δεν έχω και έτσι δεν θα έχω ενοχές και για αυτό.

Που λες, σκέφτομαι. Μια ζωή δούλευα και η ατάκα που χαρακτηρίζει αυτή τη στάση, είναι αυτή που μου είπε η κολλητή μου όταν είχα είχα ένα ατύχημα και έκατσα σπίτι μου και στα αυγά μου για 2 μήνες περίπου. "Δουλεύεις λες και εξαρτάται η ζωή σου από αυτό".

Και έχει δίκιο. Κάνοντας μια όπισθεν αναγκαστικά αυτό το διάστημα - αν και άρπαζα το λαπτοπ κατα φάσεις να δουλέψω εις εις βάρος της υγείας μου - διαπιστώνω, αυτό που φυσικά υποψιαζόμουν εδώ και πολλά χρόνια: 'Εχω αποφύγει και έχω γλυτώσει από πολλούς άλλους τομείς της ζωής μου.

Δεν ξέρω αν το ένιωσες ποτέ αυτό το συναίσθημα, ότι βρίσκεσαι σε μια παιδική τραμπάλα και όπως δεν υπάρχει ισορροπία, άλλοτε είσαι στον αέρα και άλλοτε δεν μπορείς να σηκωθείς. Αυτό ακριβώς. 

Στα 47 μου πια, είναι καιρός να αλλάξω αυτές τις ισορροπίες. Έργο καθόλου εύκολο, γιατί η συνήθεια είναι μεγάλη δύναμη. Αλλά όταν το σώμα σου κυριολεκτικά σου βάζει τις φωνές, τότε αναγκαστικά ακους.

Οπότε θα βρω αυτό το βιβλίο που συστήνει το book club, θα το διαβάσω και θα προσπαθήσω να πάω στο book club.

Καλό μας μήνα!

Οδηγός Γείωσης Καταστάσεων ή αλλιώς "Μαμά κοίτα με, μεγάλωσα"

 Αυτό μπορεί να είναι το πιο σημαντικό Post που έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό. 

Πώς να γειώσεις καταστάσεις, με λίγα λόγια, πως να βάζεις ανθρώπους και καταστάσεις στις σωστές τους διαστάσεις. Βαθιά αναπνοή και πάμε.

Ναι, θέλεις να δείχνεις το καλύτερο σου εαυτό για κάποιους ανθρώπους, ναι πιστεύεις ότι πρέπει να είσαι τριγύρω γιατί έτσι είναι οι φίλοι (και τα φλερτ). Με λίγα λόγια είσαι διαθέσιμη. Όμως υπάρχει ένα θέμα. Η ανθρώπινη φύση είναι αχάριστη, τουτέστιν θέλουμε και λίγο φτύσιμο ή με απλά λόγια να νιώθουμε ότι ο άλλος δεν είναι πάντα διαθέσιμος. Άρα: Παρατηρείς αν καταβάλεις την ίδια προσπάθεια όσο και εκείνοι. Κάνε ένα (ή και δέκα βήματα) βήμα πίσω και δες με απόλυτη ειλικρίνεια αν κάνετε περίπου τα ίδια βήματα. Σαν το ταγκό δηλαδή. Δεν έιναι εγωιστικό, απλά κάποτε θα κάνεις πολλά εσύ, κάποτε όμως ειναι καλά να  κάνει και ο άλλος. Αν δεν είναι χορος δύο ατόμων αλλά σόλο, τότε κάνε μια διαφορετική χορογραφία, αν χρειαστεί με άλλο παρτενέρ.

 Όλα είναι αλισβερίσι. Δεν είναι εγωιστικό. Προσπαθούμε μαζί για μια σχέση. Υπάρχει περίοδος που προσπαθεί ο άλλος περισσότερο; Ναι, γιατί ίσως δεν μπορεί το άλλο άτομο εκείνη τη φάση. Αν προσπαθεί όμως μόνο το ένα άτομο για πολύ καιρό; Τότε βλέπεις τι είδους προσπάθεια κάνεις, γιατί την κάνεις και αν είναι όντως μια ισορροπία σχέσεων. Χωρίς "μα θα ήθελα" και "ποτέ δεν ξέρεις, ίσως στο μέλλον να...". Δεν υπάρχουν ίσως, τα δεδομένα είναι πάντα ξεκάθαρα μπροστά μας. Αν δεν σου πει ο άλλος "κοίτα τώρα δεν μπορώ αλλά αυτό δεν ειναι για πάντα", τότε υπέθεσε ότι αυτού το είδους σχέση που καθορίσατε, είναι αυτή και όχι κρυμμένα σενάρια. Δες το αλισβερίσι με τους σωστούς όρους, ακόμα και αν δεν είναι αυτοί που θες.

Τίποτα δεν ειναι δεδομένο. Ούτε καν το πρόγραμμα της ημέρας. Αν κάποτε πίστευα ότι μπορώ να κάνω 5 πράγματα μέσα στη μέρα χωρίς ανατροπές, τώρα διαπιστώνω ότι δεν ισχύει. Τώρα θα μου πεις, τι σχέση έχει τη σωστή διάσταση αυτό; Έχει γιατί όταν εμπεδώνεις ότι δεν μπορεί να είναι όλα συγυρισμένα σαν καλοδιπλωμένα εσώρουχα και όταν αποδέχεσαι ότι αυτό μάλλον είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας, αποδέχεσαι και το ρευστό της ζωής. Και αυτή είναι η σωστή διάσταση των πραγμάτων.

Γείωση αριθμός τέσσερα. Πρέπει να ερμηνεύσεις τον άλλο, ως είναι και όχι ως ότι θέλεις εσύ να είναι. Είναι στην κοσμάρα του και γενικά σε γράφει; Καλώς. Αυτή ειναι η αλήθεια. Δεν ισχύει το "δεν εχει χρόνο μωρε". Όλοι μπορούμε να βρούμε χρόνο αν θέλουμε. Αν εσύ έβαλες τον άλλο ή την άλλη πάνω σε βάθρο, εν άγνοια του, δεν φταίει. Εσύ φταις και μετά υποφέρεις γιατί δεν υποδύεται το ρόλο που εσύ μόνη/ος όρισες. Άρα; Άρα γείωση και κοιτάμε τον άλλο όπως πραγματικά είναι. Τα παραμύθια καλό είναι να μένουν στα βιβλία.

Εκπνοή.

Kind reminder

 Ημέρα Παρασκευή, ώρα 10 και μισή περίπου το πρωί. Πίνω τον καφέ μου μπροστά από τον υπολογιστή. Έξω ο ουρανός της Λευκωσίας είναι μουντός. Μ' αρέσει. Δεν είμαι ακόμα έτοιμη για τη ζέστη ή την Άνοιξη.

Όταν δουλεύεις σχεδόν non stop, σε ενοχλεί λίγο που οι άλλοι μπορεί να είναι έξω να λιάζονται σε cafe και εσύ να μην θυμάσαι πότε ήταν ήταν η τελευταία φορά που το έκανες.

Οκ, σταματώ να γκρινιάζω. 

Ξέρεις, είναι παράξενο που αν και κάθε μέρα έχουμε αφορμές μέσα στην καθημερινότητα, να είμαστε ευγνώμονες για πολλά πράγματα που έχουμε, εμείς επιλέγουμε να εστιάσουμε στα αρνητική. 

Οπότε σήμερα το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο στα καλά πράγματα που μου συνέβηκαν μέχρι τώρα το 2024.

Η υγεία μου ειναι σε καλή κατάσταση (νομίζω). Εκκρεμούν 1-2 τσεκ απ σε γιατρούς, αλλά νιώθω καλά. Κοιμάμαι σχετικά καλά πια. Από τη μέρα που παραιτήθηκα άλλαξε και ο ύπνος μου προς το καλύτερο. 

Μ' αρέσει η πρωινή μου ρουτίνα αν και δυσκολεύομαι να σηκώνομαι στις 730 όπως θα ήθελα. Θα το προσπαθήσω. Μ' αρέσει που δουλεύω από σπίτι, όμως είναι καλό το ότι πηγαίνω σε cafe καμιά φορά.

Μ' αρέσει που έχω καλή σχέση με τους γονείς μου πια. Υπήρχαν χρόνια που ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Ίσως ξαναγίνουν, δεν ξέρω. Σύμπαν μ' ακους; Δεν αντέχω πια.

Μ' αρέσουν οι φίλοι μου, αν και δεν τους βλέπω ή δεν επικοινωνώ όσο θα ήθελα. Αυτό θα το αλλάξω, λίγο περισσότερη ποιότητα.

( Μόλις παρατήρησα ότι γράφω για καλά πράγματα και βάζω "αν και" ή έχω ένα φόβο μήπως αλλάξουν - θέλει προσπάθεια η ευτυχία τελικά).

Μ' αρέσει που δεν γίνομαι έξαλλη τόσο έντονα πια. Γιατί τα προηγούμενα χρόνια ήμουν σίγουρη ότι θα πήγαινα από καρδιά από την ένταση. Έμαθα να δίνω περιθώριο στον εαυτό μου να ξανασκέφτεται κάτι πριν αντιδράσει και άρχισα να εμπεδώνω πως "οι σωστές διαστάσεις δεν βρίσκονται στην πρώτη αντίδραση" (εκτός από τα ερωτικά που εκεί το ένστικτο είναι σωστό από την πρώτη φορά).

Μ' αρέσει που άρχισα να ξαναγράφω, που ο νους μου άρχισε να ανθίζει πάλι και που μια μέρα σκέφτηκα "δεν θα ήθελα να πεθάνω τώρα, έχω τόσα να κάνω". 

Μ' αρέσει που έχω ένα μεγάλο ταξίδι σε τρεις βδομάδες, παρόλο που θα πάρω δουλειά μαζί μου. Θα περάσω όμως ώρα αλλού, με φίλους αγαπημένους και θα με ξαναθυμηθώ. Είμαι περίεργη να δω πως θα έρθω πίσω (πιο ανανεωμένη, ιδανικά με φρέσκες ιδέες και κάποιες νέες αντιλήψεις).

Μ' αρέσει που μαθαίνω σιγά σιγά από τα λάθη που παρελθόντος. Τα κάνω; Φυσικά. Υποφέρω; Ναι, αλλά όσο τόσο πολύ και όχι με τόση διάρκεια. Κάτι είναι και αυτό.

Μ' αρέσει που γνωρίζω νέο κόσμο δειλά δειλά. Για άνθρωπος που δεν έχει ποτέ σχεδόν χρόνο να χαλαρώσει και που κατά βάση δουλεύει από σπίτι, δεν τα πάω άσχημα. Θα μπορούσα και καλύτερα, αν αποφάσιζα φυσικά να μην φορτσάρω στο θέμα καριέρας. 

Δεν ξέρω πως θα είμαι τους επόμενους μήνες. Θα ήθελα να προσπαθώ περισσότερο στο θέμα πειθαρχίας για κάποια θέματα. Θα ήθελα να είμαι πιο χαλαρή γενικά, πιο δεκτική και λιγότερο ανυπόμονη.

Στους επόμενους μήνες λοιπόν!

Προς το φως

 Έχει περάσει ένας μήνας από την παραίτησή μου. Αυτή την περίοδο, όταν με ρωτάνε πως νιώθω και αν είμαι χαρούμενη (ή τρομοκρατημένη, σύμφωνα με κάποιους) για την απόφαση μου, απαντάω πως δεν το συνειδητοποιώ ακόμα. Φυσικά πάντα με ρωτάνε τα πλάνα μου και πάντα απαντώ με ένα ποιηματάκι-παπαγαλία που αποφάσισα ότι βολεύει να το λέω. Απλό, κατανοητό, χωρίς να επεξηγώ τα όνειρά μου ακριβώς, που ομολογώ δεν τα έχω ορίσει ακόμα.

Σήμερα όμως συνειδητοποίησα το εξής: Αυτή την επαγγελματική κίνηση την έκανα για να με ξαναβρώ. Σήμερα ένιωσα αυτό, ότι άρχισε η διαδικασία. Χαμογελώ. Είναι ίσως καιρός να αρχίσω να απολαμβάνω όλα αυτά που έκτισα, όλα όσα είμαι κατά βάση.

Με πεθύμησα ξέρεις. Γνώριζα πολύ καλά ότι όλα αυτά τα χρόνια - περίπου έξι - έπαιζα ένα ρόλο που δεν μου πολυπήγαινε αν και η βάση μου ήταν η ίδια. Όμως συνειδητοποιώ πως πεθύμησα εμένα μέσα από τη δουλειά μου, να είμαι δημιουργική, να είμαι πιο ελεύθερη στο νου, να μην πρέπει να αποδεικνύω κάθε τρεις και λίγο σε ένα περιβάλλον corporate ότι μου άξιζε αυτή η θέση. 

Εκείνη την περίοδο είχα χάσει την Τουλίπα σχεδόν σε όλα τα επίπεδα. Μέσα μου το γνώριζα από την αρχή. Αλλά δεν ήξερα ακριβώς πόσο πολύ την είχα αφανίσει.

Σήμερα διέκρινα μια μικρή ηλιακτίδα. Βλέπεις οι τουλίπες, όταν τις κόβουν για να τις βάλουν στο βάζο, μετά από λίγες ώρες ή 1-2 μέρες γέρνουν και κατευθύνονται προς το φως για να επιβιώσουν. Έτσι νιώθω και γω σήμερα. Πρώτον, κατάλαβα ότι πρέπει να βρω το φως μου και δεύτερο, ότι άρχισα να γέρνω προς την αναζήτησή του.

Είναι μια ωραία διαδικασία. Δεν είναι εύκολη, αλλά (ευτυχώς) δεν βλέπω άλλη επιλογή.

Οι σκέψεις-σφηνάκια του χειμώνα

 Φεβρουάριος, μια ηλιόλουστη μέρα. Η ώρα ειναι 10.30 το πρωί. Δουλεύω από σπίτι.

Ακούω Athens Voice 102.5. Τα πιο ωραία ραδιόφωνα είναι τα αθηναϊκά. Όταν σου δίνουν μικρόφωνο, πρέπει να έχεις κάτι της προκοπής να πεις. 

Πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας ακόμα, προσπαθώ να τελειώσω ένα project. 

Νιώθω ήρεμη αυτόν τον καιρό αν και συμβαίνουν πράγματα στα επαγγελματικά.

Οκτώ μέρες μετά την αλλαγή status στη δουλειά. Ακόμα δεν συνειδητοποιώ ότι πήρα το μέλλον μου στα χέρια μου και ότι έχω περισσότερη ελευθερία μέσα στη μέρα. Όχι για να έχω πιο πολύ ελεύθερο χρόνο, αλλά για να δημιουργήσω, να ανοίξω το πνεύμα μου. Νιώθω ότι για πολλά χρόνια δεν έχω υπάρξει δημιουργική. 

Ο άνθρωπος χρειάζεται ΕΝΑ πράγμα να αλλάξει μέσα του και μετά όλα ακολουθούν, σαν τα κομμάτια του Tetris που πέφτουν σωστά. Το δικό μου είναι αυτό, να ανοίξει το πνεύμα μου και να χαλαρώσω.

Δεν βλέπω πολλή τηλεόραση. Κυρίως όταν πρέπει να δουλέψω και βλέπω Friends ή House MD στο Netflix. Άρχισα να ξαναπηγαίνω σινεμά και θέατρο. 

Ανακαλύπτω νέες μουσικές στο Spotify, τις βάζω στο καινούριο μου folder "2024", το soundtrack της χρονιάς (πώς θα είναι άραγε;)

Μιλούσα χθες με την κολλητή μου. Γυροφέρνει στο μυαλό μου η ιδέα ότι πρέπει να σοβαρευτώ με τα οικονομικά μου και τα οικογενειακά μου. Ενήλικες κουβέντες. Στα πέντε λεπτά δεν άντεξα, άλλαξα θέμα.

Αποφάσισα να βγαίνω περισσότερο προς αναζήτηση νέων ατόμων. Κάτι να παίξει, κάτι καινούριο. Αυτό ειναι ίσως μια αρχή.

Σκέφτηκες ποτέ τί είναι αυτό που μας κάνει να ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο; Είναι η πρώτη εντύπωση, είναι εκείνο το απροσδιόριστο που νιώθεις μέσα σου; Είναι μια "ειδωλοποίηση" ή είναι κάτι που εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου αργά και σταθερά; Τί είναι εκείνο που διαχωρίζει το crush, μια μικρή εμμονή δηλαδή, από την ουσιαστική έλξη για την ολότητα αυτού του ανθρώπου;

Προτιμώ πια τους έρωτες του χειμώνα από αυτούς του καλοκαιριού. Είναι πιο εσωτερικοί, πιο ατμοσφαιρικοί και ίσως πιο ουσιαστικοί. Είναι πιο χουχουλιάρικοι, τα κορμιά δεν είναι αμέσως γυμνά, υπάρχει ένα μυστήριο κάτω από τα layer ρούχων. Είναι οι ματιές κάτω από φωτισμούς, δίπλα στο τζάκι, "φορεμένες" πάνω από ζιβάγκο.

Πίσω στο σπίτι, αποφάσισα να μαγειρεύω περισσότερο. Ένα είδος αγάπης προς τον εαυτό. Να ανοίξω ξανά το σπίτι μου σε φίλους. Να βρεθούμε ξανά και ουσιαστικά.

Επιστρέφω στη δουλειά, αν και τι δεν θα έδινα για να ξαναζήσω εκείνη την Κυριακή, σε εκείνη τη μεγάλη βόλτα στη Λευκωσία, εκείνο το βράδυ με ομίχλη.