Εκεί στα ξαφνικά...

Αυτές τις μέρες που αγωνίζομαι με νύχια και με δόντια να κλεισω τους αναθεματισμένους κύκλους, βρίσκομαι σε φάση πανικού. Κάνω βήματα μπροστά, ύστερα κάνω άλλα πίσω, μιλάω, φωνάζω, μετανιώνω, πνίγομαι. Παίρνω τηλέφωνα και βγάζω τα νεύρα μου. Όλα όσα μου δήλωσε να τα ρίχνω πίσω. Να μην με νοιάζει να το παίζω cool. Να ξεσπάω και να προσπαθώ να πετάξω από πάνω μου την δήθεν "υπεράνω" στάση μου. Να προσπαθώ να ισορροπήσω σε ένα σχοινί που μόνη μου έδεσα ανάμεσα σε δυο δέντρα που αυτή τη στιγμή δεν τα νιώθω σταθερά.

Σε αυτή τη ψυχολογική κατάσταση, πήγα στο πατρικό μου την Κυριακή. Γιαγιά, παππους, θειοι, γονεις, αδελφή στο τραπέζι. Μια συνηθισμένη εικόνα. Να προσπαθώ να το παίξω ήρεμη. Να προσπαθώ να απεξαρτηθώ από το facebook που το έχω μόλις αφαιρέσει από το iphone. Να μηνυματίζομαι με δυο φίλους μου και να με καθησυχάζουν πως καλά έκανα και ξέσπασα και φώναξα γιατί αυτό είχα αναγκη να κανω. Να σκέφτομαι πως αλήθεια πρέπει να χαλαρώσω τελικά.

Και όπως είμαι έτοιμη να φύγω να έρθω σπίτι και να κλαφτώ, μου λέει η μάνα μου να κάτσω λίγο να με δει. Δεν ήθελα. Τί να λέγαμε; Τα ίδια και τα ίδια. Δεν είχα διάθεση να με κρίνει πάλι.

Η μάνα μου είναι ο άνθρωπος που δεν έχω σχέση ιδιαίτερη. Ποτέ δεν της μίλησα για την ερωτική μου ζωή. Πάντα τσακωνόμαστε πως δεν παντρεύομαι και πως κάνω του κεφαλιού μου. Τα γνωστά. Το χειμώνα που μας πέρασε κάναμε 2 μήνες να μιλήσουμε. Είχα πεισμώσει.

Αρχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Μετά από καμιά ώρα, μου 'ρθε. Εκεί στα ξαφνικά.

"Μάνα θέλω να σου πω γιατί ήμουν στεναχωρημένη τόσο καιρό". Και άρχισα. Και της είπα τα γκομενικά μου. Όχι λεπτομέρειες. Αλλά τις ανησυχίες μου. Αλλά είπα πολλά. Και άκουγε με προσοχή.

Έφυγα μετά από δύο ώρες. Την αγκάλιασα σφικτά, μπήκα στο αυτοκίνητο και τότε συνειδητοποίησα.

Πως αν αυτή η  δύσκολη φάση με οδήγησε στο να μιλήσω για πρώτη φορά με τη μάνα μου για προσωπικά θέματά μου, τότε είναι σημάδι πως όλα γίνονται για έναν λόγο, έναν  πολύ καλό λόγο.

Δεν μπορείς να φανταστείς τη συγκίνησή μου. Η μάνα μου να μου λέει να επενδύσω στον εαυτό μου, να κλείσω κύκλους και αν αξίζουν θα ανοίξουν. Να εγκρίνει τα ξεσπάσματά μου σε γκόμενους, να υποστηρίζει πως καλύτερα να ξεσπάς παρά να μένεις δειλή στο σπίτι και να μην αντιδράς. Να ανησυχώ και να της λέω πως νιώθω πως έχω δώσει δικαίωμα σε κάποιο να νομίζει ότι τον θέλω και  εκείνη πάλι να με καθησυχάζει πως καλά έκανα.

Η μάνα μου, ο πιο αυστηρός μου κριτής. Ο άνθρωπος που θεωρούσα άκαμπτο, πως δεν θα καταλάβαινε ποτέ την ερωτική μου ζωή ή τη ζωή μου γενικά.

Να λέω της μάνας μου για την αγωνία μου να αρχίσω νέο κεφάλαιο.
Να με καθησυχάζει και να μου λέει πως όλα θα πάνε καλά και πως δεν υπάρχει λόγος να μην είμαι καλά, γιατί στην τελική "είσαι καλά κόρη μου, δεν το βλέπεις τώρα αλλά άκου με, είσαι μια χαρά".

Και γι αυτές τις απρόσμενες στιγμές, νιώθω μια μεγάλη ευγνωμοσύνη.

Κάνουν τα υπόλοιπα να μοιάζουν μικρά και ασήμαντα.

Μαμά μου...