2019

8 προορισμοί. 2 καινούριοι.

30 διαφορετικά αεροπλάνα

20+ check in

5 βδομάδες μακριά από την Κύπρο.

1,000 περισσότερες ανάσες ελευθερίας.

2 φορές η γιαγιά, μάνα της μαμάς, στην εντατική

1 φορά ήμουν σίγουρη πως δεν θα έβγαζε τη νύκτα

1,000 σκέψεις για όλες εκείνες τις φορές που έκανε την παιδική μου ηλικία πιο όμορφη

1 γιαγιά λιγότερη, η μάνα του μπαμπά

1 κηδεία

1,000 δάκρυα

1 γάμος, αγαπημένης ξαδέρφης

1 αρραβώνας αδελφής

1,000 φορές " είναι η σειρά σου'.

1 κείμενο μου παρουσιάστηκε σε κατάλογο έκθεσης

1 κείμενο μου αναγνώστηκε από επαγγελματία ηθοποιό στο Σεζόν Γυναίκες

1,000 ανάσες-φουσκώματα περηφάνιας

1 απωθημένο εμφανίστηκε

1 απωθημένο εξαφανίστηκε

1,000 στιγμές συνειδητοποίησης ότι δεν είναι ανάγκη να είναι "τράβα με, κι ας κλαίω" ο έρωτας.

25 βράδια που δούλεψα

10 βδομάδες φυσιοθεραπεία

25 συνειδητοποιήσεις ότι δεν μου φταίει ότι κουράστηκα, αλλά το ότι δεν το έκανα για δική μου δουλειά.

10 μέρες εντατικών μαθημάτων

1 εξέταση

100+ ώρες διάβασμα

1 reunion φιλίας 20 χρονών

5 μέρες μαζί στο νησί

0 μέρες ένιωσα πως πέρασαν από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε

1 δεκαετία

10 χρόνια

...Δεν είμαι έτοιμη για την ανασκόπηση αυτή :)

Καλή χρονιά φίλη/ε. Η νέα αρχή είναι σπουδαίο πράγμα.

UT

Digital Love

Τα αποτυχεμένα tinder dates θεωρούνται ενεργή ερωτική ζωή;

UT.

Υ.Γ. Θα το αναλύσω στο επόμενο post αλλά κάνω γκάλοπ. Go.

Οι ανάδρομοι

Υπάρχει ανάδρομος, μου είπε μια φίλη πριν μια βδομάδα.

Εξ ού και το τελευταίο post.

Δεν ξέρω για τον δικό σου ανάδρομο, αλλά ο δικός μου συνεχίζεται.

Θα επανέλθω όταν έχω διάθεση να γράψω ένα θετικό post. Οχι γιατί δεν πρέπει να αποδεχόμαστε τις σκατοφάσεις μας, αλλά γιατί εδώ που ζούμε, με τον ηλίθιο κόσμο που συναναστρεφόμαστε, καταντήσαμε να μην μπορούμε να διακρίνουμε το φως.

Θα επανέλθω - σύντομα εύχομαι - με φως.

UT

Uncomfortably Numb

"Δεν είσαι numb", έγραψε πίσω ο κολλητός σήμερα, Δευτέρα πρωί καθώς βγήκα από ένα ραντεβού δουλειάς και ετοιμαζόμουν για το επόμενο, στην άλλη άκρη της Λευκωσίας. Του έστειλα μήνυμα " Νιώθω uncomfortably numb".
" Γιατί το λες αυτό΄;" απάντησα κοιτώντας γύρω μου και νιώθοντας ψυχολογικά εντελώς μουδιασμένη.
"Γιατί έαν ήσουν δεν θα μου το έλεγες". Χμ, άρα εαν εκφράζομαι υπάρχει ακόμα σωτηρία; Ότι με ενδιαφέρει ακόμα, ότι υπάρχει ελπίδα;
Δεν ξέρω.
Δεν νιώθω καλύτερα στα ταξίδια. Ναι, βοηθάει η εναλλαγή σκηνικού, αλλά ξέρω πως είναι προσωρινό και πως ουσιαστικά δεν θα συμβεί κάτι στο ταξίδι για να αλλάξει κάτι ερχόμενη πίσω στην Κύπρο. Δεν είναι ότι φαντάζομαι σενάρια "Before Sunrise", αλλά μου έχει λείψει κάτι σε αυτό το κομμάτι. Είμαι μουδιασμένη.
Το ότι στη δουλειά, δεν ξέρω εαν βαδίζω καλά, ή αν θα οδηγήσει κάπου όλο αυτό, δεν βοηθάει.
Το ότι αλλάζουν πολλά γύρω μου, σχέσεις φίλων και συγγενών αλλά εγώ μένω ίδια επίσης δεν βοηθάει.
Μήπως το Uncomfortably Numb είναι επειδή νιώθω πως είμαι η σταθερή αναφορά; Τόσο σταθερή που νιώθω ότι έχω τσιμεντοποιηθεί;
Δεν συμβαίνει κάτι. Γνωρίζω πως υπάρχει κόσμος που του αρέσει η ζωή μου. Ταξίδια, εστιατόρια, μπαρ- αν και πιο αραιά- και μια δουλειά κοντά σε αυτό που θέλω να κάνω, φίλοι καλοί κλπ.
Ουφ φτάνει να τα εξηγώ και να προσπαθώ να βγάλω άκρη, 13 χρόνια αυτό το blog τα ίδια και τα ίδια.
Από την άλλη, όταν δεν περιμένεις κάτι, είναι ανακούφιση. Δεν περιμένεις ένα τηλέφωνο, δεν περιμένεις να φλερτάρει πίσω κάποιος, δεν περιμένεις πχ να σου κάνουν έκπτωση σε ένα λογαριασμό. Δεν περιμένεις, άρα δεν έχεις να χάσεις.
Στέλνεις ένα μήνυμα και δεν σε ενδιαφέρει πως θα απαντήσει κάποιος.
Σε πολεμάει κάποιος στη δουλειά και σκέφτεσαι "χμμ ναι καλά, βαριέμαι και να ασχοληθώ".
Τελικά μήπως είναι καλή φάση αυτή;

Η επιστροφή

Μετά από 2 μήνες που ήμουν εσώκλειστη για μελέτη ( 3 αν υπολογισεις τις προετοιμασίες του καλοκαιριού), είμαι έτοιμη να βγω στον έξω κόσμο, στους φίλους μου, στη ζωή μου, στην αναζήτηση του "τέλειου γκομενου" ( μπορείτε να γελάσετε φυσικα) και στον καναπε μου. 

Ειμαι διαλυμενη σωματικα, ηρεμη ομως ψυχικα. Να δεις αγαπημενε αναγνωστη πως αυτο το κλεισιμο στο σπιτι και η αποφυγη συναναστροφης με κοσμο που με προβληματιζε, μου εκανε καλο.

Οσο και να εφτασα τα ορια μου με το διαβασμα.

Τι θέλω να κάνω:

1) Να δω τους φιλους μου. " Γεια σας, ειμαι η τουλιπα. Ναι αυτη που το παιζει μαθητρια, καριεριστα που δεν τη βλεπετε, που δεν μπορει ποτε. Υπάρχω ναι. Προχωρησατε με τη ζωη σας; Ε , τότε ξανά από την αρχή να γνωριστούμε. Μέχρι να ξαναφύγω ταξίδι, μέχρι να ξαναχωθω στο διαβασμα".

2) Να κάτσω κάπου για ένα καφέ ( δεν θυμαμαι την τελευταια φορα που πηγα για καφε) , να λιαζομαι και να βλεπω τον κοσμο που περναει και να λεμε μαλακιες με τους φιλους μου.

3) Να κατσω σε ενα μπαρ και να κανω το πιο πανω.

4) Να δω Netflix ανελεητα. Νέες σεζον Pose - τι σειρα - , Atypical - φανταστικο- και Crown (yes!).

5) Να κοιμηθω.

6) Να διαβασω βιβλια που δεν ειναι ακαδημαικα

7) Να παω σινεμα, θεατρο.

8) Να περασω χρονο με τη γιαγια μου και τους γονεις μου.

9) Να κοιμηθω.

10) Να κοιμηθώ.

Κατά τα άλλα, χθες καθώς επέστρεφα και έκανα transit στο Ελευθέριος Βενιζέλος, σκεφτόμουν πως το κάθε check in, το κάθε transit, το κάθε μετρό, η κάθε πτήση ειναι και μια αναπνοή, απ' αυτές που λέγαμε πιο πριν. Αλλά θέλω να μείνω λίγο σπίτι.

Αυτά. Επιστρέφω στο βουνό δουλειάς. 

UT.

Y.Γ Τί σ' αρέσει στον Νοέμβριο;

Πώς να ανασάνεις με δύο διαφορετικούς τρόπους.

Έχω να κάνω μια μεγάλη παραδοχή. Οκ δεν είναι η γκράντε παράδοχή, αλλά με ξέρεις τόσα χρόνια, μια τάση για δραματική είσοδο στην σκηνή την έχω ( το ζώδιο, δεν φταίω).

Αυτή την περίοδο έπεσε πολύ δουλειά, κάποια ταξίδια και πολύ διάβασμα (ξανά μαθήτρια). Το οποίο σημαίνει ότι άλλαξε η καθημερινότητα μου άρδην, ειδικά με το τελευταίο σημείο.
Δεν βγαίνω τόσο συχνά, ξυπνάω νωρίς, προσπαθώ να αποκτήσω μνήμη ( είναι καθαρά θέμα εξάσκησης και ήδη βλέπω διαφορά σε σύγκριση με 4 μήνες πριν) και να κάνω όσο πιο καλό time και stress management μπορώ.
Σε πρακτικό επίπεδο όλα τα πιο πάνω μεταφράζονται σε :
1) Βγαίνω μόνο Παρασκευές και Σάββατα με ελάχιστες εξαιρέσεις αν έχει π.χ καμιά θεατρική παράσταση που θέλω να πάω.
2) Κοιμάμαι το αργότερο 11.30 αν και θα έπρεπε μέχρι τις 11 να είμαι στο δεύτερο όνειρο.
3) Μιλάω ελάχιστα στα social media με φίλους, προτιμώ να τους δω την Παρασκευή ή το Σάββατο.
4) Δεν βλέπω τόσο Netflix πια - που πέρσι το ξέσκισα. Σημάδι ότι έχω κι άλλη ζωή!
5) Ψάχνω το στυλό που γράφει γρήγορα, το σωστό πάχος χαρτιού κλπ. Επίσης με ποιο τρόπο να διαβάζω καλύτερα και να κάνω επαναλήψεις καλύτερα (tip ευπρόσδεκτα).
6) Περνώ πολλή ώρα στο σπίτι, φυσικά. Διαβάζω, κοιμάμαι.
7) Κατά φάσεις με πιάνει η φλασιά ότι χάνω πολλά από τα έξω μου, ότι μπορεί να χάνω πολλά άλλα, ότι δεν είμαι χαλαρή.
8) Έχω γίνει πιο πειθαρχημένη σε θέματα διατροφής, γυμναστικής και δουλειές που πρέπει να γίνουν ( ιατρικά check up, καθαριότητα στο σπίτι κλπ)
9) Ακούω περισσότερο.
10) Εκτιμώ την κάθε ελεύθερη στιγμή.

Τώρα θα μου πεις...τουλίπα τι γίνεται με τη ζωή σου; Κανένας έρωτας; Καμιά σκέψη να κάνεις κανένα γάμο, κανά παιδί, δεν είσαι δα και νιάναρο. Βιολογικά κάνει τικ τοκ το ρολόι σου. ( Εσωτερική φωνή τουλίπας). Δεν ξέρω αγαπητέ αναγνώστη. Δεν έχω απάντηση στο αν όλα αυτά θα επιβαρύνουν την προσωπική μου ζωή. Πραγματικά.

Επιστρέφω στην παραδοχή. Το ότι δεν έχω ελεύθερο χρόνο πια γιατί ανάμεσα σε άλλα κάνω το "ιερό" διάβασμα, λειτουργεί και ως ένα άλλοθι, να ΜΗΝ ασχολούμαι με τα της κοινωνίας στην οποία ζω. Αν έχω οικογενειακή υποχρέωση, φιλική υποχρέωση, υποχρέωση, αν ΠΡΕΠΕΙ να κυκλοφορώ για να βρω γκόμενο, και όλα τα ψυχαναγκαστικά που είτε υπάρχουν είτε επιβάλλουμε στον εαυτό μας, έχω πια την τέλεια δικαιολογία/άλλοθι: Διαβάζω.
Και εκεί σταματάνε όλοι (σχεδόν) να με πιέζουν. Διαβάζω, κουράζομαι, "θωρώ αστερούθκια".
Σέβονται.
Και αναπνέω. Τόσο απλά.

UT.

Υ.Γ Τα διάφορα ταξίδια δουλειάς που όπως έχω πει, έχουν αυξηθεί, έιναι μια υπέροχη επιπλέον ανάσα.

Έρωτας, ε-ρωτώ.

Υπάρχει ερωτισμός στην Κύπρο; Υπάρχει η έκφραση του;

Και δεν απευθύνομαι μόνο στους single, αλλα και στα ζευγάρια.

Είναι η ιδέα μου ή είμαστε ξενερωτοί;

Ή έχω μεγαλώσει και τα γειώνω όλα;

Είναι τα πράγματ εύκολα; Τουτέστιν, όταν θες κάποιον και σε θέλει, τότε κυλάει το φλερτ εύκολα;

Κάνεις την πρώτη κίνηση; Την έκανες ποτέ; Πώς φλερτάρεις;

Το μυαλό μπορεί να απαγορεύει για διάφορους λόγους, αλλά το σώμα αντιδρά και δείχνει οτι θέλει;

Τι κρίμα που η κοινωνία στην οποία ζούμε επιθυμεί συγκεκριμένο μοντέλο ζωής/έρωτα/επιθυμίας.

Έίναι μεγάλη απόφαση, με μεγάλες θυσίες και μεγαλύτερες απώλειες, να επιλέξει κάποιος να ζει "διαφορετικά". Πχ να μην παντρευτει ποτέ, να μην κάνει παιδιά, να είναι Polyamorous, να αγαπήσει άτομο του ιδίου φύλου, ακόμα και διαφορετικής φυλής ( αν είναι δυνατόν να τα συζητάμε όλα αυτά ακόμα). 

Πόσους ξέρεις που έχουν τολμήσει να ζουν και να αγαπούν όπως θέλουν; Υπήρξες ποτέ ένας/μια από αυτούς; Πώς ήταν;

Απευθύνομαι σε σένα αγαπητέ αναγνώστη. Όμως όλα αυτά τριγυρίζουν έντονα στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό. Λόγω αφορμών, δικών μου και αλλονών.

Άκρη δεν βρίσκω. Για πολλούς λόγους, τον τελευταίο καιρό ζω και αναπνεύω σπίτι μου. Άρα δεν βγαίνω έξω, να "παίξω". ( Δικαιούμαι να "πάιξω" ή "πρέπει να σοβαρευτώ; ").

Ώρες ώρες σκέφτομαι αν είμαι ηλίθια ρομαντική ή ρομαντικά ηλίθια.

UT.

Ένας μικρός Τιτανικός

Είμαι γύρω στα 19. Είναι καλοκαίρι, έχω πάρει άδεια αυτοκινήτου και οδηγώ το παλιό Mazda 323  της μαμάς μου. Στα ηχεία του cd player - πάντα με την μουσική στο φουλ - ακούγονται οι πρώτες νότες του τραγουδιού, στο πιάνο. Με πιάνει το ρομαντικό μου του τύπου " να ζήσω και εγώ ένα έρωτα που θα με βυθίσει". Σημείωση: Δύο - τρία χρόνια μετά, η ευχή πραγματοποιήθηκε. Έζησα αυτόν τον έρωτα που με διέλυσε και νόμιζα πως θα δεν σταματούσε ποτέ αυτή η αίσθηση της απελπισίας.

"Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
εγώ το λέω φονικό
μην πάει ο νους σου στο κακό
με το μπαμπάκι θα σφαχτούμε
Με λίγα λόγια, ένα νεύμα
με ένα βλέμμα ή χωρίς,
είναι αργά κι ίσως νωρίς
να τρέξει μεταξύ μας αίμα
Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
είναι σου λέω πανικός,
ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε"

Άκουγα τον "Μικρό Τιτανικό" εμμονικά στο repeat. Σκεφτόμουν τους στίχους.

 "Το μπαμπάκι".Πώς σφάζεται κάποιος με το μπαμπάκι, σκεφτόμουν. Η απάντηση ήρθε καμιά δεκαριά χρόνια μετά, μέ έναν άλλο έρωτα. Ήταν ένας πόνος, μαλακός και συνεχόμενος.
"Με ένα βλέμμα, ένα νεύμα". Σκέφτομαι τώρα, πως είναι τα βλέμματα που τα προκάλεσαν όλα στους έρωτες τελικά.
"Και ίσως νωρίς να τρέξει μεταξύ μας αίμα". Μου προκαλούσε μια ανεξήγητη ηδονή αυτός ο στίχος. "Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε, είναι σου λέω πανικός, ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε". Πωωω να το ζήσω αυτό, σκεφτόμουν, πατώντας όλο και περισσότερο το γκάζι. Γκάζι, έρωτας. Και ναι, Μικρός Τιτανικός, έτσι πρέπει να είναι τα πάθη. Όχι βαρκούλες και ηρεμίες. Γκάζι και ξανά γκάζι.

Αντίο Λαυρέντη, πήγαινε να βρεις το Σάκη στην καρδιά να βάλετε πατίνια και δυο ρούλεμαν...

Check in

Έχω ταξιδέψει πολύ. Σε πόλεις, χώρες, ηπείρους. Τα τελευταία χρόνια λόγω δουλειάς τα ταξίδια μου είναι όλο και πιο συχνά. Τον περασμένο Μάρτιο, μέτρησα 10 πτήσεις. Συνηθίζεις. Μαθαίνεις να κινείσαι στα αεροδρόμια, στους ελέγχους, ξέρεις τι να πάρεις μαζί σου στο αεροπλάνο, φορτιστές, κινητά, βιβλία κλπ. Ξέρεις που είναι οι καλές θέσεις. Και σίγουρα βαριέσαι να πιάνεις κουβέντα τους διπλανούς. Το έκανα τώρα ως φοιτήτρια. Τώρα άντε να χαμογελάσω. Ως εκεί.
Εκείνο που δεν θα συνηθίσω ποτέ και μάλλον είναι νέο φρούτο, είναι η μικρή δυσφορία που νιώθω, την προηγούμενη μέρα. Νιώθω κάτι σαν αγωνία. Ακινητοποιούμαι. Είναι δυσάρεστο. Τον Ιούλιο, αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο ένα κολλητό μου, να με βοηθήσει με step by step οδηγίες να μην το κάνω πιο "τέρας" το θέμα.

Αύριο ταξιδεύω. Τώρα γράφω εδώ για να διαχειριστώ αυτό το τέρας. Κάπως σαν αναπνοές.
Πόσο μ' αρέσει να γράφω εδώ. Πραγματικά.

Σκεφτόμουν πριν κάποιες μέρες πως τα τελευταία χρόνια , όταν έγραφα εδώ, γκρίνιαζα.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που διαχωρίζει την γκρίνια από την εξομολόγηση ενός συγκεκριμένου point of view. Αλλά νομίζω πως γκρίνιαζα.
Δεν θέλω πια, ούτε να γκρινιάζω, ούτε να βλέπω αρνητικά τα πράγματα.
Τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν φάσεις που τραβάω μεγάλο ζόρι. Δουλεύω πάρα πολύ, κλείνομαι σπίτι εξαιτίας αυτού ( καλή ώρα απόψε που θα ήθελα να βγω, αλλά..δουλειά), στον ορίζοντα κανένα γκομενικό ( εσύ υπέροχε τύπε που έχουμε εκατόν κοινά και κάτι μας ενώνει κάτι ανεξήγητο που το παραδεχθήκαμε και οι δύο...είσαι παντρεμένος, τι να κάνουμε).

Αυτό που επίσης σκέφτομαι σήμερα, είναι ότι τις προάλλες μια συνάδελφος που την ξέρω 3-4 χρόνια, έβλεπε τις φωτογραφίες μου από το μακρινό ταξίδι που έκανα στην Ασία πριν οκτώ καλοκαίρια. Γυρίζει και μου λέει " είναι απίστευτο. Χαμογελάς στις φωτό. Έχει πολύ καιρό να σε δω να χαμογελάς σε οποιαδήποτε φωτό".
Χμμ...φίλε/φίλη. Το σκέφτομαι. Έχασα την χαρά; Είναι που μεγαλώνω;

Πάω να κάνω τη λίστα της βαλίτσας.  Θα τα πούμε σύντομα *** βαθιές αναπνοές ***


Υ.Γ Χρωστάω επισκέψεις σε πολλά blog. Μου δώσετε μεγάλη χαρά όσοι εμφανιστήκατε να το ξέρετε. Αν αλλάξατε www του blog  σας, ενημερώστε με.

Καλοκαίρι εις τη Χώρα

Όσο εσείς γυρίζατε στις παραλίες, ποστάρατε φωτογραφίες από ΟΛΑ τα ελληνικά νησία - μέχρι και το δικό μου το μυστικό, με τρόμο είδα πως το ανακαλύψανε 6-7 παρέες - αλλά και από παραλίες με το φραπέ και την μπύρα ανά χείρας, η τουλίπα βρισκόταν εις την Λευκωσία.
Το σχέδιο για το οποίο έγραψα στο προηγούμενο ποστ, πέτυχε στο μισό.
Δυστυχώς έβλεπα social media. Μερικές φορές σκεφτόμουν " τι σκατά κανω λάθος και εγώ δουλεύω συνέχεια " αλλά μετά μου πέρναγε, γιατί βαριέμαι να έχω ανασφάλειες.
Στις διακοπές μου, εκτός από πάρα πολύ ύπνο, οργανώθηκα. Προβλέπεται άγρια χρονιά.

Από την άδεια Λευκωσία έχω να αναφέρω
- Είναι ΤΕΛΕΙΟ. Είδικα την μερα του 15γουστου που ήμουν εγώ και ακόμα 5 αυτοκίνητα.
- Η τέλεια φάση να δεις Netflix. Άρχισε και η δεύτερη σεζόν του Mindhunter
- παρκίγκ παντου.
- Μένουν λίγοι φίλοι στην πόλη, οπότε αυτό σημαίνει ότι μπορεις να κλειστείς σπίτι σου με την ησυχία σου χωρίς να νιώθεις άσχημα ότι εξαφανίστηκες. Όσοι απομένουν, έχουν τέλειες βεράντες.
- Διαβάζεις βιβλία.
- Κοιμάσαι
- Κοιμάσαι
- Τρως καλά και υγιεινά γιατί είναι όλα κλειστά οπότε μαγειρεύεις και τρως φρούτα.

Φυσικά όλα αυτά είναι απλά μια ωραία  ανάμνηση γιατί τώρα δουλεύω σαν να μην υπάρχει αύριο.
Οκ. Το χω ( παρηγοριά στον άρρωστο).

Επιστρέφω στη δουλειά,

Γυναίκα Καριέρας.

Του Αυγούστου τα μπλουζ

Οι φετινές διακοπές ήρθαν κάπως νωρίς, αρχές του Ιούλη.
Έτσι έτρεχα όλο τον Ιούνη να κλείσω όσες πιο πολλές εκκρεμότητες μπορούσα. Αρχές Ιούλη, ο δρόμος με οδήγησε στην αγαπημένη μου - αλλα καυτή κυριολεκτικά - Αθήνα για 2-3 μέρες και μετά για 5 μέρες στο αγαπημένο μου ελληνικό νησί. Πέρασα σούπερ, ξεκουράστηκα, είδα άλλες εικόνες, ήμουν εντελώς ανέμελη, οι άνθρωποι μου ήταν μια υπέροχη παρέα. Αλλά ήταν λίγο. Γιατί μέχρι να συνηθίσει το σώμα σου σε άλλους ρυθμούς, επιστρέφεις. Θες 2 βδομάδες συνεχόμενες για να αλλάξουν οι ρυθμοί σου.
Επέστρεψα πίσω όπου πάλι είχα δουλειά - τι στο καλό συμβαίνει;.
Πήρα ακόμα 3 μέρες άδεια και έκανα 6ήμερες διακοπές στις οποίες όμως κατάφερα τη μια μέρα να τρέχω για τα γενέθλια μου, την άλλη να δουλεύω και τις άλλες δύο να είμαι εκνευρισμένη στον Πρωταρά με το πόσο πηγμένα είναι τα κρεβατάκια και πόσο αγενείς είμαστε ως λαός. Είχα και ένα μεγάλο οικογενειακό τραπέζι, οπότε ουσιαστικά μηδέν ψυχική ηρεμία.

Φτάνουμε αισίως 5 Αυγούστου με μηδέν μέρες διακοπές για το υπόλοιπο καλοκαίρι. Με αυτό ως δεδομένο και με δεύτερο δεδομένο ότι έχω άπειρη δουλεια έχω αποφασίσει να περάσω τον Αύγουστό μου ως εξής:
1) Θα κλειστώ στο κλιματιστικό. Κυκλοφορεί πολλή ιδρωτίλα εκεί έξω.
2) Θα δουλεύω εντατικά, συστηματικά ΚΑΙ δημιουργικά. Άρα αναμένετε περισσότερα ποστ.
3) Θα τελειώσω 1 βιβλίο και θα αρχίσω ακόμα 1.
4) Θα βγαίνω εντελώς επιλεκτικά σε πολύ χαλαρά μέρη πχ στον Πλάτανο, στο θερινό σινεμά. Κωνστάντια, σε καμιά αυλή, σε κανένα Il Bacaro μέσα στο κλιματιστικό.
5) Θα αδειάσω όλο το bar των ποτών που έχω σπίτι με την βοήθεια του Άγιου Gin, του Όσιου Tonic και των φίλων μου. "With a little help from my friends" που λέει και το γνωστό αγαπημένο τραγούδι.
6) Θα δώ όλα όσα έχω σημειώσει στο Netflix ( καλά όχι όλα, αλλά αρκετά).
7) Δεν θα κάνω δίαιτα. Αλλά θα τρώω πολύ καρπούζι ανάμεσα στα πουράκια Παπαδοπούλου που βάζω στην κατάψυξη και είναι σαν παγωτίνια.
8) Θα προσπαθήσω να μην νευριάζω τόσο πολύ εύκολα με κόσμο. Άρα θα απομονωθώ. Η υπομονή μου δεν υπάρχει πια. Νομίζω είναι μόνιμο state of mind.
9) Θα βγαίνω μόνο με κόσμο που αγαπώ ή έστω συμπαθώ. Για να μην προκαλείται το σημείο 8.
10) Θα αποφύγω το Instagram για να μην γίνει ο Αύγουστος ένα τεράστιο FOMO.

Εσύ τι θα κάνεις αυτόν τον Αύγουστο;

UT.

Μια και μοναδική ανάσα

Πριν από τρεις βδομάδες σκέφτηκα οτι αφού κάνουν όλοι τατουάζ στην Κύπρο μήπως να κάνω και εγώ ένα. Έστω και σε "αυτή την ηλικία". Σκεφτόμουν και τελικά κατέληξα ότι θα ήθελα να κάνω...εμένα. Μια μαύρη τουλίπα. Αύτο το οποίο για τόσα χρόνια ήταν μέρος της ζωής μου. Και μετά σκέφτηκα πως "αν το δει κάποιος και καρφωθώ; Δεν γουστάρω". Τελικά αποφάσισα να μην κάνω. Όχι για αυτό τον λόγο, αλλά γιατί σκέφτηκα να κάνω ένα άλλο τατουαζ: Να ξαναρχίσω να γράφω εδώ, μετά από ένα χρόνο.

Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα τον τελευταίο χρόνο. Τουλάχιστον τα επιφανειακά, αυτά που βλέπει ο κόσμος. Δεν έχω αλλάξει, δεν έχω κάνει κοσμογονικές αλλαγές, δεν έχω παιδιά, δεν έχω παντρευτεί, δεν άλλαξα χώρα.
Όμως το μέσα μου άλλαξε πάρα πολύ. Μπορεί να είναι το "40". Αυτή η αλλαγή στην ηλικία.
Μπορεί να ζυμώνονταν όλα τόσο καιρό και τώρα να βλέπω εγώ τις αλλαγές.
Το ένιωσες ποτέ σε κομβικό ηλικιακό σημείο;

Βλέπω πιο ήρεμα πολλά πράγματα. Έχω αποδεχθεί πολλά και κυρίως βαρέθηκα να πολεμάω με ανεμόμυλους. Κυρίως αυτό.
Έχω κερδίσει μάχες; Τον τελευταίο καιρό και ναι και όχι. Κατά βάση όμως δεν πολεμώ, τουλάχιστον σε κάποιους τομείς, άρα πως να χάσω; Ή πως να κερδίσω;

Αυτό το καλοκαίρι, που δεν θα κάνω μεγάλες και γκράντε διακοπές στο εξωτερικό, προσπαθώ να θυμηθώ παλιά καλοκαίρι, που ήμουν πιο ελαφριά στο μυαλό.
Διαβάζω λογοτεχνία.
Ακούω μουσική - πολλές φορές ξαπλώνω στο κρεβάτι, ανοίγω παράθυρα και ακούω τα νέα του Spotify.
Επικοινωνώ με φίλους, ρωτώ τα νέα τους. Έχω σταματήσει τους μονολόγους. Δεν έχω κάτι να πω. Ή μάλλον έχω, αλλά από τη στιγμή που ψάχνω λύσεις και δεν βρίσκω, δεν θέλω να μιλάω. Αλλά ακούω. Μου αρέσει.
Γνωρίζω νέο κόσμο. Εκείνοι που με ενδιαφέρουν, μιλάμε. Άπειρα. Τι υπέροχο πράγμα.
Ψάχνω τον έρωτα; Δεν ξέρω. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ότι ειναι να ΄ρθει με ένα μαγικό τρόπο θα συμβεί. Ρομαντικιά ή ηλίθια;
Από την άλλη μπήκα και γω στο tinder. Αχ παναγιά μου - βιβλίο θα γράψω γι αυτό. Ένα μεγάλο όχι, και ας μια φίλη βρήκε έναν σούπερ σύντροφο έτσι.
Είναι και αυτός ο χρόνος που περνάει και ο ρομαντισμός κινδυνεύει να γίνει "πρακτική ανάγκη". Αλλά αυτό μια άλλη φορά.

Πεθύμησα να ζήσω αμπιάνς σαν την ταινεία "Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου".
Αν καταφέρω να το ζήσω, θα επιστρέψω στην τουλίπα όπως ήταν 10 χρόνια πριν.
Που ήταν νέα, ωραία, ατυχής αλλά...

UT.

Υ.Γ Το κείμενο αυτό γράφτηκε με μια και μοναδική ανάσα.