Οι μέρες της γκρίνιας

Δεν είμαι σίγουρη αν φταίει η ανάδρομη Αφροδίτη και γι' αυτό, αλλά...έχω νεύρα.

Πολλά.Συνεχώς.Δεν μπορείς να φανταστείς.

Με εκνευρίζουν οι περισσότεροι γύρω μου, δεν ανέχομαι βλακείες και με το παραμικρό πιάνομαι από τις λέξεις και κάνω επίθεση. Επίσης, τα παίρνω όλα, μα όλα προσωπικά.

Χθες να φανταστείς κλειδώθηκα σπίτι γιατί με φαντάστηκα να κάνω φόνο.

Βαριέμαι αφάνταστα στη δουλειά, σκέφτομαι κάθε πρωί τι έχω να κάνω και μου φαίνονται όλα βουνό, ότι μου λένε, οι πάνω και οι κάτω, με τσαντίζει και πάει λέγοντας.

Από την άλλη, καθόμουν τώρα και διάβαζα τα ποστ της ίδιας εποχής του περασμένου και του προπερασμένου χρόνου. Ήμουν στην ίδια ακριβώς φάση.

Κάτι μεταξύ βαρεμάρας, νεύρων, απογοήτευσης, αδράνειας, άρνησης να κολυμπήσω ή να οργανωθώ για το τριήμερο και μιας φάσης, "τόσο ίδια όλα".

Άρα; Φταίει αυτή η προ-καλοκαιρινή περίοδος σε συνδυασμό, πάντα ας μην το ξεχνάμε, με την Ανάδρομη Αφροδίτη.

Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι πρέπει να κάνω κάτι γι' αυτό. Αφού δεν με εξιτάρει κάτι και επίσης με κουράζουν σχεδόν όλοι και σίγουρα όλα. Επίσης, είναι καιρός για πράξεις; Δεν νομίζω.

Άσε που μου έφυγε και η όρεξη για παιχνίδια και φλερτ. Εκεί που ήμουν στη φάση που μ' άρεσαν όλοι και κάρφωνα ασύστολα ( αν είσαι άντρας και διαβάζεις αυτό το κείμενο, ναι εγώ ήμουν εκείνη που έβγαζα τα μάτια μου πάνω σου). Εννοείται ούτε λόγος για σχέση...νιώθω πως δεν το έχω ρε παιδί μου. Εδώ τη σχέση με τους φίλους μου, με το ζόρι τη συντηρώ.

Α, είναι και το κωλοτριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Δεν με εμπνέει, δεν το θέλω. Θα είναι τίγκα όλες οι παραλίες - οι φίλοι μου θα είναι σκορπισμένοι στις τέσσερις γωνιές της γης (Κύπρου), η θάλασσα θα είναι θολή κλπ. Οκ γκρίνια, νεύρα.

Ας μην πιάσω και το θέμα διακοπές. Αυτό μετά. Αν ζήσω από τη γκρίνια.

Υ.Γ Επειδή υπάρχουν και όμορφες στιγμές, η φωτό πάνω είναι από υπέροχη βόλτα με φίλη στη παλιά Λευκωσία. Πόσο θα ήθελα ένα σπίτι εκεί!