Tuesday, November 27, 2012

Μια βραδιά στο Tivoli



Πήγαμε να δούμε που λες τον "Βυσσινόκηπο" του Τσέχωφ. Όχι σε θέατρο - δεν θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς γιατί είδα 10 φορές το συγκεκριμένο και η μια ήταν στο Ακροπόλ στην ταινία του Κακογιάννη που σύμφωνα με τη κολλητή μου γιατί εγώ δεν θυμάμαι, ο διπλανός μας κοιμόταν και πολύς κόσμος έφευγε, εν παρουσία κιόλας του ίδιου του σκηνοθέτη.
Πήγαμε, που λες, στο Tivoli. Ναι, το γνωστό λούνα παρκ δίπλα από την Κρατική Έκθεση. Το Tivoli, που μεγάλωσε γενιές και γενιές από τα μέσα του '60, θα έκλεινε για πάντα από τον Αύγουστο, όμως πήρε παράταση για να "φιλοξενήσει" την παράσταση και μετά να κλείσει.

Η ιδέα της παράστασης, ήταν να ακολουθείς εσύ την πλοκή σε διάφορες τοποθεσίες στο λούνα παρκ.
Ωραία ιδέα, δούλεψε, περάσαμε καλά, αν και επειδή ήταν ψόφος, οι δύο ώρες στο κρύο, μου έφεραν ένα ωραιότατο κρυολόγημα που έχω ακόμα.








Εκείνο όμως που με συγκίνησε τη συγκεκριμένη βραδιά, ήταν το ίδιο το Tivoli.
Είχα να πάω, από τα 5 μου μάλλον, 30 ολόκληρα χρόνια δηλαδή.
Όμως με το που αντίκριζα και ένα παιχνίδι, στο μυαλό μου έρχονταν σκηνές που τις περισσότερες δεν είχα καν σκεφτεί όλα αυτά τα χρόνια.

Το παιχνίδι, που ανεβαίναμε στο πάνω στο διαστημόπλοιο και εκείνο ανεβοκατέβαινε. Θυμάμαι πως ανέβαινα με τη μαμά μου και με δέος - και φόβο - κοίταζα προς τα κάτω. Όταν το είδα, μου φάνηκε όχι και τόσο ψηλό όσο το θυμόμουν. Πάντως όταν το είπα στη μαμά μου, το θυμήθηκε και εκείνη, μόνο που μου πέταξε τη σπόντα πως το να μας παίρνει λούνα παρκ ήταν το χειρότερό της γιατί ενώ η αδερφή μου, εγώ και φυσικά ο μπαμπάς μου παίζαμε, εκείνη απλά ή μας έβλεπε και βαριόταν ή ζαλιζόταν σε σημείο εμετού όταν έπρεπε να ανέβει μαζί μας στο τρενάκι ή στο διαστημόπλοιο. 

Είδα και τις μαριονέτες. Εκείνο το ορθογώνιο, γυάλινο κουτί, σαν τηλεόραση, που έριχνες ένα νόμισμα και χόρευαν.


















Θυμάσαι και τα συγκρουόμενα; Αυτά τα φοβόμουνα.

Εκείνο που έβαζες κέρμα και έπαιζες μποξ;
Το τρενάκι;
Εκείνο με τις πολλές καρέκλες που γύριζαν γύρω γύρω;






Στο τέλος της παράστασης, οι ηθοποιοί υποκλίθηκαν. Μαζί τους και ο κυριούλης με το μουστάκι, ο ιδιοκτήτης του Tivoli, που έστω για λίγες μέρες ακόμα, θα φωτίζεται και τα λαμπάκια των παιχνιδιών θα αναβοσβήνουν χαρούμενα.


Monday, November 26, 2012

Ώρα, όπως λέμε ωράριο.

Από σήμερα θα εφαρμόσω αυστηρό ωράριο στη δουλειά. Όχι, της Τρόϊκας το ωράριο, το άλλο , αυτό που θα έπρεπε να έχω από καιρό.
Όταν μπήκα σε αυτή τη δουλειά πριν από χρόνια, από τα πρώτα πράγματα που μου μάθανε ήταν πως δεν έχει σημασία η ώρα που θα πηγαίνω γραφείο το πρωί ( φτάνει να είναι πριν από τις 10) αλλά η δουλειά που θα έκανα και πόσο καλά θα την έκανα. Επίσης μου μάθανε πως "αν θες να κάνεις καριέρα τουλίπα, μάθε να δουλεύεις πολλές ώρες".
Και αυτό έκανα. Πήγαινα δουλειά, όχι τόσο πρωί και έφευγα όχι και τόσο νωρίς. Το συνήθες μου ήταν πάντα το 7. Πολλές φορές όταν είχα πολλή δουλειά, σχόλαγα 8 και 9. Επίσης τα περισσότερα σαββατοκύριακα δούλευα από σπίτι.
Μια φορά δε, θυμάμαι πως έφυγα 12 το βράδυ από το γραφείο και πήγα κατευθείαν στο φούρνο να πάρω κάτι να φάω. Μιλούσα στην κοπέλα στο ταμείο σαν να ήταν 8 το βράδι. Όταν βγήκα έξω στο δρόμο, συνειδητοποίησα πως ήταν ερημία γιατί πολύ απλά, δεν ήταν τόσο νορμάλ εγώ να σχολνάω 12.
Πριν από μερικά χρόνια, έφευγα στάνταρτ 10 και πήγαινα κατευθείαν στο Zoo για 2-3 ποτά. Κοιμόμουνα στις 3, ξυπνούσα με το ζόρι στις 8 και ξανά.

Την περασμένη Παρασκευή, ήρθα δουλειά στις 10 παρά αλλά ανέβηκα στο γραφείο στις 1030. Έψαχνα πάρκινγκ  2-3 γύρους του τετραγώνου έκανα αφού ένας βλάκας μπλόκαρε το δικό μου. Έβρεχε και δεν ήθελα να βραχώ, οπότε γύριζα. Ώσπου και βρήκα μια θέση ακριβώς κάτω από την είσοδο.

Ανεβαίνω πάνω, με καλεί αμέσως ο διευθυντής στο γραφείο του.
Μπαίνω μέσα και αρχίζει να φωνάζει. "Τι είναι αυτή η ώρα; Και συ είσαι υπεύθυνη του τμήματος κλπ κλπ". Ανέβηκε το αίμα μου στο κεφάλι, εννοείται. Η δικαιολογία "δεν έβρισκα πάρκιγκ" δεν μέτρησε. Συνέχισε να φωνάζει, συνέχισα να αφρίζω. Και αφού μου τόνισε 10 φορές ότι "εδώ είναι εταιρεία", έφυγα από το γραφείο.

Και σήμερα ήρθα 9. Και θα σχολάσω 5. Ένα ωραιότατο 8ωρο. Διάλειμμα δεν κάνω, αφού τρώω πάνω στο γραφείο. 
Αφού θες "εταιρεία" θα την έχεις.  Και ότι άλλο αυτό συνεπάγεται.

Tuesday, November 20, 2012

Τα βασικά


Συζητούσα με μια συνάδελφο, αργά το απόγευμα χθες.
Ο άνδρας της μετακομίζει Αγγλία για να βρει δουλειά. Η κόρη της πρωτοετής σε πανεπιστήμιο στην Ελλάδα. Έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως δεν υπάρχει λόγος να κρατάει το σπίτι και να πληρώνει δόσεις. Θα βρει ένα στούντιο τώρα που είναι ξανά "single" ή θα κοιμάται στο γραφείο.
Μιας άλλης γνωστής, ο άνδρας βρήκε δουλειά στα Εμιράτα και σε λίγους μήνες μετακομίζει και εκείνη για να είναι κοντά του. Δεν βγαίνουν διαφορετικά.

Μιλούσαμε, με μια φίλη τις προάλλες, και λέγαμε πως τώρα δεν είναι καιρός για παντρειές και οικογένειες. Φυσικά αυτή παντρεύεται και έχει φρικάρει με τα έξοδα του γάμου.
Εγώ από την άλλη....δικαιολογία ψάχνω για να μην "ενηλικιωθώ".

Η αβεβαιότητα της οικονομικής κρίσης, οι απολύσεις συναδέλφων,οι μειώσεις μισθών, η απορία του που θα βρούμε λεφτά για να βάλουμε θέρμανση.
Και από την άλλη, τα ακριβά αυτοκίνητα, οι κοσμικιές στα περιοδικά με τις μάρκες, οι νεόπλουτοι που λες και ζούνε σε άλλη διάσταση.

Μένω σπίτι περισσότερες μέρες της βδομάδας απ΄ότι πέρσι και πρόπερσι.
 Προσπαθώ να ξοδεύω πιο λογικά.
Μου φαίνεται παράλογο το 30αρι που θα δώσω σε ταβέρνα και σε εστιατόριο.
Μου είναι αδιανόητο να χαλάσω λεφτά για έπιπλα και φωτιστικά αυτή την περίοδο.
Αγοράζω πιο λίγα περιοδικά και "περιττές" πολυτέλειες.
Φυλάω λεφτά για τις δύσκολες μέρες. Δεν ξέρω αν θα έχω δουλειά του χρόνου.
Φυλάω λεφτά και για τους γονείς μου. Έχω έννοια των δικών μου. Να μην περνάνε δύσκολα.

Νιώθω την ανάγκη να είμαι πιο κοντά σε φίλους.
Να βρισκόμαστε, να αγαπιόμαστε ειλικρινά.
Ήρθα πιο κοντά στους δικούς μου κι ας έχω "τύψεις" όποτε τους βλέπω, που δεν τους δίνω γαμπρό και οικογένεια. Πρέπει όμως να μάθω να ισορροπώ το μέσα μου. Πρέπει να μάθω να ξεχωρίζω την ουσία της ζωής.

Δεν είναι καιρός για περιττά.
Πετάω τα παλιά, κρατάω τα βασικά.

Friday, November 16, 2012

Comfort.

Τέσσερις μήνες γεμάτοι άγχος και πόνους στο στήθος.
Είναι πολλοί.
Τελικά η άκρη βρέθηκε. Ή, για να το θέσω πιο σωστά, άρχισα να βάζω την υγεία μου σε προτεραιότητα.
Τώρα προσπαθώ να κάνω πράγματα που με κάνουν καλά.
Απλά πράγματα.
Ή όπως λέμε, comfort!


Οι βόλτες του Σαββάτου στην παλιά Λευκωσία.  Για τυρόπιτα στα Τρία Φανάρια, καφέ μετά στο Φώτη στα 7 Κλειδιά. 

Οι σούπες! Άντε πότε θα χειμωνιάσει;

Οι αυθόρμητες γευσιγνωσίες κρασιών τις Πέμπτες στην κάβα La Maison du Vin, μετά τη δουλειά. Και όλα τα ποτά μετά τη δουλειά.

Το αποψινό βράδι στην New Division. Ένα μπαράκι, σταθερή αξία. Με απλό κόσμο, χωρίς κράτηση, χωρίς δηθενιές. Μόνο ποτό και ροκ μουσική!

Οι τεμπέλικες Κυριακές. DVD στο σπίτι, να έρχονται φίλοι για κέικ και τσάι.

Ένα υπέροχο κρασί και ωραία τυριά και αλλαντικά.

 Καναπές, κουβέρτα, ατέλειωτο σερφάρισμα στο ίντερνετ και όταν υπάρχουν λεφτά και ίντερνετ shopping.

Ο νέος δίσκος των  Calexico.

Σινεμά, καθημερινή, παράσταση των 10. Πιο πριν δεν αντέχεται.

 Ρόδι και πρόγευμα με μούρα και γιαούρτι.

Δείπνο σε εστιατόριο με φίλους καλούς. Όταν δένει η παρέα, ειναι τόσο τέλεια!

Τα μπαράκια που σερβίρουν ωραίο κρασί και έχουν καλή μπάρα.

Τα τζάκια.

Ωραίες θεατρικές παραστάσεις!

Η ζεστή σοκολάτα του Whittard.

Το ramen στο Wagamama.

Ένα καλό βιβλίο ή περιοδικό, σε έναν αναπαυτικό καναπέ με πολλά μαξιλάρια.

Μαραθώνιος ταινιών James Bond.

Ευγενικό προσωπικό σε εστιατόρια, μπαρ και καφέ. Δεν είναι αυτονόητο δυστυχώς.

Easy-going φίλοι. Γέλιο. Ειλικρίνεια.

Αγάπη χωρίς αντάλλαγμα. Κύμα θετικής ενέργειας.

Ωραία blog που χαίρεσαι να τα διαβάζεις.


Υ.Γ Νέο λουκ του blog, από τον φίλο μου unshaved bastard!

Monday, November 05, 2012

Για τον Λ.

Κάτι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό και η μια αναποδιά διαδέχεται την άλλη.
Και αν ήταν μόνο αναποδιές, θα το έβλεπα κάπως χιουμοριστικά.
Το ότι έμεινα στη μέση του δρόμου από μπαταρία αυτοκινήτου, παρκαρισμένη σε διπλη γραμμή, επειδή πετάκτηκα 5 λεπτά στο Starbucks να μου δώσουν πίσω τα 100 ευρώ που μου χρέωσαν περισσότερο την κάρτα μου, οκ, το λες και λίγο τηλεοπτικό σενάριο.
Το ότι χάλασε το πλυντήριο πάλι οκ.
Το ότι, μου σπάνε συνέχεια ποτήρια και φλιντζάνια, να το δεκτώ. Δεν φημίζομαι για την ισορροπία μου ( την σωματική, για την άλλη δεν το συζητώ).
Το ότι στο γραφείο γίνεται το έλα να δεις με τις ανατροπές και τα σενάρια για ταινείες τρόμου, ας πούμε το δέχομαι, μαζί με την κρίση. 
Το ότι όλα αυτά συνέβησαν μέσα σε 4 μέρες, λίγο πριν πάω ταξίδι, οκ, είναι κάπως αστείο τώρα που το σκέφτομαι.


Αλλά να μου πεθάνει ο σκύλος μου....
Ένα σκυλί, τι να σου πω. Μεγάλος τύπος. Δεν ξαναγνώρισα πιο όμορφο, πιο ντροπαλό, πιο "ανθρώπινο" σκυλί. Τι βλέμμα, ο τρόπος που καθόταν που ήθελε να είναι σαν εμάς. Ώρες ώρες ήμουν σίγουρη που μου μιλούσε με το βλέμμα του.
 Μας τον πάτησε αυτοκίνητο που έτρεχε, Σάββατο πρωί. Μόνο 5 χρονών.
Έχει δυο μέρες κλαίω. Γράφω αυτό το κείμενο και κλαίω. Θα περάσει. Όρεξη δεν έχω.
Σκέφτομαι τον αδελφό του, που τον έχουμε κι αυτό, που ήταν σαν χαμένος δυο μέρες τώρα.
Σκέφτομαι τους δικούς μου, που δεν μιλιούνται.
Το μικρό μου το σκυλάκι... Χ

Thursday, November 01, 2012

Περί ευτυχίας - Μέρος δεύτερον.



Δύο φίλες του blog, μου έστειλαν τις απαντήσεις τους, για το τι σημαίνει γι αυτές ευτυχία. Τις ευχαριστώ!

Ευτυχία είναι να ξέρεις ότι δεν μπορείς να είσαι πάντα ευτυχισμένος-εκτός κι αν είσαι τρελός  Ευτυχία είναι να υπομένεις το κάθε ελάχιστο για να ξαναβρείς το μέγιστο. Ευτυχία είναι η ησυχία, ευτυχία είναι να οδηγείς μόνη σου με το ραδιόφωνο να παίζει το "πήρα κόκκινα γυαλιά". Να βρέχει και να έχει ήλιο. Ευτυχία είναι να γνωρίζεις τον εαυτό σου, λίγο, λίγο, κάθε μέρα και να νιώθεις ότι έτσι κι αλλιώς όλα θα είναι εντάξει, εγώ θα είμαι οκ. Ευτυχία είναι να φορείς το φουστάνι που φόρεσε η γιαγιά σου στους αρραβώνες της. Ευτυχία είναι να μεν ξέρεις τι θέλεις αλλά να ξέρεις τι δεν θέλεις. 
Beatrix Kiddo



Ευτυχία είναι το θαλασσινό νερό πάνω στο δέρμα
Ένας φθινοπωρινός περίπατος ανάμεσα σε κιτρινισμένα φύλλα
Ευτυχία είναι να μοιράζεσαι τους φόβους και τις ελπίδες σου με ανθρώπους που σε θεωρούν δικό τους.
Να ξυπνάς και να αντικρύζεις την ανατολή του ήλιου
Να επιστρέφεις σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα και να σηκώνεις τα μάτια ψηλά στον έναστρο ουρανό.
Ευτυχία είναι εκείνο το λαχάνιασμα πριν το φιλί
Το άγγιγγμα από τον άνθρωπο που αγαπάς
Το όραμα που σε εμπνέει και σε βοηθά να προχωράς
Ευτυχία είναι το πρώτο κλάμα ενός μωρού
Η μυρωδιά του κορμιού του

Ευτυχία είναι να σκέφτεσαι, να νιώθεις, να αγαπάς.
Μαρία Γιαννακοπούλου


Και συμπληρώνω με την ατάκα της κολλητής μου, που μου τη ρίχνει όποτε με βλέπει να κολλάω, συχνά πυκνά δηλαδή:
There is no way to happiness, happiness is the way.

Σκεφτόμουνα αυτή την ατάκα, όταν συνάντησα τις προάλλες ένα ζευγάρι φίλους μου. Στα 14 χρόνια που είναι μαζί έχουν αποφασίσει να χωρίσουν. Νομίζω εγώ το πήρα πιο κατάκαρδα από εκείνους.
Όμως, όταν δύο άνθρωποι δεν είναι πλέον ευτυχισμένοι απλά με το να είναι μαζί, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ευτυχία είναι να ζεις το τώρα. Και όπου σε πάρει.