Remains of a weekend.

Η Λεμεσός είχε πλάκα. Βρεθήκαμε εκεί μια παρέα Σάββατο βράδι. Πήγαμε Library. Respect στο dj - εξαιρετική μουσική, μέχρι και ινδική ποπ είχε- που δεν έπαιξε τα γνωστά εικονογραφημένα και εντελώς σπαστικά latin. Ο κόσμος επίσης cool και , κάτσε καλά τώρα, φλέρταρε! Ναι, φλέρταρε. Στεκόμουν εκεί, ντυμένη, βαμμένη και χωρίς να προσπαθώ, έπαιζε παιχνίδι. Αυτό έχει να συμβεί στη Λευκωσία...ουυυ. Δεν ξέρω αν ήταν το άλλοθι της μάσκας ή της βραδιάς ή απλά τελικά οι Λεμεσιανοί είναι πιο cool.

Κατά τα άλλα, πήγαμε οικογενειακώς την επομένη - κολλητοί και δυο παιδιά - στην παρέλαση. Εκεί βαρέθηκα πολύ. 120 άρματα, από τα οποία τα 117 ήταν βλακείες. Νομίζω πρέπει να έχουν face-control. Δηλαδή, αν δεν έχεις μια ιδέα της προκοπής, αν τα κουστούμια σου δεν έχουν ένα "κάτι", να τρως πόρτα. Για να μην ταλαιπωρούμαστε και εμείς εκατό ώρες και να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλει αν μας πει ο ποιητής.

Κυριακή απόγευμα αποφάσισα να αποχωρήσω από την πόλη και να αφήσω τόπο στα νιάτα. Βασικά βαριόμουν να ξαναντυθώ και να ξαναβάλω όλο εκείνο το στόκκο πάνω μου.

Επέστρεψα Λευκωσία, αρνήθηκα να βγω, με ρούφηξε ο καναπές, ήπια δυο ποτήρια κρασί, έφαγα ένα κουτί Pringles - τα light- και είδα το Moneyball. Ωραίος ο Brad Pitt, εγώ το Όσκαρ θα του το έδινα πάντως.

Δευτέρα πήγα σε σπίτι φίλων - υπάρχει μια ψυχρότης στο πατρικό με μάνα και έτσι κάνω αποχή - όπου πέρασα πάρα πολύ ωραία αλλά με έπιασε ένα μίνι παράπονο ότι είμαι σαν ορφανό και η single φίλη ( ασχέτως αν τα 3/4 ήμαστε single/χωρισμένοι).

Και επιτέλους τέλειωσε το τριήμερο.

Υ.Γ1 Το "επιτέλους"ανήκει στην κατηγορία "μου φταίνε πολλά, αλλά σκάω γιατί άρχισα να υποψιάζομαι ότι έχω τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τη ζωή μου και τις επιλογές μου μέχρι τώρα".