Remains of a weekend.

Η Λεμεσός είχε πλάκα. Βρεθήκαμε εκεί μια παρέα Σάββατο βράδι. Πήγαμε Library. Respect στο dj - εξαιρετική μουσική, μέχρι και ινδική ποπ είχε- που δεν έπαιξε τα γνωστά εικονογραφημένα και εντελώς σπαστικά latin. Ο κόσμος επίσης cool και , κάτσε καλά τώρα, φλέρταρε! Ναι, φλέρταρε. Στεκόμουν εκεί, ντυμένη, βαμμένη και χωρίς να προσπαθώ, έπαιζε παιχνίδι. Αυτό έχει να συμβεί στη Λευκωσία...ουυυ. Δεν ξέρω αν ήταν το άλλοθι της μάσκας ή της βραδιάς ή απλά τελικά οι Λεμεσιανοί είναι πιο cool.

Κατά τα άλλα, πήγαμε οικογενειακώς την επομένη - κολλητοί και δυο παιδιά - στην παρέλαση. Εκεί βαρέθηκα πολύ. 120 άρματα, από τα οποία τα 117 ήταν βλακείες. Νομίζω πρέπει να έχουν face-control. Δηλαδή, αν δεν έχεις μια ιδέα της προκοπής, αν τα κουστούμια σου δεν έχουν ένα "κάτι", να τρως πόρτα. Για να μην ταλαιπωρούμαστε και εμείς εκατό ώρες και να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλει αν μας πει ο ποιητής.

Κυριακή απόγευμα αποφάσισα να αποχωρήσω από την πόλη και να αφήσω τόπο στα νιάτα. Βασικά βαριόμουν να ξαναντυθώ και να ξαναβάλω όλο εκείνο το στόκκο πάνω μου.

Επέστρεψα Λευκωσία, αρνήθηκα να βγω, με ρούφηξε ο καναπές, ήπια δυο ποτήρια κρασί, έφαγα ένα κουτί Pringles - τα light- και είδα το Moneyball. Ωραίος ο Brad Pitt, εγώ το Όσκαρ θα του το έδινα πάντως.

Δευτέρα πήγα σε σπίτι φίλων - υπάρχει μια ψυχρότης στο πατρικό με μάνα και έτσι κάνω αποχή - όπου πέρασα πάρα πολύ ωραία αλλά με έπιασε ένα μίνι παράπονο ότι είμαι σαν ορφανό και η single φίλη ( ασχέτως αν τα 3/4 ήμαστε single/χωρισμένοι).

Και επιτέλους τέλειωσε το τριήμερο.

Υ.Γ1 Το "επιτέλους"ανήκει στην κατηγορία "μου φταίνε πολλά, αλλά σκάω γιατί άρχισα να υποψιάζομαι ότι έχω τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τη ζωή μου και τις επιλογές μου μέχρι τώρα".

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε

Πότε καταλαβαίνεις ότι έχεις μπει σε διαφορετικό κεφάλαιο στη ζωή σου;

Είναι κάτι που συνειδητοποιείς ξαφνικά ένα πρωινό;

Ή κάτι που γίνεται σταδιακά και απλά μια μέρα κάνεις τη σούμα και βλέπεις ότι είσαι λίγο διαφορετικός από πριν;

Όπως και να χει. Νιώθω ότι είμαι σε νέο κεφάλαιο. Μπορεί να άρχισε πριν από περίπου ένα χρόνο, αλλά αυτές τις μέρες βλέπω ίσως πιο καθαρά μερικά πράγματα.

Βγαίνω σιγά σιγά από τη χειμέρια νάρκη. Δυο μήνες, Γενάρης και Φλεβάρης ήταν αρκετοί. Έχω χορτάσει καναπέ και κουβέρτα. Έχω χορτάσει ώρες με τον εαυτό μου. Το κυριότερο, έχω χορτάσει αβεβαιότητα.

Τώρα θέλω να προχωρήσω. Να κλείσω επιτέλους πόρτες, να ανοίξω άλλες, να ξεσκονίσω το "σπίτι" μου, να ανοίξω παράθυρα, να αφήσω ήλιο να μπει.

Το οποίο σημαίνει πως...αποφάσισα να ζω με καλή διάθεση. Τουλάχιστον αυτό τον καιρό. Το έχω πει χιλιάδες φορές. Ακόμα και το να είσαι καλά θέλει προσπάθεια. Προσπαθώ.

Θα είμαι πιο ανοικτή στην καθημερινότητα μου, στα βράδια και στις μέρες μου.

Τα "όχι" μου θα είναι πολύ πιο λίγα.

Τα "ναι" μου θα είναι πολύ πιο επιλεκτικά.

Μαθαίνω σιγά σιγά, να κινούμαι με πιο αργές ταχύτητες. Μαθαίνω να παρατηρώ. Προσπαθώ - με νύχια και με δόντια - να μην πέφτω με τα μούτρα σε καταστάσεις. Ειδικά ερωτικές.

Αυτούς τους μήνες, υπήρχαν πολλές φορές που έφτασα στο χείλος του γκρεμού.

Ευτυχώς δεν έχω πέσει μέσα.

New era?

Θα δείξει.

Εύχομαι πως ναι.

Στα ταβάνια τα ψηλά

Νομίζω πως ποτέ άλλοτε δεν μπήκα στη διαδικασία να κάνω υπομονή όσο τώρα.

Σε όλους τους τομείς.

Κάθομαι νευριάζω, κάνω σενάρια - εξωπραγματικά εννοείται- στο μυαλό μου, βιάζομαι, σκέφτομαι τα χειρότερα και τελικά...συνειδητοποιώ πως το παιχνίδι παίζεται με το σύμπαν σύμμαχο. Όσο και να κτυπιέμαι στα πατώματα και να θέλω να γίνουν όλα ΤΩΡΑ.

Ε δεν θα γίνουν όποτε θέλω εγώ.

Θα γίνουν όταν και αν υπάρχουν συνθήκες.

Άρα ξέρεις τι κάνω αυτό τον καιρό;

Ξαπλώνω σε καναπέδες φίλων, κοιτάω τα ταβάνια και σκέφτομαι.

Σκέφτομαι πως αν είναι να περνάω καλά, θα κάνω υπομονή.

Το κυριότερο, όμως είπα πως είναι καιρός να βάλω 5 στόχους. Επαγγελματικούς νομίζω. Έτσι κι αλλιώς, στα υπόλοιπα....τι να κάνω;

Τα γκομενικά θα έρθουν όποτε ρθουν ( και αν)

Η καθημερινότητα είναι κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω.

Οι γονείς μου πρέπει να μάθουν να ζουν χωρίς την προσδοκία των εγγονιών και του γαμπρού.

Τόσα χρόνια άγχος. Τόσα χρόνια να προσέχω να μην πληγώσω κανένα. Και τελικά...μόνο τα δικά μου όνειρα διέλυα. Έφτασα 34 και με μια τεράστια κρίση ηλικίας για να συνειδητοποιήσω πως τους τοίχους μου, εγώ τους έκτισα και μάλιστα πολύ ψηλούς.

Κάτσε κατεδάφιζε τώρα.

Ακόμα.

Δεν θα ξεφύγω από το κλίμα του προηγούμενου ποστ- δεν άλλαξε κάτι.

Σκέφτομαι συνέχεια. Παίρνω αποφάσεις, τις αναιρώ, σκέφτομαι ότι θα είμαι cool, ότι θα αποδεκτώ την στασιμότητα της ζωή μου σε όλους τους τομείς. Την άλλη μέρα ξυπνώ, σε καλύτερη φάση από το βράδι και σκέφτομαι, οτι δεν γίνεται, κάτι ΠΡΕΠΕΙ να κάνω.

Πώς βρίσκεις την άκρη σου;

Απομονώνεσαι; Περνάς όλα τα λούκια ώσπου μια μέρα να σου φανερωθεί ως δια μαγείας , το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνεις; Κλείνεσαι στον εαυτό σου, αποδέχεσαι ότι είναι οκ να μην είσαι καθόλου καλά και δεν προσπαθείς να ανέβεις ψυχολογικά ως τη στιγμή που πραγματικά θα το νιώσεις;

Ή συνεχίζεις σαν να μην συμβαίνει κάτι; Σκέφτεσαι ότι δεν είναι όλα τόσο σοβαρά στη ζωή και απλά προσπαθείς να περνάς καλά και να κάνεις ότι σου κατέβει χωρίς να σκέφτεσαι συνέπειες; Αν είμαι απλά out there, μήπως είναι η λύση; Γιατί στο κάτω κάτω, τίποτε δεν είναι για να το παίρνεις σοβαρά;

Τί κάνεις;

Αυτές τις μέρες, ξυπνάω κάθε πρωί και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι "ωχ ακόμα μια μέρα".

Και μετά η μέρα προχωράει, έχω καλύτερη διάθεση. Έρχεται η νύκτα και ξαναπέφτω. Και τούμπαλιν.

Ακόμα numb.

Numb

Νιώθω μουδιασμένη.

Για όλα. Για τα δικά μου που σκαλώνουν και δεν γίνονται ( και ας έκανα μια παραδοχή στο προηγούμενο ποστ). Για όλα όσα συμβαίνουν γύρω που που είναι σε μια ημι- φάση.

Για την Ελλάδα. Που τα έβλεπα online χθες το βράδυ και μου φαινόταν απίστευτο το σκηνικό. Σκέφτομαι όλες εκείνες τις στιγμές που έζησα στην πόλη, από το τέλος του 1999 μέχρι σήμερα.

Τους φίλους, τους έρωτες, τα μέρη. Ποτέ δεν θα είναι το ίδιο. Το είχα συνειδητοποιήσει από τα προπέρσινα Χριστούγεννα αλλά τώρα το εμπέδωσα. Ότι και να γράψω τώρα...μάλλον δεν θα μου βγει. Είμαι λυπημένη. Νιώθω έντονη την απώλεια.

Πίσω στην Κύπρο, νευριάζω με τους ηλίθιους πολιτικούς που λένε τη μια μαλακία πίσω από την άλλη. Εδώ Μέση Ανατολή. Κοιτάω γύρω μου και το θεωρώ αδιανόητο να υπάρχει ακόμα κόσμος που επιμένει να ζει ελιτιστικά και να μετράει τη ζωή του σε τσάντες, μάρκες, αυτοκίνητα και επώνυμους φίλους.

Εδώ και 4-5 σαββατοκύριακα περνάω μέτρια. Ο κόσμος περιμένει πως και πως για να έρθει η Παρασκευή. Εγώ περιμένω τη Δευτέρα για να ηρεμήσει η ψυχή μου.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει πια και δεν κινείται τίποτα ή αν κινείται είναι για να μου θυμίσει πως ζούμε δύσκολες εποχές.

Numb. Ούτε καν In Transit.

Κατακόρυφα

Tο αίσθημα όταν βάζω το κεφάλι μου μέσα στη θάλασσα και ορμάω με δύναμη προς το βυθό. Που νιώθω το σώμα μου να αγκαλιάζεται από το νερό. Που ανοίγω τα μάτια μου και εντοπίζω την πιο λεία επιφάνεια πάνω στα βράχια στο βάθος. Που κολυμπώ, με φόρα προς τα κάτω, ευθυγραμμίζοντας ταυτόχρονα το σώμα μου.

Όταν με τα χέρια μου πιάνω τις άκρες του βράχου. Όταν κρατάω γερά τη βάση. Όταν ταυτόχρονα προσπαθώ να κρατήσω τον κορμό μου ίσιο και να τον φέρω στην ίδια ευθεία με τα χέρια μου.

Τη στιγμή που το καταφέρνω και σταματώ να κάνω απότομες κινήσεις. Και όταν αργά και σταθερά, νιώθω πως ελέγχω το σώμα μου, πως ισορροπώ, έστω και αν αυτό το πετυχαίνω τελικά μέσα στο νερό.

Και όταν γίνει αυτό, τότε εκείνο δευτερόλεπτο, που συγκεντρώνομαι και κοιτάω μπροστά. Που αντικρίζω έστω και ανάποδα, το μπλε. Τις αποχρώσεις του όσο φτάνει το μάτι μου και πιο πέρα.

Και όταν προς στιγμής, εγώ, ναι εγώ, καταφέρνω να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο εκτός από αυτό. Το μπλε.

Που μετά ηρεμώ. Σε αυτή την ανάποδη στάση. Δεν είναι αστείο; Που πρέπει να τα δω όλα ανάποδα, για να εντοπίσω τα "ίσια" μου;

Εκείνη τη στιγμή που απλά είμαι εγώ.

Έτσι νιώθω για σένα.

I got the blues, but it's ok.

Εικόνες που κάνουν τον ψόφο - και τον κυριολεκτικό και τον μεταφορικό- υποφερτό:

Ένα τραπέζι δίπλα στο παράθυρο σε ένα όμορφο και ζεστό μπιστρό, . Έξω να βρέχει πολύ και να αστράφτει. Μέσα να είναι ζεστά. Να τρώμε κρεμμυδόσουπα με υπέροχο τυρί και τραγανή μπαγκέτα και να πίνουμε ωραίο κόκκινο κρασί.

Σε ένα σπίτι κάπου στην πόλη. Με την κολλητή. Να είμαστε δίπλα στο τζάκι. Να λέμε αλήθειες. Μερικές φορές να μην χρειάζεται να λέμε πολλά, να ανταλλάζουμε μόνο ματιές, γιατί απλά σκεφτόμαστε το ίδιο.

Βράδυ Παρασκευής, στην γνωστή κάβα. Να είμαστε εκεί χαλαρά μετά τη δουλειά. Να πίνουμε από νωρίς κρασιά στο μπαρ, να βγαίνουμε έξω να καπνίζουμε, να ξαναμπαίνουμε μέσα. Ο Dj να έχει κέφια και η μουσική άποψη. Να βλέπω φίλους και γνωστούς. Να συνειδητοποιώ πως καμιά φορά δεν πειράζει που η Κύπρος είναι μικρή.

Να φεύγουμε από την κάβα και να βρισκόμαστε μέσα σε πέντε λεπτά, με τα πόδια, στη New Division. Να αράζουμε στο τζάκι και δίπλα ένας γάτος να ξαπλώνει στον καναπε.

Μεσημέρι Σαββάτου. Να τρέχουμε άρον άρον να πάμε στη έκθεση στο φυτώριο στο Δημοτικό Κήπο στη Λευκωσία. Φορώντας, όχι βραδινά, αλλά χαλαρά ρούχα. Ο κόσμος να περιφέρεται παντού, φορώντας γυαλιά του ήλιου και κρατώντας ένα πλαστικό ποτήρι κρασί. Να χαμογελάει και πάνω ο ήλιος να ξετρυπώνει μέσα από τα δέντρα. Να φεύγουμε από εκεί, να καταλήγουμε στο Il Bacaro.Να τρώμε ωραίο ιταλικό φαγητό, να πίνουμε κρασιά και να είμαστε εκεί ως αργά. Να μην υπάρχει ο χρόνος, να μην πρέπει να είμαστε κάπου αλλού.

Βράδι Σαββάτου, στο σπίτι. Η συνειδητοποίηση πως ο φόβος/άγχος του να πρέπει να κανονίσεις γιατί απλά "είναι Σάββατο" δεν υπάρχει πια. Δεν σε ενδιαφέρει και δεν σε αφορά. Να αποδέχεσαι πως αν η φάση σου είναι συγκεκριμένη για μια περίοδο, δεν θα κάνεις κάτι για να την αλλάξεις. Όχι άλλα "πρέπει".

Η στιγμή που εκτιμάς ότι υπάρχουν δέκα άνθρωποι στη ζωή σου που μπορείς να τους αποκαλείς δικούς σου και που ανέχονται τα blues του χειμώνα σου.

Αυτό το post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση του Raver τουBurial.

Κωδικός Ψόφος

Χθες το βράδι ψόφησα. Κυριολεκτικά. Βαριόμουνα να βγω λόγω κρύου οπότε έμεινα σπίτι.

Ήλθε μια φίλη μου, που λες και πίναμε ζεστή σοκολάτα ( Whittard ολέ).

Σε κάποια φάση το απόλυτο...ψύχος! Θέρμανση μηδέν, νεκρή.

Να μην στα πολυλογώ, σήμερα διαπίστωσα πως έχει τελειώσει το πετρέλαιο και έπαθα σοκ.

Πριν από ένα μήνα έβαλα 300 ευρω. Και πριν από αυτό το μήνα άλλα 200.

Και να πεις μένω σπίτι ή την έχω αναμμένη πολλές ώρες...

Σκέφτομαι να κάνω τα εξής:

1. Να μην πατάω καθόλου σπίτι και να την έχω κλειστή. Θα ζεσταίνομαι στα μπαράκια. Αυτό θα μου κοστίζει 6-8 ευρώ το βράδι. Άρα θα βγάζω το μήνα με 180 ευρώ.

2. Να την ανοίγω μισή ώρα και μετά να τυλίγομαι ηλεκτρική κουβέρτα που κοστίζει 30 ευρώ.

3. Να βρω γκόμενο και να μένω σπίτι του. Κατά προτίμηση λογιστή σε μεγάλη εταιρεία.

4. Να κτίσω τζάκι. Και να κλέβω ξύλα από τους γείτονες ή σιγά σιγά να πριονίζω πασσάλους της ΑΗΚ.

5. Να μετακομίσω στο Κατάρ ή σε μια χώρα που έχει πάντα ζέστη.

6. Να πάρω μια απλή σόμπα πετρελαίου και να κάθομαι πάνω της.

Αλλιώς τι; Να υπολογίζω 300 ευρώ κάθε μήνα που θα φεύγουν έτσι απλά; Σκατά.

Φτάνω στο σημείο να έχω και τύψεις που έχω θέρμανση. Ξανά σκατά.