Η Αμηχανία

Η αμηχανία του να μην έχεις να ασχολείσαι με κάποιον. Να μην είναι ανάγκη να τσεκάρεις το facebook κάθε τρεις και λίγο. Να μην κάθεσαι να αναλύεις με τις ώρες τα μηνύματά του, τις τελείες και τα αποσιωπητικά. Να μην σκέφτεσαι την τελευταία ατάκα που σου είπε και να προσπαθείς να βρεις το κρυμμένο νόημα.

Η αμηχανία του λευκού καμβά. Του να ξέρεις πως δεν έχεις λόγο πια να στεναχωριέσαι για κάτι.

Του να μην κάθεσαι να πρήζεις τους φίλους σου με ατάκες "μου έστειλε μήνυμα", "μιλήσαμε μια ώρα και τρία λεπτά ακριβώς στο τηλεφωνό και ξέρεις...έπαιξε και φλέρτ τα τελευταία 34 λεπτά" ή "μου πε αυτό αλλά εγώ είμαι σίγουρη πως εννοεί αυτό. ΄Όχι, δεν το πε, ξεκάθαρα ρε παιδί μου αλλά αυτό εννοούσε. Ξέρω". 

Η αμηχανία του να είσαι καλά! Του να μην γκρινιάζεις - ως Λέων έχω δοκτοράτο στην γκρίνια. Του να μην έχεις πια δικαιολογία για να μένεις κολλημένη σπίτι και να κοιτάς με τις ώρες το ταβάνι και να σιγομουρμουράς "φθινόπωρο στον έρωτα" από τον Χειμωνανθό του Χαρούλη. 

Η αμηχανία του να βλέπεις πιο καθαρά - Δεν γράφω "πια" γιατί δεν είμαι ακόμα εκεί.

Αλλά του να μπορείς να διακρίνεις κι άλλα όμορφα στη ζωή σου. Το μπαλκόνι σου και τα ανθισμένα σου λουλούδια. Τους φίλους σου που έχουν ομορφύνει ( ή ήταν πάντα και σύ ήσουν πολύ απασχολημένη για να το δεις). Το ηλιοβασίλεμα. Τη θέα από το παράθυρο της δουλειάς. Μια όμορφη κόκκινη μπλούζα. Του να μπορείς να κάνεις τα "δικά" σου. Να ακούς νέες μουσικές, να ανακαλύπτεις νέες σειρές, να περπατάς στην παλιά πόλη και να χαιρετάς φίλους στα cafe.

Η αμηχανία του..."και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους" :)