Κατακόρυφα

Tο αίσθημα όταν βάζω το κεφάλι μου μέσα στη θάλασσα και ορμάω με δύναμη προς το βυθό. Που νιώθω το σώμα μου να αγκαλιάζεται από το νερό. Που ανοίγω τα μάτια μου και εντοπίζω την πιο λεία επιφάνεια πάνω στα βράχια στο βάθος. Που κολυμπώ, με φόρα προς τα κάτω, ευθυγραμμίζοντας ταυτόχρονα το σώμα μου.

Όταν με τα χέρια μου πιάνω τις άκρες του βράχου. Όταν κρατάω γερά τη βάση. Όταν ταυτόχρονα προσπαθώ να κρατήσω τον κορμό μου ίσιο και να τον φέρω στην ίδια ευθεία με τα χέρια μου.

Τη στιγμή που το καταφέρνω και σταματώ να κάνω απότομες κινήσεις. Και όταν αργά και σταθερά, νιώθω πως ελέγχω το σώμα μου, πως ισορροπώ, έστω και αν αυτό το πετυχαίνω τελικά μέσα στο νερό.

Και όταν γίνει αυτό, τότε εκείνο δευτερόλεπτο, που συγκεντρώνομαι και κοιτάω μπροστά. Που αντικρίζω έστω και ανάποδα, το μπλε. Τις αποχρώσεις του όσο φτάνει το μάτι μου και πιο πέρα.

Και όταν προς στιγμής, εγώ, ναι εγώ, καταφέρνω να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο εκτός από αυτό. Το μπλε.

Που μετά ηρεμώ. Σε αυτή την ανάποδη στάση. Δεν είναι αστείο; Που πρέπει να τα δω όλα ανάποδα, για να εντοπίσω τα "ίσια" μου;

Εκείνη τη στιγμή που απλά είμαι εγώ.

Έτσι νιώθω για σένα.