I got the blues, but it's ok.

Εικόνες που κάνουν τον ψόφο - και τον κυριολεκτικό και τον μεταφορικό- υποφερτό:

Ένα τραπέζι δίπλα στο παράθυρο σε ένα όμορφο και ζεστό μπιστρό, . Έξω να βρέχει πολύ και να αστράφτει. Μέσα να είναι ζεστά. Να τρώμε κρεμμυδόσουπα με υπέροχο τυρί και τραγανή μπαγκέτα και να πίνουμε ωραίο κόκκινο κρασί.

Σε ένα σπίτι κάπου στην πόλη. Με την κολλητή. Να είμαστε δίπλα στο τζάκι. Να λέμε αλήθειες. Μερικές φορές να μην χρειάζεται να λέμε πολλά, να ανταλλάζουμε μόνο ματιές, γιατί απλά σκεφτόμαστε το ίδιο.

Βράδυ Παρασκευής, στην γνωστή κάβα. Να είμαστε εκεί χαλαρά μετά τη δουλειά. Να πίνουμε από νωρίς κρασιά στο μπαρ, να βγαίνουμε έξω να καπνίζουμε, να ξαναμπαίνουμε μέσα. Ο Dj να έχει κέφια και η μουσική άποψη. Να βλέπω φίλους και γνωστούς. Να συνειδητοποιώ πως καμιά φορά δεν πειράζει που η Κύπρος είναι μικρή.

Να φεύγουμε από την κάβα και να βρισκόμαστε μέσα σε πέντε λεπτά, με τα πόδια, στη New Division. Να αράζουμε στο τζάκι και δίπλα ένας γάτος να ξαπλώνει στον καναπε.

Μεσημέρι Σαββάτου. Να τρέχουμε άρον άρον να πάμε στη έκθεση στο φυτώριο στο Δημοτικό Κήπο στη Λευκωσία. Φορώντας, όχι βραδινά, αλλά χαλαρά ρούχα. Ο κόσμος να περιφέρεται παντού, φορώντας γυαλιά του ήλιου και κρατώντας ένα πλαστικό ποτήρι κρασί. Να χαμογελάει και πάνω ο ήλιος να ξετρυπώνει μέσα από τα δέντρα. Να φεύγουμε από εκεί, να καταλήγουμε στο Il Bacaro.Να τρώμε ωραίο ιταλικό φαγητό, να πίνουμε κρασιά και να είμαστε εκεί ως αργά. Να μην υπάρχει ο χρόνος, να μην πρέπει να είμαστε κάπου αλλού.

Βράδι Σαββάτου, στο σπίτι. Η συνειδητοποίηση πως ο φόβος/άγχος του να πρέπει να κανονίσεις γιατί απλά "είναι Σάββατο" δεν υπάρχει πια. Δεν σε ενδιαφέρει και δεν σε αφορά. Να αποδέχεσαι πως αν η φάση σου είναι συγκεκριμένη για μια περίοδο, δεν θα κάνεις κάτι για να την αλλάξεις. Όχι άλλα "πρέπει".

Η στιγμή που εκτιμάς ότι υπάρχουν δέκα άνθρωποι στη ζωή σου που μπορείς να τους αποκαλείς δικούς σου και που ανέχονται τα blues του χειμώνα σου.

Αυτό το post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση του Raver τουBurial.